Lets fight!

Hoewel de reis haar ontzettend uitgeput had, had ze toch redelijk haar plek kunnen vinden in dit nieuwe gebied. Alles leek ongelooflijk mee te vallen, op haar verschrikkelijke mentor na dan. De trainingen met Swiftclaw waren verschrikkelijk en Feverpaw voelde een sterke neiging om bij Tallshadow te gaan smeken om een nieuwe mentor. Hij wist toch wel hoe onuitstaanbaar haar moeder was? Waarom had hij haar dan haar mentor gemaakt? Ze begreep er al helemaal niks van. Het was al erg genoeg dat het haar moeder was, laat staan haar mentor. Nu lag ze in haar nest een beetje te niksen, hopend dat Sinclaw ver van haar vandaan bleef. Ze keek razendsnel op toen ze haar naam hoorde, afkomstig uit de mond van Serpentkit, nee, Serpentpaw! In één sprong kwam Feverpaw overeind. Serpentpaw was nu een Apprentice! Eindelijk konden ze samen trainen. "Ja!" was haar antwoord dan ook, luid en duidelijk. Ze liep vrolijk naar haar vriendin toe. "Gefeliciteerd nog!" snorde ze opgetogen. Ze begon alvast te lopen, weg van de menigte. "Vertel me hoe je eerste training was!" vroeg ze toen. Ze wilde dolgraag weten wat Serpent al had geleerd.

Serpent vroeg of ze nou echt door de ceremonie was heengeslapen, waarop Feverpaw even schuldig naar haar pootjes keek. "Misschien," antwoordde ze zachtjes, wetend dat Serpentpaw niet echt boos op haar was. Toch voelde ze zich licht schuldig. Het was een belangrijk moment en ze was er niet geweest. Ach ja, het ging erom dat Serpent nu een Apprentice was, net als zij, en dat ze nu echt samen konden gaan trainen. Serpent liep met haar mee en Feverpaw droeg de grootste glimlach op haar gezicht. Geen enkele Queen zou hun nu halt kunnen doen houden. Ze konden gaan en staan waar ze wilden! Op haar vraag luidde het antwoord dat haar trainingen nog moesten beginnen, waarop Fever knikte. Ze konden samen al wel het een en ander gaan bekijken, nietwaar? Haar mentor bleek Demonslayer te zijn, waarop Feverpaw even knikte. "Demonslayer," herhaalde ze bedenkelijk. "Ik ken hem eigenlijk niet zo goed." Ze hoopte maar voor haar vriendin dat hij een goede mentor was, dan zou op zijn minst één van hen nog wat leren. "Maar hij is vast beter dan Sinclaw," mompelde ze gefrustreerd. Waarom kreeg zij geen leuke mentor?

Feverpaw smaalde toen ze uit werd gemaakt voor luilak. Eigenlijk was niets minder waar. Ze was extreem slecht in stilstaan, zowel fysiek als mentaal. Misschien was de rommel in haar kop wel de reden dat ze de ceremonie van haar vriendin straal vergeten was. Ze vond het wel vervelend dat ze het vergeten was, maar meer eigenlijk niet. Ze hechtte weinig waarde aan sentimentele dingen, dus was het makkelijk voor haar om ook dit te laten gaan. Samen liepen ze de grot uit en Feverpaw realiseerde zich niet eens dat dit weleens de eerste keer kon zijn dat Serpentpaw weer naar buiten mocht sinds ze hier aan waren gekomen. De grijzige kattin leunde een beetje met haar vriendin mee toen deze haar een kopje gaf. Natuurlijk wilde ze beter worden dan Sinclaw. "Dan moet je me wel alles leren wat Demonslayer jou leert!" bracht ze toen snel uit. Het was wel duidelijk dat Sinclaw haar niets wilde leren, dus moest het maar via via. Toen Serpentpaw haar vroeg om haar iets te laten zien, vertrok haar gezicht ook een beetje. "Ik eh... Ik heb nog niet echt iets geleerd," miauwde ze toen beteuterd. Sinclaw had haar alleen maar wat gekleineerd, echt trainen was er nooit van gekomen. "Denk je dat Tallshadow me een andere mentor zou geven als ik het vroeg?" zei ze met een bezorgde frons op haar gezicht. Hoe moest ze ooit de beste Warrior worden als ze geen eens training kreeg?

