[open] Tempest

Het water voor haar raasde en leek daarmee al het geluid uit de omgeving weg te nemen. Alleen zijzelf en het water. Het water. Het water dat ooit haar hoop had weggenomen. Haar vader met de regen, haar vertrouwen met de vloed. Alsof dat nog niet genoeg was, ook het vertrek waarover te horen kreeg op een regenachtige dag. Zou ze zelf niet ook beter met het water mee verdwijnen? Nee. Ze was niet zwak. Dat weigerde ze simpelweg. Ze zou niet opgeven. Nee. Ze zou laten zien hoe sterk ze was. Aan Creamyfrost, aan Sagefeather en aan Pearlypaw. De bruine tabby beet stevig haar tanden op elkaar en haalde haar klauwen door de bodem. Diep haalde ze een keer adem. Nog even bleef ze naar het razende water voor zich kijken voor ze zich omdraaide. Haar grijze ogen ontmoette echter die van een andere kat. Hoe lang had die daar gestaan? Wat had die kat gezien?

[open]

Het was niet dat Beampaw echt vrijwillig had besloten dit hele territorium te verkennen. Het was eerder om zich meer thuis te voelen. Toch waren er zoveel geuren die hem omringden. Andere Clangeuren. Tribegeuren. Het was even allemaal verwarrend. Vooral voor een kater die niet precies wist hoe het allemaal echt ging met communicatie. Een nogal grote kans op een awkward ontmoeting dus. Maar dat hield hem niet tegen. Het was niet dat dat hem ooit tegenhield. Het was gewoon dat de kat wiens hij paden mee kruisde een andere Clankat was. Een RiverClanner. Tuurlijk was het geen goed moment om vijandig voor te doen. Aangezien hij niet echt precies goed was met vechten, en nogal een echte... Pacifist was. Plus, dit was niet eens hun eigen territorium. Dit was gewoon één enorme klodder aan trouw en loyaliteit. Maar wat hem het meeste deed zorgen maken was hoe de kattin naar het water keek. Zo... Willig, met een mix van twijfel. StarClan, ze zou toch niet...?
Hij schraapte zijn keel in de hoop haar aandacht te trekken. Waardoor ze gauw haar kop draaide en zijn blauwe ogen haar grijze ontmoetten. Shit, wat moest hij zeggen nu? Na een tijdje stilte lukte het Beampaw om iets te zeggen. "Eh... Hoi."

Twee helderblauwe ogen, omhuld door een rosse vacht. In stilte keken de twee katten elkaar aan. Hoe zat het nou? Zou hij nog wat gaan zeggen of zou hij voor eeuwig daar blijven staan? "Eh... Hoi." Waaw, wat een begroeting. Maar aangezien hij niets zei over de rivier of iets dergelijks was het een mogelijkheid voor haar om veilig te blijven. Er was dan een kans dat hij nog maar net was komen aanlopen. "Eeehm," begon de bruine tabby nog wat verward. Wacht eens even, dit was haar kans. Nu zou ze kunnen toepassen waar ze al een tijd over had nagedacht. Een manier om zichzelf te beschermen in meer of mindere maten. "Hey ik ben Nimblepaw, wie ben jij?" Op die manier zou ze ook meteen weten of het een apprentice of warrior was gezien hij er qua leeftijd waarschijnlijk een beetje tussen zou zitten.

Nou, tenminste was ze niet vijandig tegenover hem. Ook al had hij het niet echt verwacht. Aangezien het dan een erg hulpeloze situatie was. Zijn blauwe ogen gleden terug naar het woedende water voordat zijn aandacht terug naar de poes gericht was. "Eeehm," begon ze. Jup, allebei awkward. Dit kon alleen op één weggetje uitkomen. "Hey ik ben Nimblepaw, wie ben jij?" Beam spitste zijn oren bij dat. Tenminste was ze willend om zijn naam te weten. "Beampaw," stelde hij zich voor. Waardoor hij daarna ging zitten. "Dus..." Nu was het zijn beurt om wat te vragen. "Hoe gaat het?" Really?

Ze merkte hoe zijn ogen een keer van haar naar het water gingen. Hij had dus wel wat gezien. Maar hoeveel precies? Daar zou ze niet achter kunnen komen tenzij ze het direct zou vragen. Dat was natuurlijk ook geen optie. "Beampaw," stelde de kater zichzelf voor. Het paste wel bij hem, een fel rode vacht en fel blauwe ogen. Net een straal licht die werd weerkaatst door de kat. "Dus..." sprak de kater nadat hij rustig was gaan zitten. Zelf bleef ze staan, ze wilde zich zo snel mogelijk uit de voeten kunnen maken mits dat nodig was. "Hoe gaat het?" Het was haar wel duidelijk dat dit een soort poging was om het gesprek door te laten gaan. Niet precies wat ze wilde maar het was ook wel aandoenlijk op een manier. “Ehm... wel goed, denk ik.“ Wat moest ze daar nou weer op antwoorden? Ze wilde dat hij weg zou gaan maar stiekem vond ze het ook wel fijn om een keer niet alleen te zijn. Sinds de reis was ze steeds vaker alleen geweest en met het vertrekken van Pearlypaw was het enkel erger geworden.

De jonge poes had andere plannen, aangezien ze al had opgemerkt dat hij was gaan zitten als teken dat hij weer paraat stond voor een praatje, of de reden waarom ze zo dichtbij de rand was. Wou ze überhaupt wel springen? Zo leek het eigenlijk wel op. Maar Beampaw durfde dat niet te vragen, bang dat de kattin dan in een defensieve space zou vallen en echt weg zou lopen. Aangezien het gesprek al niet bepaald soepel ging. “Ehm... wel goed, denk ik.“ Was haar antwoord op zijn vraag. Waarna hij vervolgens langzaam knikte. "Dat is... Goed." Zei hij terwijl hij zijn staart wat tegen de grond liet aantikken. Hij kon de ongemakkelijke druk boven hun haast voelen. "Kan je een paar stapjes mijn richting toe zetten?" Vroeg hij als volgt. Een bezorgde toon in zijn stem terwijl hij terug naar de woedende rivier keek. "Het ziet er gevaarlijk uit, zo dicht bij de rand."

De snelheid waarmee de kater knikte was opmerkelijk te noemen en waarschijnlijk het sloomst dat ze ooit een kat had zien knikken. "Dat is... Goed." De rosse kater tikte zachtjes met zijn staart tegen de grond. "Kan je een paar stapjes mijn richting toe zetten?" Wat? Chimepaw hield haar kop wat scheef met een vragende blik in haar ogen. Waarom vroeg hij dat? En waar klonk hij zo... zo bezorgd? Waarom bezorgd? Hij kende haar niet eens. "Het ziet er gevaarlijk uit, zo dicht bij de rand." Het voelde of ze drie kanten tegelijk op werd getrokken. Richting de kater, richting het water en weg van beide. Wat moest ze? Wat was dit voor vreemd gevoel? Een tinteling in haar tenen die ze nog nooit had gevoelt. Voorzichtig zette ze een stap naar voren, twee. Waarom? Geen idee. "Zo beter?" vroeg ze met een licht ongemakkelijk gevoel hoorbaar in haar stem.