And I think I love the thought of you more than I love your prescence.

Regen. Niets anders dan regen. Regen, regen en nog eens regen. Goed voor de Clan natuurlijk en het feit dat hij niet meer op patrol moest om water te gaan halen voor de queens en de kittens, maar de regen ging dagenlang door en kwam in grotere hoeveelheden neer dan eigenlijk nodig was. Het stroompje water dat door hun territory liep was meer dan genoeg gevuld; hij was daarnet nog even gaan kijken en was gaan drinken. Het stond iets hoger dan normaal. Thornfang had echter vrij weinig vrees voor een overstroming. Het was beter dan het vuur dat schijnbaar bij hun buren was ingeslagen. Jammer voor ThunderClan, maar niet iets waar hij zich om moest bekommeren. Zo lang het goed ging met zijn Clan, zijn kittens en zijn partner, was het voor hem wel allemaal goed. Thornfang negeerde de druppels die ongenadig koud op zijn pels sloegen terwijl hij met een niet al te vrolijk gezicht naar de grond keek. Hij miste zijn moeder. En op deze regenachtige dagen miste hij haar meer dan hij zich kon voorstellen. Het negatieve weer beïnvloedde zijn gedrag meer dan hij wilde laten merken. Hoewel hij al wat meer rustiger was tegenover zijn Clanmates en weer wat meer kon verdragen des te meer tijd hij kreeg om zijn verdriet te verwerken, vond hij het nog altijd niet prettig dat Tallshadow de nieuwe leader zou worden. Hij had zijn naam nog niet gekregen en Thornfang wist niet of dat een teken van StarClan was. Hij wist ook niet of hij hoopte dat het een teken van StarClan was. Hij onderdrukte een zucht en besloot om dan maar wat te gaan jagen. Hij wilde net opstaan toen hij een geluid hoorde en draaide zich direct om. Zijn blik werd mogelijk nog norser toen hij zag dat het Amberhunt was. Wat deed die verrader nu weer hier? ‘Ik dacht dat je wel weer naar het rogue territory gegaan zou zijn,’ zei hij bot terwijl hij straal langs de tom liep. Nee, in hém had hij net even geen zin.

Thornfang voelde zijn vacht onbehaaglijk prikken. Niet omdat hij bang was voor hoe Amberhunt zou kunnen reageren op hem of voor het feit dat hij met zo’n gedrag echt geen vrienden maakte, maar eerder omdat hij de tom de vorige keer op een aardigere manier had benaderd omdat deze zich bekommerd had over zijn dochter. Zijn dochter had een aanval gekregen en Amberhunt had ervoor gezorgd dat ze zo snel mogelijk hulp kreeg. Hij was dankbaar voor het feit dat zijn dochter gered was, maar was hij dankbaar genoeg om zomaar even te vergeten dat Amberhunt contacten had buiten de ShadowClan? Hij was zelf een kat die zich niet snel iets aantrok van katten die in een andere Clan woonden; hij gedroeg zich vrij arrogant tegenover hun waardoor de kans dat hij ooit een vriendschap buiten de Clan zou krijgen tamelijk klein was. Hij hield zich vooral bezig met zijn eigen Clanmates, hoewel dat ook weer wat geminderd was omdat hij na de dood van zijn moeder vaak alleen wilde zijn. De tom bewoog kort met zijn oortjes toen Amberhunt oprecht geïnteresseerd leek te zijn in Feverkit. Zijn houding ontspande wat. ‘Beter,’ gaf hij toe. ‘Ze heeft tot dusver geen aanval meer gehad.’ Het was duidelijk te zien dat Amberhunt’s interesse in Feverkit’s welzijn de gemoederen wat deden bedaren en Thornfang’s vacht stopte met prikkelen toen hij een keuze voor zichzelf maakte. ‘Ik weet dat je mijn dochter hebt gered en ik denk dat jij ook wel weet dat ik je daar heel dankbaar voor ben.’ De tom richtte zijn groengele ogen strak op Amberhunt. ‘Maar het feit dat je haar hebt gered wilt niet zeggen dat ik het goedkeur als je steeds contacten legt met katten buiten de Clan. Ik moet weten dat je loyaliteit wel echt bij de ShadowClan ligt. Je kunt niet met de ene poot in het leven van ShadowClan staan en met de ander in die van het leven van je zusje, Amberhunt. Je moet een keuze maken.’ Misschien had hij wel makkelijk praten omdat zijn familie zich in de ShadowClan zelf bevond en hij niet echt katten had waar hij om gaf buiten de Clan, maar al had hij die wel dan zou hij waarschijnlijk toch nog steeds voor zijn Clan kiezen. Zo was het hem altijd aangeleerd door zijn moeder en zo zou hij het zich ook altijd blijven onthouden.

