Lion and the Lamb [closed]

Oceanbreeze had haar vermoeide lichaam moeizaam naar buiten gehesen. De steken in haar buik waren nog steeds niet verdwenen en hoewel ze voorlopig nog niet zou bevallen, was het alles behalve prettig. Enkel lopen weerhield haar er van om in pijn uit te schreeuwen. Hoewel ze er meestal wel aardig door heen kon ademen, immers was de pijn niet geheel verblindend. Natuurlijk maakte ze zich zorgen om de kittens, ondanks het feit dat ze niet geheel gewenst waren geweest, wou ze hen ook niet verliezen. Hoewel het in het begin waarschijnlijk onmogelijk had geleken om ze af te staan aan Bronzemask zodat haar lichaam wat aan kon sterken, was ze er nu wel over uit dat het waarschijnlijk wel het beste was. Ze had de andere kattin er nog niet over gesproken, vooral omdat ze nog niet over de kittens na wou denken. Over alle problemen die onontkoombaar zouden komen, de gevaren die in dit onbekende territorium de kop op konden steken, elk moment uit het niets kon er iets gebeuren en daarbij was ze duidelijk wat prikkelbaar. Niet dat iemand het haar kwalijk kon nemen, alleen de pijn al zou een kat wat ongemakkelijker in de omgang maken, laat staan het feit dat ze ook een lichte depressie voelde. Immers voelde ze zich nog steeds schuldig tegenover Neverland, de kater die de vader was geweest van haar eerste prachtige nest. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze bang was de kittens te verliezen, een angst die niet geheel ongegrond was. Immers was deze zwangerschap veel moeilijker en zwaarder verlopen dan die er voor. Het kon komen door het feit dat ze al zwanger was geweest relatief kort voor dit komende nestje, ze vele kittens had gezoogd die niet van haar waren en ook nog eens een zware reis emotioneel en fysiek achter de rug had. Dan had ze het nog niet eens over haar overleden geliefden gehad, haar blauwe ogen keken een tikkeltje gespannen naar de omgeving. Hoogzwanger als ze was hoorde ze er niet alleen op uit te gaan, toch moest ze haar poten strekken, al alleen maar om de pijn uit te houden en even diep in te kunnen ademen. Even de zorgen te vergeten die ze voor de clan en de ongeboren jongen voelde. Oceanbreeze haalde diep adem voordat ze moeizaam een brok in haar keel weg slikte en haar sierlijke gestreepte kop draaide. Een bekend gestalte had zich ook verwijderd van de Clan Cavern, waardoor Oceanbreeze voorzichtig in de richting van de Bengaalse kater liep. Een gespierde grote kater, voor Windclan normen dan. De vader van het ongeboren nestje en van de jongste kittens in haar nest. Drie kleine bengaaltjes hadden zich in haar hart gewurmd. Net zoals alle onschuldige kittens daar voor hadden gedaan. Kittens die ouders waren verloren, die de moederlijke liefde niet zouden kennen als Oceanbreeze niet op gestaan was en plaats voor hen had gemaakt. Hoewel haar kittens er niet altijd even veel begrip voor leken te hebben, was het toch iets dat het beste was. Ze kon geen onschuldige kittens laten uithongeren, zeker niet nadat haar Rosekit was omgekomen door de koude, net voor alle rampen. Haar graf had ze achtergelaten toen ze op pad gingen maar haar gedachten waren nog altijd bij haar rosse dochtertje. Oceanbreeze had het idee dat Tigergaze haar nu ook wel op gemerkt had en hoewel ze nog niet al te ver was verwijderd van de Clan Cavern kon ze zich voorstellen dat hij zich zorgen zou maken om haar. Immers liep ze wel alleen, dichtbij genoeg om een kreet voor hulp uit te slaan mocht er wel een vos of iemand anders op haar wachtten om haar aan te vallen, maar ver weg genoeg om het een poosje in haar eentje uit te moeten houden. Hoe dan ook, de kater kennende was hij nog steeds beschermend over haar, zeker als ze zijn kittens droeg. Hij zou vast niet blij zijn als ze in haar eentje rond bleef zwerven en dus liep ze met een onschuldige vermoeide blik richting Tigergaze. Ze drukte haar neus tegen de gevlekte bruine kater aan waarna ze een onschuldig glimlachje op zette. Natuurlijk wist ze net zo goed als hij dat ze niet alleen rond moest lopen en dat ze had moeten aankondigen dat ze de Cavern verliet. De drachtige kattin bevond zich nog steeds in de Red Woods, aan het begin van de grote hoge bomen die het licht nauwelijks door lieten. Haar plan was om naar de Rapids te gaan, daar waar ze wat kon drinken en even kon ontspannen met het geluid van donderend water op de achtergrond. Haar vriendelijke zachte gezicht vertrok iets bij de pijn die ze weer in haar buikstreek voelde waarna ze de kater met een bijna smekend gezicht wenkte. "Tigergaze, kan je mij vergezellen naar de Rapids?" Vroeg ze op een zachte even smekende toon, als dat ze er uit zag. Ze klonk in geen geval onzeker, aangezien ze wist dat hij waarschijnlijk toe zou geven. Immers was het niet verboden om rond te lopen en al helemaal niet als een hoogzwangere kattin op die manier wat kon ontspannen. Dit was namelijk altijd goed voor de kittens, een gespannen moeder betekende vaak een zwaardere bevalling. "Ik moet echt even tot rust komen en daarbij moet jij waarschijnlijk toch nog wel wat water halen voor de Medicine Cats," mauwde ze, voor het geval dat hij nog twijfelde. Het was een goede redenering, de kater was nog steeds zijn straf aan het uitvoeren. Trouw als hij was aan de clan. Hoewel het haar speet dat ze er niets aan kon veranderen, was ze al lang blij dat ze niet langer ruzie hadden over zijn positie in de clan. Het verleden kon niet terug gedraaid worden, maar het bleef een feit dat Oceanbreeze hem nog steeds in een positief licht zag. De kater was veel veranderd door zijn taak als vader,daarbij was hij ook zachter geworden zodra ze closer waren geworden met elkaar. Misschien iets te close, immers had dit er voor gezorgd dat ze zwanger was geworden, zeer kort naar het overlijden van haar partner. Echt tijd voor rouwen had ze niet gehad.

