Forgive me

Het was al een paar dagen geleden sinds alles was gebeurd. Ze had er niet meer over gesproken sinds die tijd. Zelfs niet met Rowan, die haar gevonden had. Het hele evenement in haar leven had ze weggedrukt, alsof het niet gebeurd was. Maar ze had zeker nog wel nachtmerrie's er over. Droomde dat haar doodgeboren kittens boos op haar waren en haar een slechte moeder vonden, dat ze voor niemand zou kunnen zorgen. En dat maakte dat Mistgaze slechter sliep, onzekerder was dan ooit tevoren en ook nog is prikkelbaarder was. Maar haar gezicht lichtte eventjes op toen ze in de verte Firedance zag staan. Haar zus, die had ze al lang niet meer echt gesproken behalve een toevallig 'hoi' in het voorbijgaan. Met een snelle pas liep ze op Firedance af, al merkte ze wel dat de moed haar steeds meer in de schoenen zakte. Maar dat mocht niet! Ze zette haar beste fake glimlach op en keek Firedance aan. "Hey Fire! Hoe is het?" vroeg ze toen ze binnen gehoorbereik was.

& Firedance

Een zacht gespin kwam van Firedance. "Hey Mist. Het gaat, met jou?" werd er meteen weer terug gevraagd. Dat kon ze verwachten. "Eh, gaat wel. Ben heel moe de laatste tijd." vertelde ze toen maar eerlijk. Het was ook wel een beetje af te lezen, om te zeggen dat alles goed ging was ook weer zo raar. "Heb je Rowan nog gesproken?" misschien dat Firedance hem nog gezien had. Rowan was voor haar gevoel iets teruggetrokkener geworden sinds het hele gebeuren plaats had gevonden tussen hun. Maar Mist wist wel dat ze dit met haar zus wou delen. Ze werd gek. Kon niet meer alles voor zich houden, niet voor Firedance. "Wil je met me mee komen naar buiten? Ik wil eigenlijk met je praten over iets. Ik heb mama gezien.." mompelde ze toen iets stilletjes.

"Niet echt meer sinds we naar Zealspark hebben gezocht," Natuurlijk zou Rowan haar nu ook ontweken hebben als de pest. Hij was nog slechter in zijn emoties in toom houden dan zij was, vooral tegenover Firedance zou hij niks kunnen beginnen. "Brightspots?" Mistgaze knikte waarnaar ze naar buiten liepen om een rustige plek op te zoeken. Het was geen leuk bezoek geweest, zoals ze gehoopt had. Ze wou dat haar moeder kwam vertellen dat ze snel naar huis zouden gaan, dat het bos weer was zoals het ooit geweest was. "Ja, het was heel kort en vluchtig, het voelde niet goed vanaf het begin." begon ze. Haar keel kneep dicht. Ze was verboden om haar dromen te delen met gewone clanmembers, maar deze prophecy die ze gekregen had was al uitgekomen dus ze had besloten dat ze het kon delen met Firedance. Ze moest het delen met haar zus. "Ze kwam me een prophecy brengen, het ging allemaal zo snel ze had amper echt contact met me. Ik voelde haar, maar ook niet. Het is waar dat Starclans krachten hier niet zijn zoals normaal." haar blauwe ogen ontmoette die van Firedance voordat ze deze afwende. De prophecy vertellen stak als duizend nagels die zich in haar boorden. "When mists clear true intentions will shine through." zei ze, zachtjes maar hard genoeg voor Firedance om te horen. "Ik werd daarna wakker. De blik die op mam haar gezicht stond toen ze me moest verlaten zie ik nu nog voor me in mijn dromen, dat zal ik niet meer vergeten." haar ogen ontmoeten die van Firedance weer. "Ze zeggen dat Starclan een mooie plek is, dat ze het beste met ons voor hebben en dat ze doen wat goed voor ons is. Daar ben ik het na die prophecy niet meer mee eens. Starclan is wreed en weet precies hoe ze je terug in je vorm moeten drukken. Ze hebben geen idee van hoeveel pijn ik heb geleden, Firedance. Mijn hoop, dromen, toekomst.. aan diggelen door dode katten." Hoewel ze zo sprak over Starclan wist ze nog steeds dat ze ergens wel gelijk hadden gehad, maar het had anders moeten gaan. Haar stem was meer verwrongen met elk woord wat ze sprak, in haar ogen stonden tranen. "Ze.. ze hebben.. ze hebben Alpinekit en Mountainkit van me afgepakt Firedance. Ik was moeder, heel even. Heel even gezegend met het idee dat ik ook gelukkig kon worden. Dat het kon." Haar ademhaling versnelde. "Sinds Claw mij verwondde heb ik me nooit meer zo gelukkig gevoeld. Voor die enkele seconden dacht ik dat ik echt gelukkig kon worden. Ze hebben alles van me afgepakt.." haar stem stierf weg in een hese piep terwijl ze met haar poot over haar ogen wreef om de tranen weg te halen. Het was een droom geweest, een hele korte. "Ze waren van Rowanflight. Het had niet mogen gebeuren, maar.. de journey.. alle emoties, het was gebeurd." Ze had geen ander excuus. Ze schaamde zich, maar ergens ook niet. Dit had ze altijd gewild, maar het was haar niet gegund geweest. "Ik hoop dat je niet te boos bent.."

