To turn at last to paths that lead home

Emoties gierden door haar lijf zoals de storm waarnaar ze vernoemd was. Een ingewikkelde mix - opluchting, blijdschap, verdriet, angst. Tranen stroomden over haar wangen. De laatste tijd huilde ze zo veel meer, zo veel vaker dan vroeger. Alsof er ergens in haar iets verandert was dat de dam had doen barsten. Toen ze haar moeder in de grot zag staan, zwak en met een tribekat aan haar zijde, kon ze zich niet houden. Voor het eerst in meer dan tien manen liep ze vrijwillig op haar af, de vacht rondom haar snuitje doorweekt. Ze zocht het comfort van haar moeder. Ze had haar hier teruggevonden nadat ze gedacht had haar voor altijd kwijt te zijn - maar het leek nu allemaal zo veel definitiever. Ze zouden teruggaan, naar het oude gebied, waar ze sowieso weer zou hervallen in haar mokkende gedrag. Ze had immers het geval dat dat van haar werd verwacht, dat ze niet anders kon zijn omdat de anderen dat beeld van haar hadden. Van de humeurige poes. En net nu ze hier vrolijker was geweest, net nu het beter met haar leek te gaan - met Cootsnarl's hulp. Ze had gelachen. Voorzichtig, dat wel, alsof ze niet zeker was dat ze het kon. Daarvan was nu geen enkel teken meer te bespeuren. Amberstorm stopte toen ze vlak voor haar moeder's neus stond. Ze sloeg geen acht op de kattin die naast haar stond, op de chaos om haar heen. Ze miste haar moeder. Ze voelde zich als een kleine kitten, die opnieuw werd achtergelaten in de kou. Waarom konden ze niet gewoon samenblijven? Waarom moesten aan alle goede dingen een einde komen? En hoewel haar moeder misschien nooit had doorgehad hoe Amberstorm langzaamaan vrolijker werd, alsof het licht in haar ogen dat ooit was uitgedoofd terug begon op te leven, toch gedroeg ze zich nu compleet anders tegenover de poes dan bij hun laatste ontmoeting. Ze brak in snikken uiteen, zoals ze had gedaan toen ze had beseft dat haar moeder nooit meer terug zou komen. Ze kon zichzelf er niet toe brengen haar neusje in haar moeder's bekende en toch onbekende vacht te duwen. Ze was bang dat ze in rook zou opgaan van het moment dat ze haar zou aanraken.

+Tag: Brindleleaf ik ben zo'n dramaqueen rip

Toegegeven, Thornface was de grot waarin de clans een hele tijd hadden verbleven gewend geraakt. Hij was gewend geraakt aan de omgeving, aan de vier Clans die zich allemaal in dezelfde ruimte bevonden. Het was een grote aanpassing geweest voor iedereen en ergens zag de ThunderClan Deputy ertegenop om weer de lange reis naar hun oude territorium te maken. Diezelfde reis had al zo veel leed veroorzaakt. Maar toch... Hij was die ochtend gezond en met een goed humeur opgestaan, wetende dat ze vanaf vandaag terug zouden gaan naar hun thuis, hun echte thuis. Daar zouden de Clans weer allemaal hun eigen weg gaan en het was nog maar de vraag hoe snel de oude, hardnekkige Clanloyaliteit weer in de Clankatten zou terugkeren. Voor nu zouden ze nog wel als één grote groep moeten samenwerken om thuis te raken. Zou het er erg veranderd zijn? Zouden Rogues hun intrek daar hebben genomen? Het was mogelijk, maar op dit moment was het verlangen om terug naar hun oude territorium te gaan toch een stuk groter dan de twijfels die Thornface plaagden.

Nu was het zover. Thornface stond, onder leiding van Silverstar, met zijn Clan bij de monding van de grot. Skyteller en een groepje Tribe leden waren gekomen om de Clans een goede reis terug te wensen, waarop de ThunderClan Deputy hem dankbaar toeknikte. "Bedankt, Skyteller. Jullie gastvrijheid zal niet vergeten worden," sprak hij. Zelf had Thornface niet zo veel contact gehad met de Tribe als sommige anderen, maar het bleef een feit dat ze zonder hen niet zo’n goede tijdelijke verblijfplaats hadden kunnen vinden. Dit gebied was niet zonder gevaren geweest en de uitgebroken ziekte had enorm veel leed veroorzaakt, maar Thornface vermoedde dat ze het in deze omstandigheden niet veel beter hadden kunnen treffen. En nu, nu was het tijd om met alle Clans terug te keren naar waar ze thuishoorden.

