A wicked thing to say..

Fawnstep wilde eventjes niet meer onder de katten zijn. Na de berisping van Rattlesnout de vorige avond en de ruzie met Swiftclaw vanmiddag zat ze er helemaal doorheen. Ze had er helemaal geen zin meer in, in niets niet. Waarom was haar leven zo verdoemd? Misschien had Lionroar wel gelijk gehad, dat ze alles niet zo negatief moest bekijken. Maar dat was moeilijk, ze kon zich haar leven op die manier amper voorstellen. De zwarte kattin was altijd al een probleemkind geweest, het zwarte schaap van de clan, de slechte queen, de moordenaar van haar eigen bloed. Ze zouden eens moeten weten. Ze zouden eens moeten weten hoe ze bedrogen was door de liefde van haar leven, hoe ze haar kittens vermoord had zien worden door de BloodClan kattin terwijl ze bezig was met bevallen. Haar kittens zouden eens moeten weten hoeveel ze om hen allemaal gaf. Roughflower kon ze het niet meer vertellen, daarmee kon ze het nooit meer goedmaken. De anderen hadden contact verbroken. Ze had niemand meer. Haar broer Brokenhowl was nog naar haar toegekomen, maar ze had hem afgewezen. Ze had de hulp van Swiftclaw afgewezen. Ze wilde hun hulp allemaal niet. Ze wilde niets meer.

Op haar weg naar de Vulture's Drop was ze een struik met donkere bladeren tegengekomen. Een struik die haar al bekend was, en die de meeste katten wisten te herkennen vanwege de vuurrode bessen die erin zaten. Hoe lang ze had stilgestaan wist ze niet, hoe lang ze daar naar de bessen had gestaard ook niet. Maar uiteindelijk had ze haar nek gebogen en een takje afgebroken, met daaraan een aantal vuurrode besjes. Vervolgens was ze haastig door getrippeld naar de plaats waar ze van plan was om heen te gaan.

Het takje met de besjes lag voor haar neus. Voorzichtig had ze er eentje losgemaakt van het takje. Haar kop trilde een beetje terwijl ze naar het prachtige uitzicht keek. Ergens, ver weg, waren de lichamen van haar overleden kinderen. Het lichaam van haar moeder, van haar jongere broer Ravenheart. Waarom mistte ze de doden? Ze was klaar met StarClan, had ze dat zichzelf niet voorgehouden? Ze haatte hen, tenminste, ze wilde hen haten. Als ze hen misschien genoeg haatte.. als ze stopte met geloven.. zou haar ziel dan gewoon vrij zijn? Zou ze dan gewoon weg zijn? Dat was het, ze moest stoppen met.. stoppen met geloven. De kattin keek naar de vuurrode besjes, waarna ze nog een keer naar de horizon keek. Ja, het was mooi geweest. Niemand zou haar missen, niemand had haar nodig. Acefray had genoeg andere vrienden, Leopardspirit genoeg andere siblings, Lionroar was een vriend maar zou haar na een dag alweer vergeten zijn. De rest wilde haar toch liever dood zien.

Langzaam boog ze haar kop naar voren. De deathberries zagen er zo prachtig uit, maar wanneer je het open zou bijten en door zou slikken, was je na een paar seconde weg. Haar lichaam zou naar beneden vallen, een laatste vlucht voor het vrijlaten van haar ziel, en dan verpletterd op de bodem liggen. Fawnstep knipperde een keer met haar blauwe ogen. Ze moest stoppen met geloven. Dan zou het klaar zijn. Ze opende haar mond en nam het besje in haar bek. Roughflower. Hailpaw. Flintpaw. Sorrelkit. Swankit. Thrushkit. Magpiekit. Starlingkit. Haar moeder. Ravenheart. Thrushdive. Hen zou ze nooit meer kunnen zien. Swiftclaw. Brokenhowl. Frozenvoice. Littlestream. Leopardspirit. Russetfur. Aurynight. Thornfang. Terrorflight. Acefray. Lionroar. Flamepath. Heavespark. Aurorasky. Slatefur. Crescentrose. Rainheart. Ashdrizzle. Hen zou ze ook nooit meer zien. Zowel de doden als de levenden. Het enige wat ze hoefde te doen, was stoppen met geloven.

Haar lichaam schudde een keer. Niet omdat ze stuiptrekkingen had van het inslikken van het besje, maar omdat ze huilde. Ze probeerde het in te houden, ze wilde niet huilend ten onder gaan. Toch gebeurde het, begon haar lichaam te schudden. Bijna stikte ze in het besje, ze maakte een jammerend geluid en liet het uit haar bek rollen. Fawnstep zakte door haar voorpoten en keek met haar betraande oogjes naar de grond, haar lichaam schudde nog altijd. Het besje viel naar beneden, viel ergens ter pletter tegen een steen. Ze had er echter nog meer.. misschien als ze gestopt was met huilen. Maar de herinneringen.. het was.. het was zo moeilijk..

Fawnstep kon het niet meer, ze kon het niet meer en ze wilde niet meer. Haar hele leven was ze als een blinde achter dezelfde kater aan blijven lopen. Hij had haar hart meerdere malen gebroken en ze herinnerde zich nog precies hoe ze zich voelde toen hij had gezegd dat hij van haar hield. Ze had hem geloofd. De grootste fout van haar leven, want daarna had hij haar laten vallen. Fawnstep was verpletterd geweest, haar hart was gebroken.

Het besje was naar beneden gerold en ze was in elkaar gestort. Zelfs hier was ze te zwak voor, zelfs hier kon ze zichzelf niet groot houden. De herinneringen hadden haar kapot gemaakt en telkens weer als ze eraan dacht ging het zo. Het vrat haar op van binnen, en nu was ze op het punt waar ze zichzelf volledig had opgevreten. Ze snikte nog steeds, maar was van plan om het opnieuw te proberen, toen ze plotseling een stem hoorde. De vacht onder haar ogen was nat, en iet wat verward keek ze achterom. "Laat me alleen.. Frozenvoice.." mauwde ze zwakjes terwijl ze een keer haar kop schudde en weer voor zich uit keek. Ze wilde dit doen, ze moest dit doen. Ook haar zusje zou haar niet kunnen weerhouden van dit.