Fever Ray

Onbewust had hij de Highlands tot zijn favoriete gebied bekroond, sins het hem het meest deed denken aan zijn thuis. Hij zou liegen als hij zei dat hij het niet een beetje miste. In het begin had hij de reis en het nieuwe gebied wel spannend gevonden, maar het werd nu toch een tikkeltje claustrofobisch met al die clans op één plek. Hij kon zich amper door de grot bewegen zonder tegen een dozijn Warriors aan te lopen en een tiental kittens te vertrappen, wat ook de reden was dat hij die plek steeds meer begon te vermijden. Het enige probleem daarbij was dat hij weer extra kans liep om zijn moeder tegen te komen, iets wat hij ook niet helemaal zag zitten. Het was nog steeds een raar idee dat ze nu bij de Tribe-katten behoorde, dat ze haar familie had ingewisseld voor een ander. Hoe dan ook, hij zat nu in het veld, een beetje nutteloos voor zich uit te staren. De bedoeling was dat hij daadwerkelijk iets zou gaan vangen, maar het leek er niet echt op dat dat zou gaan gebeuren.

& Foxshade eerst.

De rottige wind blies hem bijna van het aardoppervlak af, net zoals thuis. Het was niet bepaald aangenaam, of handig, maar hij was het gewend en dus was het oké. Hij kneep één oog dicht om deze te beschermen van de fervente windstoten die zo nu en dan op kwamen zetten. Zijn lange haren hielpen ook niet echt mee, om de zoveel seconden werden ze in zijn gezicht geblazen. Heel vervelend. Toch bleef hij koppig zitten, want hij wilde niet terug naar de grot en hij had verder helemaal niks te doen. Zijn excuus van het 'jagen' was het enige dat hem daarweg hield. Weg van zijn stomme familie en zijn irritante Apprentice. Hij had zich toch heel wat anders voorgesteld toen hij mentor zou worden. Door het geruis van de wind hoorde en rook hij zijn clangenoot eigenlijk niet aankomen. Pas toen hij een vage 'ey' hoorde, werd zijn aandacht getrokken. "Hey," groette de kater terug, terwijl hij getergd werd door een tweede windhoos. "Jij ziet eruit alsof je zin hebt om te jagen," merkte hij vervolgens op, zonder enig argument voor dit statement. Hij begon gewoon een beetje honger te krijgen, dus waarom niet?

Foxshade. Het was niet bepaald een kat waar hij veel contact mee had gehad, ooit. Hij vroeg zich af waarom niet. Quiet kon wel goed overweg met de meeste Windclanners en had vroeger ook wel zijn best gedaan om zoveel mogelijk katten in zijn sociale leven te betrekken. Hoewel, de laatste tijd was dat wat minder. Hij stelde zijn tijd alleen steeds meer op prijs en begon zich een beetje af te zonderen van katten die hij amper kende. Hij hing voornamelijk rond met Routpaw eigenlijk. Niet dat dat iets slechts was, hij was dol op de huidige Medicine Cat Apprentice, maar het was daarentegen ook weer niet slecht om zijn sociale kring ietwat te updaten. En, volgens die redenatie, besloot hij dat Foxshade zijn eerste slachtoffer zou worden. Hij zou de kater forceren om vrienden te worden. Nou ja, forceren was misschien iets té, maar hij ging in ieder geval zijn best doen. Toen hij zijn uitnodiging om te jagen verstrekte, maakte Foxshade een opmerking die hem deed grinniken. De kater had in ieder geval een gevoel voor humor. Het kwam er uiteindelijk op neer dat Fox niet echt zin had om te gaan jagen, maar op zich wel wilde. Quiet haalde zijn schouders op. "Ik heb eigenlijk ook geen zin, maar uit ervaring kan ik je vertellen dat hier zitten en voor je uit staren ook niet heel spannend is," vertelde hij op nonchalante toon. "Ik wil me een beetje nuttig voelen." Hij kon het tegenwoordig niet meer maken om zonder prooi thuis te komen, vooral niet nu zijn tante de Deputy was.

De clan was deels afhankelijk van hen voor haar eten, dus enigszins verantwoordelijk moest hij zich toch wel voelen. Misschien hoefde hij niet zo veel te jagen als sommige poezen in Windclan eens kapten met kittens krijgen, dat zou heel wat schelen. Op de opmerking van Fox knikte hij even. Was het maar zo makkelijk. Als de prooien gewoon op hen afkwamen, hadden ze waarschijnlijk niet eens hoeven te verhuizen. Dat had ook een hoop kunnen schelen. Dan was Leopardpaw nog in leven en had zijn tante geen nestje gekregen van één of andere Shadowclankat. Helaas was het niet allemaal zo simpel. Quiet trok met zijn oren toen Fox het woord 'beren' liet vallen. God, daar had hij nooit over nagedacht. "Zijn die hier?" fluisterde hij geschrokken. Hij had geen zin om op één van zijn zwerftochten een beer tegen het lijf te moeten lopen. Hij had over de beesten gehoord, maar hij had er nooit een in levende lijve gezien. Iets waar hij waarschijnlijk blij om moest zijn. Fox suggereerde om maar gewoon een poging te wagen. Ze konden dan in ieder geval zeggen dat ze het geprobeerd hadden. "Misschien hebben we wel geluk vandaag en vangen we iets makkelijks," miauwde de kater. Wat ontzettend optimistisch. Hij kwam overeind en probeerde alvast enige geuren op te vangen. Vandaag had hij wel zin in konijn.

