I got to get away.

Denken. Denken. Altijd maar denken. Altijd maar overwegen. Altijd maar rekening houden met hoe anderen zich zouden voelen als hij het zou doen. Beseffen dat het anderen weinig kon schelen wat hij deed, want hij was de enige die nog overgebleven was in de familie. Of zo leek het toch tenminste zo, want zijn moeder gaf niks om hem. Of misschien gaf ze wel iets om hem, maar liet ze dat niet merken. Ze had niet eens de moed opgebracht om over Breakingpoint te praten. Ze was niet eens na zijn dood naar hem toegekomen om het er met hem over te hebben en hij had het niet de moeite gevonden om naar haar toe te gaan om haar mening te vragen. Ze waren duidelijk te veel bezig geweest met de reis om nog met Breakingpoint bezig te zijn. Of zo leek het toch, want er was geen minuut die voorbijging dat hij niet aan zijn broer dacht. Aan zijn broer die hij te veel verwaarloosd, gepest en uitgedaagd had om zich echt te veel aan te mogen trekken van zijn dood. Want het liet hem meer schuldig voelen dat hij nu meer aan zijn broer dacht dan toen de tom nog recht naast hem sliep in de den en nog leefde. Ongelukkig kneedde Butterpact de grond onder zijn poten. Iedereen ging dood dankzij hem. Breakingpoint, Ravenpaw,... Pearlypaw was weg en StarClan wist of hij het overleefd had. Butterstar en zijn moeder wilden niet met hem praten. Waarschijnlijk vonden ze hem een last voor de Clan. Waarschijnlijk vond iederéén hem een last voor de Clan. Hij was altijd te arrogant en ijdel geweest om bezig te zijn met gevoelens van anderen. Zijn broer leed waarschijnlijk ontzettend veel onder zijn pesterige opmerkingen en zelfs dat had hij niet doorgehad. Als zijn Clan zo veel leed onder zijn woorden, was het dan niet meer dan fair dat hij ook zou lijden? Twijfelachtig bracht hij zijn hoofd naar zijn nek en keek naar de reusachtige roofdieren die weg en naar hun nesten gingen. Het zouden maar een paar klauwen om zijn rug zijn, een val en dan was het voorbij. Twijfelachtig zette de tom een stap terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde en tevergeefs een traan over zijn wang voelde rollen.

Hoewel Butterpact vaak bezig was met zijn eigen gedachten en er echt wel eens in weg kon zinken zoals nu ook het geval was, raakte hij nooit het overzicht van zijn omgeving kwijt. Op de één of andere manier wist hij het altijd te zeggen wanneer iemand van achteren op hem af kwam en dat was in de meeste gevallen wel een goed ding. Vooral in een gevecht kon het handig zijn, maar Butterpact was niet uit op een gevecht. En als ze tegen hem zouden vechten, dacht hij niet dat hij zichzelf op dit ogenblik nog zou verdedigen. De tom klemde zijn kaken op elkaar toen hij de geur van Smokegaze herkende, een tom waar hij eigenlijk nooit veel gesprekken mee had gehad. Eigenlijk bijna geen. Of toch niet die hij zich kon herinneren of belangrijk vond. En hoewel Butterpact het liefste wilde ontkennen dat er iets was, was er een gevoel in zijn binnenste die zei dat hij eerlijk moest antwoorden op de vraag. Als hij het vandaag allemaal ging eindigen, maakte het dan nog wat uit als de katten wisten van zijn problemen? Nee, hij dacht van niet. “Het is het allemaal niet meer waard, Smokegaze,” fluisterde hij. “Ze gaan allemaal weg. Ravenpaw is weg, een hoop Clan cats zijn dood, Breakingpoint…” Zijn stem brak toen hij de naam van zijn broer zei. “En het komt allemaal door mij. Het lijkt net alsof ik een negatieve invloed heb op katten. Ik kan het niet meer aanzien en ik kan er niet meer mee leven. Het is beter… het is beter als het gewoon gedaan is, weet je. Dan heeft de Clan geen last meer van me en dan heb ik zelf ook een beter leven."