Rondlopen was over het algemeen een goede zaak, want naast dat het voor een energiek lijf met gezonde spieren zorgde, kwam je ook nog eens ergens. Zeker in dit territorium hield Tall van rondlopen. Alles was anders, groter en robuuster. De stenen zagen er aan de ene kant uitnodigend, aan de andere kant dodelijk uit. Dat beviel de kater we, de tweedeling van de natuur was hier goed te zien. Het was mooi, maar gevaarlijk.
Een derde punt wat lopen zo cool maakte, was dat je over het algemeen wel anderen tegenkwam. Tall liep zelden langer dan een kwartier alleen, want dan kwam hij wel weer een clankat tegen. Zeker nu ze allemaal in dit territorium waren, wat hem persoonlijk zeer beviel. Voor nu waren het echter katten van zijn eigen clan die hij tegenkwam, twee apprentices, en met een vrolijke grijns op zijn gezicht boog de grotere kater af naar waar de twee stonden. Ze lieten net zijn naam vallen, dus hij kwam letterlijk als geroepen. "Waar ben ik voor nodig?" Mauwde hij ter groet, de rest van de zin niet goed verstaan hebbende. Met vrolijke ogen keek hij het tweetal aan, hij was altijd - echt altijd - bereid te helpen.

Het grootste probleem was dat niemand leek te begrijpen hoe vreselijk Sinclaw was. Iedereen vertelde haar constant dat het wel mee zou vallen, dat ze heus wel iets zou leren, maar niemand wist hoe verschrikkelijk de trainingen waren. Ze leerde niks, alles wat ze te horen kreeg, was hoe ze niet goed genoeg was. En eerst had ze gedacht er wel tegen te kunnen, want wat deed haar moeder's mening er nou toe? Maar het was zwaar. Het was vermoeiend, vernederend en deprimerend. Feverpaw was dan ook blij toen Serpentpaw instemde om haar kennis aan haar door te spelen. En toen de zwarte Apprentice bijdroeg aan haar speculaties over een eventuele nieuwe mentor was ze al helemaal blij. Ze knikte op Serpent's volgende vraag. "Ik kan je wel iets laten zien!" miauwde ze vrolijk. Rondgelopen had ze immers wel! Haar enthousiasme werd afgekapt door de plotselinge aanwezigheid van Tallshadow. Haar mond vormde een kleine 'o', want hoe toevallig was dit? "Tallshadow!" groette ze hem vervolgens opgetogen. "Ik ehm, vroeg me af of... Of ik een nieuwe mentor kon krijgen," mompelde ze, schuifelend met haar pootjes. Als iemand wist hoe vreselijk Sinclaw was, dan was het hij, toch?   

Het leek er eerst even op alsof hij een geheim ritueel doorbroken had. Fever stond daar met een mond in de vorm van een perfecte 'o', en ook Serpent verstijfde helemaal. De leider vroeg zich meteen af of hij er goed aan gedaan had de twee te storen, maar gelukkig voor hem duurde het nog geen volle seconde voor de een hem hartelijk begroette, en ook de ander het voorbeeld volgde. Meteen kwam zijn vrolijke grijns terug. Ook het antwoord op zijn vraag kwam er snel achteraan, en het was niet meteen waar Tall aan gedacht had. Sterker nog, bij het horen van de woorden vormde zich een bezorgde frons op zijn gezicht - les 1 van leider worden, leer fronsen je zult het vaak moeten doen - en hield hij zijn kop verbaasd schuin. Bij de bijval van Serpent brak zijn klomp al helemaal. Meteen ging zijn blik terug naar Fever. "Klopt dat?" Vroeg hij, niet fel maar met verbazing in zijn stem. Wachtend op het antwoord ging hij zitten, even tijd nodig hebbende te verwerken dat Sin apprentices niet trainde. Daar had ze vast een reden voor toch?

Ergens was het wel een tikkeltje vernederend dat geen van hen Tallshadow had horen aankomen. Ook Serpentpaw verstijfde even voordat ze hem beiden begroetten. Fever stelde de vraag die ze al ontzettend lang had willen stellen en hoopte zo hard mogelijk dat het mocht. Serpentpaw liet de Clanleider vervolgens weten dat Fever nog niets geleerd had, waarop de grijs-witte kattin ietwat beschaamd naar haar pootjes keek. Iets te veel informatie. Dat ze nog helemaal niks kon, hoefde Tallshadow toch ook weer niet te weten? De kater vroeg aan haar of het klopte, waarop ze even knikte. "Ze neemt aan dat ik al dingen weet die me nooit geleerd zijn," legde ze uit. "En als ik ze dan niet weet, wordt ze boos en zegt ze gemene dingen over mij en mijn vader." Haar expressie was zo onderhand veranderd in een frons, puur door aan haar moeder te denken. Ze werd doodziek van de manier waarop die kat over haar vader, de kater die juist wel voor zijn kinderen had gezorgd, praatte. Daarbij, op deze manier zou ze nooit een geweldige Warrior kunnen worden. 

