Big girls don't cry.

De avond begon te vallen en Thistlepaw was echt net klaar met jagen. Niet dat hij veel gevangen had of zo. Hij had een muis weten te vangen en een vis. En hij had ook een schaafwond opgelopen tijdens het vangen van de vis omdat hij was uitgegleden. Gelukkig voor hem was het op hetzelfde ondiepe gedeelte geweest als waar Littlepaw op haar bek was gegaan. Alleen al de gedachte aan zijn beste vriendin die zo op haar bek ging was te leuk om te negeren en dus grinnikte hij weer even. In tegenstelling tot de meeste katten vond hij het gebied hier juist reuze aangenaam en snapte hij echt niet waar al die commotie over ging. Zaten ze dan liever in een gebied waar een constante dreiging van overstroming heerste? Ze hadden daar al katten verloren en ze waren onderweg ook katten verloren. Voor hem was het een goed teken dat ze hier tijdelijk konden blijven, hoewel hij hoopte dat ze hier voor altijd zouden blijven. Die Tribe cats leken redelijk oké te zijn. Hij zou eigenlijk eens een keertje wat vaker naar buiten moeten gaan en zich meer in hun territory wagen. Hij had niet echt moeite met borders; hun oude borders had hij ook altijd genegeerd. Het was meerdere keren gebeurd dat hij een border was overgestoken om te praten met iemand wie hij aardig vond of om een kat in nood te helpen. En ja, hij had er ook vaak genoeg voor op zijn kop gekregen, maar dat weerhield hem er niet van om af en toe de rebel uit te hangen en de regels te breken. Regels waren er om gebroken te worden en een ander gebied vormde daar geen uitzondering op. De tom merkte dat hij de grot naderde en gooide zijn prooi op de fresh-kill pile. Hij griste een kleine muis voor zichzelf mee en begon deze op te eten. Toen pas merkte hij de aanwezigheid van een WindClanner op, alleen haar uiterlijk trok niet echt op die van een WindClanner. Ze was ietsje breder. Net alsof ze… alsof ze van RiverClan was. Nah. Dat kon niet. “Hoi schoonheid!” riep hij hard door de grot. “Heb je honger?” Hij hoorde gesnuif en draaide zijn kop een kwartslag. Welke oude zak… oh. Het was een zwarte tom met felblauwe ogen en een woeste blik. Om hem wat meer te treiteren pakte Thistlepaw zijn prooi op en ging hij bij de WindClanner zitten. “Je gaat me toch niet vertellen dat dat je partner is, hè? Waar gaat de wereld toch heen tegenwoordig.” Hij zuchtte dramatisch. Natuurlijk overdreef hij, maar dit was een effectieve manier om erachter te komen wie de zwarte tom dan wél was.

Thistlepaw was echt zo overtuigd van het feit dat de WindClanner gewoon probeerde om de aandacht van de zwarte tom te trekken door op hem te reageren dat hij even geschokt keek toen de she-cat aangaf dat het haar vader was. Wat…? Maar die tom was like tien of vijftien moons jonger dan zijn vader! Thistlepaw keek weer opzij naar de tom. Deze was hun strak aan het aankijken, maar trok zijn bovenlip dreigend op naar Thistlepaw toen hun ogen elkaar ontmoetten. Hm. Misschien kon hij ergens nog wel aannemen dat hij inderdaad de vader was van deze she-cat, want ze leken qua pels wel een beetje op elkaar, hoewel haar vader gek genoeg bijna even groot was als zij. Qua grootte leek ze echt bijna op een RiverClanner en qua bouw ook. Ze was zelfs bijna even groot als hem! “Hij lijkt wel een beetje te jong om je vader te zijn tho,” zei hij met samengeknepen ogen. “Weet je zeker dat dit niet één of andere actie is om zijn aandacht toch te trekken omdat je een stiekeme crush op hem hebt? Je mag het gewoon eerlijk zeggen, hoor. Ze noemen mij niet voor niets de Love Doctor.” Proest. Als hij iets niet was, dan was het dat wel. Hij zwoer dat als hij een she-cat moest koppelen aan een tom dat hij er uiteindelijk zelf vandoor ging met de she-cat. Dus nee, aan hem moesten ze geen advies vragen. “Mijn naam is Thistlepaw, maar noem me maar Prince Charming,” sprak hij en hij gaf haar een vette knipoog. Leopardpaw. Hij deed zijn best om haar naam in zijn hoofd op te slaan, maar dacht niet dat dit een probleem zou zijn. Een mooie she-cat herkende hij namelijk altijd wanneer deze voor hem stond. “Je bent nog niet zo lang apprentice hè, of wel?” Als hij haar leeftijd zou moeten schatten, zou hij het op een zeven of acht moons houden.