-Alleen voor mensen met toestemming, Tigergaze eerst!!

Tigergaze was er nog altijd niet al te blij mee dat hij niet langer meer zijn taken als warrior uit mocht voeren. Hij had er nog niet met Oceanbreeze over gepraat wanneer die straf ingetrokken zou worden, maar wat hij wel wist was dat hij een enorm grote drang in zich voelde om een bepaalde kater van een berg af te gooien. Die ene zilveren kater die keer op keer zijn leven had weten te verpesten. Als Raptorecho er nooit was geweest dan was Mousewish nooit doodgegaan in de eerste plaats. Dan had hij ook zijn zoontje Cheekykit, tegen nu Cheekypaw, nog gehad. Dan was zijn wereldje nooit uit elkaar gevallen. Zijn hele leven was door elkaar gegooid nu. Hij had twee dochtertjes en een zoontje die nog niet zo lang geleden geboren waren. De kittens waren van Tigerspots geweest, een kattin waarmee hij geen serieuze relatie had gehad, tevens had ze hun kittens ook voor dood achtergelaten. Maar alle drie de kleintjes leefde nog, ze waren nog te jong om alles goed te begrijpen. De kater had het geurspoor van Oceanbreeze geroken. Wat deed ze buiten de cave? De kater had zijn ogen een beetje vernauwd en volgde haar geur, ondanks dat hij wist dat hij de cave niet uit mocht, behalve als hij water moest halen. Hij vond haar, drukte zijn kop kort tegen de hare aan als begroeting en keek haar toen aan met zijn goudkleurige ogen. Hij zei niets, knikte toen alleen kort. Het had erop geleken dat het vaderschap, het nestje wat hij met Mousewish had gekregen, hem zachter had gemaakt. Maar nu, met alle chaos. Met de valse beschuldigingen, met de stress rondom al zijn kittens, met zijn gevoelens voor Oceanbreeze terwijl een deel van zijn hart nog altijd aan Mousewish toebehoorde terwijl hij niet eens meer zeker wist of ze überhaupt wel ooit van hem had gehouden. Met het feit dat hij kittens kreeg met Oceanbreeze. De kater was weer wat kouder geworden, wat afstandelijker. "Je had het mij moeten laten halen, het water.." bromde hij enkel met zijn zware stem.

De kater had haar begroet met een korte aanraking van zijn kop. De gestreepte kattin ontspande iets door zijn vriendelijke aanraking waarna ze hem vroeg mee te lopen naar de Rapids. De grote kater had enkel geknikt voordat hij haar aan keek met zijn doordringende gouden ogen. Oceanbreeze hield haar kop schuldbewust schuin, immers wist ze wel dat ze niet zomaar rond moest lopen. Daarbij was intensief werk voor haar lichaam alles behalve goed. Oceanbreeze moest eigenlijk rust nemen, zoveel mogelijk. Zeker met de kittens die in haar buik groeiden en haar nog meer uit putten. Een zwangerschap was sowieso al zwaar, laat staan als een kattin al vele Moons andere kittens had gezoogd en een zware reis achter de rug had. Haar lichaam was zwakker dan zou moeten en ze had geluk met haar sterke bouw en genen. Anders had het wellicht wel anders af kunnen lopen. "Je had het mij moeten laten halen, het water.." Bromde de bengaalse kater. Een kat die wat afstandelijker was geworden door de drama die in de clan had geheerst. Hoewel hij nog steeds vriendelijk tegen haar deed had ze het zelf ook wel door. Zijn leven was overhoop gegooid, net zoals die van haar en bij hem zorgde het er voor dat hij zich wat afstandelijker gedroeg. "Misschien, echter moet ik even lopen. Mijn gedachten uitzetten," mauwde ze zacht. Haar stem klonk bijna breekbaar maar toch nog steeds standvastig. Immers was er maar een manier om door de zwangerschap heen te komen, rustig wandelen en even de zorgen vergeten. Daarbij wist ze al vanaf het punt dat ze met Acefray had gesproken dat ze snel afscheid moest nemen van haar kittens. Ze zou ze niet kunnen zogen, haar lichaam was daarvoor te veel verzwakt. Hoe sneller ze van zogende kittens af was, hoe beter het voor haar gezondheid zou zijn. Ze kon het de kittens niet aan doen ziek te worden of erger nog te weinig voedsel te geven, waardoor ze niet goed zouden groeien. Echter had ze in de drukte daar nog niet met Tigergaze over gesproken. "Ik moet je spreken," mauwde ze zacht, waarna ze hem met zich mee wenkte. Dieper de Redwood in, in de richting van de beekjes die uiteindelijk uit zouden monden in de Rapids. Zodra ze op gehoorsafstand van de Clan Cavern waren keek de kattin gepijnigd naar de grond, de steken in haar zij waren nu wat minder, aangezien ze liep maar als ze lag voelde ze het bijna branden. De afgelopen dagen was er weinig veranderd waardoor ze er van uit ging dat ze nog niet zou bevallen. "Tigergaze, ik ben bang dat ik de kittens af moet staan aan Bronzemask. Acefray heeft geconstateerd dat als ik ze zal proberen te zorgen het te zwaar voor mijn lichaam zal zijn." Mauwde ze zacht. Haar stem klonk vermoeid en hoewel ze zielsveel van de ongeboren kleintjes hield wist ze dat ze hetgeen moest doen wat het beste voor hen was. Het was niet zo dat ze niet in de buurt zou zijn. Ze zou ze enkel niet zogen, zou ze niet tegen haar buik voelen zoals ze met haar vorige nestje had gedaan. Haar ogen waren licht bevochtigd met tranen die ze niet wou laten, waarna ze haar kop in zijn vacht drukte."Ik houdt van ze, ik zal er voor ze zijn. Echter zogen zit er niet in," fluisterde ze, waarna ze haar kop af wende en moeizaam slikte. Het was het beste zo, daarbij moest ze zich ook concentreren op haar rang, als ze niets deed zou ze niets aan de kittens kunnen geven. Een veilige omgeving was waar alles mee zou startten. Zolang ze nodig was om de clan veilig te houden en daarmee de kittens was dat haar eerste prioriteit. Ook al zouden alle kleintjes het misschien niet begrijpen hield ze van hen. De kittens waren misschien niet geheel gewenst maar nog steeds onschuldige wezens en daardoor was haar warme moederhart toch voor hen geopend. Ook mocht ze Tigergaze wel, meer dan ze toe kon geven. Haar blauwe ogen gleden langs de lange stammen van de bomen waarna ze nog een keer Tigergaze aan keek. "Ze moeten een goede start hebben en als ik het hen niet kan geven, zal ik het mijzelf nooit vergeven." Mauwde ze stil voor zich uit, ze zou het haarzelf niet vergeven als ze nog een kitten verloor. Hoogst waarschijnlijk zat Tigergaze er ook niet op te wachtten nog een jong te verliezen. Ook hij was een kitten verloren nog voordat die had kunnen leven. De kittens die ze tot nu toe had gezoogd en op gevoed waren langzamerhand allemaal Apprentice aan het worden, ze werkten naar een toekomst toe. Waarin enkele misschien ooit een hogere rang zouden krijgen. Waarvan anderen ouders zouden worden, en hopelijk hun kittens liefdevol op zouden kunnen voeden in een warm en hartelijk gezin. Dingen die niet elke kitten had mee gekregen en waarvoor Oceanbreeze en Bronzemask hun best hadden gedaan om de kittens toch iets van een thuis te geven. Ze konden nooit de ouders vervangen maar er wel voor de jongsten van de clan zijn. Oceanbreeze was een kattin die zeker een moeder was, zo gedroeg ze zich dan ook vaak tegen oudere katten. Warm, vriendelijk en wijs. Om niet te vergeten eerlijk, ze wou dat Tigergaze het wist. Dat hij niet uit het niets de kittens bij een andere kattin zou zien liggen, dat hij zich niet door haar verraden zou voelen.

