Starclan soaked

Verdomme. De kater draaide zich nogmaals om, een beweging die het geluid van spetterend water opriep. De Medicine Cat's Den stond op dit moment blank en het leek erop dat de Warrior's Den niet veel achterliep. De helft van zijn nest was onder hem vandaan gedreven en het duurde niet lang voordat zijn bed in een bad veranderd zou zijn. Grommend duwde hij zichzelf overeind, niet wetend wat hij hiermee aanmoest. Hij kon wel naar buiten lopen om daar zijn frustraties te uiten, maar het kamp had nu meer weg van een modderpoel dan wat dan ook. De oneindige regenval leek een steeds groter probleem te worden en niemand had echt een oplossing, buiten zo hard mogelijk hopen dat de regen morgen weer zou stoppen. Voor zijn gevoel zat dat er niet in. Hij staarde met een zucht naar buiten, waar hij net een glimp opving van een zwart-witte kattin die het kamp uitliep. Meteen wist hij dat het Lizard was en meteen moest hij denken aan dat moment tijdens de clanbijeenkomst. Er was iets niet helemaal in orde, dus besloot hij achter haar aan te gaan. Hij volgde haar tot aan het Thunderpath, waar zijn hart in zijn keel bonkte. Hij wist nog goed hoe zijn mentor hier aan het einde van zijn leven was gekomen. Erg voorzichtig was hij ook niet bezig: toen hij zichzelf door wat bosjes werkte, maakte hij zodanig geluid dat hij Liz' aandacht trok. Geschrokken draaide ze zich om en hij gaf haar enkel een verontschuldigende glimlach. "Hé Lizard," groette hij haar. Hij vroeg zich af wie als eerste uit moest gaan leggen wat diegene hier deed.

Lizardpath begroette hem met zijn naam. Zijn volledige naam. Ergens gaf het hem altijd de kriebels als iemand zijn hele naam gebruikte. Het maakte het serieuze gesprek net weer een tikkeltje serieuzer. Vervolgens merkte ze op dat hij hier niet moest zijn. Even legde hij zijn oren kort in zijn nek toen er een monster voorbij raasde over het Thunderpath. Hij was absoluut niet gesteld op die dingen, wat natuurlijk niet abnormaal was. Het bracht hem gewoon iedere keer weer terug naar die dag waarop hij Ravenbreeze overreden zag worden. Een deel van het water dat het monster opspatte, kwam over hen heen. Toch maakte het weinig uit: door de regen was hij toch al kletsnat. "Ik denk dat we hier allebei niet moeten zijn," merkte hij vervolgens op. Everstar vond het vast niet begeerlijk dat haar Medicine Cat op geheime nachtelijke uitstapjes ging. "Maar toch zijn we hier." Hij bleef haar aankijken, wachtend tot ze zou vertellen wat ze hier deed. Het hoefde natuurlijk niet als ze het niet wilde zeggen, maar hij wilde haar wel laten weten dat hij zich zorgen maakte.

Het geluid van de regen zorgde ervoor dat Lizardpath voor hem maar moeilijk te verstaan was. Toch hoorde hij dat ze vertelde dat ze naar de Highrocks moest, voor zichzelf. Even keek hij haar vervreemd aan, niet wetende wat ze daarmee bedoelde. Voor hij kon vragen wat ze in Starclan's naam bedoelde, schoot ze het Thunderpath over. Zijn ogen werden groot, meteen dacht hij aan Ravenbreeze en hij deinsde naar voren. "Lizard, nee!" riep hij, terwijl hij achter haar aan rende. De kater vergat bijna zelf uit te kijken en kon nog net voor het asfalt stoppen, of een nieuw monster raasde alweer voorbij. Zijn hart hamerde in zijn borstkas van de schrik, maar zijn blik gleed meteen weer naar Lizardpath die aan de andere kant van de weg stond en naar hem keek. "Lizard, laat me met je meegaan," riep hij bijna smekend naar haar toe. Hij was doodsbang dat haar iets zou overkomen terwijl ze alleen onderweg was. Daarbij maakte hij zich behoorlijk zorgen over hoe het met haar ging. Hij wilde er gewoon voor haar zijn, waarom begreep ze dat niet?  

Lizardpath fronste even in zijn richting, al had hij het gevoel dat ze ergens anders naar keek. Stond er iets naast hem? Hij keek verward opzij, maar zag niks. Het moest dus wel naar hem geweest zijn. Ze was toch niet boos op hem? Hij had niet het gevoel dat hij dat ook nog zou kunnen verwerken, na alles wat er al gebeurd was. Na zijn ietwat wanhopige suggestie viel er een korte stilte en even was hij bang dat ze er vandoor zou gaan zonder hem. Toch zei ze, met wat tegenzin wel, dat hij moest komen. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht en toen het veilig was, stak hij het Thunderpath over. Een tripje naar Highstones met zijn beste vriendin, hoe cool was dat? Hij voegde zich bij haar, ietwat buiten adem. "Laat me nooit meer zo schrikken," ademde hij toen. Hij haatte het Thunderpath met een passie. Na een korte stilte schraapte hij zijn keel weer. "Ga je me nog vertellen wat je van plan was daar?" vroeg hij. Had ze een rare profetie ontvangen? Kreeg ze bezoek van Starclan in haar dromen? Was het een innerlijk conflict waar ze mee te kampen had?  

