To turn at last to paths that lead home

You will find that many of the truths we cling to

depend greatly on our own point of view

Dat de dag ooit zou aanbreken had hij al geweten vanaf het moment dat ze de Clans hier in de bergen hadden gevonden. Het was noodzakelijk dat ze of een nieuw thuis zouden vinden, of terug zouden keren naar het bos waar ze vandaan kwamen. Dit had de ziekte nog eens extra duidelijk gemaakt. Toch zat er ook altijd iets droevigs aan een afscheid. Zelfs al was het een als deze.

Skyteller had na het genezen van zijn katten vernomen dat de Clans een teken hadden gekregen terug te kunnen keren naar hun oorspronkelijke thuislanden. Hij had hierop laten weten dat hij hen persoonlijk zou komen opzoeken, de ochtend dat zij zouden vertrekken. Vandaar ook dat de kater nu, met een groepje Tribe leden, voor de Clan Cavern tot stilstand kwam en een knikje maakte met zijn kop ter begroeting naar de katten die zich klaar hadden gemaakt om te gaan, in het speciaal naar de vier die hen leidde, de vier deputies en de medicine cats waarvan hij er meerdere een aantal keer had mogen spreken.

"Ik wens jullie een goede reis terug," sprak hij kalm, in zijn stem te horen dat hij het meende. Hoewel niet elke kat evengoed met elkaar op had kunnen schieten en de Clans eigenlijk indringers waren in de bergen, zaten er genoeg tussen die hij het allerbeste toe wenste. Men kon immers onmogelijk zo lang in hetzelfde gebied vertoeven zonder de nodige kennissen te maken. Stiekem hoopte hij dat hij sommige van hen nog eens terug zou zien.

Teller of the Endless skies

Oceanbreeze

Het was tijd, tijd om weer op pad te gaan. Tijd om de lange, moeilijke reis terug te maken. Zouden ze langs de plekken komen? De traumatische plekken zoals die waar Bunnykit was overleden of waar Neverland ernstig gewond was geraakt om dan later in de bergen te sterven. De roofvogels van hier zou de jonge Leader niet missen. In de Moons dat ze hier had doorgebracht, verlangend naar een thuis, met eigen grenzen en eigen regels had ze toch iets van een rust gevonden in de bergen. Een strak schema waar ze zich aan kon houden, een plek waar ze vrijwel ongestoord de afgelopen Moons hadden kunnen leven en een plek waar ze een ander soort katten had ontmoet die niet persé onder Rogues of Kittypets vielen, die een structuur hadden zoals de Clans dat ook kenden. Brindleleaf was hier ook, leefde onder de regels van de Tribe. Onder de wijze en vredelievende toezicht van Skyteller. Een kater die door enkele wantrouwd was, maar die de jonge Windclan Leader was gaan zien als een voorbeeld om naar op te leven. Compassie maar kracht, twee woorden die de kater goed omschreven. Ze hoopte dat hii nog lang vredig in de bergen kon leven en zijn taken als Healer kon vervullen.

