Yo Girlfriend~

Lightkit lag op haar rug en was zichzelf behoorlijk aan het vervelen. Jeetje. Hoe vaak ze vandaag wel niet had gehoord dat ze in de grot moest blijven. En dat omdat ze één keer eens uit nieuwsgierigheid was gaan kijken hoe wat licht de grot binnen was gekomen. Mocht ze dan niet heel even blij zijn dat ze wat zonlicht zag na al die regen? Ze merkte dat haar lichaam ook gewoon rusteloos werd. Ze zou blij zijn als Everstar haar als apprentice zou benoemen. Dan kon ze tenminste buiten deze grot gaan en dan kon ze met Leopardpaw gaan jagen. Een glimlach verspreidde zich om haar lippen bij die gedachte. Ja, vooral de gedachte om samen met haar vriendin te gaan jagen, maakte haar blij. Maar dan moest ze natuurlijk wel eerst apprentice worden. Ze was benieuwd wie haar mentor zou worden. Eigenlijk maakte haar dat niet zo heel veel uit. Ze wilde gewoon uit de grot kunnen, wie haar dan zou trainen zou haar een zorg zijn. Lightkit draaide lui haar kopje opzij toen ze een stem hoorde, maar grinnikte toen ze zag dat het Leopardpaw was die schijnbaar een prooi had gevangen. “Wat goed!” mauwde ze enthousiast zijnde, maar ook met een kleine – heel klein hoor – steek van jaloezie omdat zij ook zo graag het territory wilde verkennen. Alleen lieten ze haar met geen mogelijkheid gaan; de queens wilden zelfs niet gaan als zij mee zouden gaan, zeiden dat het territory te gevaarlijk was of zo. “Ik hoop dat ik binnenkort met je mee mag gaan jagen,” zuchtte ze. “Hier binnen zitten is nog tien keer erger dan in de nursery, hoewel het wel interessant is met al die kittens van de andere Clans.” Nieuwsgierig zijnde liet ze haar blik glijden naar een groepje van vijf spelende ShadowClanners, maar er was geen haar op haar pels die er aan dacht om ze te gaan joinen. De rare blikken die ze dan op zich geworpen zou krijgen… brr! “Is Quietstep een goede mentor?” vroeg ze belangstellend. Ze wist dat haar vriendin liever haar vader had gehad als mentor. Dat had ze duidelijk genoeg laten blijken tijdens de ceremony…

Als er één ding opviel aan Leopardpaw – naast haar koppige houding en het feit dat ze meer aanwezig was dan de meeste katten waarschijnlijk wilden – dan was het wel het feit dat ze breder gebouwd was dan de gemiddelde WindClanner. Lightkit had daar nooit echt bij stilgestaan en vond het vooral fascinerend hoe breed haar vriendin wel niet was tegenover de andere WindClanners. Ze hoopte dat zij op een dag ook zo’n brede borstkas zou krijgen en boven de anderen zou uitsteken. In ieder geval leek Leopardpaw op dit ogenblik wel op een apprentice die niet zes moons oud was, maar zeker tien moons of zo. Of misschien kwam dat omdat zij nog maar een kitten was en zich zo klein voelde. Ze was ook kleiner dan de gemiddelde WindClanner en dat maakte haar niet bepaald intimiderend. Haar zachte karakter kwam daar dan ook nog eens bij en haar redelijk naïeve houding en dan was de onschuldige houding van Lightkit compleet. Het was echter niet iets waar Lightkit zelf over struikelde; ze verwachtte binnen een paar moons ook wel dezelfde capaciteiten te hebben als die van elke stoere WindClan warrior. “Je kunt het ook van de positieve kant bekijken,” sprak Lightkit met een giechel in haar stem. “Quietstep is helemaal zo lelijk nog niet, dus je hebt elke dag iets om naar te kijken.” Hoewel de jonge kitten nog niet bezig was met liefde of ook maar iets in die trant, was het over het algemeen bekend dat ze graag naar knappe toms keek en over het algemeen redelijk snel een warme pels van hun kreeg. Verliefdheid was een emotie die ze niet kende, maar ze vond het altijd geweldig als ze een knappe tom zag passeren en wees Leopardpaw dan ook maar wat graag op de voordelen van het hebben van Quietstep als mentor. “En bovendien zou het niet slecht voor je zijn als je meer katten dan je vader alleen kent in de WindClan,” ging ze op een neutrale toon verder. “Ik bedoel… je hebt mij ook beter leren kennen en kijk waar dat naar geleid heeft.” Ze keek haar vriendin warm zijnde aan, haar mondhoeken omhoogkomend.

