A message without words

Onderwerp: A message without words za 26 aug 2017 - 11:57

Ze had er vrijwel de hele nacht over nagedacht. Het had er in geresulteerd dat ze na het bezoekje niet zo veel meer had geslapen. Het was maar vreemd geweest. Ze was er zeker van dat het een Starclan kattin was geweest. Een die Acefray gekend had in haar leven. Dat was niet het vreemde aan het bezoek. Het vreemde er aan was dat er haar heel letterlijk gezegd was dat ze de kater een klap tegen zijn kop moest geven. Normaal gaf Starclan altijd raadsels mee. Het leek er echter totaal niet op. Als dit een raadsel zou zijn, was het waarschijnlijk het moeilijkste raadsel ooit. Welk raadsel bestond er nou uit iets wat je letterlijk kon opvatten. Bovendien klonk het ook alsof je het letterlijk moest opvatten. In de ochtend was ze wat rond gaan vragen aan verschillende katten. Ze wilde weten of er veranderingen aan de grote kater waren opgemerkt en welke veranderingen dat precies waren. Het antwoord was duidelijk geweest. Eigenlijk had ze gewoon helemaal geen keuze hier over. Het ging op het moment niet goed en dat zou voor latere problemen kunnen zorgen. Daar moest iets aan worden gedaan. En wel door haar. Ze kon het gaan uitstellen maar van uitstel kwam afstel. Ze moest de grote kater een klap tegen zijn kop gaan verkopen. Waarschijnlijk was ze een van de meest ongeschikte katten om dat te doen. Ja ze was groot maar zeker niet sterk. Bovendien kende ze Acefray amper dus zou dat dan al helemaal onlogisch zijn. Volgens enkele Shadowclanners was de kater op het moment niet in de grot. Ze zou naar hem moeten gaan zoeken. Precies dat was ook wat ze deed. Met de informatie die ze van anderen kreeg wist ze het spoor van de grote Medicine cat te volgen. Uiteindelijk merkte haar ijsblauwe ogen de gestalte van de kater op. "Acefray!" riep ze vanaf een afstandje. Gewoon, op haar altijd vriendelijke toon. Als ze van tevoren al 'vijandigheid' zou laten zien werden haar kansen miniem.

[Alleen Acefray]

Ace was er eindelijk op uit gegaan om het laatste deel van zijn opdracht uit te voeren. Hij moest twee beesten misvormen, twee beesten dezelfde grote als een kat. Katten, dassen, vossen. Een van deze. De opties waren eindeloos maar zelfs in zijn huidige mindset wilde hij geen onschuldige pijnigen. En hoewel hij niks persoonlijks had tegen dassen en vossen zou hij er toch naar op zoek moeten gaan. Met een beetje geluk vond hij er geen die in topconditie was, want tja, dat was misschien te veel gevecht dan wat hij op dit moment aankon. Eenmaal buiten de grot snoof hij de koude lucht op en voelde hoe deze in zijn longen brandde. Als Shadowclanner was hij de kou gewend, al was het hier in de bergen toch anders dan thuis. Voornamelijk de geuren gaven een groot verschil, hier was alles fris en helder, bijna te vergelijken met het water van Riverclan. De wind trok aan zijn dikke pels alsof het hem mee wilde sleurde naar betere oorden, maar Ace zag geen waarde meer in zo’n ontsnapping. Hij moest doorgaan. Hij moest zijn hart sluiten en zijn klauwen aan het werk zetten. Dat was wat hem weer gelukkig zou maken. Dat zou zorgen dat zijn kits en partner een wereld kregen die goed voor ze waren. Was het niet ironisch? Starclan maakte hem medicine cat om dit lot te voorkomen en hier stond hij dan, weer met hetzelfde probleem. Hij zuchtte even en maakte zichzelf verder in het bergen gebied, zijn poten staken van de harde en onbekende ondergrond, al hielp het niet dat zijn lichaamsgewicht en zware pas hem alleen onhandiger maakte hier. Maar naar een flinke tijd de muskus geur gevolgd vond hij hier eindelijk een vos. Het rode beest was wat ouder en hij kon raden dat het nog maar een paar winters mee zou gaan. Hmm. Met een grommend geluid besloot hij het beest uit te lokken, wetende dat hij niet eens snel genoeg zou zijn om een surprise attack uit te voeren. Zoals gegokt keek de vos hierna naar hem en gromde waarschuwend terug, om dichterbij te stappen, afwachtend. Ace bekeek het dier en besloot dezelfde techniek aan te houden die zijn mentor hem had laten zien. Het beest sprong naar hem toe zodra het zich bedreigd begon te voelen en greep naar de rug van de kater. Gelukkig kreeg het voornamelijk een hap vacht te pakken, al was een kras nooit te ontwijken toen hij zich plots omdraaide en een klap tegen diens kop gaf. De vos liet verschrokken los om te voorkomen dat zijn klauwen in zijn oog kwam. En op dat moment greep de gestipte tabby naar zijn voorpoten. Hij zorgde ervoor dat het zo diep mogelijk bij zijn kaken zat en klemde deze toen volle kracht vast, pas toen hij een kraak door zijn lichaam voelde gaan liet hij los. De vos besloot dat een dikke kat deze moeite niet waard was en probeerde weg te rennen. Voor de goede orde sprong hij er nog even achterna, al was het dier al lang door gerend de verte in. Met een snuif draaide hij zich hierna om en likte zijn wonden af, al was het bloed rond zijn muil en rug duidelijk nog te zien. Rustig liep hij verder, met het idee om naar de cave terug te gaan, tot hij zijn naam hoorde. Hij hief zijn kop en liet zijn heldere blik op de medicine cat apprentice vallen. “Rousepaw” klonk er niks meer dan kil van af. Wat moest dit pluisje van hem?

