Face of the past [1]

Een zachte zucht verliet haar lippen. Ze wist dat dit bij de training hoorde, maar had haar vader echt geen ander gebied kunnen kiezen? Een geërgerde zucht verliet haar bek toen ze haar poot optilde en tot haar afschuw moest concluderen dat de modder al tot halverwege haar poot zat. Met een boze kreet sloeg ze haar poot weer terug in de modder waardoor er natuurlijk modder op haar gezicht spatte. Boos zijnde wilde de young one bijna gaan zitten, maar besloot om dat niet te doen. Ook al was het haar vader die nu haar mentor was en hij wel redelijk wat dingen door de poten zou zien als het op haar aankwam, was het ook weer niet de bedoeling dat hij ging denken dat ze het te moeilijk vond. En dus deed ze haar best om haar frustratie te onderdrukken, deed moeite om een zucht binnen te houden en opende haar bek nogmaals zodat ze de geur van haar vader in kon drinken. Ondanks de modder en de lichte regen, kon ze zijn geur opmerken en volgde dan ook in die richting. Haar kleine pootjes bleven door de modder aan de grond gezogen, maar als ze genoeg moeite deed, kon ze zichzelf bevrijden en verder stappen. Ze dacht maar niet aan wat er zou gebeuren als ze opeens weg zou zakken in de modder en haar vader haar hulpkreten niet kon horen. Nee. Zo mocht ze niet denken. Vastberadenheid was er te zien in haar blauwe oogjes terwijl ze verder stapte en opeens de geur van haar vader vrij duidelijk kon ruiken. Ze liet haar blik glijden naar een verbrande boom en zag haar vader daar zitten. “Papa!” riep ze opgewekt zijnde uit. Ze wilde naar hem toe rennen, maar bleef met haar poten haken in de modder waardoor ze voorover kieperde en geheel in de modder viel. Een kreun verliet haar mond en geïrriteerd zijnde stond de young one op terwijl ze de modder van haar poten schudde. “Leuk hoor,” mopperde ze ondanks dat ze net nog had besloten dat juist niet te doen. “Kon je echt geen ander gebied kiezen? Het is vies en koud.” Ze wilde doodgraag met haar training beginnen,  maar eerst moest ze toch echt die vuile modder van haar pels wassen. En liet ze daar nu nét geen zin in hebben. En dus keek ze haar vader op een lieve manier met haar oortjes in haar nek gevouwen aan en ging afwachtend bij hem staan.

Haar vader reageerde niet zo vrolijk op haar als ze in eerste instantie had gehoopt en Runa deed haar best om daar niet al te beledigd over te zijn. Ze trok enkel met haar oortje, maar keek hem met een verbaasde blik aan toen hij zijn opmerking maakte. En even voelde ze een kleine flikkering van hoop in haar binnenste. Had haar vader net zo’n hekel aan de Elite als zijzelf? Zou hij het dan misschien toch goedkeuren als ze haar plannen aan hem zou voorleggen? Of kon ze echt niemand vertrouwen? Ophelia had gezegd dat haar vader best te vertrouwen was, maar Runa wist niet of ze hem dit al kon vertellen. Misschien verwachtte hij juist wel van haar dat ze ook hondentanden zou verzamelen en groots zou worden, net zoals hij. Hij had immers al twaalf hondentanden. Dat wilde dus zeggen dat hij best wel veel overhad voor de Elite, maar waarom maakte hij dan zo’n opmerking over de Elite? Haar vader leek het weg te schudden, want plotseling ging het weer over de training en Runa besloot om het voor nu te laten varen. Ze zou er later wel iets over zeggen als ze daar nood aan had en als ze het idee had dat ze haar vader op dat vlak iets meer kon vertrouwen. Het was niet dat ze haar vader niet kon vertrouwen, maar… ze wilde niet nog een ouder kwijtraken omdat ze niet aan zijn verwachtingen voldeed. “Jij was een ShadowClanner?” Ze keek hem verwonderd zijnde aan. “Ik denk dat als ik in een Clan had gezeten dat ik ShadowClan wel tof had gevonden,” zei ze vervolgens zo nonchalant mogelijk. “Alleen stinken ze heel erg,” mompelde ze. Ze schudde haar kopje en keek haar vader vervolgens verwachtingsvol aan. “Waar beginnen we mee?” vroeg ze en ze deed haar best om het enthousiasme uit haar stem te houden. Een echte Elite cat moest immers zijn emoties onder controle houden, niet dan? Zucht.

