[Open] A place to feel young

Hoewel Flint iets voor de reis vermoord was door Sinclaw op Rogue territorium, had ze Innerstar nog niet gesproken. De rood-witte kattin was vooral op zichzelf geweest en had zich enkel een keer in de buurt van Tallshadow bevonden. Dat was het minste dat ze kon doen nu Starclan hem nog niet zijn negen levens had kunnen geven. De tijden waren bar en hard en in Starclan had Flint eindelijk geleerd hoeveel de Shadowclanners voor haar betekende. Ergens waren Sinclaw's daden goed geweest. Al was Flintpaw nooit begraven zoals de anderen. Ze was gewoon ergens gedumpt door de zwart-witte kattin voordat ze waren vertrokken. Net voor de ramp in Shadowclan. Ook die katten die in de ramp waren gestorven had ze niet begroet. Met dwalende gedachten liep Flintpaw over de vlakten waarna ze zachtjes snoof. De bekende geur van Innerstar deed haar onbewust even stil staan waarna ze met wat vluggere passen op haar grootouder af liep. Haar blauwe ogen stonden bijna koud al was er vooral onrust in te vinden. Haar oor wiebelde ze even waarna ze zachtjes sprak. "Oma?" Natuurlijk was ze niet geheel verbaasd om haar te zien, maar dit was wel erg toevallig. Haar kop boog ze waarna ze ongemakkelijk naast de pikzwarte kattin met haar pas gevangen prooi ging zitten. Haar vader had haar begroet in Starclan maar ze wist niet of Innerstar al had mee gekregen dat ze zich hier bevond. Het was niet zo dat Flintpaw zich bewust afzijdig had gehouden van de zwarte kattin die ook haar familie was. Nee, ze had de woorden van Sinclaw niet over willen brengen. Was te druk geweest haar blik op de wereld te houden. Daar waar haar familie was, want die mochten niet door de zwart-witte kille Shadowclanner om gebracht worden. Tallshadow wist het niet, dus de kans dat het opnieuw zou gebeuren was groot. Toch vertrouwde Flint gek genoeg op het oordeel van haar oma, ook al had ze in de tijd dat ze leefde niet echt veel met haar familie gesproken. Ze was altijd verdwaald geweest, wist niet wat ze wou. Haar moeder Fawnstep had het altijd druk gehad, was zwanger geweest toen zijzelf nog maar een kitten was en had het nestje toen verloren. Er was veel gebeurd en pas in Starclan leek ze haar moeder weer te zien als enkel dat een moeder. Een die van hen hield. Met haar blauwe ogen op de zwarte kattin gericht dwaalden haar gedachten nog rond. Het was de vraag of ze Innerstar werkelijk zou horen spreken als ze dat deed.

Hoewel Starclan in zekere zin een bevrijding was geweest voor Flintpaw, had ze nooit terug kunnen komen om Tallshadow of een andere Shadowclanner er van te overtuigen dat Sinclaw niets meer dan een moordenaar had. Het laatste gesprek liet haar kop nog steeds bonzen, de wetenschap dat Sinclaw haar oma had dood laten gaan en er geen berouw van toonde, het feit dat ze werkelijk had toegegeven elk lid van Innerstar's familie dood te willen. Er was niets dat ze kon doen, als ze leefde was ze vast geen geweldige Warrior geworden, maar haar hart had tenminste op de juiste plaats gezeten. Hoewel ze niet bewust naar Innerstar gezocht had, kwam ze haar grootmoeder en voormalige Leider toch tegen. De leidster liet haar rat vallen, waarna ze haar kleindochter in zich op nam. Flintpaw bewoog niet. Ze bleef rustig staan en keek met haar blauwe ogen de ander stil aan. Beide wisten de wreedheden van Sinclaw, beiden hadden ze het ondervonden en allebei zaten ze nu in Starclan zonder enige macht in hun poten om er wat aan te veranderen. Dat terwijl haar familie, hun familie nog gevaar liep. "Flintpaw," murmelde de oudere kattin, die ook al wat langer in Starclan huisde. De rood-witte kattin keek naar de bekende ijsblauwe ogen en wist met moeite een waterig glimlachje op haar snoet te werken. Waarna ze haar schouders liet zakken. "Wat is er kleindochter?" Mauwde de zwarte kattin bezorgd, waarna Flintpaw haar oren in de nek duwde. Altijd een opstandige kat, zelfs in Starclan, toch sprak ze nu wel respectvol naar de ander. "Sinclaw heeft je gedood. Tijdens mijn eerste en laatste gevecht, verklaarde ze dat ze onze hele familie uit wil roeien." Verklaarde de kattin stil, haar stem klonk alles behalve vrolijk, woest zelfs. "Shadowclan heeft een moordenaar onder hun hoede, zonder dat ze het weten, kan Tall dit aan? " Mauwde ze daarna, haar stem klonk voor het eerst volwassen en rustig. Het kon lang duren voordat ze een van hun clanleden die zich onder de levende bevonden zouden spreken, en dan nog was het de vraag of ze het over Sinclaw konden hebben. Het was een tikkende tijdbom, die Flintpaw deed vrezen.