“Rousepaw”, reageerde de kater. Het was kil, anders dan ze van hem gewend was. Alsof het een heel andere kat was. Zou het zijn dat dit was waar Winddancer en de anderen het over hadden? De frons die zich op haar kop wilde vormen hield ze in bedwang. Rustig liep ze verder naar hem toe. Zodra ze dichterbij was vielen haar ogen op de kater. Bloed rond zijn bek, hele ruwe vacht op zijn rug. Haar pas versnelde wat. Nog dichterbij drong een vossengeur haar neusgaten binnen. Had hij gevochten met een vos? Een Medicine cat? Als ze het goed begrepen had was Acefray ook zo goed als warrior geweest toen hij benoemd werd. Net zoals zijzelf. Hij was daarentegen wel een goede warrior geweest. Hij was groot, sterk. Maar hij had al moons die rang niet meer, zouden zijn vechttechnieken niet enorm verslapt zijn? Moest ze zich hier eigenlijk wel zorgen over maken op dit moment? Ze wist het allemaal niet meer. Een vossenlengte of twee van de kater vandaan stopte ze en liet ze haar blik nog een keer over zijn gestalte gaan. "Heb je gevochten met een vos?" vroeg ze iets wat verbaast en onzeker. Wacht, nee. Dat was niet de reden dat ze hier naar toe was gekomen. De kater was een Medicine cat. Hij wist echt wel wat hij moest doen, dat hoefde zij hem niet te vertellen. Bovendien leek hij ook niet echt in erg veel pijn te zijn. Focus. "Acefray, heb je tijd om even te praten? Ik heb een droom gehad," sprak ze rustig en voor haar doen ook behoorlijk serieus. "Een droom van Starclan," vulde de zilvertabby aan. Als hij zou denken dat het een gewone droom zou zijn, zou hij misschien wel niet willen praten. Dat moest ze natuurlijk koste wat kost voorkomen. Ze moest met hem spreken en wel nu.