Thornfang betwijfelde het eerlijk gezegd of Amberhunt wel ging luisteren naar zijn advies. Het was nog een jonge tom en hij leek overduidelijk een goede band met zijn zus of halfzus of wat het dan ook was te hebben waardoor oordelen over dit soort dingen natuurlijk moeilijker werd in zijn geval. Daar kwam dan nog bij dat hij, vanwege familiale redenen, misschien sneller geneigd was om de kant van zijn zus te kiezen dan zijn Clan. En dan had je natuurlijk ook nog het feit dat Tallshadow als nieuwe leader zijnde er totaal niet goed mee omging. Thornfang was er vrij zeker van dat Innerstar de tom allang een strenge straf had opgelegd en hem heel duidelijk had gemaakt dat het de volgende keer echt niet meer geaccepteerd zou worden, maar Tallshadow was er zo rustig als wat in. Het strenge karakter met zijn moeder op dit vlak was onmogelijk te vergelijken met die van Tallshadow. Tallshadow was dan ook niet echt de beste kat die je zou kiezen als vertegenwoordiger van een slechte, arrogante Clan, maar goed. Hij haalde zijn schouders op toen de rode tom zijn woorden sprak. ‘Naar mijn idee had je beter gewoon kunnen zeggen dat het iemand was die je gevonden had. Dan had je nu minder het idee dat iedereen je met de nek aankijkt.’ Ja, hij wist dat hij gemeen was, maar het leven was hard en daar kon hij zelf ook vrij weinig aan doen. Hij gaf een zwiep met zijn staart terwijl hij de tom aankeek met een iets zachtere blik. ‘Maar ik denk dat de Clan je eerlijkheid ook wel waardeert. Misschien zou het inderdaad erger zijn als ze er straks achter komen dat je gelogen zou hebben. Natuurlijk is het dan wel niet meer dan logisch dat je wat meer in de gaten gehouden wordt.’ Hij keek de tom koeltjes aan. ‘Of had je verwacht dat ze je direct weer zouden vertrouwen, soms?’

