A good talk [#1 Training]

Hij was blij dat hij nog snel een dutje had gedaan voordat hij geroepen was voor zijn shift bij de guards, het was al donker toen hij moest beginnen, maar nu verlichte de eerste stralen van de zon al weer de hemel en daarbij ook zijn zwart met witte vacht. Bear geeuwde eventjes en hij rekte zich uit, het was weer een rustige nacht geweest en de dreiging van de roofdieren was gelukkig ook laag de laatste tijd. Wel had hij een paar van de rondtrekkende katten gezien en hij vroeg zich af wat Skyteller met hun van plan was. Maar voor nu had hij een belangrijkere taak aan zijn hoofd, aangezien de Healer hem opnieuw een To-Be had gegeven om te trainen. Dit zou de derde worden en een waarbij hij hoopte dat het niet zo zou aflopen zoals bij Night. Hij had met Coyote afgesproken bij de ingang van de cave, daar waar hij al de hele nacht had gezeten om de boel in de gate te houden. Toch stond de zwarte kater eventjes op om zijn ledematen uit te rekken en een lang uitgerekte geeuw gleed over zijn lippen. Hopelijk zou deze training niet zo heel lang duren, zodat hij nog een paar momenten van slaap kon pakken voor vanavond.

[+Coyote]

Nog voor de dageraad, wanneer ze afgesproken hadden, was hij al wakker. Nu had de kater het geluk dat hij een lichte slaper was, waardoor hij de terugkeer van de Cave Guards had meegekregen. Zijn nieuwe mentor had er tussen gezeten en stond nu zijn spieren te rekken bij de ingang, waar ze afgesproken hadden. Coyote wilde hem niet te vroeg lastig vallen, dus nam hij eerst kort de tijd om de slaap uit zijn ogen te vegen en zijn bruinkleurige vacht plat te leggen. Eenmaal klaar stapte hij uit de den op Bear af. De zwart-witte kater zag er vermoeid uit en kort fronste Coyote, hij besloot er echter niets over te zeggen. Enkel knikte hij beleefd ter begroeting. "Goedemorgen Bear that stands Tall, ik hoop dat je shift zonder problemen is verlopen?" Hij ging zitten en keek zijn mentor afwachtend aan. Waarover had de zwart-witte kater hem willen spreken? De jonge kat had een naar voorgevoel in zijn buik dat hij wist waarover het was, maar het zou er was die nacht niemand bij geweest. Bear zou dat nooit kunnen weten, toch?

Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn jonge To-Be al aankomen lopen en hij ging weer recht zitten. Zijn vacht zat wat woest van een van de sterke winden waar hij tegenin had gezeten. Zijn blauwe ogen stonden vermoeid, dat wist hij zelf ook wel, maar toch vond hij het prettig dat Coyote er niets over zei. Al zou hij plechtig antwoord hebben gegeven als er naar gevraagd werd. De andere vraag die hem werd gesteld, beantwoorden hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Geen problemen tot dusver, alleen een lange nacht gehad," gaf hij eerlijk toe, terwijl hij een kleine geeuw niet meer wist te verbergen. "Kom, dan gaan we wandelen. Ik wil graag met je bespreken wat je oude mentor zo al met je heeft gedaan," stelde hij daarna voor. Misschien dat een wandeling hem wakker zou kunnen krijgen en daarnaast zou het de beste gelegenheid zijn om te kunnen praten. Misschien een korte training erachter aan doen, als hij wist waar Coyote al stond.

De zwart-witte kater anwoordde met een kleine glimlach op zijn gelaat. "Geen problemen tot dusver, alleen een lange nacht gehad," Miauwde hij naar de werkelijkheid en kon een geeuw niet onderdrukken. Coyote keek hem kalm en vriendelijk aan. "Ik zal zo min mogelijk van uw energie opeisen vandaag," Kort gunde hij zijn nieuwe mentor een glimlach, nog steeds ergens nerveus over wat het nu was waarover Bear hem wilde spreken. Gelukkig werd dat snel genoeg opgehelderd. "Kom, dan gaan we wandelen. Ik wil graag met je bespreken wat je oude mentor zo al met je heeft gedaan," Een last viel van zijn schouders. Hij wist het niet, niemand wist het. Coyote knikte instemmend en stond op, waarna hij op een rustig tempo met zijn mentor meeliep. De jonge kater dacht kort even na. "Vooral de basis dingen, verder zijn we nooit echt gekomen. Neem mijn woorden niet verkeerd op, ik wil niet respectvol overkomen, maar mijn vorige mentor had nooit echt veel energie, allicht door zijn leeftijd. De basis is mij dus wel bijgelegd maar daar blijft het bij," Hij wist de simpelste technieken van het vechten, hoe alles in zijn werking ging en kende het gebied ook al, dat was zo ver zijn kennis reikte.

