Zijn poten leken een dood lichaam te dragen, zijn vacht had al zijn glans verloren, net zoals zijn ogen, net zoals zijn ziel, zijn hart, zijn perspectief. Het had hem eruit gezogen, alles wat er de afgelopen manen, seizoenen gebeurd was. Het had hem gebroken, gekrenkt, het werd tot as verbrand. En iets kwam erbij. Iets in hem dat geknapt was en het as weer tot vuur bouwde. En dat was hoe hij was.
Was. Hij had geen idee dat het zo zou aflopen. Dat hij zo ver zou lopen om zijn eigen kittens te verwaarlozen. De poezen achter te laten, telkens wanneer hij bang was, rende hij weg. Tja,
Runningtime. Zijn naam was niet gelogen.
Hij had geen idee dat zijn nieuwe verandering, zijn nieuwe muren, een soort wapen zou creëren. En dat was haat, het was macht, lust naar bloed. Hij had het nog net onder controle gehouden. Want ondanks zijn constante problemen met depressie was hij eroverheen gesprongen. Direct een valkuil in. Waar hij een apprentice bijna om het leven gebracht had. Dat was fout nummer één.
I guess I thought I could be part of this
I never had this kind of thing before
I never had that perfect girl
Who somehow could see the good part of me
En natuurlijk was er iemand daar voor hem. Zoals iedereen in hun leven had, sommigen zagen het niet, sommigen wel. Running was degene die het wel zag, die bewust was dat Cootsnarl, Mousecoat en Cloverpath hem steunden, voet voor voet. Maar hij was te jong. Zie je, hij had geen idee hoeveel zulke relaties hem omhoog konden helpen. In plaats van ze buiten te sluiten. Het enige wat hij had, het enige vertrouwen die hij had, achter een deur te duwen. Puur door de liefde. Omdat Willowfeather echt iets was waar hij zijn beste vriend en zijn hele vriendengroep voor kon buitensluiten. Cootsnarl had hem daar wel bekend om gemaakt, en hij had de ruzie met de slimme kater nog steeds goed onthouden. Zijn advies opgevolgd. En dit was de nasmaak. Het gevolg van al zijn daden. En dat was fout nummer twee.
I never had the dad who stuck it out
No corny jokes or baseball gloves
No mom who just was there
'Cause mom was all that she had to be
Het gevoelige gedeelte. Het feit dat Runningtime alles op eigen houtje moest doorzetten sinds zijn jeugd. Hij was niet gewild, niet gemocht door anderen. Voor bepaalde redenen. Omdat hij niet zoals zijn vader was. Omdat hij de enige was in de hele stamboom dat zo... Zwak deed. Dat zichzelf durfde bloot te stellen voor iedereen, vijand, vriend, kennis. Hij had dat geprobeerd, gebruikt als een schreeuw om hulp. En katten hadden er misbruik van gemaakt. Het tegen hem gebruikt. Dit was de periode waar hij juist van vertrouwen leerde. En waar hij alles bij zichzelf losliet. Zijn moeder was er ook niet blij mee dat zijn eigen vader er zelfs geen aandacht aan wou besteden. En verliet hem, het hele nestje op jongere leeftijd. Maar dat had niets verbeterd. Het werd erger, zijn vader behandelde hem als grof vuil. En zijn moeder was er niet. Tenminste, dat was wat zij zichzelf wijs had gemaakt. Hier leerde hij langzamerhand over bedrog en verraad. De derde fout dat hij in zijn leven had gemaakt.
That's not a worthy explanation
I know there is none
Nothing can make sense of all these things I've done
Langzamerhand, naarmate hij ouder werd en de prioriteiten van vader zijnde wat meer... Helder leken te zijn. Hij had een mate, gezonde kittens, een warriorrank, een apprentice. Het was het leven dat iedere WindClanwarrior zich kon voorstellen. En toch, iets wat StarClan verrassend genoeg niet eerder gedaan had, moest het afnemen. De das, dat Willow en de kittens met zich mee nam, het leven van Lovekit gunnend, moest persé er tussen komen. En toen was de zwarte kater weg, weg van de wereld, toch dicht genoeg bij Lovekit. Waar hij zijn best voor wou doen. Altijd. En misschien was dat de fout wat alles zou beginnen of sluiten. Misschien was dat zijn vierde fout.
