The only ones

Onderwerp: The only ones do 15 jun 2017 - 12:44

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Avidkit en Cedarkit waren wakker en uit het nest. Redpetal keek naar hen. Het voelde raar nu ze niet naast haar lagen, waar ze ze kon beschermen tegen alle kwaad, en eigenlijk wou de rosse poes liever dat ze bij haar bleven liggen. Maar ze hadden de drang naar avontuur die alle kittens hadden, ze wouden ontdekken en leren, en wie was zij om hen dat te ontzeggen? En toch deed het haar pijn om hen ver van haar te zien. Ze leken zo vrolijk maar er lag pijn in haar gouden blik. Voor ze het wist zouden ze apprentice worden, en wat was haar doel in het leven dan? Dan zouden ze af en toe misschien eens komen kijken hoe het ging met hun arme moedertje, maar dan zouden ze het druk hebben met hun trainingen en later, als ze warrior werden, een eigen gezinnetje starten.. En ondertussen rotte Redpetal weg, de enigen om wie ze nog kon geven hun eigen leven aan het leiden, en zij - huilend om haar mislukte leven dat zo goed begon. Waarom kon het niet gewoon goed blijvend? Ze wou niet voor altijd alleen achterblijven. Ze had kunnen proeven van de liefde en ze wou het zo gemakkelijk niet opgeven, al was het zo onduidelijk of het zelfs echte liefde geweest was..

+Avidkit & Cedarkit

Onderwerp: Re: The only ones do 15 jun 2017 - 15:23

_{Een vrolijk en ietwat ondeugend grijnsje stond op haar bek geplakt. Ze had het gemunt op een steentje, niets speciaals, maar ze beeldde zich in dat het de leider was van de gekke rotskatten. Ze zou hem eens laten zie wie hier de sterkste was! Langzaam sloop ze dichterbij. Haar hele houding was geconcentreerd. Ze keek af en toe om naar mama, om te zien of die wel keek hoe goed ze het deed. Toen ze op een meter afstand was, stopte ze. Ze spande haar spieren overdreven aan, waarna ze met een sprongetje op het steentje sprong. Grauwend en lachend nam ze het tussen haar tanden en begon er zachtjes op te kauwen. "Mjamjamjam!" riep ze er als sound-effect bij en grinnikte nog eens vrolijk. "Kijk mam! Wie ik gevangen heb!" vertelde ze toen richting haar moeder, die hopelijk alles gezien had.}

Onderwerp: Re: The only ones do 15 jun 2017 - 20:55

Woooow. Iedere keer dat hij zijn korte ronde door de Clan Cavern deed, keek de jonge kater zijn ogen uit. Om één of andere reden zaten de andere clans vol met mooie kittens van zijn leeftijd. Nectarkit en Coyotekit hadden allebei zulke mooie vachten en stiekem wilde hij zijn gezicht er gewoon in steken. Hij vond ze ergens wel een beetje leuk, al zei hij dat natuurlijk niet. Want wanneer je iemand leuk vond, was dat een geheimpje. Hij wist niet zeker waarom, want was alles niet makkelijker als je gewoon zei dat je diegene leuk vond? Maar, ervaringsdeskundig als hij was, had hij uitgevonden dat je het stil moest houden, dus dat was wat hij deed. Nu was hij weer rond aan het kijken, al vielen zijn ogen deze keer niet op een specifiek iemand. Dus hij draaide zich weer om en ging huiswaarts. Daar zaten zijn moeder, die zoals gewoonlijk wat glazig voor zich uitkeek, en Avidkit, die ruzie had met een steen. Zijn zus vond het heel indrukwekkend dat ze een steen had gevangen, maar Cedar had genoeg stenen gevangen om te weten dat ze niet probeerden te onstnappen. "Straks loopt hij nog weg," miauwde de kater, wenkend naar de steen toen zijn zus zich naar hun moeder had gekeerd. Ha, amateur.

