Run like the Wind

Een brede glimlach vormde zich rond de lippen van de gestreepte kitten toen een andere kitten hem vroeg of hij zin had in een spelletje. Natuurlijk had hij zin in een spelletje, hij had ALTIJD zin in een spelletje! Vrolijk knikte hij, zijn oortjes spitsend om de spelregels van de kitten aan te horen. Ze gingen een wedstrijdje rennen. Oké, sure, daar kon hij wel mee leven. Hij was best snel, al zei hij het zelf: maar de kitten voor hem was waarschijnlijk in het voordeel: deze had iets langere poten dan hem. Maar dat weerhield Tiger er niet van om te proberen te winnen. Hij kon het altijd proberen, toch? De twee gingen naar een stuk van de grot waar het best langwerpig was. Het zou een vrij lang stukje zijn voor de twee jonge kittens om de finish te halen, vooral omdat de twee nog wel eens redelijk onhandig waren. Tiger was degene die begon met aftellen en toen hij bij 1 kwam begonnen de twee allebei te rennen als gekken. Ver kwamen ze echter niet, want de kitten naast hem leek ergens over te struikelen. Tiger schrok van de klap naast hem en de kitten verdween uit zijn zicht: hij draaide zijn kop een beetje, om te zien wat er gebeurd was, niet langer meer voor zich kijkend. En toen was het ook zijn beurt om ergens tegenaan te knallen. Of eigenlijk.. tegen iemand aan te knallen. Zijn ambere kijkers richtte hij nu op de kat waar hij tegenaan was gebotst. "Oh, s-sorry!" Verontschuldigde hij zichzelf.

& Ice

Met grote passen en een muis tussen zijn kaken stapte Ice terug naar het kamp. Hij had op een gegeven moment honger gekregen, en vond niet dat hij van de voedselvoorraad van de Tribe gebruik mocht maken zolang hij zelf prima voor zijn eigen voedsel kon zorgen. Als hij maar niet zijn taken verwaarloosde. Hij ging op een platte steen zitten en legde zijn muis even neer. Zijn blik viel toen op een stel kittens die vrolijk aan het spelen waren. Hij kon een glimlachje niet onderdrukken, en moest toegeven dat hij zijn tijd als kitten wel miste. Niet dat zijn leven nu zo vervelend was, maar als kitten kon je zo heerlijk onbezorgd zijn en je hoefde je nooit ergens over druk te maken. Met ouder worden kwam verantwoordelijkheid. Hij zag dat een van de kittens plots struikelde en met zijn snoet in de aarde viel. De andere kitten keek verbaasd opzij, waardoor hij ook niet meer zag waar hij heen ging. Wel, hij kwam recht op Ice af, en even later had de kitten een botsing met zijn harige grote poten. "Oh, s-sorry!" zei de kitten op een verontschuldigende toon. Ice keek hem met een warme glimlach aan. "Maakt niets uit hoor," zei hij vriendelijk. "Heb je je pijn gedaan?" voegde hij er toch bezorgd aan toe.

Met twee, grote amberen ogen keek de kitten omhoog naar de immens grote kater. Wow. Die was GIGANTISCH! Hij knipperde even verbaasd, denkende dat het misschien kwam door de klap die hij zelf had gemaakt, maar de kater bleef precies hetzelfde. Hij had een lange vacht van een grijze kleur, maar ook met enkele witte vlekken erdoorheen. Veel spannender dan zijn eigen bruine vacht en donkerbruine strepen - al was hij daar zelf heel trots op en zou hij voor geen goud willen ruilen. De kater voor hem bleef gelukkig kalm en werd niet kwaad op hem - al had hij nog nooit echt een kwade kat op hem gehad, desondanks dat hij wel vaker de regeltjes brak (en de nursery uitkwam, zoals nu). De kitten glimlachte lichtjes. "Met mij gaat het prima! Ik kan wel tegen een stootje!" Als hij alle keren dat hij zijn kop ergen tegenaan had gestoten moest vertellen.. nou.. dan kon hij uren doorpraten, waarschijnlijk. Hij ging zitten en krulde zijn staartje langs zijn poten, terwijl hij even rustig de kater bekeek. "Hoe heet u?" Hij vond het spijtig dat hij dat nog steeds aan bepaalde katten moest vragen, maar sommige katten had hij nou eenmaal nog niet ontmoet. Het zou waarschijnlijk ook nog een paar manen duren voordat hij iedereens naam kende, maar hij hoopte dat tegen de tijd dat hij een To-Be kon worden, hij iedereens naam goed genoeg kende. Het zou namelijk slecht zijn als dat niet het geval was, in zijn ogen. Hij moest de hele tribe kennen!