Words fail, words fail
There's nothing I can say
Except sometimes, you see everything you wanted
And sometimes, you see everything you wish you had
And it's right there, right there, right there
In front of you
En zo begon het nieuwe hoofdstuk. Waar zijn vrienden door voor hem waren, waar iedereen dood voor hem was. Waar hij
zó erg zijn best deed om de emoties te blokkeren, te verwijderen. Maar nooit precies gelukt was. En voor hem waren altijd die perfecte levens. Hij was trots, om zijn dochter Lovepaw. Maar ondertussen was Darkflame, zijn broer, hij had het beter, ondanks het feit dat sommigen zelf hun verhalen hadden, achter hun haatvolle blikken, lag er iets.
Iets. Iemand om voor te sterven, te houden, te hebben. Dat was iets dat hem niet veel had geholpen. Zijn depressie werd hierna erger, met twee gefaalde zelfmoordpogingen. Waar hij later Sweetheart ontmoette. Zijn vijfde fout? Nee. Nooit. Sweetheart had hem geholpen. Erdoorheen te komen, hem fysiek en mentaal getraind. Het was iets nieuws, moeilijk mee te wennen, maar hij had de kattin te danken voor de waardige lessen die hij kreeg. En soms kon je close raken met iemand. Iets te close dat daar zijn fout ontstond. Hij had de kattin achtergelaten. Met zijn kittens, zijn vlees en bloed. En
dat was zijn vijfde out.
And you want to believe it's true
So you... make it true
And you think maybe everybody wants it
And needs it... a little bit... too
Hier werd het korter, hier werd het... Logischer? Zijn dochter had een kitten van een totaal vreemde kater, wiens hij de identiteit nog niet wist. Maar hij was trots. Dat Lovesong het zelf helemaal alleen had volgehouden. Zonder zich veel van de problemen van haar vader aan te trekken. En hij was zo trots. StarClan, hij was trots. Hij was nog nooit zo... Trots over iets dat hij zelf gecreëerd had. En het klonk... Anders in zijn perspectief. Maar hij had zelf de vaderlijke en moederlijke figuur gespeeld voor de grijze kattin, die het zelf over zal brengen aan haar kittens, en die dan weer aan de zijne, en zo ging het verder. Het was een lange tijd geleden dat hij niet met haar gesproken had. En hij had zoveel spijt dat hij haar achterliet nu ze zonder enige partner een kitten moest opvoeden. Maar hij zou er zijn, dat hij beloofd. Hij beloofde teveel. En dat was zijn zesde fout.
En het stopte niet, het was maar het begin.
This was just a sad invention
It wasn't real, I know
But we were happy
I guess I couldn't let that go
I guess I couldn't give that up
I guess I wanted to believe
'Cause if I just believe
Then I don't have to see what's really there
Alles werd bekend. Hij had een zoon, in ThunderClan. Hij was vreemdgegaan, met een andere Clankat. Hij kon het in het begin amper geloven, amper zien. Dat Ashghost zijn bloed was, een stuk WindClan en een stuk ThunderClan. Hij wou dat de kater niet zou lijden rond zijn bloedlijn. Waardoor hij hem had laten beloven dat hij trouw bleef, aan ThunderClan. En niet aan hem. Hij had het contact tussen zijn eigen zoon verbroken. En dat was fout nummer zeven. Het liep verder, en verder, en verder...
No, I'd rather pretend I'm something better than
These broken parts
Pretend I'm something other than
This mess that I am
'Cause then I don't have to look at it
And no one gets to look at it
No, no one can really see
Soms keek hij naar de lucht, naar de sterren, wensend dat hij iemand anders was, dat StarClan hem aan ander lot voorgelezen had. Maar zo was hij, en zo werd hij. Hij had het geaccepteerd. Dat hij niet eens StarClan's lieveling was. Maar dat had zijn geloof in de zogenaamde Clan langzaamaan laten druipen. Hij werd iemand anders. Hij werd een totaal andere kat. Een soort... Gedwongen versie van hem. Totaal getikt, bezeten. Het boeide hem niet meer wat anderen van hem vonden. En misschien... Na al dat harde werk om zijn emoties te blokkeren, werkte het pas als hij het los liet, En zo was de theorie bewezen. Met het bloed van een andere kat op zijn poten. Dat had hem alleen erger gemaakt. De schuldgevoel, emoties kwamen naar binnen. Hij moest hier weg, ver hier vandaan.
Zo werd het dat hij ontvoerd werd door twolegs, door die rare wezens dat bereid waren zijn reputatie te verergeren. En zelfs als hij er niets aan kon doen, was het niet zijn keuze geweest om weg te rennen? Een nieuwe leven te beginnen? Was proberen te weglopen zijn achtste fout? Zoals hij altijd al gedaan had?