Runa glimlachte toen ze merkte dat er een kleine grijns om de lippen van haar vader was verschenen toen ze het had gehad over het feit dat ze ShadowClan had willen joinen als ze in een Clan had gezeten. Het leek erop dat dat een goed antwoord was geweest, want hij leek het leuk te vinden. Ze wist niet waarom, maar ze vond Wind-, Thunder- en RiverClan saai klinken vergeleken ShadowClan. Sure, het was cool om zo snel als een konijn over open vlaktes te kunnen rennen, bomen te beklimmen en vissen te kunnen vangen of te kunnen zwemmen, maar ShadowClan had iets mysterieus en dat trok haar wel aan. En natuurlijk was het de Clan waar haar vader in had gezeten en dat maakte het nog extra aannemelijker om daar geboren te willen zijn. Alles beter behalve de Elite. Ze keek hem met grote ogen aan toen hij sprak over hoe ze haar manier moest vinden in de verschillende territories en dat dat op een normale manier moest gebeuren. Nou ja zeg! “Maar papa,” zeurde ze, “ik ben al klein en dat helpt niet in mijn voordeel. Bovendien moest ik jouw geur zoeken boven deze niet te harden stank uit en daardoor moest ik me concentreren waardoor ik nauwelijks lette op waar ik mijn poten zette. En zeg nou zelf… dit gebied is toch echt wel drassig?” Ze keek hem zielig aan. “Als je WindClan territory had uitgekozen, had mijn vacht er nog mooi uitgezien.” Ze rilde, want nu begon ze het toch wel koud te krijgen met haar met modder doorweekte pels en snel zocht ze warmte op bij haar vader terwijl ze haar tong over haar pels haalde en een vies gezicht trok. “Gatver!” Ze snorde echter dankzij de warmte die ze van haar vader kreeg. “Papa?” Ze keek naar boven. “Het zou toch cool geweest zijn als we beiden in ShadowClan hadden gezeten en we hadden hier kunnen trainen? Ik ben echt blij dat ik jou heb. Ik hou van jou, papa.” Ze gaf zijn kopje een pootje en snorde waarna ze gauw haar vacht schoon begon te likken zodat ze met een belangrijker onderdeel van haar training konden starten.

Gatver, gatver, gatver! Ze wilde echt niet meer! Ze haatte dit gebied! Oké, misschien had ze net nog tegen haar vader gezegd dat ze het cool zou vinden als ze hier samen getraind zouden hebben, maar dat nam ze terug. Ze wilde liever terug naar Fourtrees waar ze tenminste een droge vacht zou hebben. Maar ze wilde ook weer niet overkomen als een watje en haar vader het idee geven dat hij een idioot op de wereld had gezet. Of mee op de wereld had helpen zetten, want in principe had haar vader haar niet zelf op de wereld gezet. Wat? Waarom dacht ze hier zelfs over na? Ze was echt te wijs voor haar leeftijd. “Ik zie het,” sprak ze sarcastisch terwijl ze een blik wierp op haar vacht. Toen ging haar vader echter gewoon verder alsof ze daarnet niet zo half en half haar gevoelens voor hem had blootgelegd. Runa deed haar uiterste best om niet beledigd te zijn, maar voelde wel een steek door haar binnenste gaan. Hij was misschien een Elite cat en iemand met alle twaalf de hondentanden, maar ze had gehoopt dat hij in elk geval íets terug kon zeggen. “Je ruïneert echt het moment,” mopperde ze zachtjes, maar natuurlijk niet zo hard dat hij het zou horen. Of hopelijk dan toch. Ze wilde niet overkomen alsof ze zich wanhopig aan hem en zijn liefde vastklampte, al was dat voor een deel natuurlijk wel zo. Maar wat had je dan van haar verwacht? Haar moeder gaf niks om haar en hij was het enige wat ze nog had. Maar hij moest natuurlijk nu een mentor voor haar zijn en geen vader en dus hadden ze geen tijd voor dit soort gesprekken, hoewel ze wenste dat hij er wel tijd voor zou maken. Soms werd ze gek van haar eigen gedachten. En dus volgde ze hem maar stilzwijgend. “Gaan we op prooien jagen?” vroeg ze. “Wat is het volgende onderdeel van de training?”