Thistlepaw trok een gezicht en legde vervolgens een poot tegen zijn kopje waarna hij met zijn ogen in zijn kassen rolde en een dramatisch gekreun liet volgen. “Recht door mijn hart!” jammerde hij vervolgens. Ze wilde hem namelijk geen Prince Charming noemen, maar besloot daarna direct om zijn naam opzettelijk verkeerd uit te spreken. Thislepaw. Dat klonk echt erg en tien keer minder stoer dan de naam die hij daadwerkelijk had. Het was grappig om te horen hoe één letter het verschil kon maken. En dat leek deze WindClanner te weten, want ze had zijn naam opzettelijk op die manier uitgesproken en aan haar blik kon hij ook opmerken dat ze dat wist. “Weet je hoe naakt ik me wel niet voel als je mijn naam uitspreekt zonder de extra ‘t’ erbij? Die ‘t’ hoort in mijn naam net zoals mijn witte plukken vacht bij mijn bruine vacht hoort. Ze zijn onafscheidelijk van elkaar en kunnen niet als individu gezien worden. En daarom, mijn prinses, is het zeer belangrijk dat je de extra ‘t’ niet onderschat en weldegelijk uitspreekt.” Hij keek haar nogmaals dramatisch aan en ging toen gewoon rechtzitten. Hij dacht dat hij zijn punt wel had gemaakt, maar dacht niet dat de she-cat ook maar iets van belang ging hechten aan hoe hij zich voelde wanneer zijn naam verkeerd werd uitgesproken. Snif snif. “Ik ben tien moons,” zei hij trots zijnde. “Nog minder dan vier moons en dan word ik warrior.” Hij zei voor de zekerheid maar dat het er vier waren omdat hij er vrij zeker van was dat Butterstar hem nog geen warrior ging laten worden op zijn twaalfde moon als het aan de evaluatie van zijn huidige mentor lag. “Natuurlijk heb ik nu al zeer duidelijk de kwaliteiten om een goede warrior te worden, maar helaas worden mijn talenten gewoon niet erkend.” Hij onderdrukte een zogenaamde snik. “Ik durf te wedden dat ik een heel stoere naam krijg als ik warrior word.” Hij keek haar aan. “Hoe zouden ze jou gaan noemen? Leopardpelt?” Hij begon te lachen. “Dat zou het pas zijn! Je pels hoort niet eens bij je prefix. Waar zaten je ouders met hun hoofd toen je geboren werd?”

Thistlepaw grijnsde toen Leopardpaw’s blik veranderde en het duidelijk werd dat ze dadelijk een grote bek tegen hem op zou zetten. Heerlijk! Hij dacht niet dat Leopardpaw het wist, maar dit was juist waar hij op kickte. Hij vond het heerlijk om te zien hoe katten opgefokt raakten van zijn commentaar en vervolgens een weerwoord gaven. Natuurlijk liep het soms wel eens uit de poot en kreeg hij zo nu en dan een klauw in zijn gezicht, maar oh well. Dan waren zijn Clanmates er meestal snel bij en werden ze uit elkaar gehaald. Bovendien was niemand zo stom om hem aan te vallen in een ruimte waar alle leaders, deputies en medicine cats bij elkaar opgetrommeld zaten zodat diegene die hem sloeg een straf kon verwachten. Maar als hij haar goed kon inschatten, dacht hij dat ze eerder met woorden aanviel en niet met klauwen. En dus was het voor hem een verrassing dat ze een bitste opmerking maakte waardoor hij een sissend geluid liet ontsnappen uit zijn bek. “Feisty,” sprak hij grijnzend. “Zo heb ik het graag. Ben je trouwens zeker dat je afkomstig bent uit WindClan? Misschien ben je wel stiekem RiverClan. Ik heb nog nooit een WindClan apprentice gezien die zo van zich af kon bijten en bovendien ook nog eens de forse bouw van een RiverClanner had.” Hij deed een duidelijk teken naar haar zogenaamde vader. “Ben je zeker dat dat wel je echte vader is? Je bent bijna even groot als hem, man. Je bent net iets kleiner dan mij en de gemiddelde WindClanner is véél kleiner dan mij omdat ik groter ben dan de gemiddelde RiverClanner.” Dat klonk zelfs verwarrend voor hem. “Basically ben je dus tamelijk groot voor je leeftijd en de Clan waar je in zit,” besloot hij zijn verhaal af te maken. “Leopardbuilt zou dus best bij je passen eigenlijk.”