Soms wenste hij dat hij eens rond kon kijken in Lizardpath's schedel. Zo af en toe had hij geen enkel idee wat er in haar omging, ook al kende hij haar zo lang. Ze droeg waarschijnlijk allemaal dingen bij zich waarvan hij niets afwist. Dingen die Starclan haar verteld hadden. Lang geleden hadden ze het hier al eens over gehad en hij had beloofd om haar rang als Medicine Cat te respecteren en haar niet te vragen wat ze van bovenaf hoorde, maar natuurlijk vroeg hij zich het regelmatig af. Hij wilde weten wat ze hoorde, wie ze daar zag. Hij vroeg zich af of ze Mousewish had gezien. Of Ravenbreeze. Of Cheekykit. En zo maar door. Toen hij vroeg wat er aan de hand was, zei ze dat ze het allemaal niet meer wist. Zijn blik verzachtte wat en hij keek naar zijn poten terwijl ze verder liepen. Hij kon haar niet helpen en het was een machteloos gevoel. Ze sprak uit dat ze hulp wilde van Starclan, zekerheid. "Ik weet niet echt wat je doormaakt," gaf hij toen toe. Hij had geen enkel idee hoe het was om in contact te staan met de katten in het hiernamaals. "Maar ik wil mijn best doen om het met mijn domme kop te begrijpen." Niet dat hij dacht dat ze daar veel aan had. Maar soms was het al fijn om een luisterend oor te hebben.

Lizardpath liep voor hem en hij had eigenlijk geen enkel idee of ze wel echt luisterde naar wat hij zei, maar hij kon het op zijn minst proberen, nietwaar? De drang om naar Highstones te gaan, om contact te leggen met Starclan moest haast wel ontzettend groot zijn, al begreep hij niet waarom. Wat hadden een stel dooie katten nou eenmaal te vertellen? Wat voor duidelijkheid had Lizard nodig van hen? Die vragen hield hij maar voor zich. Hij had er vrede mee gesloten dat hij nooit iets van Starclan zou horen of begrijpen. Na een tijdje kwamen ze aan bij de voet van de berg, waar Lizardpath hem ietwat vriendelijker aankeek en hem vervolgens instrueerde om met haar mee te komen. Helemaal naar boven. Hij slikte en keek even naar boven, klimmen was niet bepaald zijn specialiteit. Het leek hem al helemaal niet veilig met de stortbui die boven hun kop hing, maar goed. Dit was wat Lizard wilde.

Na wat een eeuwigheid leek te duren, kwamen ze boven aan. Een grote opening in de aarde die Mothermouth genoemd was door katten die er al lang niet meer waren. Even stond hij stil, niet wetende of hij wel mee moest gaan. Of hij wel mee mócht gaan. Toen ze vroeg of hij mee wilde, had hij echter wel meteen zijn antwoord klaar. "Ja!" miauwde hij, misschien iets te enthousiast. Hij had geen enkel idee wat hij moest verwachten van de grotten, de Moonstone. Maar hij was er klaar voor.

Samen liepen ze de ingang van de grot in en meteen verbaasde hij zich over hoe donker het eigenlijk was daarbinnen. Hij zag helemaal niks en had geen enkel idee waar ze heen moesten. Hij beeldde zich meteen al het ergst mogelijke scenario in. Dat hij een verkeerde afslag zou nemen, verdwaalde en voor altijd vast zou zitten in een onderaardse, donkere, koude grot. Gelukkig kon hij zich nog redelijk concentreren op Lizardpath's geur, het enige dat hem de weg wees. Braaf volgde hij zijn gids, totdat er licht verscheen aan het einde van de tunnel. De nauwe gang maakte ruimte voor iets dat haast op een kamer leek, verlicht door het licht van de maan dat via de Moonstone weerkaatst werd. Lizardpath legde zichzelf tegen de steen aan en wenkte naar hem. Aarzelend spiegelde hij haar bewegingen. Het was koud hier, maar hij voelde ook iets vreemds dat hij nog niet helemaal kon benoemen. Misschien was hij wel gewoon zenuwachtig. Liz liet hem weten dat ze niet kon beloven dat hij iets zou zien, waarop hij knikte. "We zijn hier voor jou," zei hij toen zachtjes, waarna hij ook zijn neus tegen de steen aan tikte.

Ondanks het feit dat het behoorlijk koud was in de grotten van Highstones had hij zichzelf toch redelijk in slaap weten te werken. Na de reis was hij toch behoorlijk moe geweest en het dutje dat hij nu deed, vond hij wel verdiend. Wat hij niet door had, was dat hij geen enkel contact met Starclan had weten te maken en gewoon een rare droom had gedroomd. Uiteindelijk was hij dan toch wakker geworden en keek hij neer op zijn vriendin, die langzaam maar zeker ook wat begon te bewegen. De rood-witte kater rekte zich even uitgebreid uit en uiteindelijk stond ook Lizardpath op. Hij geeuwde nogmaals uitgebreid, ergens was hij nog half in slaap. De poes miauwde dat ze het geprobeerd had en Quietstep wuifde het weg. Het was wel oké. Lizard had dit meer nodig gehad dan hij, zoveel wist hij zeker. Zijn vriendin vertelde toen dat alles in orde was, wat hem geruststelde. Gelukkig maar. Wat het ook was dat haar dwarszat, het was nu in ieder geval beter. "Laten we snel teruggaan, voor iemand ons mist," miauwde de kater. Het zou bijzonder verontrustend zijn als de katten in de clan ineens wakker worden en hun Medicine Cat vermist was. Hij liep een eindje vooruit en keek toen weer naar Lizard. "Mag ik vragen wie je gezien hebt?" miauwde de kater toen. Om te zeggen dat hij nieuwsgierig was, was een enorm understatement.