Runa deed haar uiterste best om niet haar teleurstelling te laten merken toen haar vader eerst iets heel anders wilde leren. Meende hij dit nu? Gingen ze eerst leren hoe ze door de gebieden heen moest lopen voordat ze een prooi kon vangen? En wat als ze een taak moest doen voor Shark of voor Claw en het bleek dat ze nog helemaal niet kon jagen? Ze probeerde een geërgerde uitdrukking te verbergen en keek in plaats daarvan naar haar poten. “Geweldig,” mompelde ze, maar ze luisterde vervolgens aandachtig naar welke opdracht hij aan haar gaf. Dus basically als ze dit zou verpesten dan zou ze niet alleen mogen jagen, maar zou ze ook nog eens eerst haar vacht droog mogen likken voordat ze überhaupt verder konden met de training? Hij was echt pure evilness. “Als ik na vandaag nog geen prooi kan vangen en Shark of Claw hebben morgen een taak voor me verwijs ik ze door naar jou,” zei ze met een ongelovige blik tegen hem. “Dan hebben ze nog een grotere hekel aan me dan ze nu al hebben.” Ze zei het zachtjes, maar voor de één of andere reden zorgde ze ervoor dat hij het kon horen. Misschien hoopte ze ergens wel dat hij erop zou inpikken en de bezorgde vader ging uithangen, ook al wist ze dat die hoop tevergeefs was. Met een rustige blik in haar ogen wandelde ze naar het pad en analyseerde haar omgeving. Waarom zag het er allemaal zo egaal uit? De lichte, subtiele kleurverandering viel haar toevallig op en Runa zette voorzichtig haar poot neer op het donkerdere gedeelte. Ze merkte dat haar poot niet wegzakte en stapte naar voren zodat ze nu met haar volledige gewicht op het pad stond. Daarna begon ze te wandelen en richtte haar blauwe ogen strak op het pad voor haar. Nu ze de kleurverandering had gezien, kon ze het donkere gedeelte al iets makkelijker van het lichte gedeelte onderscheiden. En voor de eerste tien vossenlengtes ging dit goed. Toen zette ze haar poot opeens verkeerd neer en zakte ze weg. Haar hart klopte in haar keel toen ze merkte dat ze haar poot niet meteen weg kreeg en het gewoon weer terug zakte met een zuigend geluid als ze hem op probeerde te heffen. “Weet je zeker dat dit gebied alleen uit modder bestaat?” riep ze over haar schouder naar haar vader terwijl ze zich zo rustig mogelijk probeerde te houden en nog een paar pogingen deed om haar poot vrij te krijgen. Het hielp niet. Haar poot zat muurvast.

Runa merkte dat hoe harder ze begon te trekken met haar poot om los te komen hoe moeilijker het werd om er ook effectief beweging in te krijgen. En ze wist dat panikeren op dit punt waarschijnlijk het slechtste was wat ze kon doen, maar ze kon het niet helpen dat ze het een paniekerig gevoel door zich heen voelde gaan toen ze haar poot na diverse malen proberen nog altijd niet had losgekregen. Ze hoorde echter pootstappen achter zich en ontspande wat toen haar vader naar haar toekwam, duidelijk in de gaten hebbend dat het haar niet goed afging. Misschien had ze geluk en had hij de paniek in haar houding nog niet gezien, maar haar vader kennende had hij dat waarschijnlijk wel door en was dat ook de reden waarom hij haar kwam helpen. Met het grootste gemak werd ze door hem uit de modder getrokken en een tikkeltje beschaamd zijnde gaf Runa een likje over haar borst toen ze weer voor hem stond. “Bedankt,” mauwde ze en wandelde vervolgens verder alsof er niets gebeurd was. Ze mocht niet laten merken dat ze te afhankelijk van hem was en dat ze hunkerde naar zijn affectie, want dat had bij haar moeder ook niet geholpen en ze wilde niet dat haar hart voor een tweede keer zou worden gebroken wat ouders betrof. De laatste vossenlengtes gingen over het algemeen redelijk goed, maar Runa voelde nog altijd de schrik in haar binnenste van dat moment dat ze opeens niet meer verder had kunnen bewegen en gaf snel nog wat likken over haar borst zodat ze de schrik hopelijk weg kon krijgen. Daarna draaide ze zich een kwartslag na haar vader toe en keek hem aan. “Wat gaan we nu doen?” vroeg ze zo rustig mogelijk aan hem.