Lightkit giechelde toen ze het gezicht van Leopardpaw zag nadat ze haar opmerking had gemaakt over Quietstep. Ze kon merken dat Leopardpaw haar mening niet deelde. Of misschien probeerde ze het gewoon zo goed mogelijk te verbergen. Ze kenden elkaar natuurlijk nu al iets beter dan eerst, maar om eerlijk te zijn wist Lightkit totaal niet waar Leopardpaw’s interesse lag als het ging om toms. Viel ze meer op de stoerdere types of de zachtere types? En welke vachtkleur vond ze mooi? En welke oogkleur? Lightkit had eerlijk gezegd echt een zwak voor katten met twee verschillende oogkleuren. Dat vond ze echt gewoon prachtig om te zien, hoewel katten met bijvoorbeeld een felblauwe of een felgroene oogkleur er ook mooi uitzagen. Zij had maar een saaie kleur van ogen: lichtbruin. Ze had liever blauwe ogen gehad zoals Leopardpaw of groene zoals Tomtitgaze. Dat deed haar trouwens herinneren aan het feit dat ze de tom niet meer had gezien sinds de nursery. Zou hij groter en knapper zijn geworden? Ietwat dromerig keek Lightkit naar Leopardpaw toen zij haar opmerking maakte, in eerste instantie verbaasd zijnde dat haar vriendin er nog was. Oh ja. Ze hadden een gesprek. Ze lachte toen ze zich herinnerde waar het gesprek ook alweer over ging. “Maar ik ga er niet altijd zijn om met je te praten, weet je,” sprak ze glimlachend. “Het is ook eens goed om meer katten dan je vader en ik alleen te hebben als vrienden. We spenderen onze tijd supergraag met je, maar ik denk dat je ook open moet staan voor contact met anderen.” Ze kantelde haar kopje lichtjes. “Is er verder niemand hier die je aandacht echt trekt? Ik denk dat Silverpaw het bijvoorbeeld wel leuk zou vinden als je wat meer tegen haar deed dan snauwen alleen.” Ze grijnsde plagerig naar haar vriendin. Dat Leopardpaw een opvliegerig karakter had, was natuurlijk geen geheim meer.

Lightkit trok kort met haar oortje toen Leopardpaw een onaardige opmerking over Silverkit. Hm. Ze had daarnet Silverpaw gezegd, maar Silver was nog steeds een kitten. Die zou waarschijnlijk samen met haar apprentice worden, maar Lightkit was even verward geweest en dacht dat Silver samen met Leopardpaw apprentice was geworden. In elk geval maakte dat niet zo heel erg veel uit, want Leopardpaw leek toch niet van plan te zijn om vrienden te worden met de kitten. En dat liet ze op een manier doorschijnen die alleen maar aan haar kon toebehoren. “Leopardpaw, dat is niet aardig,” zei ze streng tegen haar. “Silverkit is niet dik, maar heeft gewoon een dik lijkend uiterlijk omdat ze zo pluizig is. Daar kan ze zelfs niks aandoen.” Vervolgens bekeek ze Leopardpaw op een manier waardoor het duidelijk was dat ze echt aan het staren was en ook een opmerking over de zwart-witte she-cat ging maken. “Bovendien is het ook weer niet zo dat jij er echt perfect uitziet. En ikzelf ook niet trouwens. Als je echt vrienden met iemand wilt worden, maakt dat je ook helemaal niet uit. Dan accepteer je de minder perfecte kantjes van elkaar en geef je je juist meer om elkaar vanwege het feit dat je beiden niet perfect bent.” Ze zuchtte. “Je kunt niet van andere katten verwachten dat ze perfect worden enkel en alleen omdat jij een ander beeld van hun in je hoofd hebt. Ik durf te wedden dat jouw vader ook wel een paar dingen anders had mogen doen naar jouw goesting, maar toch accepteer je hem. En waarom? Omdat je om hem geeft om wie hij is en niet om wie hij moet zijn volgens andere katten.” Ze glimlachte naar haar vriendin. “Geef het een kans, Leopardpaw. Ik durf te wedden dat als je openstaat voor verandering en een neutrale houding hebt tegenover andere katten – en ze dus niet al gaat afkeuren van te voren op uiterlijk, bepaalde karaktertrekjes of de geur van hun Clan - dat je aan het einde van de rit best veel vrienden over zal houden.” Wauw. Ze was nog maar vijf moons oud, maar ze had het gevoel alsof dat de wijste worden waren die ze tot nu toe had uitgesproken tegen haar vriendin. En eigenlijk ook gewoon in heel haar leven.