De kattin vertelde hem dat ze een beetje moest lopen, haar gedachten een beetje verzetten. Tigergaze zei verder niet veel, de ander zou het moeten doen met het soort van vriendelijke gebaar dat hij aan haar zijde bleef lopen, zijn korte vacht zo nu en dan kort tegen de hare aan. Als een soort persoonlijke bodyguard. Hij was ook niet van plan om haar - en zijn ongeboren kittens - iets te laten overkomen. Alles tijdens deze reis was fout gegaan. Hij had geen kittens meer gewild, maar in plaats daarvan had StarClan hem twee nesten geschonken. Was het misschien een teken dat hij door moest gaan, dat hij zich niet weer van het slechte pad af moest laten leiden door een bepaalde zilveren kater? Dat hij een goede vader moest zijn voor al zijn kinderen, een liefdevolle.. partner voor Oceanbreeze? Er was niets officieels tussen hen, nog niet. Hij wilde het graag, maar had het gevoel dat zij nog een beetje terughoudend was. Ze moest met hem praten. Meteen keek hij haar recht aan met zijn goudkleurige ogen. Dat leek nooit goed te zijn met poezen, wanneer ze even met je moesten praten. Zijn oren draaiden naar achter. De kittens afstaan aan Bronzemask.. hij slikte. Hij had gedacht dat hij dit samen met Oceanbreeze kon doen, dat dit een begin was voor een toekomst voor hen samen. Maar nu.. nu viel dat allemaal uiteen. Ze zou hun kittens niet kunnen zogen, logisch omdat ze al zoveel kittens zoogde en had gezoogd. Ze had letterlijk al zijn andere kittens onder haar hoedde, of onder haar hoedde gehad wat betreft zijn eerste nestje. Maar deze kittens afstaan aan een ander, hen op laten groeien met kittens die niet aan hun gebonden waren door bloed. Het viel hem zwaar. Hij wilde het niet. Maar er zat niets anders op. Zodra haar blauwe ogen die van hem weer vonden richtte hij zijn kop weg. Hij wilde niet dat hij naar het nest van Bronzemask moest gaan om zijn kittens te zien. Hij had gewild dat ze in hetzelfde nest zouden liggen als Palekit, Wishkit en Spottedkit. Dat ze allemaal één grote familie konden worden. Dat hij een vader kon zijn voor het eerste nest van Oceanbreeze. Zijn oudste dochters zagen de kattin toch al als een soort moeder. Tigergaze klemde zijn kaken op elkaar. "Wanneer ze niet meer gezoogd hoeven te worden, kunnen ze daar weg, toch?" mauwde hij toen terwijl hij zijn ogen iet wat samen kneep. Niet omdat hij boos was, gewoon omdat het een manier van kijken voor hem was. Omdat hij aan het denken was op dit moment, zijn hersens draaide overuren.

