This is Nowhere

» and i don't even notice when it hurts anymore

Met een perfect gefabriceerde lach op zijn bek, keek hij voor zich uit. God, hij leek wel manisch. Het was een zenuwinzinking zoals hij er nooit een had gehad. Hij wist dat hij nog ademde, hij was zich bewust van het feit dat zijn hart doorging met kloppen alsof niks was veranderd en toch stond zijn wereld op zijn kop. Het was raar hoe alles om hem heen uit elkaar was gebrokkeld, terwijl zijn eigen lichaam hem op deze manier verried. De wind streek genadeloos langs hem heen, deed zijn ogen prikken omdat hij weigerde zijn blik af te wenden van de leegte die zich voor hem begaf. Het was surrealistisch geweest hoe zijn moeder zich ineens onder hen had bevonden. Een stel vreemden was genoeg geweest om haar bloedeigen gezin te vervangen. Een surrogaatfamilie. En haar eigen vlees en bloed was in duigen gevallen en achtergelaten. En toch kon hij zijn recht om boos te zijn niet uitoefenen, wist hij, want het was immers allemaal zijn schuld geweest. Het was een misselijke, vicieuze cirkel waarin de blaam altijd op hem en zijn impulsiviteit zou vallen. Hij besefte zich dat alles altijd hetzelfde zou zijn. Hij probeerde, tevergeefs en op zijn eigen idiote manier, om zijn familie aan elkaar te lijmen. Bronzemask zou hem altijd proberen te helpen, Amberpaw zou hem altijd haten, Lizardpath en Routpaw zouden er altijd voor hem zijn en zijn moeder zou altijd blijven rennen. Het was allemaal zo nutteloos en toch voelde hij deze keer niet de drang om zichzelf van het randje af te werpen. Misschien was er sprake van groei, karakterontwikkeling, al deed dat idee hem nog meer lachen. God, wat voelde hij zich ellendig.

+ Routpaw.   

Zijn poten zaten vast aan de rand. Er was een kleine roes die hij kreeg wanneer hij de leegte voor hem in staarde. Het was een apart idee, een letterlijke grens tussen leven en dood. Een extra stap en alles zou voor bij zijn. Hij zou niet meer hoeven dealen met alles wat er nu gaande was. Niet met zijn moeder, met het onverwachte nest van zijn tante en de vulkanische uitbarsting die zijn zusje voor moest stellen. Maar met die ene stap zou ook al het potentieel weg zijn. Het zou nooit meer beter kunnen worden, en ergens durfde hij het aan om zoiets te geloven. Het verbaasde hem enigszins om zo'n soort optimisme te vinden in zijn eigen hoofd. Datzelfde optimisme zorgde ervoor dat hij bleef zitten. Nee, hij zou nooit kunnen doen wat Mousewish had gedaan. Tot op de dag van vandaag begreep hij niet wat de spreekwoordelijke druppel was geweest. Wat haar de laatste duw van die vervloekte richel had gegeven. En hij was er zeker van dat hij het niet wilde weten. Er waren genoeg dingen die hem hier hielden. Zijn familie, vrienden. Routpaw, die hem, zonder zijn weten, had gevolgd als de beschermengel die ze was. Hij vroeg zich af waar hij haar aan verdiend had. De wind had hij niet mee, waardoor hij haar niet opmerkte. Pas toen ze begon te spreken - haar stem zou zijn hart weleens kunnen breken - wist hij dat ze er was. Om één of andere reden had hij zichzelf compleet alleen gewaand, dus schrok hij enigszins van de plotselinge tussenkomst. Hoe ironisch was het geweest als hij van schrik van de klif af was getuimeld? Hij vroeg haar of ze iets verder terug konden gaan staan. Hij keek haar even aan. Hij wilde haar niet verdrietig maken, dus luisterde hij. De kater stond op en werkte zichzelf naar achteren en de roes verdween. "Ik had je hier niet echt verwacht," merkte hij toen op. Het was hoog en Routpaw hield niet van hoogtes. Er moest haast wel een urgente reden zijn dat ze hier was.