Toen Thornfang de verslagenheid van de tom zag, begon hij toch een beetje spijt te krijgen van zijn geïrriteerde reacties en zijn koelheid. Zo was hij normaal gezien ook helemaal niet, maar de situatie zoals hij nu was dwong hem er echt wel toe. Zijn moeder was nog maar een paar weken dood en dan nu dit weer. En hij vond het ook niet correct hoe Tallshadow erop reageerde. Alsof het allemaal helemaal niet zo erg was. Verraad was verraad, maar was dat een extra reden voor hem om zijn gebrokenheid in verband met de dood van zijn moeder op de rode tom af te reageren? En het was nu ook weer niet alsof de tom keer op keer de warrior code verbroken had. Ja, hij had misschien met zijn familielid afgesproken buiten de borders zodat hij haar kon zien en had dat bijna moeten bekopen met haar leven, maar kon hij dan niet op de één of andere manier vergeven worden als hij beloofde het niet meer te doen? Maar in hoeverre zou de tom zijn belofte kunnen houden? Hij onderdrukte een zucht en sprong naar voren zodat hij de pad van de tom blokkeerde. ‘Kom,’ zei hij op een simpele toon tegen de tom. ‘Dan gaan we ons samen nuttig maken.’ Het was al een soort teken dat Thornfang hem een kans wilde geven om hem te vergeven. Hij was een senior warrior en dus was het waarschijnlijk best belangrijk voor Amberhunt dat hij de respect kreeg die hij wilde hebben. Amberhunt had tot dusver nog niks gedaan waardoor Thornfang extra op hem moest letten of boos op hem moest zijn. Hij leek zelfs een prima jager en potentieel goede warrior te zijn voor de Clan, dus waarom zou Thornfang zijn irritatie over dit blijven volhouden als bleek dat de tom zijn belofte toch wel ging houden? ‘De trotsheid voor mijn Clan moet je me vergeven,’ zei hij plotseling uit het niets. ‘Ik heb van mijn moeder geleerd dat ShadowClan altijd voorop komt en dat buitenstaanders niet geaccepteerd mogen worden. Familie of niet. Dat is natuurlijk het nadeel aan in een Clan leven, maar als je loyaal wilt blijven aan ShadowClan, ga je je daar toch op een gegeven moment over moeten zetten.’ En iets wat op medeleven leek toonde zich aan in zijn blik toen hij over zijn schouder naar de tom keek om zijn reactie te peilen.

Thornfang gaf een dankbaar knikje ten teken dat hij het apprecieerde dat Amberhunt een poging deed om hem te begrijpen. Het was nog maar de vraag of Amberhunt het écht begreep of dat hij net alsof deed omdat dat zo van hem verwacht werd, maar Thornfang ging voor het gemak er maar even van uit dat de rode tom het echt begreep. Hij fixeerde zijn blik weer op het woud en opende zijn bek terwijl hij na probeerde te gaan of er prooi was. Toen zag hij dat Amberhunt een teken deed dat hij stil moest zijn en Thornfang verroerde zich niet. Hij kreeg het muisje ook in de gaten en hoewel zijn poten tintelden om ook in de jachthouding te zakken, was dit een prooi voor Amberhunt. Thornfang kon alleen maar hopen dat de rode tom het niet zou verpesten en daarmee prooi voor ShadowClan liet ontsnappen. Maar zijn jachtskills bleken in orde te zijn, want opeens lag het dode muisje voor Amberhunt’s poten. Thornfang gaf een goedkeurend knikje. “Dat kan de Clan zeker gebruiken,” snorde hij. Deze keer was de goedkeuring wel duidelijk te zien in zijn ogen. Hij had niet gedacht dat Amberhunt het met zijn waarschijnlijk toch wel druk zijnde gedachten ging halen om een prooi te vangen, maar zo te zien had hij dit verkeerd begrepen. “Dan kan ik natuurlijk niet achterblijven,” grinnikte hij. En hij opende zijn bek zodat hij ook naar een prooi kon zoeken. Zijn blik ging direct naar boven toen hij geluid hoorde in een boom en zag dat zich daar een vogel bevond. Zonder te aarzelen zette hij zich af en plantte zijn nagels in de boom. Met zijn achterpoten duwde hij zich omhoog terwijl hij zich met zijn voorpoten ondersteunde. Het deed zeer, maar het ging vooruit en uiteindelijk kwam hij bij de tak aan waar de vogel zat. Hij gaf een harde klap tegen het beestje zodat het op de grond viel en liet zich vallen zodat hij op de vogel terechtkwam. Hij doodde het met een snelle beet en keek Amberhunt tevreden zijnde aan. “Als ThunderClan denkt dat zij de enigen zijn die in bomen kunnen klimmen, hebben ze het mis. Het heeft alleen wel veel training gekost eer dat ik het kon en ik denk niet dat ik hoger kan gaan.” Hij keek naar zijn klauwen die toch wel wat zeer deden. Maar goed. Hij had een prooi voor ShadowClan en dat was het belangrijkste!