De kater bracht er verder niets meer tegen in, echt goedkeuren deed de bengaal het waarschijnlijk ook niet maar hij sprak haar er verder niet op aan. Waarschijnlijk begreep hij wel dat de jonge kattin voldoende had om over na te denken. Immers was ze Deputy en Queen, daarbij had ze ook voldoende zaken die haar aandacht vroegen. Zoals de straf die ze Tigergaze had opgelegd. Binnenkort zou ze die ontheffen, hij had lang genoeg geploeterd om weer aan het werk te kunnen als Warrior. Af en toe voelde de kattin de warme, zachte vacht van de kater tegen zich aan en ontspande ze wat. Ze wist een ding zeker, de kater zou haar niets laten overkomen, haar en de ongeboren kittens beschermen. Alweer voelde ze een zachte steek door haar onderbuik heen gaan, maar sinds die al dagen gebeurd trok ze zich er weinig van aan. Uiteindelijk zou de bevalling wel komen, en hoewel ze deze steken de vorige keer niet had gehad, wist ook zijzelf wel dat het elke zwangerschap anders kon zijn en het misschien wel een kitten was die wat drukker bewoog. Hoewel ze ooit de partner van Tigergaze zou willen worden, was ze er nu nog niet klaar voor. Neverland was nog niet eens zo lang overleden en ze wou niet aan hem ten onder doen. Hoewel hij waarschijnlijk de relatie wel goed zou keuren, was hij niet altijd een kater geweest die verder keek dan zijn neus lang was? Hij wou vast dat ze gelukkig was en hun kittens nog steeds een soort vaderfiguur zouden hebben. Hoewel Tigergaze geen geheel schone lei had, leek hij zich vele malen beter te gedragen dan hij vroeger had gedaan. Oceanbreeze had zeker respect voor hem. Zodra ze hem aan had geven dat ze moesten praten keek hij haar met zijn gouden ogen recht aan. Oceanbreeze keek niet weg zodra ze hem naar haar eerste paar zinnen aan had durven kijken. Eerst had ze haar kop spijtig in zijn vacht begraven voordat ze op had gekeken en haar blik recht op die van hem had gezet. Ze was eerlijk, ze kon hem geen pijn doen. Ze vertrouwde er op dat de kater naar haar zou luisteren en er respectvol mee om zou gaan. Kort nadat haar ogen die van hem hadden gevonden, draaide de kater zijn kop weg. Oceanbreeze slikte even moeizaam waarna ze haar kop boog. Had ze hem nu gekwetst? De kater klemde zijn kaken op elkaar voordat hij weer sprak. Duidelijk nadenkend over wat hij zou zeggen, duidelijk geluisterd naar wat de kattin hem had verteld. "Wanneer ze niet meer gezoogd hoeven worden, kunnen ze daar weg, toch?" Mauwde hij terwijl hij zijn ogen op een niet zo sinistere manier samen kneep. De kater zag er rustig uit, nadenkend. "Ja, dan zijn ze niet meer afhankelijk van melk die ik niet kan geven." Mauwde ze waarna ze een stilte liet vallen. Inmiddels waren ze al dichter bij de beekjes gekomen en zou het niet lang meer duren voordat ze waarschijnlijk de Rapids zouden bereiken. Oceanbreeze was nu ze alles had gezegd doodop. Haar blauwe ogen kneep ze even samen voordat ze ging zitten en voorzichtig slikte. Ze moest even rusten en eigenlijk had ze ook nog behoorlijke dorst. Misschien kon Tigergaze wat water halen, dat was nu toch niet al te ver weg. Hoewel het verder was dan ze eigenlijk had gewild, zou hij vast snel heen en weer kunnen lopen. "Tigergaze ik moet even rusten," mauwde ze, haar stem kalm en ademhaling rustig. Toch was het duidelijk dat haar lichaam niet meer veel verder kon lopen. "Kan je wat water halen?" Mauwde ze daarna, voorzichtig. Aangezien ze bijna zeker was dat de kater haar hoogzwanger als ze was van zijn kittens, misschien liever niet alleen liet. Ze probeerde haar lichaam wat te ontspannen terwijl ze haar poten onder haar krulde en haar kop even op de grond neer legde. Haar oren wiebelde ze heen en weer waarna ze zuchtte. De steken waren nog steeds aanwezig en hoewel ze die er normaal uit zou lopen, was ze nu ze hem had verteld waar het op stond, eindelijk in staat haar gedachten op een rijtje te zetten en wat te ontspannen. Ze hoefde niet meer zenuwachtig rond te lopen en ondanks de lichte pijn die ze voelde was ze relatief op haar gemak. Het was vast veilig genoeg, er waren geen sporen van vossen en andere wezens. Zelfs roofvogels waren niet te horen in de buurt. Oceanbreeze had er alle vertrouwen in dat ze veilig zou zijn tot de terugkomst van Tigergaze.

Het was een bittere appel waar hij doorheen zou moeten bijten. En dat was moeilijk, zeker omdat hij alles zo graag anders had willen zien op dit moment. De grote kater keek kort naar Oceanbreeze toen deze bevestigde dat de kittens weg konden bij Bronzemask wanneer ze niet meer afhankelijk waren van melk. Dan konden ze hun kleine gezinnetje alsnog vormen, misschien was de kattin er dan wel klaar voor. Want hij wist dat ze er nog niet klaar voor was om een nieuwe partner te hebben. Die van hem was al een langere tijd geleden. Hij had leren leven met de dood van Mousewish, ondanks dat het elke dag pijn deed. Hij had één van zijn dochtertjes naar haar vernoemd, Wishkit. Ondanks dat deze niet met de rood witte kattin verbonden was met bloed, was het toch iets voor Tigergaze om aan vast te houden. Een bevestiging dat de kattin altijd een speciaal plekje in zijn hart zou houden, ondanks dat deze nu aan Oceanbreeze toebehoorde. Hij was niet van plan om twee keer dezelfde fout te maken in de liefde. Echt niet. "Maar natuurlijk.." mompelde hij toen ze zei dat ze uit moest rusten en vervolgens vroeg of hij wat water wilde halen. Ergens liet hij haar liever niet alleen.. maar had hij een keus? Hij stak zijn neus even in de lucht om de omgeving te checken, er leken geen roofdieren in de buurt te zijn. Kort duwde hij zijn grote kop in haar nek, waarna hij zijn eikenblad beetpakte en een sprinte trok in de richting van de dichts bijzijnde beek.

