In the middle of the storm

Onderwerp: In the middle of the storm di 6 jun 2017 - 17:15

De dagen werden weer warmer. De bossen leken groener en er leek ook meer prooi te zijn. In elk geval kwam ze niet veel te kort, al helemaal niet als een queen. Vaak kreeg ze als één van de eerste te eten. Het was wel wennen, want normaal gesproken was zij het die voor anderen zorgde. Nu zorgde anderen voor haar. Het was donker in de cave, maar het zwakke licht van de maan en de sterren was genoeg om haar vier kleine wondertjes te herkennen in de duisternis. Ze lagen allemaal tegen haar aan, diep in slaap weggezonken. Het was al snel bekend geworden dat haar kittens niet gezond waren. Pipkit was geboren zonder ogen. Was het een soort karma geweest van StarClan? Boarkit had een aparte ademhaling waar de medicine cats zich zorgen over maakte, hij had iets met zijn longen. Ook de andere twee kittens leken niet volledig in orde te zijn, maar volgens de medicine cats zou dat nog niet meteen te zien zijn. Tijd zou het zeggen. Dit alles moest wel haar karma zijn, haar straf voor wat ze had gedaan.
De kattin sloot haar ogen alvorens ze traag opstond. De kittens kropen automatisch wat dichter naar elkaar toe wanneer de warmte van hun moeder verdween. Sandflower sloot haar ogen voor een moment, waarna ze naar de ingang van de cave liep. Het stormde buiten. Een vlaag met regen sloeg in haar gezicht, maar echt ervoor terugdeinzen deed ze niet. In tegendeel. Rustig ging de zandkleurige kattin zitten. Haar vacht werd door de wind wild alle kanten op geblazen. Een lichtflits zorgde ervoor dat haar silhouet zichtbaar was voor een kat die vanuit de grot naar haar zou kijken. Een zware donderslag liet het steentje naast haar op de grond trillen. Het deed haar weinig, want het enige wat ze deed was recht voor zich uit staren. Waarom.

[Redpetal]

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Haar kittens waren veilig, daar was ze zeker van. De rosse poes kon er niet aan doen dat ze om de zoveel tijd even terugkeek naar de twee, die vredig bij een andere queen lagen. De queen leek het niet zo erg te vinden, ze had zelf ook maar een klein nestje. Redpetal keek weer terug naar buiten, onbeweeglijk als de donder opnieuw toesloeg. Ze had ergere schokken gehad. deze waren tenminste iet of wat voorspelbaar - ze zaten midden in een regenbui. In een onweersbui, beter gezegd. Je schrok alleen van donder als het zonnig was. De kleine kattin hoorde de zachte pootstappen op de stenen en de geur die die met zich meedroeg was bekend. Ze sloot haar amberen ogen en ook Sandflower leek geen moeite te doen om iets te zeggen. Wat deed het er ook toe. Hoewel de zandkleurige kattin misschien nog niet zo vaak tegen haar gelogen had, was er iets in Redpetal dat haar tegenhield. Ze geloofde niet meer in de mooie woorden van anderen. Ze geloofde zelfs niet in hun gebaren. Het was acts, het waren zombies met een doel en ze zouden alles doen om dat doel te bereiken. Ze zag het in zichzelf; ze was zelf ook zo. Alles waar ze om gaf waren haar kittens. Haar eigen kittens, en niet die drie van Snowdrop die ze zoogde, niet die vier armzielige kittentjes van Sandflower (allemaal leken ze wel een gebrek te hebben..), niet die twee van Snowdance, nee. Alleen haar eigen wonders. Ze leken de enige twee die het er goed vanaf gebracht hadden. Snowdrop leek eentje te hebben die praktisch doof was, Snowdance had een stomme en over die van Sandflower moest ze niet beginnen.. Maar Avidkit en Cedarkit leken gezond en gelukkig en ze zou het niet anders willen zien. Ergens maakte het haar trots, maar ze was te veel in zichzelf gekeerd om dat echt te laten zien. En toch was ze zo trots op hen. Ze waren haar kittens en ze zouden de beste warriors worden die Thunderclan ooit gekend had. Maar nu nog niet. Nu waren ze nog klein en kwetsbaar en nu zou ze hen beschermen voor de wereld, want ze wist als geen ander dat de wereld hard en bot en scherp was en dat er niets was dat je daarop kon voorbereiden - dus zou ze ze zo lang mogelijk afschermen.