Het was de eerste keer sinds iemand echt recht tegen hem zei dat het niet zijn schuld was. But then again, het was ook de eerste keer dat Butterpact die woorden uitsprak. Dat hij liet blijken waar hij last van had en wat hij zichzelf allemaal oplegde. Maar helaas was zijn leven geen mooi boek. Helaas was het niet zo dat als iemand tegen hem zei dat het zijn schuld niet was dat hij dat automatisch ging geloven, dat hij opeens het licht aan het einde van de tunnel zag en dat zijn leven opeens met sprongen vooruit zou gaan. Anders had hij die woorden heus wel sneller uitgesproken, was hij heus wel hulp gaan zoeken bij een medicine cat of iemand anders waarvan hij wist dat diegene naar hem wilde luisteren. Maar hij hield de woorden juist liever voor zich omdat katten dan aan gingen halen dat het niet zijn schuld was, zoals Smokegaze nu deed. Smokegaze kon nu wel zeggen dat het zijn schuld niet was, maar de tom had geen idee wat er vooraf allemaal was gebeurd. En Breakingpoint’s dood was geen bewuste keuze geweest van de kat zelf, maar Butterpact had het idee dat zijn pesterijen niet echt bijdroegen aan hoe goed Breakingpoint zich voelde door de dag heen in de Clan. “Een warrior,” snoof hij. Hij voelde zijn klauwen uit hun hulzen gaan. “Ik ben nooit een warrior geweest, Smokegaze. Ik was te veel bezig met mijn broer te pesten en hem uit te maken voor lui als hij zijn Clantaken niet wilde doen. Ik was te veel bezig met hem uit te lachen omdat hij een moon later warrior was geworden omdat ik vond dat hij zijn best niet deed.” Hij keek verbitterd zijnde naar de grond. “Mijn enige taak in mijn leven was om Breakingpoint aan het werken te zetten, om te zorgen dat hij op hetzelfde moment als mij warrior zou worden en een apprentice zou krijgen. Ik heb hem nooit gecomplimenteerd voor wat hij bereikt had in zijn leven op dat punt en zag alleen maar zijn negatieve kwaliteiten, pestte hem daarmee.” Tranen verzamelden zich in zijn ogen. “En nu is het allemaal te laat.” Hij beet zo hard op zijn wangen dat hij bloed proefde, maar hij ging verder. “Breakingpoint is dood en nu kan ik mijn woorden niet terugnemen. Ik kan hem niet meer complimenteren voor wie hij is en hij zal er nooit meer zijn om ’s nachts tegen aan te kruipen als ik het koud heb.” Hij slikte. “En nu is Ravenpaw ook nog dood. Het wordt gewoon allemaal te veel, Smokegaze.” Tranen rolden nu langs zijn wangen. Het klein beetje trots dat er in zijn binnenste resteerde, zorgde ervoor dat hij zijn kop wegdraaide zodat Smokegaze niet zou zien dat hij aan het huilen was.

Je moest hem hier eens zien. De eens zo trotse tom van RiverClan die alles aankon en anderen uitlachte met hun zwakte, was zelf zwakte aan het tonen. En dan ook nog eens tegenover een tom die bijna senior warrior was. Hij was echt zielig. Eigenlijk verdiende hij het niet om in RiverClan te zitten. Eigenlijk had hij achter moeten blijven op het oude territory en rogue moeten worden zodat hij Butterstar niet langer meer met zijn aanwezigheid moest belasten. Hij wist dat er ergere warriors in haar Clan zaten, maar hij voelde zich nu wel één van de meest zielige warriors. En dat ging natuurlijk een effect hebben op RiverClan, want anderen merkten zijn zwakte op en gingen RiverClan daardoor als een zwakke Clan zien. En dat allemaal dankzij hem. En dan beweerde Smokegaze ook nog eens dat hij juist een waardevolle warrior was voor de Clan. Misschien niet met zo veel woorden, maar hij had wel toegegeven dat RiverClan niet nog een warrior kon missen. Hij voelde een klein lichtpuntje bij het idee dat hij dat natuurlijk direct weer had omgezet naar het idee dat hij onmisbaar was. Misschien resteerde dat kleine beetje trots en arrogantie nog steeds wel, maar werd het dusdanig onderdrukt dat hij zelf niet meer wist wanneer hij arrogant was en wanneer niet, was het geen keuze meer waar hij controle over had wanneer hij maar wilde. “Of hij scheldt me ontzettend hard uit en klaagt tegen onze voorouders wat voor slechte broer ik was,” sprak hij, maar er speelde een heel klein glimlachje om zijn lippen bij het idee dat Breakingpoint dat daadwerkelijk zou doen. Het zou zijn pijn voor het verliezen van zijn broer niet verlichten, maar in elk geval wist hij dan zeker dat Breakingpoint niet zo boos op hem was als hij dacht dat zijn broer was. Toen Smokegaze over zijn apprentice begon, draaide Butterpact zijn kopje lichtelijk. Dat wist hij niet eens. “En hoe ben jij daar overheen gekomen?” fluisterde hij. “Vond je niet dat het jouw schuld was omdat jij de verantwoordelijkheid over haar had?” Hij nam toch tenminste aan dat het om een she-cat ging. Hij kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn als je met Aurorapaw als naam moest leven en je was een tom. Hij vond Butterpact ook niet alles, maar het was toch beter dan Aurora als prefix hebben.