Tag: Skyteller, (Silverstar)

De terug reis kwam er aan. Voor sommige was het een zegen om terug te mogen, anderen zouden misschien liever blijven. Toch zou vrijwel iedere kat mee terug reizen, zelfs degene die nog geen dag buiten dit gebied hadden geleefd. Het opnieuw gaan vertrekken kondigde voor de zoveelste keer weer een hoop werk aan voor de Medicine Cats en hun apprentices. Veel voorbereiding hadden ze niet kunnen treffen op de heenreis, dat had voor veel slachtoffers gezorgd. Daarom wilde ze juist op de terug reis zo veel mogelijk voorkomen. Naast het controleren of het nog goed ging met de katten die aan het genezen waren van de ziekte, was het ook aan haar om kruiden te gaan zoeken voor onderweg. Alles wat ze onderweg nodig zouden hebben moest aanwezig zijn, sommige dingen in grote hoeveelheden. Dat was niet makkelijk gezien de Leafbare die zojuist begonnen was. Ze wilde alles mee nemen maar dat kon ze onmogelijk maken. De Tribe had het net zo hard nodig en bovendien waren het eigenlijk nog hun kruiden ook. Gedurende haar tijd in het gebied had Rousepaw enorm veel geleerd over zowel kruiden als allerlei andere dingen. Ondanks dat het met zo veel leed gepaard was gekomen was ze wel blij dat het gebeurd was, het had haar sterker gemaakt. Er gebeurde van alles achter haar waardoor ze niet door had wat er aan de hand was. Pas op het moment dat ze de, inmiddels bekende, stem van Skyteller hoorde draaide ze zich weg van haar werk. De zilver tabby probeerde zich een weg te banen door alle katten die zich hadden verzameld. De Tribe Leader kwam afscheid nemen en ze moest hoe dan ook nog even wat tegen hem zeggen. Ook al moest ze zich daarvoor tussen de katten van de vier clans heen wurmen. Zodra ze door de menigte heen geklauterd was, zag ze dat Skyteller meerdere Tribe leden met zich mee had gebracht. "Teller of the Endless Skies," sprak ze de kater toe. Nu was het even hopen dat hij genoeg aandacht voor haar zou hebben tussen de drukte door. "Ik wil graag mijn dank uitspreken. Wat ik hier heb geleerd zal mij altijd bij blijven. Ik zal er voor zorgen dat deze kennis wordt doorgegeven aan de volgende generatie Medicine Cats en dat zij ook zullen weten waar deze kennis vandaan komt." Na haar woorden gesproken te hebben gaf ze een respectvol knikje voor ze zich weer omdraaide. Ze had er nou niet zo geweldig veel tijd voor om uit te spreken tegen alle katten hoe ze het hier zou missen. Het voorbereiden van de reis die er spoedig aan zou komen had een iets grotere prioriteit.

[Tag: Skyteller -> Niemand]

Haar ogen dwaalde over de groep, alle katten kwamen bij elkaar om afscheid te nemen van de bergen. Ze zouden eindelijk terug gaan. Mistgaze haar ogen gingen naar haar apprentice, die richting de leider van de tribe liep. Zachtjes liep Mistgaze ook die kant op en kon nog net de laatste woorden die haar apprentice uitsprak horen. Haar blik ging naar Skyteller. "Wat mijn apprentice zegt is waar, jullie verhalen zullen voor altijd voortbestaan in ons thuisgebied. We zullen onze komende generaties vertellen over de Tribe uit de bergen. We zijn jullie eeuwig dankbaar Skyteller, zonder jullie hulp en gastvrijheid hadden wij nu niet meer bestaan." een warme glimlach stond op haar gezicht. Ondanks dat ze veel ellende hadden meegemaakt tijdens hun reis had het ook veel goeds meegebracht. Nieuwe vrienden, oude kennissen, banden die niet snel gingen breken. "Als er ooit iets is wat wij terug kunnen doen voor jullie, dan horen wij dat graag. Rousepaw en ik staan altijd voor jullie klaar." ze keek nog even nar haar apprentice, die de titel eigenlijk al maanden geleden ontgroeid was. Ze tikte de poes op haar schouder. "Op de terugweg wil ik graag met je praten Rousepaw, het is belangrijk." Daarna liep de grijze poes weer weg, om zich bij andere katten te voegen van Thunderclan om te kijken of ze klaar waren om te gaan.