De dikke zwarte staart van haar oma werd om de jongere en kleinere kattin heen geslagen. De rood-wit gevlekte kattin keek met een felle blik naar Innerstar, wiens blik duidelijk killer werd, de glinsterende sterretjes verdwenen in haar ijsblauwe ogen. Net als bij Flintpaw gleden de de nagels uit de hulzen gleden. Beide kattinnen deelden de woede, ook al waren ze totaal anders, Sinclaw was met elke dood te ver gegaan. Flintpaw had uitgelegd wat Sinclaw van plan was, toen ze hoorde hoe Roughflower haar leven was verloren. Een zachte sis gleed uit haar bek waarna ze haar grootmoeder een kopjr gaf. Ergens wou ze de ander geruststellen maar ze stonden nu machteloos. Tallshadow kon het misschien aan maar dan moest hij het wel weten. De zwarte kattin slaakte een zucht waarna Flintpaw opstond. "Er zijn weinig katten die ik zo verracht als Sinclaw. Maar wat kunnen wij Innerstar? Tall kan ons enkel voelen en hoewel ik kan beloven dat ik op hem blijf passen kan ik niet veel meer dan dat. Acefray en de andere Medicine Cats zijn druk met de reis. Zijn ze te bereiken?" Mauwde de kattin op een lage sterke toon. Ze had haar oren in haar nek gedrukt. Drie dood door dat mormel! Drie! Dat waren er drie te veel. De sterren in haar ogen waren nog niet gedoofd maar het was duidelijk dat ook Flintpaw moeite had met de daden die Sinclaw had uitgevoerd. Ze slikte even waarna ze haar kop boog en naar de rat staarde.

De zwarte kater was aan komen lopen toen hij zag hoe een kleine groep ShadowClan katten bijeen was gekomen. Hij herkende de vacht van zijn oude vriendin Innerstar al van veraf, hoe kon het ook anders. Die had hij in het leven al zo vaak gezien, dat was heel gewoon voor hem geworden. Ook herkende hij de rossige vacht van de jonge kattin Flintpaw, een dochter van zijn ooit leerling Thrushdive en de dochter van Innerstar, Fawnstep. Vlak voordat hij aankwam voegde een andere zwarte kater zich bij het gezelschap, een zoon van Innerstar, Ravenheart. "Innerstar, Ravenheart, Flintpaw," begroette hij de andere zoals altijd netjes. Frostlake was altijd een kater met manieren geweest, met standaard. Hij had een aantal woorden opgevangen van het gesprek. Er waren inderdaad vreselijke gebeurtenissen aand de gang in ShadowClan op dit moment. Sinclaw was uitgegroeid tot een moordenaar, een duister nazaat van haar vader die al net zo'n donker hart leek te hebben als zijn dochter. "De clans zullen eerst een plaats moeten vinden waar ze ons wel goed kunnen bereiken." Een plaats net zoals ze in het woud gehad hadden, waar de leaders en medicine cats met StarClan samen konden dromen. Zo'n plaats hadden de clans nodig, het ingewikkelde was echter dat ze hier in StarClan dus niet konden helpen zoeken met zo'n plaats omdat ze de clans toch niet konden bereiken.