Een glimlach speelde over zijn gezicht, het was aardig aangeboden van zijn jonge To-Be om dat te doen, maar hij was nou eenmaal zijn mentor en moest zichzelf weten te redden, ook met een korte nacht achter de kiezen. Rustig bracht hij zijn massieve lichaam in beweging en gaf hij Coyote een seintje om hem te volgen. Hij vond het altijd wel rustgevend om een wandeling te maken, zeker als ze daarna zouden beginnen met een goede trainingssessie. Het zou de spieren opwarmen op een wat minder traditionele manier. Rustig luisterde hij naar wat zijn nieuwe To-Be te vertellen had over diens oude mentor en begon hij langzaam alvast aan een plan om de trainingen in werking te gaan zetten. Ondertussen hielt hij zijn ogen op de weg gericht en zei hij Coyote te stoppen toen ze bij een open plek aangekomen waren. Hij haalde diep adem en draaide zich om naar zijn To-Be. "Laat maar eens zien wat je al weet. We gaan een rondje sparren, geen klauwen, niet verwonden. Ik wil alleen zien waar je nu al staat," zei hij op een rustige toon, voordat hij zijn pluizige vacht uitschudden en een koude blik in zijn normale warme blauwe ogen verscheen.

Niet lang nadat hij uitgesproken was kwam Bear tot stilstand bij een kleine open plek, Coyote kon al raden wat er nu aan zat te komen. "Laat maar eens zien wat je al weet. We gaan een rondje sparren, geen klauwen, niet verwonden. Ik wil alleen zien waar je nu al staat,"Miauwde de kater. Even keek Coyote hem aan, zou de kater dat wel kunnen verduren na een nacht zonder veel slaap? Hij besefte zich echter snel genoeg dat dat niet zijn zaken waren om zich zorgen over te maken, bovendien wilde hij liever dat zijn training gewoon doorging. Daarom knikte hij enkel resoluut. "Zoals u wilt," de jonge kater ging tegenover hem staan en woog zijn kansen af. Normaal zou hij gebruik maken van het verrassingselement en zo door kracht de overmacht nemen. Hij moest het van zijn kracht hebben, namelijk. Niet van zijn snelheid. Coyote maakte uiteindelijk een schijnbeweging naar voren naar de poten van zijn mentor, waarna hij afweek en de kater een harde klap op zijn kop probeerde te geven. Zonder zijn klauwen, natuurlijk.

Zijn blauwe ogen werden harder, terwijl hij zijn spieren aanspande op het moment dat zijn leerling naar voren sprong. Er werd een slag gemaakt naar zijn poten, maar de aanval week op het laatste moment af. Op het laatste moment wist Bear de aanval te ontwijken door weg te duiken en maakte gebruik van het feit dat hij onder Coyote zat, door zijn schouders tegen de borst van de jongere kater te zetten en een poging te doen om 'm de lucht in te werpen. Hij voelde een lichte pijn op zijn oor en wist dat de jonge To-Be hem alsnog geraakt had. Het was een mooie aanval geweest, als hij er iets meer vaart achter had gezet. Het was bekend dat de Cave Guards vooral kracht gericht waren, maar dat betekende niet dat ze sloom waren. Je moest snel en venijnig zijn als het ging om een goed gevecht. Hij ging met een glimlach overeind staan en maakte zich klaar voor een nieuwe aanval van Coyote.

Kracht had hij wel, daar twijfelden andere noch hijzelf aan. Het was echter de snelheid die hem vaak ontbrak en daar wist zijn zwart-witte mentor gebruik van te maken. De grote kater wist neer hem te ontwijken en toen door zijn schouder tegen zijn borst te zetten, hem de lucht in te tuimelen. Coyote kon zich niet op tijd herstellen en wist zijn val maar half op te vangen, waarop zijn enkels pijnlijk protesteerden. De kater blies gefrustreerd zijn adem uit, al voelde hij iets van genoegen toen het oor van zijn mentor lichtelijk bleek te bloeden. De grote kater wachtte echter niet totdat zijn mentor zich volledig kon herstellen. Met kracht zette hij zich af en probeerde door zijn gewicht in de strijd te gooien Bear uit zijn evenwicht te brengen.