Nog niet zolang geleden was er een teken gekomen die hen vertelde dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Daar zouden ze hun vernielden territoria aantreffen. Was hun oorspronkelijke thuis ingenomen door Bloodclan, het zou haar niet verbazen als die bloeddorstige katten, nee monsters het als een perfecte kans zagen om het terrein uit te breiden. Oceanbreeze had de Clan met een paar korte woorden verzameld en rustig gewacht tot alle katten klaar waren voor vertrek. Iets dat met de grote groep zeker wel een tijdje duurde. Weer had ze kittens om op te passen, maar deze keer zou het hopelijk beter te doen zijn. Zouden de katten niet blind staan tegenover de gevaren. Het zou haar vast niet slecht doen om haar gevechtskunsten aan te scherpen. Nu ze er over dacht, misschien moest ze het daar met de andere Leaders over hebben. Wie wist wat ze aan zouden treffen en hoe handig het was om het uiterste van iemands vaardigheden te kunnen geven. Het uiterste van de vaardigheden te gebruiken, want de weg was vol gevaren en geen van de Leaders en Deputies zaten vast te wachtten op een stijgend dodental. Het overleg daarover kon ook later, want nu was het van belang de sfeer een beetje goed te houden. Katten zoals haar kittens, haar jongste nest kenden het vroegere territorium niet, enkel uit verhalen misschien maar de tijd om verhalen te vertellen was er nauwelijks of geheel niet geweest. Een bekende geur deed de in gedachten verzonken Leader opkijken waarna ze haar blauwe blik op Skyteller vestigde. De kater met aanhang, want enkele Tribe leden waren er ook bij, knikte de verzamelde groep katten toe. Oceanbreeze gaf een matig glimlachje in antwoord waarna haar blik verzachtte en ze zocht naar de bekende vacht van Brindleleaf. Hopende dat ze afscheid kon nemen van haar vroegere mentor, zelfs als het betekende dat ze haar enkel een vriendelijk knikje kon geven. Bronzemask verdiende het afscheid te nemen van haar zus, ergens bleef het familie. "Ik wens jullie een goede reis terug," sprak de kater, Healer met een kalme stem. Eem stem waarin eerlijkheid weerklonk. Oceanbreeze wierp een blik op Butterstar en Tallshadow, waarna ze iets naar voren stapte. Wetende dat de andere Leaders op haar acties zouden letten. Ze waren nu geen vijanden maar dat kon altijd veranderen, ook al was dat niet haar bedoeling om vijandigheid te veroorzaken. Er waren vele oorlogen over de Moons geweest, veroorzaakt door misverstanden of gewoon slechte keuzes. Ergens wist ze dat het zo weer kon gebeuren. "Dankjewel Skyteller. Het gaat jullie goed." Met een zachte warme stem en een indringende blik op de kater gericht sprak ze hem aan. Haar ogen firm en kalm, pogende een bericht over te krijgen, zorg goed voor Brindleleaf leek het haast wel te zeggen. Ergens wou ze meer zeggen, maar ze wist niet hoe. Een van de dingen die in haar gedachtten speelden was het feit dat Skyteller alleen stond. Waar de Clans met vier waren, vijf momenteel als ze Starclan mee telde. Het waren er zes geweest, lang voordat zijzelf geboren was.

Sean ♥

Afscheid nemen van de bergen leek moeilijker te zijn voor Fisheye dan dat ze verwacht had. Ze had hier niet veel speciaals meegemaakt, maar toch gaf het gebied dat aan de Tribe toebehoorde haar nu een vertrouwd gevoel. Een deel van haar wilde hier blijven, al was dat niet per-se omdat ze het hier fijn vond, het was meer omdat ze eigenlijk niet opnieuw de reis wilde maken. Ze zou toch enkel een blok aan de poten van de Clans zijn.
De leider van de Tribe was nu hier, samen met wat andere Tribekatten, om de Clankatten een goede terugreis te wensen. Fisheye waardeerde het gebaar van deze kater. "Dank u," zei ze zachtjes nadat hij gesproken had, al ging ze er niet van uit dat Skyteller- of wat zijn naam ook was- haar zou horen.

[ 136 Words ] [ @ - ]

Ze was puur op wilskracht mee. Ze was pas een moon moeder van Mouse en haar genezing ging niet snel. Het rotsblok had haar ruggengraat gekneusd en de verzorging van de kitten koste haar veel energie. Dus eigenlijk zag ze er gewoon niet uit. Elke stap deed haar pijn en haar haren stonden alle kanten op. Haar goudgele ogen stonden gepijnigd, maar er brandde ook vuur in. Ze moest en zou mee. Ze had gehoord dat de Clans weer weg zouden gaan. Ze moest afscheid nemen, hoe veel verdriet haar dat ook zou doen. Daarnaast wist ze niet of Bronzemask wel had verteld dat Mouse geboren was en Barksound verdiende het om in ieder geval te weten dat hij vader geworden was. Ze had haar kaken op elkaar gezet om niet bij elke stap een kreet te slaan terwijl ze op Orchid leunde. Natuurlijk had haar vriendin aangeboden om haar te ondersteunen, waar ze haar meer dan dankbaar voor was. Ze begreep hoe belangrijk dit voor haar was. Het gaf niet dat ze Skyteller en de rest niet helemaal bij hielden, als ze er maar kwamen. Ze moest ze nog even zien, nog één keer. Ze wist dat het daarna definitief zou zijn. Dat dit hun allerlaatste ontmoeting zou zijn. Diep in haar hart wist ze dat ze nooit meer volledig zou genezen en dat betekende dat ze ze niet meer op zou kunnen zoeken. Daar moest ze mee leren omgaan en dat zou ze ook doen. Ooit zou ze daar vrede mee hebben. Ze hijgde toen ze eindelijk bij de rest tot stilstand kwamen. Het stukje lopen had haar leeggezogen, maar ze stond er. Ze stond er, dat was het belangrijkste. Ze keek even opzij naar Orchid terwijl er een klein glimlachje om haar lippen verscheen. Dankbaarheid was in haar blik te lezen. Toen verliet een bibberige zucht haar keel terwijl ze om haar heen keek. Opzoek naar haar familie. Haar blik vond die van Oceanbreeze en even was er trots in haar ogen zichtbaar. Ze knikte haar voormalig apprentice kort toe, voordat ze ging zitten. Terwijl ze haar kaken nog iets strakker op elkaar zette om een nieuwe pijnscheut te onderdrukken.