OCC: If I may c:

Een andere zwarte kater voegde zich bij hen. Het was haar oom Ravenheart, de kater was de zoon van Innerstar. Hem had Flintpaw ook nog niet gezien in Starclan, hoewel ze natuurlijk wel wist dat hij overleden was en zich vast hier ergens moest bevinden. Even schrok de rood-witte jonge kattin op voordat ze haar kopje naar hem toe draaide. Sinclaw zal krijgen wat haar toekomt." Had de zware stem van hem geantwoord. "Er zijn speciale plekjes in de Dark Forest gereserveerd voor katten zoals Sinclaw.. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat ze geen poot in Starclan zet. Ze zal boeten voor haar daden." Flintpaw sloot haar blauwe sprankelende ogen even voordat ze hem een koppige blik gunde. "Is het dan niet te laat. Zullen ze ooit weten...' Mompelde ze bijna. Ze maakte haar zin niet af, maar waarschijnlijk zou hij wel begrijpen waarop ze doelde. Zouden ze ooit weten hoe wreed ze vermoord was, ze wist dan ook niet hoe Sinclaw, Innerstar te pakken had genomen, maar dat kon vast niet veel beter zijn. [/i]"Sinclaw z zal hier nooit een poot binnen zetten, nooit."[/i] Mauwde haar oma, waardoor Flintpaw haar blik op haar poten richtte. Misschien was dat wel een harde straf, maar zou dat iets uitmaken als ze hier straks allemaal zaten. Doordat de kattin hen om een of andere reden verachtte. [ii]"Ongeacht wat."[/i] Vervolgde de zwarte kattin, instemmend op wat Ravenheart had verklaard. "Maar wij kunnen de clans nu moeilijk bereiken. Ik heb een poes gesproken die heel kort contact heeft gehad met een medicine cat, maar dat was veel zwakker dan normaal." Vervolgde de kater, waarop Flintpaw's vraag werd beantwoord. Ze konden hen waarschijnlijk niet bereiken, de kans was erg klein. Ook Ravenheart kneep zijn blauwe ogen even dicht, waarschijnlijk even gepijnigd als Innerstar en Flintpaw zich voelden. Innerstar's blik verduisterde, elke kat hier wou met Acefray of Bitterpaw spreken. Zelfs Flintpaw, hoewel ze het nog steeds lastig vond. Het enige wat zij hier tot nu toe had kunnen doen was Tallshadow proberen aan te raken. Hoewel hij haar niet had kunnen begrijpen, had ze hem misschien toch iets van een geruststelling mee kunnen geven. "Innerstar, Ravenheart, Flintpaw," begroette een andere kater hen. Ook een Shadowclanner, Frostlake. Alle katten die hier waren op Flintpaw uitgezonderd waren ouder en wijzer. De kater sprak netjes en gemanierd, iets dat Flintpaw dus totaal niet was. Nu, echt ongemanierd was ze ook niet maar ze had wel een behoorlijke mond gehad. Haar blauwe ogen gleden even naar de donkere kater waarna ze hem met een knikje en een zacht glimlachje begroette. "Frost," mauwde ze enkel, misschien een tikkeltje plagerig. Iets dat waarschijnlijk niet passend was bij het moment, maar de kattin moest gewoon even ademhalen. Even van het onderwerp af. "De clans zullen eerst een plaats moeten vinden waar ze ons wel goed kunnen bereiken." Mauwde de kater. Tot die tijd stonden ze machteloos. Een plaats als in het woud was nodig, niet alleen om ze te bereiken maar ook om Tallshadow zijn levens te geven. Tot die tijd had Sinclaw vrij spel. Innerstar knikte weer instemmend en een tikkeltje ongemakkelijk keek Flintpaw de andere katten aan. "Inderdaad, maar zelfs wij weten nog niet waar dit zal zijn," zuchtte de pikzwarte kattin. Flintpaw stond op en schudde haar vacht behoorlijk geërgerd en koppig uit. "Ik zal Acefray en Tallshadow blijven stalken." Mauwde ze op de standaard koppige manier die ze altijd had bezeten. Ze was geen opgever. Hoewel alles er behoorlijk duister uit zag, konden ze enkel blijven proberen. Opgeven stond in ieder geval niet in haar boekje. Haar nagels waren in de grond gezakt en uit haar hulzen geschoten waarna ze haar tanden op elkaar klemde. Hoewel ze natuurlijk wist dat de anderen wijs waren, voelde Flint zich nu behoorlijk opgelaten en kon ze nog steed niet altijd haar emoties goed reguleren. Ondanks dat ze zich in de oneindige velden van Starclan bevond. Haar oren schoten naar haar nek en ze strekte zich even uit. "Een van jullie zin in een schijngevecht?" Mauwde ze uiteindelijk maar onhandig. Ze hadden er niets aan als Flintpaw zich op een andere manier dan dat ging uitten. Dan liep de situatie pas echt uit de hand en daar zou niemand waarschijnlijk vrolijk van worden. Ze moest wat energie kwijt en een schijngevecht zou waarschijnlijk dan wel het beste zijn.