Butterpact slikte. Hoe kan Smokegaze nu zeggen dat hij geen slechte broer was geweest als hij niet had gezien hoe erg hij Breakingpoint wel niet kon pushen op sommige momenten? Hij had spijt dat hij zich voornamelijk had beziggehouden met de bruine tabby te pesten terwijl hij zijn tijd beter had kunnen spenderen door zijn broer zijn fouten aan te wijzen, maar ook direct te kunnen verbeteren. Zijn moeder maakte het niet bepaald veel beter door zich niet naar hem te keren en er niet met hem over te praten. Ze waren eens zo close geweest, maar nu nam Butterpact zo veel mogelijk afstand van haar omdat hij geen idee had wat hij tegen haar moest zeggen. Hij had het gevoel alsof hij gefaald had en alsof ze hem de dood van zijn broer kwalijk nam. Hij durfde haar blik nauwelijks te ontmoeten en had om die reden er niet veel voor gevoeld om naar haar toe te gaan, hoewel het misschien juist kon helpen als ze erover spraken. Hij wilde het niet toegeven, maar zijn gesprek met Smokegaze deed ook al wel iets aan dat vervelende, lege gevoel in zijn binnenste. Hij draaide zijn kopje een kwartslag om naar de oudere tom te kijken toen deze vertelde over zijn ervaringen nadat zijn apprentice was doodgegaan en gaf een knikje. “Soms denk ik bij mezelf dat het beter voor me is als ik gewoon naar StarClan ga zodat ik mijn excuses persoonlijk kan aanbieden aan mijn broer.” Hij keek twijfelend naar voren. “Alleen dan denk ik aan de katten die ik achterlaat. De lafste uitvlucht is natuurlijk zelf van een klif springen en hopen dat als ik wakker word dat ik de ogen van mijn broer zie.” Hij richtte zijn blik naar de grond. “En ik ben er ook bang voor,” murmelde hij. “Bang voor de pijn en de plotselinge klap die ervoor zorgt dat ik nooit meer wakker word. Ik denk niet dat ik dat wil doormaken, maar ik vind het gewoon zo lastig om hier te blijven.” Hij draaide zijn kop weer naar Smokegaze. “Voor Breakingpoint’s dood was mijn leven zo rooskleurig omdat ik dacht dat ik uiteindelijk wel een mate zou vinden die me zou accepteren en waarmee ik kittens zou krijgen. Maar nu sta ik daar gewoon niet open genoeg voor omdat ik Mousedung up ben. Een mate wil iemand hebben die haar kan beschermen en mentaal sterk genoeg staat om voor haar op te komen, maar ik weet niet eens zeker of ik dat zou kunnen als ik me door alles zo kleintjes voel.”