Emoties gierden door haar lijf zoals de storm waarnaar ze vernoemd was. Een ingewikkelde mix - opluchting, blijdschap, verdriet, angst. Tranen stroomden over haar wangen. De laatste tijd huilde ze zo veel meer, zo veel vaker dan vroeger. Alsof er ergens in haar iets verandert was dat de dam had doen barsten. Toen ze haar moeder in de grot zag staan, zwak en met een tribekat aan haar zijde, kon ze zich niet houden. Voor het eerst in meer dan tien manen liep ze vrijwillig op haar af, de vacht rondom haar snuitje doorweekt. Ze zocht het comfort van haar moeder. Ze had haar hier teruggevonden nadat ze gedacht had haar voor altijd kwijt te zijn - maar het leek nu allemaal zo veel definitiever. Ze zouden teruggaan, naar het oude gebied, waar ze sowieso weer zou hervallen in haar mokkende gedrag. Ze had immers het geval dat dat van haar werd verwacht, dat ze niet anders kon zijn omdat de anderen dat beeld van haar hadden. Van de humeurige poes. En net nu ze hier vrolijker was geweest, net nu het beter met haar leek te gaan - met Cootsnarl's hulp. Ze had gelachen. Voorzichtig, dat wel, alsof ze niet zeker was dat ze het kon. Daarvan was nu geen enkel teken meer te bespeuren. Amberstorm stopte toen ze vlak voor haar moeder's neus stond. Ze sloeg geen acht op de kattin die naast haar stond, op de chaos om haar heen. Ze miste haar moeder. Ze voelde zich als een kleine kitten, die opnieuw werd achtergelaten in de kou. Waarom konden ze niet gewoon samenblijven? Waarom moesten aan alle goede dingen een einde komen? En hoewel haar moeder misschien nooit had doorgehad hoe Amberstorm langzaamaan vrolijker werd, alsof het licht in haar ogen dat ooit was uitgedoofd terug begon op te leven, toch gedroeg ze zich nu compleet anders tegenover de poes dan bij hun laatste ontmoeting. Ze brak in snikken uiteen, zoals ze had gedaan toen ze had beseft dat haar moeder nooit meer terug zou komen. Ze kon zichzelf er niet toe brengen haar neusje in haar moeder's bekende en toch onbekende vacht te duwen. Ze was bang dat ze in rook zou opgaan van het moment dat ze haar zou aanraken.

+Tag: Brindleleaf ~~ik ben zo'n dramaqueen rip~~

Toegegeven, Thornface was de grot waarin de clans een hele tijd hadden verbleven gewend geraakt. Hij was gewend geraakt aan de omgeving, aan de vier Clans die zich allemaal in dezelfde ruimte bevonden. Het was een grote aanpassing geweest voor iedereen en ergens zag de ThunderClan Deputy ertegenop om weer de lange reis naar hun oude territorium te maken. Diezelfde reis had al zo veel leed veroorzaakt. Maar toch... Hij was die ochtend gezond en met een goed humeur opgestaan, wetende dat ze vanaf vandaag terug zouden gaan naar hun thuis, hun echte thuis. Daar zouden de Clans weer allemaal hun eigen weg gaan en het was nog maar de vraag hoe snel de oude, hardnekkige Clanloyaliteit weer in de Clankatten zou terugkeren. Voor nu zouden ze nog wel als één grote groep moeten samenwerken om thuis te raken. Zou het er erg veranderd zijn? Zouden Rogues hun intrek daar hebben genomen? Het was mogelijk, maar op dit moment was het verlangen om terug naar hun oude territorium te gaan toch een stuk groter dan de twijfels die Thornface plaagden.

