Let's all be spent

En opeens was de redelijk positieve sfeer die onder de katten heerste verdwenen omdat een nieuwe ziekte was uitgebroken. Katten werden ziek, de hoop voor een goede toekomst daalde weer en er gingen katten dood. Thistlepaw had zich tot dusver afgesloten voor de ziekte, hoewel hij niet echt zijn best had gedaan om de katten die het hadden te vermijden. Ja, hij wist dat er een kans was dat hij het ook kreeg, maar hij kon deze katten toch niet zomaar in de steek laten? Of ze nu van zijn Clan waren of niet, Thistlepaw hielp waar nodig. Juist met dit soort dingen was het erg belangrijk dat de borders voor even niet meer bestonden, dat ze zich voor even af konden sluiten van wat er in de warrior code stond en zich over elkaar konden ontfermen. Gelukkig had StarClan geen borders opgelegd voor de medicine cats en richtte elke medicine cat zich dus op de katten die dat nodig hadden, geen voorkeur kiezend voor hun Clan. Thistlepaw hielp zelf mee door af en toe wat prooi te vangen en water te gaan halen voor diegenen die dat nodig hadden. En als Smokegaze hem uitnodigde om te gaan trainen, ging hij uiteraard trainen. De tom rende met wat prooi in zijn bek weer terug naar de Clan cavern en keek op toen hij een ShadowClan apprentice tegen de wand zag leunen en half uit de grot hing. Ze zag er moe uit en Thistlepaw herkende haar als één van de zieke katten. Hij klemde gefrustreerd zijn kaken op elkaar toen hij zich besefte dat er niet veel was wat hij voor haar kon doen en met zijn kopje schuddend, liep hij op haar af. Hij liet de prooi vallen, ging naast haar staan en drukte zijn flank troostend tegen haar aan. “Houd nog even vol,” fluisterde hij haar. “Het moet vast niet meer lang duren eer dat de medicine cats een remedie hebben gevonden om jullie te helpen.” Hij deed een gebaar naar de prooi. “Heb je honger? Ik kan wat stukjes van de prooi trekken als je wilt?”

Thistlepaw grinnikte even toen de she-cat als eerste vroeg wat hij aan het doen was; echt weer typisch een reactie van een ShadowClanner om direct achterdochtig te zijn. “Je aan het troosten?” Hij keek haar even fronsend aan om te laten weten dat hij het ook niet echt wist. “Ik geloof dat we allemaal wel wat steun kunnen gebruiken in deze tijd.” En zij vooral. Het was niet bepaald aangenaam voor hem om te horen hoe haar ademhaling er piepend uitkwam en hij hoopte dat ze zelf ook besefte dat het zo echt niet langer kon doorgaan. Maar misschien besefte ze dat wel, maar wist ze gewoon dat het de pijnlijke realiteit was dat er tot nu toe nog geen remedie was gevonden om er iets tegen te doen. Hij vond het jammer als oudere warriors getroffen werden door de ziekte, maar een jonge apprentice die haar hele leven nog voor zich had en dat in duigen zag vallen, was gewoon crue en hij hoopte dat StarClan zich dat gauw ook zou beseffen en met een oplossing aan kwam zetten. Hij gaf een kort knikje toen ze het over het eten had, maar toch bleef hij haar nog even aansporen. “Zou je het ook niet eens willen proberen? Misschien is het een idee dat ik wat kleine beetjes voorkauw en dat je dat dan kunt proberen en als het beter gaat, kun je na een half uur of drie kwartier nog eens proberen.” Hij deed moeite om niet haast te smeken. “Je situatie is opzicht al slecht, maar ik denk dat het nog slechter is als je eten gaat vermijden omdat je steeds moet overgeven of omdat je nauwelijks iets binnen krijgt. Het eten zal er in elk geval zorgen dat je weer wat op krachten komt waardoor je lichaam een grotere kans heeft om tegen de ziekte in te gaan.” Hij liep naar zijn prooi toe en scheurde er een stukje vanaf. Daarna begon hij, alsof ze een jonge kitten was, het wat voor haar voor te kauwen en legde het vervolgens voor haar neer. “Een klein beetje maar, je kunt het,” spoorde hij haar aan en keek haar vervolgens bijna smekend aan.