Butterpact kon maar niet over het feit heenkomen hoe arrogant hij wel niet was geweest en hoe dat bijna hilarisch leek in vergelijken met hoe hij nu was. Hij was lang niet meer de warrior waar Butterstar zo trots op was, als Butterstar überhaupt ooit trots op hem was geweest. Het wilde niet zeggen dat als ze hem niet publiekelijk vernederde of in twijfel trok dat ze dat niet van hem dacht. Hij had het altijd al lastig gevonden om de werkelijke gevoelens van zijn leader te peilen, maar hij dacht niet dat hij iets goeds had gedaan voor haar door Breakingpoint zijn dood in te jagen. En nee, hij had het misschien niet letterlijk gedaan, maar dat gevoel had hij wel. Eigenlijk had hij met het voorstel moeten komen om naar de nursery te gaan zodat hij misschien was meegesleurd en tegen die rots was geklapt. Dan zou Breakingpoint nog hier zijn. Hij slikte. Maar dan was hij in StarClan geweest en alles wat hij wilde, was bij zijn broer zijn. En om het maar heel even bruut te zeggen, had hij er meer controle over door hier te zijn dan in StarClan als hij bij zijn broer wilde zijn. Als hij immers diegene was die was gestorven, had zijn broer naar StarClan moeten komen en nu was het andersom. Het was een beslissing die hij kon maken met één simpele sprong, maar het was een beslissing die hij niet kon maken. Zeker niet als er katten waren zoals Smokegaze die hem wilden steunen. Hij haalde zijn schouders op. “Misschien voor een paar weken, maar dan gaat iedereen verwachten dat ik mezelf eroverheen zet en dat ik mijn gebruikelijke taken weer oppak. Wat als ik dat niet kan?” Hij zuchtte. Hij had zo veel vragen, maar er waren zo weinig antwoorden. Hij gaf een klein knikje toen Smokegaze zijn voorstel deed. Een wandeling maken stond nu niet bepaald op zijn verlanglijstje, maar op dit moment stond niets op zijn verlanglijstje. En bovendien kon hij Smokegaze ook niet langer ophouden met zijn negatieve gedrag. Hij wenkte Smokegaze en begon zelf al te lopen. “Genoeg over mij,” sprak hij en hij merkte dat hij iets van zijn oude houding terug begon te krijgen. “Hoe gaat het met jou? Is er nog iets gebeurd dat ik moet weten?” Hij probeerde te glimlachen, maar het veranderde naar een grimas en Butterpact richtte zijn kopje gelijk weer naar voren.

Butterpact deed zijn best om het advies van Smokegaze in zich op te nemen, maar hij vond het nu gewoon zo moeilijk om te geloven dat deze pijn ooit echt voorbij zou gaan. Misschien zou het minderen na verloop van tijd, maar zelfs dat vond hij moeilijk om te geloven. Het was voor hem elke dag weer een strijd om op te staan en langzaamaan zijn taken terug op te pakken. En hij had het gevoel dat het misschien beter was geweest als hij Shadowfray had mogen blijven trainen. Niet dat het echt eerlijk was geweest om met haar erover te ruziën, maar hij had het gevoel alsof hem nog iets was afgepakt toen Shadowfray was overgebracht naar een andere mentor. Alsof hij gefaald had en die mentor niet. Hij wist dat Butterstar het voor een reden had gedaan, maar wat als de afleiding hem beter had geholpen om het een plaatsje te kunnen geven? Want was dat niet wat Smokegaze aangaf? Dat hij afleiding moest hebben om het een plaatsje te kunnen geven? Er de hele dag over nadenken hielp ook niet echt. Misschien begon de echte afleiding wel als hij over iets anders begon dan over zijn problemen. Hij kon niet verwachten dat hij Smokegaze kon blijven lastigvallen met zijn problemen. Daar werden ze geen vrienden door, hoewel hij niet zeker wist of een vriend hem wel ging helpen in deze periode. Maar had hij zich voor Breakingpoint’s als een zak gedragen en hij wilde bepaalde dingen veranderen. Zijn attitude wilde hij veranderen, hoewel hij zijn arrogantie voor de andere Clans wel wilde behouden omdat dit hem ervoor behoedde om zomaar contact te maken met andere Clan cats. Als hij zich daar aan zou overgeven, zou Butterstar hem nog een grotere loser vinden dan ze hem nu waarschijnlijk al wel vond. Butterpact concentreerde zich weer terug op Smokegaze’s woorden. “We hebben er ook een boel verloren, dus dat compenseert misschien een beetje,” sprak hij bitter. Vervolgens keek hij de senior warrior aan. “Ik ben er trouwens een beetje van overtuigd dat katten in deze moeilijke tijden steun bij elkaar gaan zoeken. Katten die niet van dezelfde Clan zijn. Katten die van het tegenovergestelde geslacht zijn en waar gevolgen aan kunnen zitten.” Zou hij gelijk hebben? Zouden ze binnenkort met een hoop half-Clanners weer terug opsplitsen? “Het is gewoon zo’n moeilijke tijd en het is ontzettend lastig om niet toe te geven aan de affectie van iemand anders, ook al is diegene van een andere Clan.”