Het antwoord dat hij op zijn vraag kreeg, stelde hem niet helemaal gerust. Foxshade daarentegen leek volledig ongedeerd door het idee dat er hier weleens een beer rond kon lopen. Een beest met de grootte van twintig katten, als hij de verhalen mocht geloven. Alleen het idee al bracht een rilling over zijn rug. Maar ze hadden zo'n gigantisch dier vast al wel gespot als hij hier zou zijn, toch? Hij ging er maar uit van wel, voor zijn eigen gemoedsrust. "Ik hoop maar dat ik er nooit een tegen kom," zei hij toen, met een kleine frons op zijn gezicht. Met zijn geluk zou hij er vast en zeker ooit een tegen het lijf lopen. En dat zou waarschijnlijk ook meteen de laatste keer zijn. Wat de jacht betrof, zag het er allemaal redelijk optimistisch uit. De sterke wind zorgde er wellicht voor dat de meeste prooidieren zich wat verscholen, maar aan de geuren te merken, waren ze in overvloed aanwezig. Het was simpelweg een kwestie van zoeken en vinden. "Klinkt goed," stemde hij in op Foxshade's voorstel, waarop hij langzaam wat begon te lopen. Hij had geen zin om enorm veel moeite te doen. "Ik heb wel trek in haas," opperde hij vervolgens. Het standaardkostje van Windclan, niks was beter dan dat.

Moest hij straks gaan rennen? Gaan springen en duiken? Om een of andere reden voelde hij zich de laatste tijd ontzettend lethargisch, misschien juist wel omdat hij zo weinig deed. Waarschijnlijk was het wel goed dat hij een keer iets nuttigs ging doen. De clan moest immers ook eten. Hier en daar stak hij zijn snuit in de lucht om eventuele prooigeuren op te vangen, maar de meesten waren vrij vaag. Hoe kon het ook anders? Hij had al een redelijke tijd in het veld gezeten zonder enige aandacht voor de windstand. Natuurlijk maakten de hazen en konijnen dat ze wegkwamen wanneer ze ook maar een beetje kat roken. Foxshade suggereerde een bepaalde richting en Quiet knikte maar. Hij vertrouwde zijn mede-Warrior. De redenering waarmee Fox vervolgens kwam, ging hem al helemaal boven het hoofd. Maar het klonk goed. "Let's go," miauwde hij toen met een knik en begon te lopen. Enkele stappen verder richting het veld keek hij even Fox's kant op. "Dus, wat denk jij van onze plotselinge leiderswisseling?" Een jarenlange leidster plosteling afgetreden en plaatsgemaakt voor een jonge moeder. Het was controversieel, op zijn minst.

De afstand tussen de clan cavern en de twee jagers leek te vergroten. Niet iets waar hij helemaal blij mee was. Ze waren nog steeds op redelijk onbekend gebied en hoeveel verder ze van hun thuisbasis afgingen, hoe meer onverwachte problemen er op zouden kunnen doemen. Gepaard met het idee dat er hier wel eens beren konden zijn, vond hij het allemaal maar niks. Ze zouden gewoon een tweetal konijnen kunnen vangen en vervolgens weer huiswaarts gaan. Dan hadden ze hun goede daad voor vandaag weer gedaan en konden ze lekker van hun vrije tijd genieten. Dat klonk wel prima. Toen hij zijn vraag stelde, kreeg hij een redelijk vaag antwoord terug. Het kwam neer op 'we zien wel' en ergens was hij het er daar wel mee eens. Er waren genoeg katten die nu al aan Oceanbreeze twijfelden, zonder goede reden. Hij wilde haar het voordeel van de twijfel wel geven. Toen Fox vroeg wat hij dacht, haalde hij zijn schouders even op. "Ze is een stuk jonger dan de andere leiders, maar misschien kan dat ook wel iets goeds zijn," zei hij. Meer levensjaren stond niet altijd gelijk aan wijsheid. Daarbij, Oceanbreeze was behoorlijk volwassen voor haar leeftijd. "Ik vraag me af of ze een goede leider kan zijn én voor al die kittens kan zorgen." Want ze had er ondertussen genoeg om ze niet meer op twee handen te kunnen tellen. Quiet vroeg zich enkel af waar haar prioriteiten lagen.