Oceanbreeze wist ergens wel dat Tigergaze van haar hield, hoewel het natuurlijk wel een aparte ervaring was hield ze ook van hem. Neverland was ze nog lang niet vergeten en of ze haar eerste liefde ooit vergeten zou was nog maar de vraag. In ieder geval stond ze open voor een nieuwe liefde. Dit was misschien vroeg en ze wou ook nog geen partner maar Oceanbreeze wist wel dat ze van haar tijd met Tigergaze genoot. Meer dan ze toe wou geven en iets dat ze voorlopig ook nog niet toe zou geven. Toch weerhield het haar er niet van om hem op de hoogte te stellen van de kittens en natuurlijk samen met hem voor zijn pasgeboren kittens met Tigerspots te zorgen. Hoewel ze liggend nog steeds de druk op haar buik voelde, samen met de zachte steken die ze inmiddels wel gewend was, maakte ze zich weinig zorgen over het feit dat ze alleen zou zijn als ze Tigergaze weg stuurde. Ze had dorst en de kans dat de bevalling nu zou startten was behoorlijk klein. Ze deed het rustig aan en waarschijnlijk zouden de kittens nog wel even in de buik zitten. "Maar natuurlijk.." Stemde de kater zachtjes in toen ze hem vroeg toch water te halen, terwijl zijzelf even uitrustte. De kater stak zijn neus in de lucht, net zoals Oceanbreeze net ervoor had gedaan, voordat hij in beweging kwam. Ze voelde een steek in haar hart toen ze doorhad dat de kater haar echt beschermde. Hoewel ze normaal gesproken liever voor zichzelf zorgde, wist ze dat met haar ongeboren kittens in haar buik, het beter was om het zekere voor het onzekere te nemen. Zodra de kater uit het zicht verdween, samen met een eikenblad in zijn mond, zuchtte de bruingrijze gestreepte kattin. Een wat fellere steek trok door haar buik heen en even keek ze verward op. Zo fel waren de steken de afgelopen tijd nog niet geweest, voorzichtig bewoog ze iets waarna ze nog zo'n steek waarnam. Haar blauwe ogen werden opengesperd waarna ze haar ademhaling probeerde te kalmeren. Het waren nog maar twee steken geweest, het zou nog wel even duren voordat de kittens kwamen. Terug naar de grot lopen zou te lang duren, maar Tigergaze was in de buurt. Er zouden geen roofdieren zijn die haar en haar kittens konden aanvallen. Het was allemaal veilig, ze moest rustig blijven. Ze had dit toch al eerder gedaan! Nog een paar steken lieten haar sidderen van de pijn, inmiddels had ze zich op haar flank laten zakken en kwam haar ademhaling met horten en stoten. Haar blauwe ogen sloot ze even waarna ze zich schrap zette voor een sterkere wee. Zachte pootstappen weerklonken in haar oren en even deed ze de moeite om overeind te komen. Daar zag ze een bekende kater staan, Skyteller. De nog relatief onbekende kater die de Tribe had geleid. Die Brindleleaf onder zijn hoede had genomen en voor haar had gezorgd. Hoewel ze niet het hele verhaal van haar vroegere mentor kende, was ze toch redelijk blij hem te zien. Ze wist dat ze alle hulp kon gebruiken met een bevalling, hoewel die ervaring niet geheel nieuw was voor de jonge kattin. Daarbij wist ze ook dat hij een Healer was, iets dat een beetje op een Medicine Cat leek en dus zou hij vast wel wat raad weten met de toestand waarin ze zich nu bevond. Oceanbreeze drukte haar oren in haar nek terwijl ze haar kaken stevig op elkaar klemde, om een kreet van pijn tegen te gaan. Ze kon niet ruiken of er nog meer wezens in de buurt waren en ze wou dan ook zeker niet de volle aandacht van hen naar haar toe trekken. Tigergaze, ze hoopte dat hij op tijd terug kwam om de geboorte van zijn kittens mee te krijgen. Waarom had ze hem weg gestuurd, het was natuurlijk niet zo dat ze de eerste tekenen van een bevalling al gemerkt had, ze had al tijden steken gehad, niet zo erg als de weeën die haar lichaam nu lieten trillen, en haar flanken lieten sidderen, maar ze had ze wel gevoeld. Oceanbreeze hapte naar adem waarna ze haar bek opende om Skyteller te roepen, voor het geval dat hij haar nog niet had gezien. Immers was er om haar heen redelijk wat lichte begroeiing. "S-Sky...," mauwde de kattin zwakjes tussen haar hijgende ademhaling door. Haar stem klonk even warm en zacht als altijd terwijl ze haar ogen weer sloot. De pootstappen kwamen dichterbij en de kattin hief even vermoeid haar kop op. "Help," bracht ze met een stille schreeuw uit. Eentje die waarschijnlijk niet harder was dan een fluistering. Een stil geroep om hulp bij haar bevalling die een zware beloofde te worden.

Zodra de kater eenmaal plaats had genomen bij de drachtige kattin. Ontspande ze iets, immers was het zeer zeker een geruststelling een wat oudere kater bij zich te hebben. Voor het geval dat er wel iets mis zou gaan tijdens of na de bevalling. Daarbij deed het haar goed om te weten dat er een kat meer was om haar kittens te beschermen, en hoewel ze Skyteller natuurlijk niet goed kende, was hij een gerespecteerde Tribekat. Immers had ze hem met wijze woorden horen spreken en had hij hen al lang zijn territorium uit kunnen laten jagen, in plaats daarvan had hij hen onderdak gegund en met hen gesproken. Ondanks het feit dat de vier clans ook nog eens van hun prooi aten en hen in gevaar konden brengen als ze dat wouden. Ze waren met genoeg katten. Oceanbreeze voelde dat de weeën wat sneller naar elkaar op volgden en wist dat het niet zo lang meer zou duren voordat de eerste kitten zou komen. De eerste van vele kittens, want hoewel ze verzwakt was, beloofde ze een behoorlijke hoeveelheid kroost te krijgen. Oceanbreeze liet een zacht piepend geluidje horen terwijl de kattin begon te persen, haar lichaam kronkelde op de grond en het kopje met nog het vruchtzakje er om heen kwam naar buiten toe. Ze hijgde waarna ze even enkele seconde stil bleef liggen, het duurde niet lang voordat de weeën weer sterk genoeg waren om te persen en de kattin de eerste kitten naast haar had liggen. Het was een bengaaltje, net zoals zijn vader. Haar kop tilde de kattin moeizaam op waarna ze wat rechter op probeerde te gaan zitten, de resterende weeën negerend. Ze keek Skyteller aan, ze kon er niet geheel bij, gewoon omdat ze zo moe was en haar lichaam nog veel te doen had. Ze legde haar kop weer neer waarna ze zachtjes sprak. "Skyteller, kun je..." Mauwde ze voordat een zachte krijs haar mond verliet, ze had dit keer haar kaken niet op elkaar geklemd voor de pijn, waardoor ze geluid maakte bij de wee die haar lichaam weer deed trillen. Ze hoopte dat hij begreep wat hij moest doen, de kitten schoonlikken en bij haar neer leggen. Hoewel ze de kittens niet zou kunnen zogen, tenminste niet voor lang, zou hij de eerste maaltijd van haar kunnen krijgen. Haar lichaam trilde terwijl ze de kater met haar zachte blauwe blik aan keek. Ze bestudeerde zijn geoefende acties voordat ze haar blik naar het bengaaltje liet glijden. Een prachtige kitten, een kitten van haar en Tigergaze en hoewel hij haar partner niet was, voelde ze haar hart toch warm worden bij het aanzicht van de jonge kitten. Zodra de kitten dan ook eindelijk bij haar lag, zuchtte ze zachtjes. Hij moest een passende naam hebben, en hoewel ze wel door had dat hij niet zo soepel ademde, had ze een goede hoop dat hij gezond was. "Skykit," mauwde ze zacht, precies op het moment dat ze weer een aantal pootstappen hoorde. Tigergaze? Net toen ze de naam over haar lippen perste, stopte de pasgeboren kitten met ademen en keek ze met grote ogen toe, hoe de kitten doodstil bleef liggen. Haar blauwe ogen schoten van het grote gestalte van Tigergaze naar die van Skyteller. Was haar zoontje nu overleden?