Onderwerp: Re: The only ones wo 21 jun 2017 - 16:19

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Redpetal werd uit haar gedachten gehaald toen Avidkit haar aansprak met het enthousiasme waarnaar ze vernoemd was. De rosse poes glimlachte naar haar dochter, een warmte in haar ogen die alleen bij haar kittens tevoorschijn kwam. Vroeger had ze altijd die warmte gehad - vroeger was het de koelte die je nu zo vaak zag die zeldzaam was. Redpetal had de raad van Butterstar ter harte genomen en ergens had ze het al van tevoren geprobeerd, maar ze was zwak en week en een schild bouwen rond haar hart was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze was altijd zo open geweest, en nu moest ze zich afsluiten.. Want ze had gezien wat de wereld deed met zachte harten. Haar gouden ogen keken nu naar haar dochter die een steen gevangen had en daar geweldig trots op was, zo te zien. Voor ze haar snuit open kon doen om te antwoorden reageerde Cedarkit met een droge opmerking dat 'ie straks nog weg ging lopen. Redpetal moest even glimlachen bij het zicht van de twee en hoe ze met elkaar omgingen. Misschien moest ze ook gewoon meer in het nu leven. Misschien zat ze met haar hoofd te veel in het verleden of te veel in de toekomst.. Misschien dacht ze te veel in misschiens. Dus forceerde Redpetal de glimlach zodanig dat hij op haar snuitje bleef staan en ergens moest ze toegeven dat het deugd deed om te glimlachen. "Mooie vangst, Avid.", mauwde ze warm tegen haar dochter, ook even naar Cedarkit kijkend terwijl ze het zei. Ze zouden zo'n goede apprentices worden, zo'n prachtige warriors. Ze moest er niet zo bang voor zijn - ze keek er wel naar uit. De twee zouden haar heus niet vergeten.

Onderwerp: Re: The only ones wo 21 jun 2017 - 17:12

_{Dat haar broer niet zo enthousiast was als haar, kon haar niets schelen. Wat hij dacht maakte haar toch helemaal niks uit. Toch stak ze haar tong uit naar hem, ze liet namelijk ook weer niet over zich heen lopen. Haar moeder prees haar echter wél om haar vangst en vrolijk keek ze naar de rode kattin. Want daar ging het uiteindelijk wel om, dat mama trots was op haar. "Kom vechten Cedar!" riep ze toen naar haar broertje toe, als uitdaging tot een duel. Want als hij niet enthousiast was om haar steen, moest hij daarvoor boeten. Tot zover het deel waar het haar niets uitmaakte wat hij zei.}

Onderwerp: Re: The only ones wo 21 jun 2017 - 21:57

Ongetwijfeld was hun moeder veranderd. Hij voelde het op iedere manier. De wasbeurten die ze gaf, waren haast mechanisch geworden. Een automatisme dat er bij haar ingebouwd was. Puur moederinstinct. Hij vond het niet leuk, het maakte hem bang en verdrietig en hij begreep niet waarom ze zo raar deed, maar hij hield nog steeds van haar. Want zij was gebleven. Zij had hoe dan ook voor hem gezorgd - die ene keer dat ze hem van een klif wilde gooien terzijde. Zijn vader was weg, zijn tante was weg, zijn zusje was weg, maar Redpetal was nog gewoon hier. En dat vond hij belangrijk. Hij probeerde extra normaal te doen, ter compensatie voor zijn moeder's afwijkende gedrag. En gelukkig speelde Avidkit zijn spelletje mee. Hun moeder complimenteerde de 'vangst' van Avidkit en Cedarkit rolde even met zijn ogen. Was zijn zus hier niet te oud voor? Avidkit riep om te komen vechten, waarop hij zijn kopje omhoog hief. "Nee, ik sla geen meisjes," antwoordde hij, want hij was zo'n echte gentleman. Dat hij bang was om te verliezen van zijn oudere zusje had er namelijk totaal niets mee te maken.