De bruinige kitten leek heel even van zijn stuk gebracht en staarde hem met grote ogen aan. Ice begon zich bijna zorgen te maken of de klap dan toch schade had aangericht, maar het bleek allemaal gelukkig mee te vallen. "Met mij gaat het prima! Ik kan wel tegen een stootje!" zei de kitten met een glimlach. Ice grinnikte even, hij was vroeger toen hij nog jong was zelf ook altijd gewond door zijn wilde spelletjes. Nu was hij toch enigszins rustiger geworden. "Hoe heet u?" vroeg de kitten vervolgens aan hem. De grote kater zakte door zijn poten en ging zitten zodat hij meer op ooghoogte was en de kitten beter aan kon kijken. Anders was het ook weer zo ongemakkelijk. "Mijn naam is Ice." beantwoordde hij de vraag, en sloeg zijn wollige staart om zich heen. "En wat is jouw naam dan?" vroeg hij daarna.

Natuurlijk had de klap hem even van zijn stuk gebracht, hij was voor een kitten van zijn leeftijd immers best hard tegen de ander aangeknald. Bovendien was hij blij dat hij niet direct terug naar de Nursery gestuurd werd, want dat deden sommige tribekatten best vaak en dat was niet leuk. Hij had een hekel aan de regels dat hij in de Nursery moest blijven. Er was niks leuks te doen in de Nursery! Het stonk er naar melk en moederkatten en het was er zo verschrikkelijk warm. Vooral nu het greenleaf was geworden, nu de temperaturen wat gestegen waren. De kitten zijn oren gingen wat meer naar voren staan bij het horen van de naam van de kater. Ice. Dat was best een coole naam, al had hij nog nooit in zijn leven 'ijs' gezien. Misschien later.. over een paar manen als het leafbare was."Ik heet Tiger! Of uh, Tiger that Stalks at Night!" Ja uh, hij was veel te trots op zijn volledige naam, dus sprak hij hem mooi ook even helemaal uit. Het was het enige dat hij van zijn ouders had gekregen, of in ieder geval van zijn moeder. Nadat ze was gestorven tijdens zijn geboorte. Zachtjes slikte de kitten bij die gedachte. Maar had hij überhaupt wel het recht om zich verdrietig te voelen erover? Zijn moeder had hem achtegelaten met een prachtige nieuwe moeder, ook al was ze zijn pleegmoeder en niet zijn échte moeder.. en bovendien had hij haar nooit echt gekend en zijn vader had hij ook niet gekend. Hij kende ze alleen van de verhalen die Leaf wel eens aan hem vertelde.. maar dat was alles. De kitten besloot ergens anders aan te willen denken en hij keek weer naar Ice. "U bent een Cave Guard, toch?" Het was niet echt een wilde gok. De kater had duidelijk de bouw van een Cave Guard, het zou Tiger nogal verbazen als hij iets anders was dan dat..

De kitten leek niet ontevreden over zijn antwoord. "Ik heet Tiger! Of uh, Tiger that Stalks at Night!" zei hij toen, Tiger dus. Ice grinnikte even. In elk geval was Tiger blij met zijn naam, en dat was ook niet onterecht. De naam paste goed bij zijn gestreepte vachtje en amberkleurige ogen. "Dat is een mooie naam!" zei de grote kater oprecht. Hij was ook altijd al tevreden geweest met zijn naam. Het viel niet te ontkennen dat het ook bij zijn uiterlijk paste. Hij keek even bezorgd naar Tiger toen zijn gezichtje plots betrok. Was er iets mis? Voelde hij zich niet goed? Net toen hij van plan was ernaar te vragen keek Tiger ineens weer op naar hem. "U bent een Cave Guard, toch?" vroeg de kleine kater aan Ice. Hij knikte rustig. Tja, het was al duidelijk dat hij Cave Guard zou worden toen hij zelf nog een jonge kitten was. "Inderdaad," zei hij dan ook. "Weet jij al wat je later graag zou willen worden?"

De kater voor hem zei dat het een mooie naam was en trots knikte Tiger even. Hij was zeker heel erg blij met zijn naam, het was daarnaast ook het enige dat hij van zijn ouders had. "Mijn vader en moeder heetten Lion en Cheetah en ik .. denk dat, omdat ik een soort mix van ze was, dat ze me daarom zo genoemd hebben!" Naast het feit dat hij een vrij obvious tijgerpatroon had en van die amberen ogen die wat weg hadden van die van een tijger - al had haar moeder niet bepaald kunnen weten dat hij ambere ogen zou krijgen, hij had net zo goed de ogen van zijn moeder kunnen erven, namelijk. Het was geen verassing toen de kater voor hem zei dat hij inderdaad een Cave Guard was. Het was niet te missen aan diens spieren, namelijk. De kitten keek even verbaasd op toen hem wat gevraagd werd over wat hij wilde worden. Maakte dat überhaupt wat uit? "Ik kan toch niet kiezen.. dus ik weet niet of mijn mening heel belangrijk is." Zij hij, zacht grinnikend. "Maar het maakt mij niet zoveel uit, ik denk dat ik allebei heel erg leuk zou vinden!" Maar stiekem, heel stiekem had hij wel al een keuze gemaakt. Hij wilde ook een stoere bewaker worden, zoals Pebble en deze kater voor hem.