De kater was nietsvermoedend water gaan halen. Natuurlijk was hij wel wat sneller dan gewoonlijk, hij had de pas er goed inzitten. Maar hij kon er niets aan doen dat hij Oceanbreeze liever niet alleen liet in deze toestand. Hij voelde zich verantwoordelijk voor dit alles.. voor haar. StarClan, hij hield van haar en ze droeg zijn kittens, ondanks dat ze nog geen echte partners waren. Maar er was wel iets tussen hen, en deze kittens zouden het bindende bewijs zijn. Voorzichtig vulde de kater het eikenblad met water, tilde het weer op en liep met nog altijd een redelijk versnelde pas terug naar de plaats waar hij de deputy achter had gelaten. De geur van bloed drong zijn neus binnen, en de geur van een Tribe kat. Een vernauwend gevoel kwam in zijn maag, terwijl hij zijn pas versnelde. Het maakte hem niet uit dat het water er aan alle kanten uitviel. Hij kwam terug op de plaats waar hij haar had achtergelaten. De bevalling was begonnen, iets te vroeg waarschijnlijk. De medicine cats van de clan hadden gezegd dat het nog wel even kon duren, maar ze werden geboren. Hier en nu. De kater snelde dichterbij en zag een gestreept katertje aan haar buik liggen, wat ongetwijfeld de eerste kitten moest zijn. Hij hoorde de naam van het wezentje, van zijn eerste zoon met Oceanbreeze. Skykit. Zijn blik ging naar de Tribe healer die zich naast de deputy bevond, Skyteller. En toen stopte de kitten met ademen. Tigergaze snelde dichterbij, legde het eikenblad neer wat enkel nog wat druppeltjes bevatte en zakte aan de andere kant van zijn partner neer, om vervolgens zijn neus kort in haar nek te duwen. Met grote ogen keek hij toe. Zijn zoontje was dood. Skykit had maar kort geleefd, en had zich nu al bij StarClan gevoegd. Skyteller probeerde het kleintje nog te redden, maar het was al te laat. "Ocean.." fluisterde hij zachtjes. Hij moest nu sterk blijven voor haar, haar laten weten dat ze niet alleen was.

S K Y K I T

Er was veel dat het jonge katertje nog niet wist. Hij groeide en ontwikkelde zoals elke kitten moest, was levensvatbaar geworden, nog wel wat aan de jonge en kleine kant, maar ver genoeg ontwikkeld om de koude harde buitenwereld aan te kunnen. Het verzwakte lichaam van zijn nog redelijk jonge moeder, deerde hem niet. Hij groeide zoals elke kitten dat deed, samen met zijn broertje en vier jongere zusjes. De kattin kreeg genoeg voedsel binnen om de ongeboren kittens te voeden, samen met de kittens die ze in haar nest had liggen. Waaronder enkele kittens die hij als hij zijn ogen zou openen, zou leren kennen als zijn halfbroer en halfzussen. Echter moest het dan wel zo ver komen voor de jonge kitten. Hij was ontwikkeld tot een prachtig bengaaltje, een bruine katertje dat ondanks zijn smalle, slanke lichaam behoorlijk veel weg had van zijn vader. Niemand kon ontkennen dat Tigergaze de vader van het nestje zou zijn. Hoewel de dagen rustig waren verstreken en de jonge ongeboren kitten niets door had van zijn moeders lichamelijke zwakte, was nu de tijd dan toch gekomen voor de kattin om te bevallen. Hij zou als oudste geboren worden, als eerste in het nest van Oceanbreeze en Tigergaze, twee trotse Windclanners. Met zijn moeder als Deputy en zijn vader als Warrior, wanneer hij weer zijn taken uit zou mogen voeren. Veilig in het vruchtwater, werd het kleine katertje verplaatst. Zijn lichaam stribbelde niet tegen, hij had geen last van de tocht naar de bewoonde wereld toe. Naar enkele stevige weeën kwam het katje op de grond terecht, in de koude lucht. Een kater waar hij later naar vernoemd zou worden, likte hem droog en schoon, waarna zijn moeder op hem neer keek. Hij zou nooit in levende lijve zijn moeders helderblauwe ogen zien, ogen die hij had geërfd van haar. Of met trots naar haar kunnen kijken, nee hij zou nooit bij zijn familie zijn totdat hij hen weer in Starclan zou wederzien. Zijn ademhaling was zwak en bijna raspig, elke teug deed zijn lichaam zeer en uiteindelijk was hij om de een of andere reden niet in staat om te blijven ademen. Als hij had kunnen horen, had hij zijn moeders stem gehoord, terwijl hij zijn laatste adem uitblies. Terwijl hij zijn naam kreeg, Skykit. Ook had hij dan zijn vader aan horen komen lopen, terwijl hij zijn zoontje zag sterven. Terwijl de ziel van Skykit zijn tocht naar Starclan maakte, leek Skyteller hem nog proberen te redden. Met stevige likken op zijn borstkasje, dat niets meer uit zouden halen. Hij was al overleden. Starclan zou eeuwig zijn thuis zijn, en daar zou hij vast niet alleen zijn. De jonge Skykit had een halfzusje en halfbroertje in de velden van Starclan en ook enkele andere Windclanners waren daar, die waarschijnlijk het katje wel zouden begroetten. Het gemis van een kitten echter zou zwaar wegen op zijn ouders. Ondanks dat ze nog geen partners waren, was hij toch een product van hun liefde. Liefde die nog op moest bloeien.