Butterpact zei maar niet te veel op het feit dat de kans inderdaad groot was dat de meeste nieuwgeboren kittens het niet eens gingen redden. De omgeving was gewoon heel anders en katten hadden veel geleden tijdens de reis. Het zou zelfs dom te noemen zijn als er nieuwe nestjes aan zouden komen omdat er katten waren die hun gevoelens niet hadden kunnen onderdrukken. Er waren te weinig kruiden om een bevalling goed te laten verlopen en het zou eerder voorkomen dat het nestje het maar half of zelfs niet redde dan dat elke kitten gezond zou zijn. En zelfs al zou ze gezond geboren worden, wie zei dat ze gezond zouden blijven? Nee, het leek hem geen verstandige keuze om hier, in deze nieuwe omgeving, aan kittens te beginnen. De queens die zwanger op reis vertrokken, zouden natuurlijk extra veel moeite hebben met de bevalling omdat ze zo weinig gegeten hadden tijdens de reis. Tot dusver was er geen RiverClanner die zwanger was als hij het goed had, maar dat kon natuurlijk elk moment veranderen. Zoals hij al aan had gegeven: katten zochten meer affectie op, kwamen nader tot elkaar en van het één kwam het ander. Butterpact hoopte gewoon dat als het zou gebeuren het binnen de Clan zou gebeuren en niet met een andere Clan cat. “Voor een hele periode is het ook nooit anders geweest dan dat je steun zocht bij je Clanmate als je je niet goed voelde,” sprak Butterpact tegen Smokegaze. “Maar het zou niet de eerste keer zijn dat er een nestje geboren wordt die niet eens geboren had mogen worden en de reis maakt dat er niet veel beter op.” Hij slikte toen hij een directe vraag toegeworpen kreeg en merkte dat hij die vraag niet zo snel kon beantwoorden als hij zou willen. “Vroeger zou ik zeker weten “nee” hebben gezegd,” antwoordde hij en hij keek Smokegaze twijfelachtig aan. “Begrijp me niet verkeerd, maar ik heb momenten dat ik niet volledig bij mijn verstand ben. Ik weet niet of je me vroeger kende, maar ik stond nogal bekend om mijn arrogantie en mijn manier van muren opzetten om anderen buiten te houden. Eerst tegenover mijn Clanmates, maar daarna meer en meer tegenover katten buiten mijn Clan. Alleen…” Hij klemde zijn kaken op elkaar. “Ik merk hoe zwak ik de laatste tijd wel niet ben. Laatst was er een ThunderClan kitten aan het janken en toen ben ik die gaan helpen. Vervolgens begon de kitten heel aanhankelijk te doen en… ik liet het toe, Smokegaze. Wie zegt dat ik het dan niet toe zou laten als een she-cat van een andere Clan me steunt? Als je echt kwetsbaar bent en je zit er echt te diep in, denk je niet te veel meer na over regels, loyaliteiten en wat anderen ervan zouden vinden omdat het enige wat je op dat moment dan wilt getroost worden is.” Hij keek de tom weer aan. "Nu ik bij mijn volle verstand ben, zou ik je vraag met een harde "nee" beantwoorden. Maar ik heb geen idee wat er gaat gebeuren als ik mezelf niet ben." En dat maakte hem behoorlijk angstig.