Thistlepaw rolde met zijn ogen toen Leopardpaw zijn naam nogmaals opzettelijk verkeerd uitsprak. Wat dacht ze hier nu eigenlijk mee te bereiken? Dacht ze dat hij kwaad ging worden op haar? Er was behoorlijk veel nodig om hem kwaad te krijgen. Aan zijn beste vriendin zitten, bijvoorbeeld. Hij zwoer dat als hij ooit een tom met zijn poten aan haar zag zitten dat deze nog niet jarig zou zijn. Hij kon met veel dingen lachen, maar dat vond hij te ver gaan. Of als ze verbaal lastiggevallen werd door andere katten, daar kon hij ook niet zo goed mee lachen. Maar nee, een paar zielige, dreigende of kleinerende woorden die naar hem gericht waren? Daar trok hij zich weinig van aan. En dat kon ook niet anders, want hij lokte ze meestal zelf uit. De enige reden dat ze zo op hem reageerden, was omdat hij het zelf allemaal uitlokte en dus kon hij moeilijk kwaad op haar worden. Maar damn, deze WindClan she-cat was wel heel makkelijk op stang te jagen. “Is dit bedoeld om me te kwetsen of zo?” Hij rolde zijn ogen naar haar. “Ik ben bijna de grootste apprentice van mijn Clan.” En hij kon het niet laten om even zijn borst trots vooruit te steken bij die woorden. “Maar je bent echt heel schattig als je zo van je afbijt, hoor. Lief meisje.” Hij grijnsde, verhief zich wat op zijn achterpoten en legde vervolgens zijn pootje zachtjes op haar kopje waarna hij daar de haartjes wat in de war bracht door ruw heen en weer te vegen. “Nu ga je de hele dag lekker ruiken naar mijn visgeur, hmmm.” Hij had heus wel haar vieze gezichtsuitdrukkingen gezien die ze trok toen hij te dichtbij kwam en wist dat ze een hekel moest hebben aan zijn geur, net zoals vele andere Clan cats dat hadden. Dat was voor hem des te meer een reden om haar aan te raken. En haar vader die hem vanaf een afstand aankeek alsof hij Thistlepaw kon vermoorden, was ook wel grappig.

Thistlepaw had verwacht dat ze zichzelf ging verweren en dus had hij zichzelf klaargezet om de duw op te vangen. Waar hij niet op gerekend had, was dat ze zo veel kracht had in haar poten dat hij zijn evenwicht verloor en niet al te elegant op zijn zij viel. Hij kreunde op dramatische wijze toen zijn vacht contact maakte met de grond. “Dat was niet erg aardig,” zei hij tegen haar en hij trok een pruillipje naar haar. Vervolgens grinnikte hij en kwam hij een klein beetje overeind. Hij leunde enkel op zijn voorpoten en liet zijn achterpoten lekker achter hem uitgespreid op de grond liggen, want hij merkte dat de grond zo erg nog niet eens lag. “Maar je hebt me best wel een gunst gedaan,’ sprak hij. “Ik heb nog nooit zo lekker op de grond gelegen.” Hij keek haar plagend aan. Jeetje, wat was ze toch agressief! Maar hij werd daar niet kwaad om, noch om het feit dat ze weldegelijk hem geduwd had met de bedoeling om hem pijn te doen. Thistlepaw was echter iemand die zich daar vrij weinig van aantrok en dus rolde hij met zijn ogen naar haar. “Ben jij ook weer zo één van die she-cats bij wie alle plukjes vacht op haar lijf per se allemaal goed moeten zitten? Want als dat zo is, is dat echt erg, hoor.” Hij draaide zijn kopje een kwartslag en zag dat de vader van Leopardpaw – of misschien toch haar stiekeme crush omdat ze niet toe wilde geven dat ze de tom gewoon leuk vond, want Thistlepaw vond het nog steeds vrij moeilijk te geloven dat deze jonge tom haar vader was – geamuseerd naar het tweetal aan het kijken was, waarschijnlijk omdat Leopardpaw net Thistlepaw had weten te vloeren. Tsk. WindClanners. Je kon ze niet vertrouwen!