[Tag: Skyteller, Rousepaw]

"Wat mijn apprentice zegt is waar, jullie verhalen zullen voor altijd voortbestaan in ons thuisgebied. We zullen onze komende generaties vertellen over de Tribe uit de bergen. We zijn jullie eeuwig dankbaar Skyteller, zonder jullie hulp en gastvrijheid hadden wij nu niet meer bestaan." Misschien was het toch wel handig dat ze even bleef nu haar mentor deze woorden net had gesproken. Ze zou wel weer gaan op het moment dat dit contact voorbij was. Waarschijnlijk zou dat niet eens zo heel lang meer gaan duren. "Als er ooit iets is wat wij terug kunnen doen voor jullie, dan horen wij dat graag. Rousepaw en ik staan altijd voor jullie klaar." De zilver tabby gaf een bevestigend knikje op de woorden van haar mentor. Nog een poging tot weglopen en weer werd deze onderbroken. Deze keer door het tikje dat Mistgaze op haar schouder gaf. "Op de terugweg wil ik graag met je praten Rousepaw, het is belangrijk." Oh Starclan. Wat had dat nou weer te betekenen. De kattin gaf een bevestigend knikje voor ze zich opnieuw naar haar werk draaide. Deze keer wat minder gefocust. Wat wilde Mistgaze tegen haar zeggen, waar wilde ze het over hebben? Het was belangrijk. Het gaf een licht soort stress met zich mee waardoor de zilver tabby lichtelijk aan zichzelf begon te twijfelen. Was er iets mis? Ze probeerde de gedachte uit haar kop te schudden zodra ze weer bij haar kruiden was aangekomen. Het was belangrijk dat ze zich hierop zou concentreren.

[Tag: Mistgaze > Niemand]

Adrenaline stroomde door haar aderen. Vanaf het moment dat het duidelijk was geworden dat Starclan hun terugriep had Butterstar al klaar gestaan om te vertrekken.
Het was altijd duidelijk geweest dat zij een van de katten was die het minst blij was geweest met hun verblijf bij de Tribekatten. Hoe vriendelijk ze dan ook voor hen geweest hadden wist ze zeker dat als ze veel langer gebleven waren het uiteindelijk toch op vechten was uitgelopen.

Nu ze hier stonden, klaar voor vertrek met de tribe katten voor hen die afscheid kwamen nemen knaagde er toch onbewust iets aan haar. Was ze niet te hard geweest in deze tijd? Wellicht. Maar ze zou niet aan gaan geven dat ze het zo jammer zou vinden om te vertrekkken. Echter hielt ze wel het respect om niet hier te gaan staan dansen en stapte ze naar voren om de Healer een respectvol knikje te geven. "Bedankt voor de gastvrijheid. Zonder jullie assistentie hadden wij het deze tijd niet kunnen redden. Geen clankat zal dit ooit vergeten." Sprak ze kalm maar afstandelijk terwijl haar ogen nog even bleven hangen op die van Skyteller en ze langzaam knikte. "Hoewel ver van elkaar verwijderd. Mocht de tribe ooit in nood zijn. Zullen de clans klaarstaan om hun diensten te bewijzen.
In ieder geval zal Riverclan de gastvrijheid voor altijd in dankbaarheid herinneren." Ze hielt haar woorden rustig en met nog een laatste knik draaide ze zich weg van de kater. Hopende dat hij nooit de nood zou hebben om wel naar het woud te trekken. Maar mocht het nodig zijn, was Butterstar een kat van hoor woord. Ze zou hem helpen. Hoe weinig warmte ze dan ook voelde voor de bergen en diens inwoners. Een goede daad kon nooit onbetaald blijven.

Met rustige stappen liep ze een klein stukje achter de tribe katten aan. Haar schouder tegen die van Brindleleaf aan met een zachte glimlach op haar lippen. Ze zag geen enkel probleem in de clankat ondersteunen terwijl ze zich een weg maakte langs de bergpaden richting de clans. Brindeleaf wou afscheid nemen, wat compleet te begrijpen was. En Orchid, de kat wezende die ze was woou haar maat wat graag helpen met dit afscheid makkelijker te maken. Ze wist dat Brindle geen behoefte had aan woorden nu dus hielt ze wijs haar mond en ging eenmaal bij de andere clankatten aangekomen zitten. Haar blauwe ogen eerst gefocust op haar broer voor ze zich naar Brindle richtte met een zacht knikje. Enkel om te laten zien dat alles oke was.