Met groeiende verbazing luisterde hij naar de aanvulling van de apprentice op het verhaal van Serpentpaw. Die leek er trouwens zelf ook verbaasd door te zijn, aangezien die verontwaardigd uitriep of het echt zo was, en vervolgens wat beschaamd keek. Tall moest er even door glimlachen, het deed hem wel wat denken aan hoe hij en Ace vroeger hadden gesproken, hoe ze voor elkaar opkwamen. Hier was dat ook het geval, Serpent liet het niet achterwege hem te melden dat dit dus echt niet kon. Tall was even stil, ging zitten, en knikte toen instemmend. "Daar heb je gelijk in Serpentpaw," Antwoordde hij, en keek toen verontschuldigend naar Feverpaw. "Het spijt me echt, ik had er geen idee van dat dit zo ging," Hij voelde zich er echt schuldig over. Duidelijk was in ieder geval dat dit meteen geregeld moest worden. "Heb je een voorkeur qua andere mentor, afgezien van je vader?" Niet omdat hij dat haar misgunde, maar omdat die zijn handen vol had aan Wolfpaw, en hij het Fever ook niet per se toewenste om met die poes opgescheept te zitten.

Het meest verontrustende vond ze nog de verbaase blik op Tallshadow's gezicht. Zo nu en dan zag ze hem met haar moeder praten, had hij dan totaal niet door hoe geschift die poes was? Zelfs Serpentpaw vroeg op verbijsterde toon of ze echt zo erg was, waarop Feverpaw bevestigend knikte. "Je wil het niet weten," mompelde ze met een zucht. Sinclaw was nooit echt gemakkelijk in de omgang geweest, waarom was iedereen zo verbaasd dat ze ook geen goede mentor was? Na haar bevestiging stond Serpentpaw gelukkig dubbel en dwars aan haar zijde, wat haar een extra confidence boost gaf. Ze drukte haar borstje naar voren en knikte. Dit kon zo niet langer. En gelukkig was Tall het daarmee eens. Hij bood zijn excuses aan en Feverpaw knikte vergevend naar hem. Toen hij vroeg of ze een voorkeur had, wilde ze meteen haar vader's naam zeggen, maar Tallshadow sloot hem al snel uit. Somber keek ze naar haar pootjes. Wie wilde ze dan? Swiftclaw was een goed Warrior en Wolfdance ook. Of Brokenhowl. Hmm. "Het maakt me niet zoveel uit, zo lang ze me maar goed kunnen trainen," besloot ze toen maar te zeggen. Want kieskeurige katten hadden immers weinig keuze.

De kater zag de poes nadenken, en moest er even om glimlachen. Het was natuurlijk niet niks om zo plots te moeten bedenken wie je zou willen, en hij was ervan overtuigd dat de geest van de poes dan ook even blanco was. Die van Serpent daarentegen leek nooit blanco te zijn, aangezien die zodra Fever aangaf geen voorkeur te hebben, meteen met een optie kwam. Tall grinnikte naar de andere jongeling, en knikte toen nadenkend. "Dat is zeker een optie," Mauwde hij, en hield zijn hoofd schuin. Toch ging zijn blik nog even naar Feverpaw. "Weet wel dat je iedereen mag noemen die in je opkomt, aangezien ik natuurlijk de fout van eerder recht wil zetten," Een wrange glimlach verscheen op zijn gezicht. "Ik ga nu natuurlijk koste wat het kost voorkomen dat je bij een mentor komt die je niet mag," Dat zou de poes niet alleen beroven van haar apprenticetijd, als je het hem vroeg de beste tijd uit iemands leven, maar zou tegelijkertijd haar kansen van een goede warrior worden zeer verkleinen.

Ugh, het frustreerde haar. Ze mocht iedereen kiezen, behalve haar vader. En de mentor die ze graag wilde, was natuurlijk haar vader. Ze wist zeker dat de trainingen extreem goed zouden gaan en ze was dol op haar vader en hij op haar. Maar hij stond dus buiten kijf. Oké, dan, wie waren er nog meer? Serpentpaw suggereerde Heavespark, waarop Feverpaw even knikte. Fever kende de meeste Warriors eigenlijk niet zo goed, dus ze wist niet zo goed wie ze moest kiezen. Tallshadow vertelde dat dat zeker een goede optie was, en dan ze iedereen mocht noemen die ze wilde. Ze fronste even. Iedereen, huh? Hij had het nu zelf gezegd."Dan wil ik mijn vader," miauwde ze standvastig. Het was gewoon logisch. Ze mochten elkaar sowieso al en Thornfang zou alles op alles zetten om haar tot een goed Warrior te maken. Waarom zou ze het niet doen? 

De kater moest leren zijn mond te houden. Elke dag weer vertelde hij zichzelf dat, maar in zijn haast om anderen gerust te stellen, of dingen te beloven, kwam het wel eens voor dat dit soort situaties ontstonden. Situaties waarin hij twee keer moest knipperen om vervolgens even wat gelaten te lachen. Bij de opmerking van Serpent neeg hij even bescheiden zijn hoofd, daar was het hem niet om te doen. Maar het bracht hem wel op een idee. "How about," Begon hij, en keek de poes aan. "Dat je eerst even met Heavespark traint, en dat ik met je vader ga praten hierover? Dan kunnen we met zijn drieën daarna kijken of het een mogelijkheid is," Dat leek hem enigszins eerlijk, aangezien hij nu tot twee keer toe had gezegd dat de poes iedereen mocht kiezen.