Onderwerp: Re: The only ones do 22 jun 2017 - 18:25

_{Oh, dit vond ze gewoon verontwaardigend. Hij sloeg geen meisjes? Wat dacht hij wel niet dat ze was. Een breekbare elder? Ze liet een geïrriteerde en bovenal overdreven zucht horen, waarna ze gewoon naar hem toe liep en met haar poot uithaalde naar zijn kop. Ze moest zelf het spelletje maar starten, was haar conclusie. Als hij boos was op haar zou hij misschien wel willen vechten dus moest ze hem gewoon eventjes irriteren. Het was niet zo alsof de klap die ze op hem afgevuurd had echt hard was, maar hopelijk werd hij er wel boos om. Ze keek hem grijnzend aan. Kom op! Wees is wat actiever, luizak!}

Onderwerp: Re: The only ones za 24 jun 2017 - 17:28

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Ze grinnikte even toen Avidkit vroeg aan haar broer om te vechten, maar die antwoordde dat hij geen meisjes sloeg - subtiel hoor. Redpetal kende haar zoontje goed genoeg om te weten dat die geen slaag wou krijgen. Het zandkleurige poesje nam dan maar het heft in eigen poten en haalde met haar voorpootje uit naar zijn kop. Niet echt hard, gelukkig - anders had de queen wel ingegrepen. Nu vond ze het vooral grappig om te zien hoe ze met elkaar omgingen. Cedarkit moest daarbij wat harder worden en niet zo bang zijn van zijn bloedeigen zus. Als hij zo zou beginnen, zou de wereld hem zeker de grond in boren - dat had ze zelf goed genoeg gemerkt. "Kom op, Cedar.", moedigde Redpetal het katertje dan ook zachtjes aan. Hun schijngevecht leidde haar tenminste af van al de zware en vreselijke dingen die de wereld steeds maar tegen haar aan bleef gooien.

Onderwerp: Re: The only ones zo 25 jun 2017 - 12:56

Meestal stoeide hij met Bunnykit, of zijn jongere neefjes en nichtjes, want die kon hij allemaal wel aan. Maar Avidkit was net zo groot als hij en minstens zo fel. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij niet een tikkeltje bang was om door haar in elkaar gestompt te worden. Want wie wilde er nou verliezen van zijn zus? Avidkit liet een geïrriteerde zucht horen en voor hij het wist, klapte haar poot volop tegen zijn wangetje aan. Het deed niet ontzettend veel pijn, maar het was meer het verrassende element dat zijn ogen deed vergroten. "Jij!" riep hij vervolgens boos uit. Hij hoorde de aanmoediging van zijn moeder op de achtergrond en zette zich vervolgens op zijn achterpootjes af om met zijn volledige lichaam tegen zijn zus aan te beuken. Het gevecht was begonnen.

Onderwerp: Re: The only ones ma 26 jun 2017 - 21:50

_{Een enorme grijns verscheen op haar gezicht toen ze haar broer's ontzette reactie op haar uitdaging hoorde. Ja, zij! Kom dan! En gelukkig ging haar broer nu wél in de aanval. Ze zette zich schrap, maar was net niet snel genoeg om zich helemaal voor te bereiden op de volledige massa van haar broer tegen haar eigen lichaam aan. Ze viel daarom ook gewoon om, maar gaf zich daarbij nog lang niet gewonnen. Met haar achterpoten duwde ze zachtjes tegen zijn dikke buik aan, en snel hapte ze naar zijn oor. "Grrrr," gromde ze speels en keek omhoog naar haar broertje. Hierna gaf ze een keiharde schop tegen zijn buik aan, in de hoop hem zo van haar af te kijken. Dat het misschien wat pijn zou doen, was niet in haar opgekomen. Immers moest ze de grenzen van haar kracht nog vinden.}