Nu was het zover. Thornface stond, onder leiding van Silverstar, met zijn Clan bij de monding van de grot. Skyteller en een groepje Tribe leden waren gekomen om de Clans een goede reis terug te wensen, waarop de ThunderClan Deputy hem dankbaar toeknikte. "Bedankt, Skyteller. Jullie gastvrijheid zal niet vergeten worden," sprak hij. Zelf had Thornface niet zo veel contact gehad met de Tribe als sommige anderen, maar het bleef een feit dat ze zonder hen niet zo’n goede tijdelijke verblijfplaats hadden kunnen vinden. Dit gebied was niet zonder gevaren geweest en de uitgebroken ziekte had enorm veel leed veroorzaakt, maar Thornface vermoedde dat ze het in deze omstandigheden niet veel beter hadden kunnen treffen. En nu, nu was het tijd om met alle Clans terug te keren naar waar ze thuishoorden.

Tag: Skyteller, (Silverstar)

_{Crowcall was voelde zich niet lekker, maar ze was niet bang dat het de ziekte was die terugkwam. Het was het vooruitzicht dat ze terug zouden gaan. Ze was blij en ze was doodsbang. Te veel emoties streden om de overhand en de zenuwen maakte haar misselijk. Terug. Terug naar huis. Ze had gedacht dat ze nooit terug zouden gaan. Ze had gedacht dat ze een nieuwe plek zouden moeten vinden. Een nieuw territorium voor de vier clans. Eén nieuw territorium, met een beetje geluk, geen vier. Maar in plaats van dit alles gingen ze terug. Terug naar waar ze thuishoorden. Terug naar de glooiende heuvels, naar zachte grond die geen pijn deed aan je pootkussentjes. Terug naar BloodClan. Terug naar de grenzen die generatieslang waren bewaakt. Onoverbrugbare grenzen. En hoe blij ze ook zou zijn haar heuvels weer te zien, besefte Crowcall dat ze niet terug wilde naar die grenzen. Nieuwe grenzen maken was iets heel anders dan oude grenzen weer aansterken, oude gewoonten oppakken. Het zou zo makkelijk zijn. Zou het te stoppen zijn?

Ze keek even naar Brindleleaf en Amberstorm. Dat was alvast het eerste gezin dat weer uit elkaar werd getrokken. Zouden er meer volgen als ze thuis waren? Haar blik ging naar Thornface, naar Oceanbreeze. Tallshadow en Butterstar. De beslissing lag bij hen. Zij moesten overtuigd worden. Tall stond aan haar kant, maar alleen hij was niet genoeg. Maar de reis was ver. Ze had nog tijd.}

De terug reis kwam er aan. Voor sommige was het een zegen om terug te mogen, anderen zouden misschien liever blijven. Toch zou vrijwel iedere kat mee terug reizen, zelfs degene die nog geen dag buiten dit gebied hadden geleefd. Het opnieuw gaan vertrekken kondigde voor de zoveelste keer weer een hoop werk aan voor de Medicine Cats en hun apprentices. Veel voorbereiding hadden ze niet kunnen treffen op de heenreis, dat had voor veel slachtoffers gezorgd. Daarom wilde ze juist op de terug reis zo veel mogelijk voorkomen. Naast het controleren of het nog goed ging met de katten die aan het genezen waren van de ziekte, was het ook aan haar om kruiden te gaan zoeken voor onderweg. Alles wat ze onderweg nodig zouden hebben moest aanwezig zijn, sommige dingen in grote hoeveelheden. Dat was niet makkelijk gezien de Leafbare die zojuist begonnen was. Ze wilde alles mee nemen maar dat kon ze onmogelijk maken. De Tribe had het net zo hard nodig en bovendien waren het eigenlijk nog hun kruiden ook. Gedurende haar tijd in het gebied had Rousepaw enorm veel geleerd over zowel kruiden als allerlei andere dingen. Ondanks dat het met zo veel leed gepaard was gekomen was ze wel blij dat het gebeurd was, het had haar sterker gemaakt. Er gebeurde van alles achter haar waardoor ze niet door had wat er aan de hand was. Pas op het moment dat ze de, inmiddels bekende, stem van Skyteller hoorde draaide ze zich weg van haar werk. De zilver tabby probeerde zich een weg te banen door alle katten die zich hadden verzameld. De Tribe Leader kwam afscheid nemen en ze moest hoe dan ook nog even wat tegen hem zeggen. Ook al moest ze zich daarvoor tussen de katten van de vier clans heen wurmen. Zodra ze door de menigte heen geklauterd was, zag ze dat Skyteller meerdere Tribe leden met zich mee had gebracht. "Teller of the Endless Skies," sprak ze de kater toe. Nu was het even hopen dat hij genoeg aandacht voor haar zou hebben tussen de drukte door. "Ik wil graag mijn dank uitspreken. Wat ik hier heb geleerd zal mij altijd bij blijven. Ik zal er voor zorgen dat deze kennis wordt doorgegeven aan de volgende generatie Medicine Cats en dat zij ook zullen weten waar deze kennis vandaan komt." Na haar woorden gesproken te hebben gaf ze een respectvol knikje voor ze zich weer omdraaide. Ze had er nou niet zo geweldig veel tijd voor om uit te spreken tegen alle katten hoe ze het hier zou missen. Het voorbereiden van de reis die er spoedig aan zou komen had een iets grotere prioriteit.