Thistlepaw rolde met zijn ogen toen de she-cat zand in zijn richting begon te schoppen. Het was irritant, maar het was iets waar hij mee kon leven. Bovendien kon hij straks naar the Starpools of the Rapids gaan om het van zijn pels te wassen, dus zo erg was het niet. “Mijn strepen zijn tien keer mooier dan dat lelijke bundeltje vacht dat jij aan je huid hebt hangen. Je lijkt wel een das met je zwart-witte pels.” Deze keer was het zijn beurt om te lachen, maar die lol verging hem al snel toen hij zand in zijn bek kreeg en begon te kuchen om het wat weg te krijgen. Natuurlijk niet te hard, want dan zou ze doorhebben dat hij zand in zijn bek had gekregen en dan had ze nog meer lol dan daarnet. Hij keek haar aan met een strakke blik toen ze weer wat tegen hem zei, maar deze keer wist hij hoe hij wraak moest nemen. Het zand zat namelijk goed in zijn pels en ze had aardig wat tegen hem geschopt, dus het zou ook makkelijk weer loskomen. Het enige wat hij moest doen, was opstaan en zijn vacht uitschudden zoals hij de honden had zien doen die ze voorbij waren gekomen op hun reis. Thistlepaw stond op alsof er niets aan de hand was en deed net alsof hij met een gekwetste blik van haar weg zou lopen, maar op het allerlaatste moment sprong hij opzij en begon hij wild met zijn vacht te schudden zodat het zand niet alleen in haar richting waaide, maar ook naar een paar andere katten. “Leopardpaw,” zei hij hardop toen hij een paar ShadowClanners woedend naar hun zag kijken, “wat doe je nu weer? Ik zei toch dat je dat niet moest doen. Nu zitten we allemaal onder!” De ShadowClanners keken, tot zijn voldoening, langs hem en knepen hun ogen samen naar Leopardpaw. Stelletje domme katten, hahaha.

De boze blik in haar ogen amuseerde hem en met een voldane blik keek hij haar aan. En once again was het de bedoeling geweest van de she-cat om hém kwaad te maken, maar was zij diegene die boos werd in de plaats. Wat vond hij het toch heerlijk als andermans kwade intenties tegen hunzelf gebruikt werden. Zalig, echt waar. Vervolgens deed ze ook nog eens een zielige poging om hem omver te krijgen. En hoewel ze meer kracht had dan de gemiddelde WindClanner omdat haar bouw ook groter was, wist hij zichzelf nog perfect te balanceren. Het groepje ShadowClanners had besloten dat ze WindClanners erg genoeg vonden om naar hun toe te komen en niet veel later stonden ze bij hun. Hoewel Thistlepaw er niet erg happig op was om Leopardpaw te verdedigen, was het zijn schuld dat de ShadowClanners nu zo dichtbij hun stonden en richtte hij zich dan ook op in zijn volle lengte waarbij hij de ShadowClanners rustig aankeek. “Problemen, moeraswaders?” Haha, snap je, want ShadowClanners hadden een moeras in hun vorige territory en daar liepen ze vast wel eens doorheen voor een training en… “Houd je kop, vieze vuile visvreter,” siste een ShadowClanner naar hem en Thistlepaw keek hem met een zogenaamde gekwetste blik aan. Geen begrip voor zijn geweldige grapjes tegenwoordig, het was gewoon een schande! “Gaan jullie echt zo achterlijk doen omdat er wat modder op jullie vachten gekomen is? Oh, hallelujah, haal de leaders erbij! Stelletje dramaqueens.” Met een frons keek hij naar de boze ShadowClanners en toen één van hun langs hem naar Leopardpaw wilde gaan, blokkeerde Thistlepaw de weg door zijn schouder tegen die van de ShadowClanner te beuken. “Nah-ah, verboden terrein, kiddo.” Thistlepaw richtte zichzelf nog wat zodat hij lichtelijk boven de ShadowClanner uittorende en keek hem met een uitdagende blik aan. Gingen ze echt een gevecht starten hier, wetend dat ze daarvoor gestraft zouden worden? “Blijf uit haar buurt,” zei hij strak tegen de andere twee ShadowClanners die met samengeknepen ogen naar Leopardpaw keken. “Mochten jullie het niet doorhebben: ik was daarnet diegene die de modder op jullie liet neerkomen, niet zij.”