Onderwerp: Re: The only ones di 27 jun 2017 - 12:20

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Cedarkit bleef toch niet bij de pakken zitten en beukte zijn lichaampje tegen dat van zijn zus. Avidkit was haar naam echter waardig en schopte hard tegen zijn buik. Redpetal keek met grote gouden ogen naar de twee, klaarstaand om in te grijpen als bleek dat één van de twee veel pijn zou hebben. Voor een blauwe plek nu niet, maar ze wou ook niet dat ze echt gewond raakten.. Dat mocht niet. Ze kon hen niet kwijtraken, ze waren alles dat ze nog had. Haar snuit lag op haar voorpoten, vrij dicht bij de twee, haar ogen flitsend van Avidkit naar Cedarit, maar ze hield zich stil. Eens zien hoe haar zoontje hierop zou reageren. In ieder geval leek het nu al dat ze goede vechters zouden worden later, en dat was goed voor de clan. Ze wou dat Thunderclan trots zou kunnen zijn op hen. Ze waren de enige twee kittens van Branchtrove waar niets mis mee was en de enige twee die écht gewild waren. En hoewel het misschien wreed was om zo te denken; maar ze hoopte dat Thunderclan nooit trots zou zijn op al zijn andere bastaardkinderen.

Onderwerp: Re: The only ones di 27 jun 2017 - 16:56

Gelukkig voor hem gaf Avidkit mee in zijn aanval. Samen vielen ze op de grond en rolden ze een stukje door. Voordat hij ook maar besloten had waar hij ongeveer was, voelde hij twee poten in zijn buikje duwen die de lucht bijna uit zijn longen drukte. "Hmpf," kreunde hij gepijnigd, waarna hij ook nog eens een hap in zijn oor voelde. Snel duwde hij zijn voorpootjes naar Avidkit's gezicht, zijn nagels ingetrokken natuurlijk, om ervoor te zorgen dat die poten uit zijn buik werden gehaald. Hij kreeg een extra harde schop terug, en rolde vervolgens maar van haar af. Zodra hij weer wat lucht binnenkreeg, maakte hij weer aanstalten om op zijn zusje af te duiken. Deze keer richtte hij zichzelf op haar flank. Het feit dat zijn buik flink pijn zou doen na dit gevecht, realiseerde hij zich nog niet. Zijn adrenaline lag te hoog en het feit dat zijn moeder meekeek, betekende al helemaal dat hij geen zwakte moest laten zien.

Onderwerp: Re: The only ones di 27 jun 2017 - 17:48

_{Ha! Door haar brute kracht rolde haar broertje nu van haar af, en triomfantelijk sprong ze overeind. Zachtjes hijgend zakte ze door haar voorpoten heen, waarbij ze haar staart uitdagend heen en weer zwiepte. Ze was al moe van dit schijngevecht, maar ze zou echt niet opgeven! En ze wist dat Cedar ook nog niet uitgeteld was. Ze zag hoe hij opnieuw overeind kwam, waarna hij snel naar haar toerende en haar op haar flank duwde. Een verbaast gilletje verliet haar bek, die had ze niet zien aankomen. Ze viel richting de grond, maar herpakte zichzelf en rolde netjes door. Ze kwam weer op vier poten terecht en sprong richting haar broer, het opnieuw op zijn oor gemunt hebbend.}

Onderwerp: Re: The only ones di 27 jun 2017 - 19:52

Avidkit sprong overeind alsof ze het hele gevecht al gewonnen had, maar niets was minder waar. Hij had zich tot nu toe alleen nog maar ingehouden. Hij zou haar weleens laten zien uit welk hout hij gesneden was. Ergens begon hij dit steeds leuker te vinden. De meeste kittens waar hij mee stoeide, waren een stuk jonger dan hij en winnen was dan ook best makkelijk. Zo makkelijk dat het tamelijk saai was. Maar de krachtmetingen met zijn zus waren spannend. Hij wist nooit zeker wie er zou gaan winnen en de gevechten waren een echte uitdaging voor hen beiden. Zijn hart hamerde in zijn borstkasje en de frons op zijn gezicht was veranderd in een brede grijns. Zijn plotselinge tegenaanval liet Avidkiti gillen. Zijn zus rolde verder, ontweek zo zijn grip en kwam weer overeind. Voordat hij zichzelf overeind had kunnen werken, kwam ze alweer op zijn oor af. Wat had ze met zijn oren? Hij grauwde geschrokken en haalde uit met zijn poot naar haar kopje terwijl hij achterover viel.