Hm. Misschien was ze toch niet helemaal onopvallend geweest, want haar vader kwam naast haar staan en gaf een snel likje over haar kopje. Runa kon het niet laten om even zacht te snorren toen haar vader dat deed en met haar zachte blauwe blik keek ze hem aan toen hij het over het WindClan territory had. Gingen ze echt serieus nu alle territories af zodat zij aan de verschillende gronden kon wennen? Dat was toch totaal niet interessant? Ze wist dat het belangrijk was om een rondleiding te hebben gehad voordat je effectief iets ging doen, maar gronden uittesten was nu niet echt wat ze van haar eerste training verwacht had. Bovendien was te veel bezig geweest met haar poten goed te zetten om haar weg goed te kunnen vinden in het ShadowClan territory, dus ze begreep het nut niet om weer naar een volgende uitdaging te gaan. Ze keek haar vader pruilend aan. “Gaan we daar eindelijk jagen op prooi?” vroeg ze half zeurend aan hem. “Ik snap ondertussen al wel dat de ene grond wat egaler is dan het ander, hoor. Bovendien heb ik je toch gevonden? En ik heb dat pad toch juist bewandeld? Oké, ik ben één keer gevallen, maar het is niet alsof er niets mis is met mijn reuk.” Ze ging wat mokkend voor haar vader uit lopen. “Pap, ik denk dat de andere young ones echt een interessantere training hebben dan ik. Wanneer gaan we nu eens echt iets doen waar ik iets aan heb? Alsof Shark en Claw echt onder de indruk gaan zijn dat ik mijn pad ergens kan vinden. Shark kennende gaat hij de volgende taak me vijf prooien voor de queens en kittens laten vangen als hij daar de kans voor heeft. De stomme zak die hij is.” Ze stond stil en verstijfde wat toen ze besefte dat ze dat hardop had gezegd en keek geschrokken over haar schouder naar haar vader, maar zei voor de rest niks. Ze verwachtte dat ze nu een klap zou krijgen voor het uitschelden van haar deputy en ze keek al naar de grond bij het idee dat haar vader dat daadwerkelijk zou doen.

Runa klemde haar kaken op elkaar toen haar vader voor haar ging staan, maar weigerde om omhoog te kijken. Ze zag de klap liever niet aankomen zodat ze zijn gezicht niet kon zien terwijl hij de klap uitdeelde. Het enige wat ze echter voelde, was een klein tikje op haar kopje. De she-cat trok verrast met haar oortje en keek omhoog zodat ze haar vader kon aankijken. Waarom had hij, een member met twaalf hondentanden en dus een hoge reputatie, haar niet harder geslagen? Ze was er vrij zeker van dat als ze Claw’s dochter was geweest en ze had zoiets gezegd dat hij haar zo hard had geslagen dat ze opzij was gevlogen. Ze was er ook vrij zeker van dat als ze Claw’s dochter was geweest dat ze veel harder had moeten werken om een bepaalde reputatie op te bouwen binnen de Elite. Of was Claw niet zo erg voor zijn kittens als hij leek? Ze had geruchten gehoord dat hij niet zichzelf was geweest toen Chawl was ontvoerd door Twolegs. Als Chawl net zoals zijn vader zou worden, was het misschien maar beter als hij niet meer teruggevonden was geweest. Bij de Twolegs had hem misschien een toekomst opgewacht die beter voor hem was. “Pap…” Ze keek hem aan, maar ze zei niks. Misschien was het niet zo verstandig als ze voor de rest nog iets zou zeggen over die twee dat negatief bedoeld was. Dat ze nu geen klap had gekregen van haar vader wilde niet zeggen dat hij er niet nog altijd een kon geven. “Door me op mijn zintuigen te concentreren? Oké, misschien heb je wel gelijk wat dat manoeuvreren door het territory betreft, maar ik heb jou toch ook gevonden door mijn neus te gebruiken zonder het territory te kennen?” Ze grinnikte. “En het is trouwens niet alsof ik me alles van deze tocht ga herinneren of zo na één keer. Plus een kat heeft toch zintuigen voor iets?”

Runa had het idee dat dit een nutteloze discussie was en dat ze net zo goed maar kon accepteren dat ze heel hun training samen voor vandaag zouden verspillen met wat nutteloos door wat territories rondlopen en alles proberen te onthouden wat ze zag. Begreep haar niet verkeerd: ze vond het leuk om bij haar vader te zijn en tijd met hem te spenderen, maar ze had gehoopt dat ze onderweg wat zouden jagen. In elk geval leek het erop dat ze vandaag echt alleen maar door territories zouden lopen en Runa probeerde zich voor te houden dat dat ook leuk kon zijn. En ze had wat ze wilde: meer tijd samen met haar vader. En dus ontspande haar houding wat nadat hij zijn woorden had gesproken. “Well, Ophelia heeft me gezegd dat je een goede mentor bent, dus daar moet ik dan maar op vertrouwen.” Ze gaf haar vader een plagerig knipoogje en begon vervolgens in de richting te wandelen waar hij heen wilde gaan, doorhebbend dat het geen zin had om de hele tijd te blijven zeuren over de training en accepterend dat ze het zouden doen zoals haar vader dat wilde doen. De tocht naar WindClan territory leek nog wel even te duren en Runa paste haar tempo aan zodat ze naast haar vader liep. “Pap, heb jij mam de laatste tijd nog gezien?” Ze probeerde het zo nonchalant mogelijk te vragen, maar zelfs de oudste, meest slechthorende kat kon haar hoopvolle ondertoon horen in haar stem.