A message without words

Ze had er vrijwel de hele nacht over nagedacht. Het had er in geresulteerd dat ze na het bezoekje niet zo veel meer had geslapen. Het was maar vreemd geweest. Ze was er zeker van dat het een Starclan kattin was geweest. Een die Acefray gekend had in haar leven. Dat was niet het vreemde aan het bezoek. Het vreemde er aan was dat er haar heel letterlijk gezegd was dat ze de kater een klap tegen zijn kop moest geven. Normaal gaf Starclan altijd raadsels mee. Het leek er echter totaal niet op. Als dit een raadsel zou zijn, was het waarschijnlijk het moeilijkste raadsel ooit. Welk raadsel bestond er nou uit iets wat je letterlijk kon opvatten. Bovendien klonk het ook alsof je het letterlijk moest opvatten. In de ochtend was ze wat rond gaan vragen aan verschillende katten. Ze wilde weten of er veranderingen aan de grote kater waren opgemerkt en welke veranderingen dat precies waren. Het antwoord was duidelijk geweest. Eigenlijk had ze gewoon helemaal geen keuze hier over. Het ging op het moment niet goed en dat zou voor latere problemen kunnen zorgen. Daar moest iets aan worden gedaan. En wel door haar. Ze kon het gaan uitstellen maar van uitstel kwam afstel. Ze moest de grote kater een klap tegen zijn kop gaan verkopen. Waarschijnlijk was ze een van de meest ongeschikte katten om dat te doen. Ja ze was groot maar zeker niet sterk. Bovendien kende ze Acefray amper dus zou dat dan al helemaal onlogisch zijn. Volgens enkele Shadowclanners was de kater op het moment niet in de grot. Ze zou naar hem moeten gaan zoeken. Precies dat was ook wat ze deed. Met de informatie die ze van anderen kreeg wist ze het spoor van de grote Medicine cat te volgen. Uiteindelijk merkte haar ijsblauwe ogen de gestalte van de kater op. "Acefray!" riep ze vanaf een afstandje. Gewoon, op haar altijd vriendelijke toon. Als ze van tevoren al 'vijandigheid' zou laten zien werden haar kansen miniem.

[Alleen Acefray]

“Rousepaw”, reageerde de kater. Het was kil, anders dan ze van hem gewend was. Alsof het een heel andere kat was. Zou het zijn dat dit was waar Winddancer en de anderen het over hadden? De frons die zich op haar kop wilde vormen hield ze in bedwang. Rustig liep ze verder naar hem toe. Zodra ze dichterbij was vielen haar ogen op de kater. Bloed rond zijn bek, hele ruwe vacht op zijn rug. Haar pas versnelde wat. Nog dichterbij drong een vossengeur haar neusgaten binnen. Had hij gevochten met een vos? Een Medicine cat? Als ze het goed begrepen had was Acefray ook zo goed als warrior geweest toen hij benoemd werd. Net zoals zijzelf. Hij was daarentegen wel een goede warrior geweest. Hij was groot, sterk. Maar hij had al moons die rang niet meer, zouden zijn vechttechnieken niet enorm verslapt zijn? Moest ze zich hier eigenlijk wel zorgen over maken op dit moment? Ze wist het allemaal niet meer. Een vossenlengte of twee van de kater vandaan stopte ze en liet ze haar blik nog een keer over zijn gestalte gaan. "Heb je gevochten met een vos?" vroeg ze iets wat verbaast en onzeker. Wacht, nee. Dat was niet de reden dat ze hier naar toe was gekomen. De kater was een Medicine cat. Hij wist echt wel wat hij moest doen, dat hoefde zij hem niet te vertellen. Bovendien leek hij ook niet echt in erg veel pijn te zijn. Focus. "Acefray, heb je tijd om even te praten? Ik heb een droom gehad," sprak ze rustig en voor haar doen ook behoorlijk serieus. "Een droom van Starclan," vulde de zilvertabby aan. Als hij zou denken dat het een gewone droom zou zijn, zou hij misschien wel niet willen praten. Dat moest ze natuurlijk koste wat kost voorkomen. Ze moest met hem spreken en wel nu.

De grote kater trok een oor naar achter. De manier waarop hij op haar neerkeek zei haar veel. Dit was niet de Acefray zoals hij was geweest de eerste keer dat ze hem had ontmoet. Dit leek een hele andere kat te zijn in het pluizige omhulsel. "Ja, en sinds wanneer is het jouw zaak met wat ik vecht of niet?" sprak de kater nogal bot. Rousepaw draaide een keer met haar oortjes. Het werd haar duidelijk dat dit niet zomaar iets was, dit was serieus. Dat moest ook haast wel aangezien Starclan zich er mee was gaan bemoeien. Het voelde niet goed, zijn gedrag. Toch had ze niet veel keus buiten door te praten, hem vertellen over de droom die ze had gehad. Maar daar kon ze natuurlijk niet zomaar mee beginnen, dat moest ze eerst min of meer aankondigen. "Oh? Ze vallen nu dus ook andere lastig met mijn zaken. Leuk dat ze zo snel weer een nieuwe pluisbal vinden om wakker te houden. Het kan me werkelijk niet interesseren wat Starclan heeft gezegd, steek die droom maar waar de zon niet schijnt", was de reactie van de kater. Dat was geen normale houding tegenover Starclan voor een clan kat en al helemaal niet een voor een Medicine Cat. Het werd haar meer dan duidelijk dat dit niet Acefray was zoals ze hem tot nu toe had gekend. In zijn stem klonk woede, dat had ze bij hem nog nooit eerder gehoord. De grote kater kwam dichter naar haar toe gestapt. Zijn nabijheid was intimiderend maar dat mocht ze niet laten merken. Dat was een van de weinige dingen die aan haar kant stonden qua warrior-achtige kenmerken. "Ik hoef geen woord meer over die sadistische dooie te horen, ze hebben al meer dan genoeg gedaan." Door de woede heen dacht ze iets in zijn ogen te zien. Iets anders. Wat precies kon ze niet plaatsen, daarvoor bleef het te kort zichtbaar. Ze had haar ijsblauwe ogen de hele tijd op de zijne gericht gehouden. In de ogen kon je immers meer zien dan aan de rest. De kater gaf haar, ietwat onverwacht, een flinke zet. Ze woog niet veel dus werd ze meteen een eind achteruit geplaatst. Rollend. Dat zouden hoe dan ook blauwe plekken worden. Zodra ze tot stilstand kwam sprong de kattin weer op haar poten. Acefray had zich inmiddels al opgedraaid en was verder gelopen. Ja, mooi niet dat ze dat zou laten gebeuren. Met een paar snelle passen rende ze met een bocht om de kater heen zodat ze weer voor hem kwam te staan. Haar blik was veranderd, van vrij neutraal naar serieus. "In die droom heb ik met Winddancer gesproken, over jou." Ze kon niets anders doen dan door gaan met haar verhaal. Er was geen andere optie, geen betere keuze. Hij moest horen wat ze te zeggen had. Al zou hij haar nog zou vaak bij hem weg slaan. Ze zou opstaan en doorpraten, tot ze gedaan had wat ze moest doen.