De grote kater keek naar de apprentice, zijn blik koud en hard, al was het te zien dat er iets dwars zat in hem. Iemand ging niet zomaar veranderen en veel van zijn huidige handelingen waren enkel een verandering in zijn gedrag en niet in zijn echte persoonlijkheid. Hij voelde zich verraden, alles waarin hij zijn hele leven had geloofd was kapot gegaan in een paar maanden. Hij was niet slim of stabiel in zijn emoties, hij had iemand nodig die hem hielp, en nu niemand dit meer deed was het mis gegaan. De voornaamste reden waarom hij in zijn warrior leeftijd nog een medicine cat was geworden was dankzij Rowanflame. Omdat hij het duistere pad bewandelde en deze volgende als een loyale hond. Starclan had hem toen gered, afgezonderd van die wereld. En nu? Nu had deze hem weer gevonden. Er was misbruik gemaakt van de gebeurtenissen... en hij voelde zich nu thuis hier. Bij zijn oude mentor.. de enige die wel om hem gaf. Urgh, terug de aandacht richting op pluisbal 2.0 hier. Geïrriteerd drukte hij zijn linkeroor naar achteren en keek neer op de ander. "Ja, en sinds wanneer is het jouw zaak met wat ik vecht of niet?" Bot en duidelijk, hij keek alsof hij aan het overwegen was of zij de volgende zou zijn. Niet dat hij iets zou doen.. zolang Rouse zichzelf gedroeg. Zijn geduld was oneindig korter geworden voor het moment. Oh. En daar kwam het al hoor. Zeker, waarom zou iemand ook langs komen gewoon om te praten over het weer? Hij gromde naar haar, zijn lip optrekkend. "Oh? Ze vallen nu dus ook andere lastig met mijn zaken. Leuk dat ze zo snel weer een nieuwe pluisbal vinden om wakker te houden. Het kan me werkelijk niet interesseren wat Starclan heeft gezegd, steek die droom maar waar de zon niet schijnt" Een pure woede klonk door zijn stem waarna hij dichter bij de apprentice stapte. "Ik hoef geen woord meer over die sadistische dooie te horen, ze hebben al meer dan genoeg gedaan." En daar was het, in zijn blik tussen alle overbodige boosheid in, een diepe pijn. Maar in plaats van hiermee te dealen trok hij zijn kop recht en beukte met zijn volle gewicht tegen de kattin aan, om haar aan de kant te duwen. Hierna liep hij humeurig weer verder, in de hoop dat de kat hem nu alleen zou laten terwijl hij boos in zichzelf mopperde.

De grote kater trok een oor naar achter. De manier waarop hij op haar neerkeek zei haar veel. Dit was niet de Acefray zoals hij was geweest de eerste keer dat ze hem had ontmoet. Dit leek een hele andere kat te zijn in het pluizige omhulsel. "Ja, en sinds wanneer is het jouw zaak met wat ik vecht of niet?" sprak de kater nogal bot. Rousepaw draaide een keer met haar oortjes. Het werd haar duidelijk dat dit niet zomaar iets was, dit was serieus. Dat moest ook haast wel aangezien Starclan zich er mee was gaan bemoeien. Het voelde niet goed, zijn gedrag. Toch had ze niet veel keus buiten door te praten, hem vertellen over de droom die ze had gehad. Maar daar kon ze natuurlijk niet zomaar mee beginnen, dat moest ze eerst min of meer aankondigen. "Oh? Ze vallen nu dus ook andere lastig met mijn zaken. Leuk dat ze zo snel weer een nieuwe pluisbal vinden om wakker te houden. Het kan me werkelijk niet interesseren wat Starclan heeft gezegd, steek die droom maar waar de zon niet schijnt", was de reactie van de kater. Dat was geen normale houding tegenover Starclan voor een clan kat en al helemaal niet een voor een Medicine Cat. Het werd haar meer dan duidelijk dat dit niet Acefray was zoals ze hem tot nu toe had gekend. In zijn stem klonk woede, dat had ze bij hem nog nooit eerder gehoord. De grote kater kwam dichter naar haar toe gestapt. Zijn nabijheid was intimiderend maar dat mocht ze niet laten merken. Dat was een van de weinige dingen die aan haar kant stonden qua warrior-achtige kenmerken. "Ik hoef geen woord meer over die sadistische dooie te horen, ze hebben al meer dan genoeg gedaan." Door de woede heen dacht ze iets in zijn ogen te zien. Iets anders. Wat precies kon ze niet plaatsen, daarvoor bleef het te kort zichtbaar. Ze had haar ijsblauwe ogen de hele tijd op de zijne gericht gehouden. In de ogen kon je immers meer zien dan aan de rest. De kater gaf haar, ietwat onverwacht, een flinke zet. Ze woog niet veel dus werd ze meteen een eind achteruit geplaatst. Rollend. Dat zouden hoe dan ook blauwe plekken worden. Zodra ze tot stilstand kwam sprong de kattin weer op haar poten. Acefray had zich inmiddels al opgedraaid en was verder gelopen. Ja, mooi niet dat ze dat zou laten gebeuren. Met een paar snelle passen rende ze met een bocht om de kater heen zodat ze weer voor hem kwam te staan. Haar blik was veranderd, van vrij neutraal naar serieus. "In die droom heb ik met Winddancer gesproken, over jou." Ze kon niets anders doen dan door gaan met haar verhaal. Er was geen andere optie, geen betere keuze. Hij moest horen wat ze te zeggen had. Al zou hij haar nog zou vaak bij hem weg slaan. Ze zou opstaan en doorpraten, tot ze gedaan had wat ze moest doen.

Onderwerp: Re: A message without words