De zandkleurige kattin bleef zitten waar ze zat, in de opening van de cave terwijl de storm er buiten hard aan toeging. Een tweede windvlaag vol met regen zorgde ervoor dat ze haar kop kort weg draaide van de opening en de cave in keek. Ze zag het nest van Redpetal een beetje bewegen, want natuurlijk herkende ze haar rossige zusje tussen alle andere katten. Het was haar familie, en men zou eens moeten weten hoe belangrijk familie was voor de zandkleurige kattin. Het leek allemaal zinloos te zijn. Stuk voor stuk was haar familie uit elkaar aan het vallen. Eerst Snowdance, nu Hazelfray. Heronrose was altijd al een beetje afwezig geweest en dan was er alleen Redpetal nog over. Sandflower klemde haar kaken op elkaar en keek weer weg. Misschien was het maar beter dat de ander niet de moeite had gedaan om haar aan te spreken. Ja, misschien was dat maar beter voor iedereen..

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

De aanwezigheid van haar zus naast haar brandde in haar vacht. De afstand tussen hen - net niet tegen elkaar maar verder weg, alsof er iets was dat hen tegenhield om dichter bij de ander te gaan zitten. Het was alsof ze de mentale afstand die zich de laatste tijd tussen hen doorbracht ook fysiek uitten. Redpetal moest een traan onderdrukken die zich langzaamaan naar boven dwong. Waar was de tijd dat ze met z'n vieren naast elkaar hadden gelegen in hun nesten? Zij aan zij, met geen angsten en geen reserves tussen hen in? En nu waren ze nog met twee. Nu ja, Heronpaw was er ook nog, maar ze was nooit heel close geweest met haar. Heronpaw sukkelde nogal met haar gezondheid en dat had haar gescheiden van haar zussen en haar broer, die wel gewoon verder gingen. Redpetal kon zich niet inbeelden hoeveel pijn dat deed - hoewel, nu kon ze dat wel - en ergens voelde ze zich schuldig. Maar wat deed je eraan. De kleine poes opende haar gouden ogen opnieuw, uitkijkend over het stormachtige landschap. Een nieuwe donderstoot liet de grond ratelen en de wind waaide door haar felgekleurde vacht. Ze wou iets zeggen tegen Sandflower. Ze wou de stilte verbreken, de afstand overbruggen. Maar ze wist niet hoe. Ze wist niet hoe ze de stormachtige gedachten in haar hoofd onder woorden moest brengen. Waarom stopte het nu nooit met waaien? Dan zou ze misschien eens orde kunnen maken.

Het bleef stil van de kant van de zandkleurige kattin. Het enige wat ze deed was de storm in staren, maar op een moment dat je de donder niet meer hoorde besloot ze dan toch om deze pijnlijke stilte te verbreken. Sinds wanneer was het zo tussen hen? Sinds zij, Sandflower, ook een queen was geworden. Ze had niemand verteld wie de vader van de kittens was, zelfs de kater in kwestie zou van niets afweten. "Ik denk dat het niet lang meer zal duren voordat ze hun oogjes openen." Het was heel random, maar omdat haar rossige zusje niets zei en ze wist dat deze ook wakker was besloot Sandflower maar om het voortouw te nemen in het gesprek. Misschien was nog niet alles verloren..

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Haar oortjes draaiden opzij maar bewoog verder nog niet toen haar zus begon te spreken. Over een redelijk willekeurig onderwerp, eigenlijk. Alsof ze in haar brein had zitten graven, opzoek naar iets om te zeggen, iets dat ze gemeenschappelijk hadden, iets waarmee ze weer naar elkaar konden gaan. Een zin die op zich niet zo veel betekende maar die een des te grote impact had op de slanke poes. Het was een teken van de goede wil van Sandflower. Van hoe het niet zo hoefde te zijn. Hoe ze gelukkigen hadden kunnen zijn - hoe ze steeds opnieuw probeerden om gewoon gelukkig te zijn. Om met een glimlach door het leven te gaan. Waarom was dat toch zo moeilijk? Waarom moesten betekenisloze woorden deze gecompliceerde gedachten in de groep gooien? Redpetal knikte lichtjes. Ze had het gevoel dat haar stem niet zou werken als ze zou proberen iets te zeggen. Eventjes wierp ze haar gouden blik opzij, maar niet voor lang - ergens wou ze vermijden dat ze haar zus recht in haar ogen zou moeten kijken. In haar oog, eigenlijk. ze wou niet opnieuw geconfronteerd worden met de pijn die waarschijnlijk in haar eigen ogen wel weerspiegeld zou zijn. Het litteken van haar zus was het fysieke bewijs van al het leed dat ze de voorbije manen geleden hadden. Daar wou Redpetal niet opnieuw met haar neus op gedrukt worden. Het deed te veel pijn. Alsof ze zelf de slag over haar snuit kreeg die dat litteken veroorzaakt had elke keer dat ze haar zus in de ogen keek.