Hetgene waar Mistgaze zo bang voor was gebeurde, Firedance werd boos. De grijze poes kromp iets ineen bij de uitbarsting van haar zus, maar kwam iets omhoog toen ze wat zei over Brightspots. "Ik heb niks over mam gezegd! Ik weet zelf ook wel dat mama hier niks mee te maken heeft." blies ze boos. "Ik weet zelf ook wel dat het mijn schuld is. Maar dit is mijn enige wens die ik heb in dit leven. Het enige dat ik meer zou willen dan medicine cat zijn." ze zuchtte. "Ik weet ook dat ik de eed heb afgelegd, dat ik heb gezworen altijd voor mijn clan te zorgen alsof het mijn familie is. Maar het is toch anders. Ik heb me in lange tijd niet zo gelukkig gevoeld als toen ik mocht zorgen voor die kleine kittens die in mij groeide. Dit is geluk wat ik voor het laatst voelde toen mam en pap en wij allemaal nog samen waren in Thunderclan, toen iedereen nog leefde en alles goed was." haar ogen sloegen neer naar de grond. Ze miste haar moeder, zonder Brightspots zou ze zeker weten een stuk minder roekeloos zijn. Al haar keuzes in de afgelopen jaren waren een schreeuw om aandacht geweest van een kat die er niet meer was. "En al zou ik warrior willen worden, het kan niet eens. Geen clan die een halfblinde warrior traint. Claw heeft mij voor het leven getekend." ze had er wel eens over na gedacht, vroeger. Ze wist dat het kon want Acefray had het de andere kant op gedaan. Maar zorgen voor haar clan was het enige waar ze goed in was, veel meer dan dat kon Mistgaze niet doen.

”Ze is deel van StarClan, wat StarClan met ons voor heeft komt ook deels van haar. Door je rug naar onze voorouders te keren, keer je die net zo hard naar haar,” ze keerde haar rug helemaal niet naar haar voorouders! "Ik doe helemaal niks tegen mijn voorouders! Ik wil helemaal niet dat ze boos op mij zijn." Firedance zou alleen maar bozer worden als ze hier over door ging, maar ze wou het perse uitpraten met haar zus. ”Dan leg je je rang toch neer en trek je de elders den in, dan kan je zoveel kits krijgen als je wilt,” Mistgaze schudde haar kop van 'nee'. "Dat kan niet. De clan heeft mij nu nodig! Daarbij maakt het toch allemaal niks meer uit! Mijn kinderen zijn dood!" ze moest zich inhouden dat laatste niet te schreeuwen, maar als ze dat deed zou iedereen haar kunnen horen. Met die laatste woorden barstte ze in tranen uit. Dit was de eerste keer dat ze echt hardop had gezegd dat Mountainkit en Alpinekit niet meer leefden. De poes keek naar de grond, dezelfde grond waar haar baby's onder lagen. De grond die ze achter moest laten als ze weer terug gingen.