[Tag: Skyteller -> Niemand]

Haar ogen dwaalde over de groep, alle katten kwamen bij elkaar om afscheid te nemen van de bergen. Ze zouden eindelijk terug gaan. Mistgaze haar ogen gingen naar haar apprentice, die richting de leider van de tribe liep. Zachtjes liep Mistgaze ook die kant op en kon nog net de laatste woorden die haar apprentice uitsprak horen. Haar blik ging naar Skyteller. "Wat mijn apprentice zegt is waar, jullie verhalen zullen voor altijd voortbestaan in ons thuisgebied. We zullen onze komende generaties vertellen over de Tribe uit de bergen. We zijn jullie eeuwig dankbaar Skyteller, zonder jullie hulp en gastvrijheid hadden wij nu niet meer bestaan." een warme glimlach stond op haar gezicht. Ondanks dat ze veel ellende hadden meegemaakt tijdens hun reis had het ook veel goeds meegebracht. Nieuwe vrienden, oude kennissen, banden die niet snel gingen breken. "Als er ooit iets is wat wij terug kunnen doen voor jullie, dan horen wij dat graag. Rousepaw en ik staan altijd voor jullie klaar." ze keek nog even nar haar apprentice, die de titel eigenlijk al maanden geleden ontgroeid was. Ze tikte de poes op haar schouder. "Op de terugweg wil ik graag met je praten Rousepaw, het is belangrijk." Daarna liep de grijze poes weer weg, om zich bij andere katten te voegen van Thunderclan om te kijken of ze klaar waren om te gaan.

[Tag: Skyteller, Rousepaw]

_{Ergens had Swallowflight nog stiekem gehoopt dat ze hier voor altijd zouden blijven. Nee, dat was niet waar, maar ze hoopte in ieder geval dat ze niet meer terug moesten naar het oude territorium. Daar waren teveel herinneringen, teveel trauma's. Swallow was een beetje opgefleurd door de reis naar de bergen, door de moons dat ze in de bergen leefden. En nu moesten ze weer terug. Eén ding wist ze zeker: ze zou haar Clan niet in de steek laten. Ze had voor een moment, een seconde, overwogen om hier te blijven. Eventueel zich bij Hazelfray -of Ra, hoe hij zich nu noemde- aan te sluiten maar nee. Ze had eindelijk na al die jaren vrienden gemaakt, echte liefde gevonden. Ze was zelfs beter geworden in het omgaan met kittens en dat was echt een vooruitgang hoor. Maar toch. Teruggaan naar hun oude territorium was voor Swallow een hele achtbaan vol emoties en die emoties waren alles behalve positief. Ze had een naar gevoel in haar onderbuik, en die had ze de laatste paar moons enkel gevoeld na een nachtmerrie. Dus het was nogal vanzelfsprekend dat Swallow nogal rusteloos was op het moment dat de Tribe afscheid nam van de Clans. Ze had zich een beetje achterin de menigte begeven, zodat ze niet persé met anderen een gesprek aan hoefde te gaan. Ze ijsbeerde een beetje heen en weer, en een lichte paniek was af te lezen op haar gezicht. Eigenlijk wilde ze Bloodclan helemaal niet meer zien. Hoewel ze natuurlijk nog van plan was om Claw te vermoorden, maar zelfs dat wilde ze nu niet. Ze wilde niet terug naar de plek die haar zoveel ongeluk had gebracht. Maar toch zou ze, want Heron zou ook gaan. En ze dacht dat als ze geen vriendschap meer om haar heen had, geen liefde, dat ze het dan compleet zou verliezen.}