Het leek er niet bepaald op dat ze een zinnig gesprek uit Redpetal zou krijgen vandaag. De zandkleurige kattin klemde haar kaken op elkaar. Wat had ze nu graag gewild dat Hazelfray of Snowdance er nog geweest zou zijn. Dan had ze hen om raad kunnen vragen, haar hart kunnen luchten. Want op de één of andere manier kon ze dat niet bij Redpetal. Misschien omdat ze vaak niets terug zei, misschien omdat het gewoon voelde dat ze haar zusje niet met dit alles mocht belasten. Gelukkig had ze wel wat vrienden zo hier en daar, anders was het moeilijk geweest om overeind te blijven. Maar Sandflower was sterk, altijd al geweest. Dat moest ze van haar vaders kant hebben. Haar vader was sterk, diens vader was sterk geweest. Dus nu moest zijzelf ook sterk zijn. Voor haar familie, voor haar kittens. De zandkleurige kattin zuchtte en hield voor nu haar mond, niet goed wetend wat ze moest zeggen.

The apple blossom exists to
create fruit: when that comes,
the petal falls.

Haar zus zweeg nu ook weer. Redpetal vroeg zich ergens af waarom - ze had toch niets fouts gezegd? Dat was onmogelijk. Snowdance of Hazelfray had gewoon een monoloog beginnen voeren, dat was ze van hen gewend.. Maar dat zou ze nooit meer horen. Haar hyperactieve zusje liep nu tussen de sterren en haar broer, tsja, Starclan weet waar die nu loopt. Geluidloos zuchtte de slanke kattin en ze moest zich echt inhouden om niet in tranen uit te breken. Ze miste hen zo hard. Het was niet hetzelfde met z'n tweeën. Alleen de stillen bleven over en dat klopte niet. Zij, de zwakste van allemaal, zij stond hier nog in de storm. Letterlijk. De wind had haar nog niet omvergewaaid, de bliksem had haar nog niet geraakt. Waarom vermeed het haar toch? Zoals haar zus nu niets meer zei, misschien omdat ze dacht dat ze te breekbaar was om haar hart tegen te luchten, zo zweeg nu ook de lucht tegen haar. De storm leek te gaan liggen en hoewel de lucht niet opklaarde was de donder niet meer hoorbaar en was het bijna windstil. Zo windstil als het werd in de bergen, tenminste. Redpetal miste de bomen die die eeuwige wind tegenhielden. Ze miste de vele warme vachten rond haar heen. Ze miste het gevoel van geliefd te zijn. Maar waarom kon ze dat niet uitdrukken? Misschien zou het minder eenzaam zijn als ze op zijn minst probeerde weer in contact te komen met haar zus en met de rest van de clan. Misschien, misschien.. Maar geen enkele manier om het zeker te weten. Redpetal was nooit degene geweest die de eerste stap nam en nu zou ze daar een uitzondering op moeten maken. Ze wist niet hoe. Ze wist niet of ze dat kon. Maar ergens, ergens was ze vastbesloten om sterker te zijn.. Om aan de wind te tonen dat die heus wel mocht waaien. Dat ze door een windstoot niet meteen in tweeën zou breken. "Als ze hun oogjes openen worden ze pas nieuwsgierig..", mompelde Redpetal daarom zachtjes, maar hoorbaar, voortgaand op de uitspraak van Sandflower daarnet. Ze sprak uit ervaring met haar eigen twee schatjes - en hoewel ze medelijden had met haar vier gehandicaptjes, hoopte ze ook dat die vier even nieuwsgierig zouden zijn. De kittenachtige nieuwsgierigheid was het beste aan het kittenzijn. Als kitten was je immers nog niet bang voor alle gevaren die kwamen met je neus in iets of iemand anders zijn zaken te steken. Een flauwe glimlach plooide zich om haar lippen en voorzichtig keek ze opzij, naar haar zandkleurige zusje, zonder ooit haar ogen te ontmoeten. Maar dat waren ze wel gewend van haar. Dat deed ze vroeger ook nooit.

Vanaf het moment dat ze die uitspraak had gedaan had ze spijt. Hoe kon ze zo dom zijn. Ze was een vreselijke moeder, nu al. Toch wist ze een kleine glimlach op haar snuit te krijgen toen Redpetal weer begon met spreken. "Ik kan niet wachten.." mompelde ze terwijl ze kort een blik op haar zusje wierp, alvorens ze weer naar het uitzicht keek. De storm was wat minder geworden en de wind was een beetje gaan liggen. Het regende nog wel een beetje na, maar er waren geen regenvlagen meer zoals eerder. "Pipkit zal natuurlijk nooit.. zijn oogjes openen.." mompelde ze met een kleine frons. Ze wist niet goed wat ze moest met haar zoontje. Ze hield zielsveel van hem, en de medicine cats hadden gezegd dat hij er mee zou kunnen leven. Maar er was geen garantie, voor niets.

Onderwerp: Re: In the middle of the storm