De pijn was iets wat ze had kunnen verwachtten, ondanks het feit dat ze eerder een bevalling had gehad, had de pijn van de weeën haar toch overvallen. Zeuren en klagen deed de kattin echter niet, ze zocht wel naar hulp. Ze kon het niet alleen, Oceanbreeze wist dat ze hulp nodig had. Zeker met het gevoel dat er aardig wat kittens aan zaten te komen, wou ze niet alleen zijn. Daarbij waren de steken die ze tijdens haar zwangerschap al had gehad, vast geen goede voorbode. Skyteller, de Healer van de Tribe waar ze momenteel waren, leek het geen probleem te vinden de jongere kattin te helpen. Ze had hem dan ook hijgend en tussen de pijnlijke steken door weten te roepen. Hoewel ze overduidelijk niet in paniek raakte en zich probeerde te ontspannen, ontspande de kattin zich pas echt zodra de kater naast haar stond. Ze had enkele keren naar adem gehapt, wanneer de weeën zo sterk waren dat ze haar flanken deden sidderen. Het was alles behalve een pretje, en zou vast ook geen pretje worden. Toch had ze het er voor over, kittens waren onschuldige liefdevolle wezens. Daar wist de Queen alles van, immers was ze al Moons een van de weinig levende Queens van Windclan en had ze dus ook talloze kittens onder haar vriendelijke warme hoede gehad. Hoewel ze nooit hun ouders zou kunnen vervangen, dat was te veel gevraagd. Ze was ook maar een kattin. "Rustig aan. Het gaat allemaal vanzelf als je rustig blijft ademhalen en niet teveel in paniek schiet. Er zijn wel meer queens die hun kittens ter wereld hebben gebracht middenin de wildernis." Suste de oudere kater, waarna Oceanbreeze haar oor even dankbaar naar hem toe bewoog en haar ogen dichtkneep. De pijn was afschuwelijk, toch verloor ze niet al te veel bloed en verliep de bevalling voorspoedig. Nog voordat de kater haar een stok had kunnen brengen, lag er al een kitten naast haar. Ze vroeg hem toen ze niet in staat was zelf goed bij haar kitten te komen, hem schoon te likken. De kater had het vast al talloze keren gedaan, en hoewel hij niet bij haar Clan hoorde vertrouwde ze hem toch met haar kleine bengaaltje. Een krijs had haar mond verlaten terwijl ze sprak, aangezien ze dus niet door de pijn heen beet en een sterke wee niet verwacht had. Snel richtte de kattin haar aandacht op de stok, terwijl ze die tussen haar kaken klemde, waarna ze de kundige bewegingen van Skyteller observeerde. Skyteller's oren spitsten toen ze de kleine kitten zijn naam gaf, hem naar de kater voor haar vernoemde. Echter mocht het jonge diertje niet lang leven. Zijn ademhaling was raspend en zwak geweest, en zijn vader was enkel in staat geweest zijn laatste ademhaling te zien, voordat het diertje tegelijk met de zachte stem van  Oceanbreeze overleed. Echter leek Skyteller niet zo snel op te geven, terwijl Oceanbreeze doodstil en verward toekeek. Hij richtte zijn volle aandacht op de pas overleden kitten waarna hij over de borstkas likte, in de hoop haar kitten te stimuleren. Echter mocht dit niet baten, haar zoon zou niet leven. De bruingrijs gestreepte kattin schreeuwde het echter niet uit zoals andere Queens het misschien zouden doen als ze doorhadden dat een kitten was overleden. Later kon ze altijd rouwen om de kleine Skykit, nu had ze nog enkele andere kittens om te baren om voor te zijn. Kittens die nog wel leefden en waar ze haar concentratie op moest houden. De weeën waren sterker geworden, waardoor de kattin wist dat de tweede kitten waarschijnlijk al snel zou komen."Ocean," mauwde de vader van haar kittens. De jonge kattin wierp haar blauwe zachte blik op de kater, waarna ze moeizaam slikte. "L-Later." Mauwde ze enkel haperig. Later zou ze rouwen, nu moest ze verder. Ze moest het volhouden. Haar kaken klemde zich weer steviger om de tak heen, waarna ze een zachte warme blik op Skyteller wierp.

Een laatste paar pootstappen waren te horen, door de bosjes heen. Waarschijnlijk had nog een dier haar gehoord met haar laatste krijs, of de stem van Tigergaze. Oceanbreeze tilde haar kop vermoeid op terwijl ze bekende poten zag verschijnen, namelijk die van een goede Shadowclanner, van een oude vriend. Acefray. De Medicinecat was waarschijnlijk net als hen op pad geweest om water of planten te halen. Wat het ook was, ze was blij om nog een bekend gezicht te zien. Naar hem mauwen deed ze enkel niet, want haar tweede kitten was in aantocht en haar lichaam kronkelde op de grond. Ook deze kitten was niet aan de grote kant. Zijn blauwgrijze vacht was door het vlies te zien en Oceanbreeze keek met liefdevolle warme ogen naar het kleine wondertje. Haar andere wonder was ze natuurlijk nog niet vergeten, Skykit. Deze kitten leek echter wel al sterker te zijn dan zijn broer. Oceanbreeze gebaarde met betraande ogen dat Tigergaze de kitten schoon moest likken. Waarna ze zuchtte. Een passende naam voor deze kitten wist ze al wel, het was een gevecht geweest om hem op deze wereld te zetten, levend op de wereld te krijgen. Hij deed haar met zijn vacht ook wel denken aan Acefray, en het laatste woord betekende gevecht. Haar blauwe ogen gleden naar de kitten toe waarna ze met zachte stem sprak. "Fraykit," Meer dan dat kon ze er echter ook niet uit krijgen, want de volgende kittens waren al klaar om geboren te worden. Oceanbreeze zette zich schrap terwijl ze met angstige ogen haar tweede kitten nauwlettend in de gaten hield. Laat hem leven, oh Starclan. Hij moest blijven leven, hij moest bij hen blijven. Dat kon niet anders. Ze zou niet nog een kitten willen verliezen, zo kort na de geboorte. Het was al erg genoeg dat ze Rosekit en de pas overleden Skykit moest missen.