"Wat mijn apprentice zegt is waar, jullie verhalen zullen voor altijd voortbestaan in ons thuisgebied. We zullen onze komende generaties vertellen over de Tribe uit de bergen. We zijn jullie eeuwig dankbaar Skyteller, zonder jullie hulp en gastvrijheid hadden wij nu niet meer bestaan." Misschien was het toch wel handig dat ze even bleef nu haar mentor deze woorden net had gesproken. Ze zou wel weer gaan op het moment dat dit contact voorbij was. Waarschijnlijk zou dat niet eens zo heel lang meer gaan duren. "Als er ooit iets is wat wij terug kunnen doen voor jullie, dan horen wij dat graag. Rousepaw en ik staan altijd voor jullie klaar." De zilver tabby gaf een bevestigend knikje op de woorden van haar mentor. Nog een poging tot weglopen en weer werd deze onderbroken. Deze keer door het tikje dat Mistgaze op haar schouder gaf. "Op de terugweg wil ik graag met je praten Rousepaw, het is belangrijk." Oh Starclan. Wat had dat nou weer te betekenen. De kattin gaf een bevestigend knikje voor ze zich opnieuw naar haar werk draaide. Deze keer wat minder gefocust. Wat wilde Mistgaze tegen haar zeggen, waar wilde ze het over hebben? Het was belangrijk. Het gaf een licht soort stress met zich mee waardoor de zilver tabby lichtelijk aan zichzelf begon te twijfelen. Was er iets mis? Ze probeerde de gedachte uit haar kop te schudden zodra ze weer bij haar kruiden was aangekomen. Het was belangrijk dat ze zich hierop zou concentreren.

[Tag: Mistgaze > Niemand]

Ze gingen weg. Weg van de bergen. Weg van de Tribe. Eindelijk naar huis. Niet dat het hier vreselijk was geweest. Het was gewoon niet zo haar ding, al die drukte. Ze nam afscheid van alle katten van de Tribe en ging bij haar clan staan. Hoewel ze een grote groep hadden gevormd, alle vier de clans, voelde ze bij hen nog steeds het meest thuis. Een brok kwam in haar keel. Ze was de bergen al bijna als een tweede thuis gaan zien. Een plek waar niet gevochten moest worden om prooi en gebied, maar iedereen met elkaar deelde. Maar dat kon niet meer. Ze gingen allemaal terug naar hen echte thuis.

~~flut flut en flut~~

Adrenaline stroomde door haar aderen. Vanaf het moment dat het duidelijk was geworden dat Starclan hun terugriep had Butterstar al klaar gestaan om te vertrekken.
Het was altijd duidelijk geweest dat zij een van de katten was die het minst blij was geweest met hun verblijf bij de Tribekatten. Hoe vriendelijk ze dan ook voor hen geweest hadden wist ze zeker dat als ze veel langer gebleven waren het uiteindelijk toch op vechten was uitgelopen.

Nu ze hier stonden, klaar voor vertrek met de tribe katten voor hen die afscheid kwamen nemen knaagde er toch onbewust iets aan haar. Was ze niet te hard geweest in deze tijd? Wellicht. Maar ze zou niet aan gaan geven dat ze het zo jammer zou vinden om te vertrekkken. Echter hielt ze wel het respect om niet hier te gaan staan dansen en stapte ze naar voren om de Healer een respectvol knikje te geven. "Bedankt voor de gastvrijheid. Zonder jullie assistentie hadden wij het deze tijd niet kunnen redden. Geen clankat zal dit ooit vergeten." Sprak ze kalm maar afstandelijk terwijl haar ogen nog even bleven hangen op die van Skyteller en ze langzaam knikte. "Hoewel ver van elkaar verwijderd. Mocht de tribe ooit in nood zijn. Zullen de clans klaarstaan om hun diensten te bewijzen.
In ieder geval zal Riverclan de gastvrijheid voor altijd in dankbaarheid herinneren." Ze hielt haar woorden rustig en met nog een laatste knik draaide ze zich weg van de kater. Hopende dat hij nooit de nood zou hebben om wel naar het woud te trekken. Maar mocht het nodig zijn, was Butterstar een kat van hoor woord. Ze zou hem helpen. Hoe weinig warmte ze dan ook voelde voor de bergen en diens inwoners. Een goede daad kon nooit onbetaald blijven.

Met rustige stappen liep ze een klein stukje achter de tribe katten aan. Haar schouder tegen die van Brindleleaf aan met een zachte glimlach op haar lippen. Ze zag geen enkel probleem in de clankat ondersteunen terwijl ze zich een weg maakte langs de bergpaden richting de clans. Brindeleaf wou afscheid nemen, wat compleet te begrijpen was. En Orchid, de kat wezende die ze was woou haar maat wat graag helpen met dit afscheid makkelijker te maken. Ze wist dat Brindle geen behoefte had aan woorden nu dus hielt ze wijs haar mond en ging eenmaal bij de andere clankatten aangekomen zitten. Haar blauwe ogen eerst gefocust op haar broer voor ze zich naar Brindle richtte met een zacht knikje. Enkel om te laten zien dat alles oke was.