'Cause I've learned to slam on the brake
Before I even turn the key
Before I make the mistake
Before I lead with the worst of me
I never let them see the worst of me
Hij vond de weg terug. Niemand was op zoek naar hem, niemand nam de kans om op zoek naar hem te gaan. Behalve dat Sweetheart hem had gezocht, wegens het feit dat ze nogmaals zwanger was geworden, en het nestje zelf had moesten opvoeden. Hierdoor raakten de twee in een gevecht, waarna hij vervolgens met Cootsnarl een ruzie aanmaakte. Aangezien de kater, zijn ex-beste vriend. Nam zijn zwakte tevoorschijn. Ze kenden elkaar goed, veel te goed., En zo gebruikten ze hun diepste informatie tegen elkaar. Vertrouwen? Dat was weg, alles wat opgebouwd was werd afgebrand, nogmaals. Tot stukjes niets, tot hij het niet meer terug kon bouwen. En vertrouwen werd zijn negende fout. Nogmaals.
'Cause what if everyone saw?
What if everyone knew?
Would they like what they saw?
Or would they hate it too?
Will I just keep on running away from what's true?
Zijn angst? Vergeten worden? Vervangen worden? Running had nog geen idee totdat hij het zelf had meegemaakt. Een gedachte dat hem 's nachts wakker hield. En StarClan, wat haatte hij dat. Dat hij elk moment kon sterven en iedereen hem zou vergeten. Dat ze zijn zwakke, natuurlijke kant zouden gaan zien, dat het werd blootgesteld aan iedereen die bereid stond het tegen hem te houden. Iedereen leek tegen hem te zijn. Sweetheart, Cootsnarl, Darkfalem, Lovesong. Het had hem ziek gemaakt. Totdat hij nogmaals wegrende. Het Tribe territorium in. Hij was duizelig en misselijk en ziek van zichzelf. Compleet teleurgesteld. En na een tijdje zichzelf woedend uit te schelden, totaal alleen. Gleed hij uit en viel een woeste rivier in. The Rapids. Hij had zo zijn best gedaan er weer uit te komen, en plots zag hij een stel gekleurde ogen voor hem. Blauw, groen, groen blauw. De twee oogkleuren dat hem zo... Vredig had laten voelen. Maar nu was er niets anders dan haat en wantrouw in de ogen van de kattin. Sweetheart was weg, net zoals hem. Niet fysiek, nee, mentaal. Ze was er niet meer. Ze was niet de Sweetheart die hij kende. En ergens, hoe dan ook, ergens had hij haar terug naar boven gehaald. Het weer terug goed gemaakt. Het beter gemaakt. En nu... Ze waren verliefd? Verbonden? Terug bij af? Running kon geen label erop zetten. Maar wat hij wel wist was dat ze elkaar vergeven hadden, hij had haar vergeven, ondanks het manenlang geruzie. En zij had hem vergeven. Hem.
All I ever do is run
So how do I step in
Step into the sun?
Zie je, je bestaat omdat anderen je zien. Omdat ze je herkennen, en je opslaan in hun brein. Als iemand stopt met jou zien, er geen invloed meer op hebben. Wat deed je hier dan? Wat doe je hier dan? Dat was de vraag dat nog steeds door de zwarte kater heen raasde. Wat deed hij hier nog? De bekende vraag dat hij altijd naar zichzelf gevraagd had. Toen hij dat stuk ongeluk was. Een volkomen...
Mess. Maar hij had het terug. Soort van. Het beste van gemaakt na al die zware tijden. Misschien vond StarClan dat het tijd voor een pauze was? Dat hij genoeg gehad had van dit allemaal. Wat ook Zo was.
Zijn ijsblauwe ogen, die ooit koud waren, werden groot en rond toen een enorm beest op zijn rug belandde. Hij probeerde weg te rennen. Maar de roofvogel schoot zijn klauwen door zijn huid heen. Hij wou vechten, moest vechten. Maar hij kon niet, te zwak, veel te veel in schok. Hoe kon hij er hier uit?
Plots, een enorme pijn in zijn nek, oh dit deed veel te veel pijn. Een kreet ontsnapte uit zijn bek terwijl de vogel rustig van zijn zwakte genoot. Hem steeds meer in stukken scheuren. Totdat iets hem had weggejaagd. En hij in een poel van zijn eigen bloed bleef. Zijn ademen was zwaar en snel terwijl hij zijn ogen langzaam sloot. Hij kon dit wel, hij moest volhouden. Niet loslaten.
En dat was de straf op al zijn fouten. Iets waar StarClan er jarenlang mee in petto met hem had.
En ze lieten hem ademen, om verder, langer te lijden.
Step into the sun...
+ Sweetheart first, daarna Cootsnarl. Ik zeg wanneer open ^^
Onderwerp: Words fail 
ma 3 jul 2017 - 22:40