Onderwerp: Re: The only ones ma 3 jul 2017 - 13:55

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Beiden leken ze inderdaad goede vechters, toch voor kittens. Ze s^rongen en grauwden en rolden weg, ze hapten naar elkaars oren en poten en staarten en elk ander onderdeel dat in de buurt kwam en ze lieten zich vooral niet doen. Redpetal was zelf nooit goed geweest in het vechten maar ze had ook het geluk gehad dat ze eigenlijk nog nooit echt in een groot gevecht had moeten meevechten.. Ze herinnerde zich nog toen ze jonger was, nog kitten zelfs, toen hadden haar siblings allemaal meegevochten tegen de Bloodclan die hun clan binnen kwam gedrongen.. Maar het had niet mogen baten. Door de Bloodclan was ze zelfs een maan later apprentice geworden, al was ze niet veel later warrior geworden - op 13 manen. Slechts twee manen later waren Avidkit en Cedarkit en ook Bunnykit, natuurlijk, geboren. Veel genieten van het warriorschap had ze niet gekund, maar nog maar een paar manen of ze zou alweer terug warrior moeten worden.. En om eerlijk te zijn, keek Redpetal daar niet bijzonder veel naar uit - hoewel ze misschien wel haar gedachten eens op iets anders kon zetten.

Onderwerp: Re: The only ones zo 9 jul 2017 - 21:31

_{Haha! Haar broer viel achterover door haar plotselinge claim op zijn oor. Met een triomfantelijke grijns keek ze hem aan. Zo, nu vond ze dat ze gewonnen had, hoor. Dit liet ze dan ook trots merken. "Mama mama ik heb gewonnen! Kijk, Cedar ligt!" vervolgens plantte ze haar poot vol op zijn borstkas, om haar overwinning een stuk ridderlijker te laten lijken. Há, ze was veel sterker dan haar kleine minibroertje.}

Onderwerp: Re: The only ones di 11 jul 2017 - 14:11

Zodra zijn lichaampje de grond raakte, begon Avidkit te roepen dat ze gewonnen had. Hij fronste en schudde wild met zijn kopje. "Niet waar!" riep hij, minstens net zo hard als zijn zus. Zodra ze haar pootje op zijn borstkas zette, sloeg hij die weg en krabbelde hij overeind. "Het is een gevecht tot de dood, dus niemand heeft gewonnen," miauwde hij toen met een geheven kopje. Hij zou echt niet verliezen van zijn zusje. Hij zou sterven voor dat gebeurde. De schaamte alleen al!

Onderwerp: Re: The only ones di 11 jul 2017 - 14:52

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Avidkit slaakte uiteindelijk trots uit dat ze gewonnen had, al krabbelde Cedarkit snel weg. Voor hem was het blijkbaar een gevecht tot de dood - en dat was waar Redpetal besloot om in te grijpen. Ze legde haar voorpootje tussen de twee in, als een soort barrière. "Goedzo, allebei. Jullie zijn nu al getalenteerde vechters.", mauwde ze, zachtjes glimlachend. Ze keek even naar Avidkit maar richtte zich toen naar haar zoontje. "Cedar, de dood is iets heel serieus. Ik zou het appreciëren als je dat niet zo licht neemt.", zei ze zachtjes tegen hem. Ze moest begrijpen dat er niet gelachen mocht worden met de dood. De dood deed pijn en was onvergefelijk.. Het was geen grap.

Onderwerp: Re: The only ones