Ze had zelf genoten van de verhalen van de clankatten. Hun leven leren kennen. Maar het was tijd geweest voor ze om weer naar huis te trekken. En Orchid was niets meer dan blij voor hen om te weten dat hun goden hen terugriepen. Starclan had ze niet verlaten zoals sommige gevreesd hadden.
Net als dat de tribe of endless hunting hen nooit zou verlaten. En wie weet. Wellicht waren hun rustplaatsen wel met elkaar verbonden, en zou ze ooit op een dag samen kunnen jagen met Brindleleaf en haar familie. Zou Brindles afscheid niet voor eeuwig zijn. Ja. Dat was iets waar ze in wou geloven.

_{Het was voor Firepaw best raar om weer 'terug te gaan'. Hij was weliswaar nog in het oude territorium geboren, maar hij kon zich er niks van herinneren. Vrijwel direct nadat Ice en hij namelijk ter wereld waren gekomen, gingen de Clans op hun journey. Hij kende dus ook enkel de reis -hoewel die herinneringen erg vaag waren- en de bergen. De jonge kater was natuurlijk erg nieuwsgierig naar het gebied waar de Clans oorspronkelijk vandaan kwamen, maar hij was de bergen gewend. Hij wist niet beter dan dat dit zijn thuis was. Maar voor de oudere katten was dit weer een moment dat ze terug naar huis zouden gaan, voor hem was het echter gewoon weer een reis naar nieuw gebied. Het was voor hem natuurlijk ook erg vreemd zodra de Clans weer vier zouden worden; hij wist niet beter dan dat ze één waren. En straks zouden ze weer een eigen territorium hebben, grenzen, vijandigheid. Daar zou de jonge apprentice erg aan moeten wennen. Maar nu eerst het afscheid. Persoonlijk kende hij geen enkele Tribekat. Hij had ze wel eens zien rondlopen, maar hij had nooit de neiging gehad om met ze in gesprek te gaan. Bovendien was hij nog maar kort apprentice en had hij dus ook niet veel tijd gehad om de dingen hier te ontdekken. Firepaw luisterde naar de woorden die zijn tante uitsprak en keek vervolgens weer naar de leider van de Tribe. Nou ja, die rang heette anders maar Fire kon daar even niet op komen. Hij had eigenlijk best veel zin om 'terug te gaan', hoewel dat niet echt van toepassing was bij hem. Voor hem was het nieuw, maar dat nam niet weg dat hij er al heel veel over gehoord had. Dus de jonge kater was zeer nieuwsgierig naar het oude gebied, de Fourtrees, Riverclanterritory en eigenlijk ook wel naar Bloodclan. Zou die echt bestaan, of was dat echt een spookverhaal om kittens bang te maken? Hij zou het allemaal ontdekken.}

Barksound was meteen van de partij geweest toen hij gehoord had dat de Tribekatten een laatste keer zouden komen. Hij had haar al even niet gezien, Brindleleaf. Maar hij hoopte in het diepst van zijn hart om haar nog even te zien. Hij zou namelijk terug gaan met Windclan, terwijl Brindleleaf bij de Tribe zou blijven. Ergens respecteerde hij haar keuze en hij had ook gezien dat ze gelukkiger was geweest in de Tribe, dan haar laatste moons in Windclan, maar langs de andere kant wilde hij ook graag bij haar zijn. Hij had al gedacht aan het idee om bij haar te zijn, om Windclan te verlaten. Hij had geen directe familie meer, maar hij kon Brindleleaf's eerste nest niet in de steek laten. Hij had haar beloofd om voor hen te zorgen, zelfs nu ze zelf al warrior waren. Zijn blik viel op Brindleleaf. Haar vacht stond alle kanten op en ze leek zich met moeite te verplaatsen. Hij was niet op de hoogte van wat er gebeurd was en fronste dan ook. Hij bleef even staan en liet Skyteller eerst aan het woord. De eerste die richting Brindleleaf liep, was Amberstorm, Brindleleaf's dochter. Barksound zette zijn poten snel in beweging. Eenmaal bij het duo, egde hij zijn staart kort, geruststellend op Amberstorm's rug. De snikkende poes moest weten dat zij niet alleen was en dat dit hét moment was om haar moeder vast te pakken. Zijn blik was echter op Brindleleaf gericht, met een welbekende blik vol liefde en bezorgdheid.

