Past love, future pain

Onderwerp: Past love, future pain zo 25 jun 2017 - 18:25

_{Haar rode oortjes waren ver in haar nek gedrukt, terwijl haar blik ongelovig op Raptorecho was gericht. Nu ze in StarClan zat, gingen er deuren voor haar open. Deuren die ze, als ze heel eerlijk was, liever dicht gelaten had. Immers had ze van hem gehouden, en was dit nooit werkelijk weggegaan. Zelfs toen ze partners was geworden met Tigergaze, had ze haar gevoelens voor hem niet af kunnen schrijven. En nu leek het alsof hij haar volledig vergeten was. Hoe Northdrift haar kopje onder zijn kin drukte, zoals zij gedaan had, leek hem niets te doen. Ze had moeten doodgaan voordat ze kon zien dat ze erin geluisd was, en hoe goed hij haar in haar klauwen gehad had. Al die tijd.. Alle negatieve dingen die over hem gezegd waren, die ze had afgewimpeld of goedgepraat.. Het was allemaal waar geweest. Wat had hij nog meer gedaan waar ze niets van afwist? Een traan rolde uit haar ooghoek. Dat ze nu in StarClan was, betekende niet onbegrensd geluk. Nog steeds voelde ze verdriet, en nog steeds was er pijn. Maar minder, veel minder. Toch kon ze het niet helpen dan zich afvragen hoe het zou zijn als ze er nu nog was. Zou ze nog met Tigergaze zijn? Of zou hij haar ingeruild hebben voor Oceanbreeze, zoals hij nu ook gedaan leek te hebben? Echter begreep ze het van hem. Oceanbreeze was een kattin op wie Mousewish ontzettend trots was. Het was de beste partner die ze Tigergaze toe kon wensen na haar dood. Raptorecho was een ander geval. Ze kon niet geloven hoe erg ze verleid was door hem, en hoe Northdrift nu ook werd. Al - bedacht ze zich bitter - paste Northdrift veel beter bij hem dan zijzelf ooit gedaan zou hebben.

- Open}

Het was een hectische, onrustige slaap waarin ze verkeerde. Er waren te veel dingen waarover ze twijfelde de laatste tijd, iets wat ze zich niet kon veroorloven. Twijfel was voor hopeloze kittens en domme Apprentices. Niet voor een bijna volleerd Medicine Cat Apprentice. Ooit zou Acefray weg zijn en dan zouden alle verantwoordelijkheden op haar vallen, en ze moest klaar zijn voor die dag. Ze moest alles zelf kunnen, iets dat haar doodsbang maakte, want ze kon het niet. Ze kon het niet en daar was ze zich zo ontzettend bewust van. Alles en iedereen maakte haar boos en gefrustreerd, inclusief zijzelf. Hoe harder ze erover nadacht, hoe zekerder ze ervan werd dat dit haar lot niet was. Deze taak was niet voor haar weggelegd. In het begin had ze zich zorgen gemaakt over alle kruiden, of ze de namen en functies wel in haar hoofd kon krijgen. Kinderlijke zorgen. Nu had ze het fundament van haar geloof aan het wankelen gebracht. Starclan nam en nam van haar, zonder haar ooit eens aan te spreken. Thrushdive, Nightpaw, Winddancer, Lurkingshade, de lijst werd langer en langer en de lijnen bleven stil. Ze tastte in het donker en Silverpelt weigerde haar bij haar hand te nemen.

Tot deze nacht. Ze dacht wakker te worden binnen in een droom, zo voelde het. Omringd door sterren en het licht dat ze met zich mee brachten. Een visie van een rood-witte kattin met felblauwe ogen, een traan die over haar wang viel. Bitterpaw kende haar niet, maar ondanks dat voelde ze zich veilig bij haar. "Hallo?" sprak ze, twijfelend of de kattin überhaupt wel zou reageren. Ze had geen idee waar ze was, al had ze wel een vermoeden. Een vermoeden waar ze eigenlijk niet op durfde te hopen. Maar als ze het bij het rechte eind had, was ze in Starclan, op een bepaalde manier. Ze was niet dood, toch?

_{Ondanks dat ze zo in haar gedachtes verloren leek te zijn, merkte ze dat iemand haar aandacht trok. Echter was er niemand aanwezig. Dit betekende dat ze zou moeten spreken met iemand, zonder dat dit haar eigen plan was. Ze was daarom redelijk van haar stuk gebracht toen plots Bitterpaw, de Medicine Cat van ShadowClan, voor haar stond. Echter realiseerde ze zich al snel waar dit om ging. "Hallo," miauwde ze dus warm en bemoedigend terug. Hoewel de ander maar enkele manen jonger was dan zijzelf, had zij de wijsheid van StarClan, en wist ze wat de reden was dat Bitterpaw hierheen gebracht was. Mousewish stond op, haar lange vacht kort uitschuddend, wat resulteerde in wat wel honderden sterretjes leken die naar beneden vielen. Ze haalde snel even haar poot langs haar snuit, waar zich nog een traan bevond. Vervolgens liep ze naar de ander toe. "Weet je waar je bent, Bitterpaw, Medicine Cat apprentice van ShadowClan?" vroeg ze de ander toen. Hoewel haar woorden formeel waren - zo hoorde het immers, en bovendien was het leuk om te zeggen - stond er een vrolijke glinstering in haar ogen en een ondeugende glimlach op haar gezicht. Want dit was het bewijs waar Bitterpaw altijd zo op gehoopt had, dat StarClan er echt was.}

Het was een flinke tijd geleden dat ze zich zo nerveus had gevoeld. En toch leek alles oké te zijn. Ze voelde deze keer geen rillingen over haar rug trekken, haar hartslag leek zich niet te versnellen en ook haar ademhaling was normaal. Misschien was dit het effect dat Starclan op haar had, of misschien had ze gewoon geleerd om met haar eigen paniek om te gaan. Hoe dan ook, ze probeerde aanspraak te maken met de onbekende poes die ze zag. Nog steeds was ze er niet zeker van of dit echt gebeurde, of dit Starclan was, of of dit gewoon iets was dat ze droomde. Maar waarom zag ze dan een poes die ze nooit eerder had gezien? De kattin reageerde op haar groet. De warme klank van haar stem klonk verwelkomend en Bitterpaw ontspande zich een beetje. Toen de poes haar vacht uitschudde, wist Bitter het zeker. De duizenden sterretjes die uit haar haren leken te vallen, vertelden haar genoeg. Op de vraag die ze toegeworpen kreeg, knikte ze even. "Ik heb een vaag vermoeden," miauwde ze vervolgens. "Je weet mijn naam. Mag ik vragen wie jij bent?" De kattin leek hier al vrij bekend, wellicht iemand die een tijd geleden al gestorven was. Misschien kende ze Nightpaw ook wel.

Onderwerp: Re: Past love, future pain