Ze had zelf genoten van de verhalen van de clankatten. Hun leven leren kennen. Maar het was tijd geweest voor ze om weer naar huis te trekken. En Orchid was niets meer dan blij voor hen om te weten dat hun goden hen terugriepen. Starclan had ze niet verlaten zoals sommige gevreesd hadden.
Net als dat de tribe of endless hunting hen nooit zou verlaten. En wie weet. Wellicht waren hun rustplaatsen wel met elkaar verbonden, en zou ze ooit op een dag samen kunnen jagen met Brindleleaf en haar familie. Zou Brindles afscheid niet voor eeuwig zijn. Ja. Dat was iets waar ze in wou geloven.

Barksound was meteen van de partij geweest toen hij gehoord had dat de Tribekatten een laatste keer zouden komen. Hij had haar al even niet gezien, Brindleleaf. Maar hij hoopte in het diepst van zijn hart om haar nog even te zien. Hij zou namelijk terug gaan met Windclan, terwijl Brindleleaf bij de Tribe zou blijven. Ergens respecteerde hij haar keuze en hij had ook gezien dat ze gelukkiger was geweest in de Tribe, dan haar laatste moons in Windclan, maar langs de andere kant wilde hij ook graag bij haar zijn. Hij had al gedacht aan het idee om bij haar te zijn, om Windclan te verlaten. Hij had geen directe familie meer, maar hij kon Brindleleaf's eerste nest niet in de steek laten. Hij had haar beloofd om voor hen te zorgen, zelfs nu ze zelf al warrior waren. Zijn blik viel op Brindleleaf. Haar vacht stond alle kanten op en ze leek zich met moeite te verplaatsen. Hij was niet op de hoogte van wat er gebeurd was en fronste dan ook. Hij bleef even staan en liet Skyteller eerst aan het woord. De eerste die richting Brindleleaf liep, was Amberstorm, Brindleleaf's dochter. Barksound zette zijn poten snel in beweging. Eenmaal bij het duo, egde hij zijn staart kort, geruststellend op Amberstorm's rug. De snikkende poes moest weten dat zij niet alleen was en dat dit hét moment was om haar moeder vast te pakken. Zijn blik was echter op Brindleleaf gericht, met een welbekende blik vol liefde en bezorgdheid.

Tag: Amberstorm en Brindleleaf

Hoewel het maar een seconde was, leek de tijd dat ze daar zat voor haar moeder, haar blik neergeslagen, tranen stromend over haar wangen, een eeuwigheid te duren. Toen Brindleleaf de stap nam en haar tegen Amberstorm aanduwde, was het net alsof Starclan zelf had gezegd dat het goed was. De jonge kattin stopte langzaamaan met huilen, haar snikken werden kalmer, de tranen stroomden minder fel. Haar hart voelde gebroken. Ze leek een pijn te voelen die niet alleen van haarzelf was - alsof ze beter dan ooit begreep wat haar moeder moest meemaken, hoe die zich moest voelen, hoeveel pijn de poes zelf in haar hart had. Een staart gleed over haar rug. Even verwachtte Amberstorm dat het Cootsnarl zou zijn, maar een opluchting die ze niet goed kon plaatsen gleed door haar heen toen ze opkeek en zag dat het Barksound was. Ze glimlachte niet naar hem, kon de energie daarvoor niet opbrengen, maar er lag wel dankbaarheid in haar groene ogen. Hij liet haar zien dat ze niet alleen was, ook al voelde ze zich wel altijd zo - en rationeel gezien wist Amberstorm dat wel, maar haar hart was niet zo makkelijk overtuigd. De kattin haalde diep adem, raapte haar moed bij elkaar en keek weer terug. Ze keek haar moeder recht in de ogen, voor het eerst in wie weet hoe lang - misschien wel voor het eerst ooit - en in haar ogen lag geen haat of woede, zoals iemand misschien zou kunnen verwachten. Ze had geen zin meer om boos te zijn, ze had geen energie meer om te haten. Er lag alleen een vreemde soort spijt in, een spijt die niet alleen uit zichzelf kwam. "H-Het spijt me, mama..", mauwde ze, heel zachtjes, met trillerige stem. Ze wist niet goed waarvoor. Misschien omdat ze zo bot was geweest tegen haar, zo boos omdat ze hen verlaten had, of misschien voor de manier waarop ze haar leven met gemok en nors gedrag vergooide als een kleine kitten die zijn zin niet kreeg. Maar ze voelde zich nog altijd die kleine, hulpeloze kitten, die niet wist hoe die zich moest gedragen en die zijn moeder nodig had om te overleven. En nu zou ze voor de tweede keer in haar korte leventje haar moeder verliezen.

Tag: Brindleleaf, Barksound, (Orchid)