Tag: Amberstorm en Brindleleaf

De rust die Orchid uitstraalde deed haar goed, maar nog steeds zat er een knoop in haar maag. Om wat er ging komen en hoe ze daarna ermee zou moeten leven. Ze had altijd wel weer een manier gevonden, maar gold dat ook voor haar kinderen? Mousewish had dat niet gekund en ze bad dat Amberstorm dat wel zou kunnen. Ze was zo mooi en ze had zelf niet door hoe sterk ze eigenlijk was. Te sterk soms. Het brak haar hart toen ze de tranen bij Amberstorm zag. Het was de eerste keer in de bergen dat ze haar dochter zag huilen. “Ooh lieverd.” Miauwde ze zachtjes toen ze voor haar stil stond en helemaal in snikken uitbarstte. Ze duwde haar kop tegen die van Amberstorm. “Het is goed. Je mag huilen, je hoeft niet altijd sterk te zijn. Ik hou van je Amber, dat zal ik altijd doen. Waar ik ook ben.” In haar goudgele ogen sprongen ook tranen. Ze keek op toen Barksound zijn staart op Amberstorm haar rug legde. Ze kon het hem nu niet vertellen, niet als haar dochter zo gebroken was. In haar ogen stond te lezen dat ze hem nog iets moest vertellen, dat er iets belangrijks was wat hij moest weten. ‘Vraag Bronzemask.’ Vormden haar lippen. Ze zei het niet hardop, maar waarschijnlijk zou hij het wel begrijpen. Toen sloeg ze haar staart zo ver mogelijk om Amberstorm heen, alsof ze haar wilde beschermen tegen alle pijn die nu door haar dochters lijf stroomde.

Tag: Orchid, Amberstorm en Barksound

Hoewel het maar een seconde was, leek de tijd dat ze daar zat voor haar moeder, haar blik neergeslagen, tranen stromend over haar wangen, een eeuwigheid te duren. Toen Brindleleaf de stap nam en haar tegen Amberstorm aanduwde, was het net alsof Starclan zelf had gezegd dat het goed was. De jonge kattin stopte langzaamaan met huilen, haar snikken werden kalmer, de tranen stroomden minder fel. Haar hart voelde gebroken. Ze leek een pijn te voelen die niet alleen van haarzelf was - alsof ze beter dan ooit begreep wat haar moeder moest meemaken, hoe die zich moest voelen, hoeveel pijn de poes zelf in haar hart had. Een staart gleed over haar rug. Even verwachtte Amberstorm dat het Cootsnarl zou zijn, maar een opluchting die ze niet goed kon plaatsen gleed door haar heen toen ze opkeek en zag dat het Barksound was. Ze glimlachte niet naar hem, kon de energie daarvoor niet opbrengen, maar er lag wel dankbaarheid in haar groene ogen. Hij liet haar zien dat ze niet alleen was, ook al voelde ze zich wel altijd zo - en rationeel gezien wist Amberstorm dat wel, maar haar hart was niet zo makkelijk overtuigd. De kattin haalde diep adem, raapte haar moed bij elkaar en keek weer terug. Ze keek haar moeder recht in de ogen, voor het eerst in wie weet hoe lang - misschien wel voor het eerst ooit - en in haar ogen lag geen haat of woede, zoals iemand misschien zou kunnen verwachten. Ze had geen zin meer om boos te zijn, ze had geen energie meer om te haten. Er lag alleen een vreemde soort spijt in, een spijt die niet alleen uit zichzelf kwam. "H-Het spijt me, mama..", mauwde ze, heel zachtjes, met trillerige stem. Ze wist niet goed waarvoor. Misschien omdat ze zo bot was geweest tegen haar, zo boos omdat ze hen verlaten had, of misschien voor de manier waarop ze haar leven met gemok en nors gedrag vergooide als een kleine kitten die zijn zin niet kreeg. Maar ze voelde zich nog altijd die kleine, hulpeloze kitten, die niet wist hoe die zich moest gedragen en die zijn moeder nodig had om te overleven. En nu zou ze voor de tweede keer in haar korte leventje haar moeder verliezen.

Tag: Brindleleaf, Barksound, (Orchid)

Onderwerp: Re: To turn at last to paths that lead home