Weer trilde haar lichaam, haar kop tilde de kattin niet op, terwijl ze diep ademde. Haar lichaam leek rustig, maar niet ontspannen. De samentrekkingen van de spieren zorgden daar dan ook wel voor. De prachtige Queen wist zonder al te veel problemen haar eerste dochtertje van Tigergaze op de wereld te brengen. Deze kitten had een rood-witte vacht en deed haar daardoor aan een leeuw denken. Daarbij herinnerde ze het gesprek met Everstar dat ze kort nadat de rosse Leader een leven had verloren, had gehad. Over Lionroar en zijn onschuld. Dat alles bij elkaar deed haar denken aan een naam die de kitten kon dragen. Hopelijk met trots, een naam die zou laten blijken dat ze Lionroar niet langer als verrader zag, ondanks dat nog niet iedereen van zijn onschuld af wist. "Lionkit," fluisterde ze, maar ze kwam verder niet in beweging. Haar oor bewoog ze even naar Tigergaze toe, om hem om toestemming te vragen de kitten zo te noemen. Immers waren het ook zijn kinderen. Ondanks dat de kattin de stok nog steeds vast had, kwam een zachte kreet weer over haar lippen heen. De bevalling was zwaarder, heftiger dan haar vorige. Die in het midden van Windclancamp was gebeurd. Tijdens een Sharing Tongues. Oceanbreeze haalde hijgend adem waarna ze haar ogen weer sloot en even zo stil mogelijk bleef liggen. In de hoop wat op adem te kunnen komen voordat de bevalling verder vorderde.

Lang kreeg de kattin echter niet de tijd, hun volgende dochtertje zou komen. Een wittige kitten, net zoals Faithkit. Een kitten die haar zou doen denken aan haar thuis, het kamp en het gebied dat ze achter hadden moeten laten. De grote familie die nog om haar heen zat, waar ze op kon vertrouwen en die haar een gevoel van thuis gaven. Ondanks dat hun huis verdwenen was hadden ze ergens nog een thuis, een thuis die ze vroeger gedeeld had met haar halfbroer Whitelion, een thuis waar ze Tigergaze en Neverland had leren kennen. Mooie herinneringen, en nog mooiere herinneringen die misschien geschept zouden worden. De kitten werd vloeiend geboren en dit keer kwam Oceanbreeze wel moeizaam overeind om de kitten zelf schoon te likken. Met trotse blauwe ogen keek ze haar jonge dochter aan. "Homekit," Haar stem klonk gejaagd maar tevreden, trots. De kittens na Skykit leken tot nu toe allemaal gezond en sterker dat de overleden kitten.

De tijd van Skykit was te kort geweest, net zoals de tijd om te rusten was. Oceanbreeze liet haar kop weer vallen aangezien er nog een kitten aan kwam. De stok was inmiddels al verdwenen, en echt gebruiken deed ze hem verder ook niet. Ze zocht er niet meer na, haar lichaam deed het werk. Hoewel het nog steeds pijnlijk werk bleef, het was het waard. Ze had nu nog even met haar kittens, voordat ze Bronzemask zou vragen de kittens voor haar te zogen. Oceanbreeze hoopte zo op een betere start voor de jonge kittens. Hoewel haar acties haar niet altijd trots hadden gemaakt, maakte de kittens haar dat wel. Ze waren de toekomst en de meeste kittens onder haar hoede zouden vast waardige Warriors worden. Al waren er wel enkele die eerst wat beter de Warrior Code zouden mogen leren kennen. Toch wist ze ook dat Tigergaze een moeilijke kitten was geweest en kijk waar hij nu stond. Hij was een geweldige vader en goede Warrior. Een kleine kitten die leek op Oceanbreeze was de volgende die geboren werd. Haar strepen deden haar denken aan een web en de lange pootjes aan een spin, waardoor de naam natuurlijk geen wonder was. "Spiderkit," haar derde dochter in dit nest, maar niet de laatste. De laatste moest nog komen en Oceanbreeeze raakte langzaam uitgeput.

De weeën bleven sterk en heftig door haar lichaam rollen en af en toe trok ze ongemakkelijk haar mondhoeken op, waardoor haar scherpe hoektanden te zien waren. Toch verliep ook de laatste geboorte voorspoedig. Naar enkele keren te persen viel dan uiteindelijk een laatste kitten naast haar vermoeide lichaam neer. Een bengaaltje, energie om deze kitten een naam te geven had ze niet meer, waardoor ze stil bleef liggen en haar blauwe ogen vol tranen vulde. De pijn en de weeën werden minder, de bevalling was ten einde en hoe. Zwaar en heftig, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Ze was niet alleen enkele kittens rijker, ze was er ook een verloren. "Tiger, geef haar een naam," mauwde ze zwakjes, waarna ze haar kop liet liggen en haar zwoegende flanken duidelijk zichtbaar waren. Haar ademhaling kwam nog snel, maar leek wel onder controle. Ze was niet in paniek, de bevalling zelf was goed verlopen en ook haar lichaam leek wel redelijk in orde, geen grote bloedingen en ook was ze niet duizelig. Ze was enkel verschrikkelijk moe. Ze moest rusten, op adem komen en dan zou ze met haar kittens de tocht terug naar de Clan Cavern kunnen maken. Nu echter nog niet, maar met drie sterke katers aan haar zijde, had ze er alle vertrouwen in dat ze tot die tijd veilig zouden zijn.

[postvolgorde]
Acefray
Fraykit
Lionkit
Homekit
Spiderkit
Seakit
Skyteller
Tigergaze