De leegte onder zijn voeten leek hem bijna aan te trekken. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het was om te vallen, hoe het zou voelen om slechts enkele seconden te hebben voordat je leven voorgoed voorbij was. Het maakte hem misselijk. Hij zag zichzelf er al liggen, daar aan de voet van de rots. Zijn ledematen op ziekelijke wijze gekromd door de val. Zijn hart begon harder te kloppen en hij kon zweren dat hij Mousewish daar voor een seconde zag liggen. Hij week af van de leegte en vestigde zijn blik op Routpaw. Meteen voelde hij zich alweer beter. Iemand die voor hem uitkeek, die om hem gaf. Misschien was dat wel precies geweest wat Mousewish nodig had gehad. Iemand die met haar aan de rand had gestaan en haar er vanaf had kunnen praten. Als hij er maar was geweest. Op zijn opmerking lachte Routpaw wat, het was wel duidelijk dat de hoogte haar bang maakte. Ze vertelde dat ze hem had gezien, dat ze zich afvroeg waarom hij hierheen ging. "Ik wilde even alleen zijn," luidde zijn reden. Het was de waarheid, dacht hij. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij hier was komen doen. "Laten we maar naar beneden gaan, voor je van je stokje gaat," vervolgde hij, wenkend naar de weg naar beneden. Het laatste wat hij wilde, was dat Routpaw zich ook nog eens slecht begon te voelen. 

Meteen leek Routpaw zich schuldig te voelen. Het ironische was dat zodra zij in beeld kwam, hij ineens alles probeerde te doen om haar goed te doen voelen. Zijn zorgen omtrent zijn familie leken direct plaats te maken voor Routpaw, of ze wel oké was. Het was een apart effect dat ze op hem had en hij wist niet precies waarom. Hij wilde niet dat ze zich schuldig voelde. Hoogstwaarschijnlijk was het een slecht idee voor hem om alleen te zijn. Vooral wanneer hij hier alleen was. De bruin-witte poes stelde voor om hem even alleen te laten, waarop hij zijn schouders bedenkelijk optrok. Nu ze hier toch was, konden ze net zo goed samen naar beneden. Er was genoeg tijd om alleen te zijn, toch? Hij grinnikte even op haar opmerking. Routpaw was nooit zonder angst geweest, maar dapper was ze wel. Ze had zich immers dat hele roteind naar boven gewerkt, puur om te kijken hoe het met hem was. Hij begon bergafwaarts te lopen. "Die eindeloze diepte maakt het juist spannend," zei hij toen. "Je realiseert je hoeveel je zou moeten missen als je daadwerkelijk zou vallen." Hij staarde wat afwezig voor zich uit, zich afvragend aan wie Mouse had gedacht voor ze ging.

Hoe vaak had hij Routpaw nog nodig om zichzelf uit het slijk dat zijn leven was te trekken? Hij kon niet voor eeuwig op haar bouwen, ooit op een dag zou ook zij moe worden van al het gedoe en de drama, nietwaar? En het ergste was nog wel dat hij helemaal niet wist wat er gaande was in haar leven. Waar zij mee zat, waar zij blij om was. Hij slikte en beet op zijn lip. Ze kende hem beter dan hij haar. Hij had haar volledig opgehangen aan al zijn problemen, maar zelf luisterde hij nooit. Hij sleepte haar enkel mee in zijn gedoe. Zijn maag leeg zich om te draaien en hij keek haar zijdelings aan. Haar oren lagen in haar nek na wat hij gezegd had. Hij maakte haar enkel verdrietig en bezorgd. Ze was de Medicine Cat Apprentice, alsof ze niet al genoeg aan haar hoofd had. Hij had zich niet zo schuldig gevoeld sinds die keer dat Amberpaw naar hem schreeuwde dat hij ervoor had gezorgd dat Brindleleaf vertrokken was. Waarom dacht hij alleen aan zichzelf? Waarom had hij absoluut geen aandacht voor de gesteldheid van anderen? Toen Routpaw hem vroeg of hij al gewend was aan het nieuwe gebied, keek hij haar afwezig aan. Hij moest verdomme eens normaal gaan doen. "Eh, ja. Wel redelijk," antwoordde hij toen. "Wist je nog toen we het over het samenkomen van de clans hadden, lang geleden? Misschien is dit het wel," zei hij toen terwijl hij zijn schouders ophaalde. Hij had met Routpaw gesproken over hoeveel beter het zou zijn als de clans hun verschillen opzij zouden zetten en met elkaar samen wilden leven. Nu wist hij echter niet hoe leuk hij het vond.