Lightkit had eerlijk gezegd zo’n gevoel dat haar vriendin toch niet ging luisteren naar wat ze zei. En toen Leopardpaw haar woorden sprak, wist ze dat ze gelijk had. Dit had tijd nodig. Heel veel tijd. Maar ze dacht wel dat als Leopardpaw’s vader en zij een beetje druk zetten, dat het uiteindelijk wel goed zou komen met haar vriendin. Leopardpaw was nu eenmaal iemand die verschrikkelijk koppig was en die niet snel hulp accepteerde. Bovendien hield haar vriendin zich ook vast aan haar eigen ideeën waardoor ze het lastig vond raad van anderen in zich op te nemen en ook daadwerkelijk toe te passen. Als Leopardpaw geen vrienden wilde zijn met Silverkit was daar weinig aan te veranderen, maar de crèmekleurige kitten weigerde om haar vriendin zomaar uit te laten maken voor dingen waar ze niet eens wat aan kon doen, alleen maar omdat Leopardpaw dat niet kon hebben. Het was niet omdat de zwart-witte she-cat iets niet kon uitstaan dat het daarom ook maar gelijk veranderd moest worden en dat was iets wat Leopardpaw na verloop van tijd toch ging moeten begrijpen. “Het lijkt mij eerder dat als je deze zogenaamde preek al meerdere keren van meerdere katten hebt gehoord dat er wel iets van een kern van waarheid in moet zitten, niet dan?” Ze trok kort met haar oortje en rolde toen met haar ogen. Ze besloot om er verder niet over door te gaan, want ten eerste had ze daar weinig behoefte aan en ten tweede ging het nu toch niet helpen. Het had tijd nodig en nu was het overduidelijk nog niet de juiste tijd. “Is er naast het feit dat je geen goede kandidaten vindt om mee bevriend te zijn nog iets wat je dwarszit in je leven?” vroeg ze plagend aan haar vriendin. “Ikzelf vind het bijvoorbeeld een goed voorbeeld dat ik nog steeds geen apprentice ben. Het zou leuk zijn als we eindelijk eens samen de grot uit konden gaan om te gaan jagen.” Ze keek haar vriendin half verlangend aan, half en half verwachtend dat Leopardpaw de hint zou begrijpen en haar stiekem mee zou nemen.

“Shut up,” zei ze glimlachend tegen haar vriendin, maar moest haar poten stevig op de grond zetten om te voorkomen dat ze viel toen Leopardpaw haar een klein duwtje gaf. Het viel haar nu steeds meer en meer op dat haar vriendin echt groter was dan de gemiddelde apprentice van die leeftijd en dat ze ook een grotere bouw had. Was dat haar vriendin zelf al eens opgevallen? Ze hoopte dat zij ook zo groot zou worden, want zo’n kleine WindClanner zijn als de andere katten, daar had ze weinig zin in. Dan kon ze er waarschijnlijk ook beter tegen als ze een duwtje zou krijgen zodat ze niet direct om zou vallen, hoewel ze zichzelf nu redelijk goed overeind had kunnen houden. Ze keek haar vriendin met samengeknepen ogen aan toen zij over de warrior code begon en grijnsde toen Leopardpaw door leek te hebben waar ze naartoe had willen gaan. Ze had dan ook wel half en half verwacht dat haar zwart-witte vriendin zich niks zou aantrekken van regeltjes en haar gewoon mee zou nemen. En daar leek ze ook gelijk in te hebben, want niet veel later vroeg Leopardpaw aan haar of ze meekwam, met een naam die ze nog niet eens had. Lightpaw. Haar hart klopte iets sneller in haar keel bij het idee dat ze die naam binnenkort effectief zou krijgen. Nu was ze nog Lightkit, maar ze betwijfelde of velen dat al wisten omdat ze bijna zes moons oud was, praktisch gezien klaar was voor de ceremony en ze ook veel ouder leek dan een kitten. Eigenlijk leek ze al gewoon op een apprentice, maar moest ze haar naam nog krijgen. “Natuurlijk,” sprak ze terug tegen Leopardpaw op een manier alsof ze al vaker naar buiten waren gegaan. Ze kon haar giechels nauwelijks inhouden terwijl ze haar vriendin naar buiten volgde. “Hé, jullie daar!” Ze verstijfde even en durfde niet achterom te kijken, dus trok ze met haar oortje naar achteren. “Breng wat mee voor de elders, goed?” Ze durfde niet te checken wie het was, maar ze vermoedde dat het een senior warrior was en ze gaf een knikje waarna ze proestend achter haar vriendin aanrende. “Ik dacht echt dat we gedoemd waren!” barstte ze los toen ze uiteindelijk buiten kwamen. “Ik weet niet welke straf ze ons hadden kunnen geven, maar… wauw!” Ze keek met grote ogen naar the Redwood die zich voor haar uitspreidde en hun leek te omhullen in een bebost gebied. “Dit is zo mooi!” Ze keek opgewekt naar Leopardpaw. “Waarom hebben we dit niet eerder gedaan? Ik ben echt zo jaloers op je dat je hier al vaker door hebt mogen wandelen!”

Lighkit moest eerlijk toegeven dat van hun twee Leopardpaw het minst opvallende was als het ging om betrapt worden. Leopardpaw had namelijk gedaan alsof er niks aan de hand was terwijl zij helemaal verstijfd was. Ze probeerde maar uit haar gedachten te houden wat er zou gebeuren als ze effectief betrapt zouden worden en Oceanbreeze dat te weten zou komen. Dan zou ze waarschijnlijk later apprentice mogen worden en werd ze vierentwintig op vierentwintig door alle queens in de gaten gehouden. Maar goed. Een tripje buiten de grot met dit uitzicht was dat wel waard, toch? Bovendien had ze haar beste vriendin aan haar zijde en was ze echt gelukkig. Ze was veel minder vermoeid en ook minder bang dan toen ze langs de nesten van de Twolegs waren gegaan met gevaarlijke honden in hun tuinen; hier leek het een stuk rustiger te zijn. Er waaide constant een wind die de bladeren aan de bomen liet bewegen en haar nog meer aan thuis deed denken, ook al bevonden ze zich praktisch gezien in het ThunderClan territory. Of daar leek het toch op als ze de elders van ThunderClan mocht geloven. Bij verschillende Clans zitten en een schattig gezicht opzetten, had het gevolg dat ze naar alle verhaaltjes mocht luisteren die de elders van de vier verschillende Clans te bieden hadden en die mogelijkheid nam ze dan ook met beide poten aan. “Ik kan niet wachten tot ik apprentice word,” zei ze zuchtend terwijl ze dromerig om zich heen keek en haar best deed om Leopardpaw te volgen met haar korte pootjes. Het feit dat Leopardpaw een grotere bouw had dan de gemiddelde WindClanner hielp ook al niet echt. “Leopardpaw, je bent veel te snel!” zeurde ze. “Ik ben veel kleiner dan jou! Dat is niet eerlijk!” Maar toch moest ze lachen en hield ze al snel op met zeuren terwijl ze haar best deed om de snelle, zigzaggende pas van haar vriendin bij te houden.

Lightkit haalde opgelucht adem toen Leopardpaw vertraagde en zij haar vriendin makkelijker bij kon houden. Dit gaf haar meer de gelegenheid om ook van het uitzicht te genieten en ze draaide haar kopje even naar rechts om de bomen, struiken en bladeren voorbij te zien schieten. Nog net op tijd draaide ze haar kopje naar voren, want anders was ze tegen een boom geknald. Deze ontweek ze echter behendig en haar poten zorgden er met de juiste draai voor dat ze weer in de goede richting ging. Ze merkte nu al dat haar lichaam gebouwd was om later grote afstanden in grote snelheden af te leggen en even genoot ze van het idee om snel te zijn, om een voorsprong te hebben op de andere Clan cats. En met Leopardpaw aan haar zijde kon dat alleen maar leuker worden. Ze grinnikte toen Leopardpaw haar aansprak met de naam die ze nog niet eens had gekregen, maar zei er niets op omdat ze wist dat ze nog altijd betrapt konden worden als ze er iets over zou zeggen. “Heerlijk,” sprak ze dan ook waarbij ze lette op de toon van haar stem. Het zou een stuk minder overtuigend overkomen als ze hier als een kitten stond te piepen dan als een volwassen apprentice. Haar leeftijd was echter bijna die van een apprentice, haar kittenvet begon weg te gaan en ze wist zeker dat ze met training haar spieren zichtbaar kon maken onder haar pels. Ze glimlachte dromerig toen ze zich voorstelde hoe dat moest zijn. “Maar met jou is het natuurlijk heel anders dan met mijn mentor.” Ze knipoogde heimelijk terug naar Leopardpaw. “Ik moet zeggen dat dit een ervaring is om nooit te vergeten.” Nu drukte ze wel gemeend haar flank tegen die van haar vriendin terwijl ze zich besefte dat ze zich nog nooit zo gelukkig had gevoeld als nu het geval was.