Take me back to the night we met...

Met een schok was de poes wakker geworden uit haar dromen. Ze was gewekt door plotselinge steken in haar buik.  En hoewel ze een medicine cat was, ze wist niet waar dit vandaan kon komen. Ze had geen idee. Had ze maar een idee gehad. De steken werden erger en de poes kermde het uit van de pijn die ze had. Met angstige, grote ogen keek ze om zich heen. Er was geen kruiden in de buurt die ze kon identificeren, niks dat de pijn kon stoppen. Alles wat ze had was nog in de grot… zou ze de trip terug redden? Mist probeerde haar poten weer onder haar lichaam te duwen maar elke beweging maakte het zo dat de pijn erger en intenser werd. Tranen stroomden over de wangen van de poes. Waarom gebeurde dit? Ging ze hier dood? Alleen? Ze had nooit geweten dat er iets mis met haar was geweest, nooit had ze iets gevoeld. Een koude rilling trok over haar rug heen terwijl ze zichzelf hard tegen de grond drukte in de hoop de pijn kwijt te raken. Het lukte niet, hoe ze ook bewoog.
Was dit wat haar moeder net bedoeld had? Toen ze eraan dacht klonken de woorden door haar hoofd heen: “When mists clear, true intentions will shine through.”. Maar wat betekende dat? Bedoelde ze daarmee dat als zij dood zou gaan, haar echte bedoelingen waar werden? Of bedoelde ze iets anders? Haar dood kon niks te maken hebben met de wijsheid die haar moeder haar meegegeven had. Veel meer kon ze er ook niet meer aan denken, want haar hele gedachtengang was geconcentreerd op de pijn die ze voelde. Pijn die nu door haar buik leek te bewegen. Van het midden van haar buik naar onderen. De enige keer dat ze van zulke pijnen had gehoord was toen Jayfeather haar geboortes had uitgelegd. Haar hoofd tolde bij het idee. Dit konden nooit zulke pijnen zijn. Nooit. Ze geloofde het niet. Starclan zou haar nooit zo straffen, dat konden ze niet doen.

Ze was weer gaan liggen, want lopen ging het niet worden. Rustig legde ze zich neer op haar zij, kermde van de pijn terwijl ze dat deed. Mistgaze haar ademhaling versnelde drastisch bij het idee van geboorteweeën. Paniek kneep haar longen dicht. Weer krijste de poes het uit over de vlakte, voor dovemansoren. Want niemand was in de buurt. De pijn werd heviger en Mist haar lichaam gaf aan wat het wou. Persen. ”Nee, nee dat kan niet. Nee niet doen. Stop! Stop!” gilde ze kwaad, meer tegen zichzelf dan tegen wie dan ook. ”Nee!” riep ze luid en met die laatste nee duwde haar lichaam een kit ter wereld. Tranen kwamen uit de poes haar ogen terwijl ze met een zucht zich verslagen liet vallen. Ze hoopte dat het voorbij zou zijn - en voor heel even leek het ook zo - maar toen begon de pijn van voor af aan. Mistgaze was zo in shock dat de rest vanzelf ging. Alles ging op automatische piloot. Ze kreunde, schreeuwde, huilde maar het gebeurde. De tweede en laatste kit werd geboren. Huilend en bevend liet de poes zich vallen op de koude grond, tussen de paarse heidenbloemen waar ze zo van hield.

Ze durfde niet achterom te kijken, bang voor wat ze zou zien. Ze had geen kittens gehoord, geen lieve zachte jengeltjes zoals ze die kende uit de nursery. Mistgaze had zelf allang gevoeld wat er aan de hand was geweest toen de eerste kit was gekomen. Het huilen was nog steeds niet gestopt, net als het trillen en net als het snelle ademen. Ze had niet eens de geluiden in de verte gehoord. Want in dit moment maakte het haar niet uit als een bergleeuw haar leven zou komen nemen. Ze mochten haar komen halen, Starclan mocht haar hebben. Want als dit de straf was voor liefhebben, dan wou ze haar leven niet meer. Bevend kroop de poes om haar eigen as heen, naar de levenloze koude hoopjes in het donker. Uit het instinct in haar, maar ook uit al haar lessen als medicine cat, begon ze ze toch schoon te likken. Ondanks dat hun lichamen al afgekoeld waren en ze wist dat de kittens niet eens een eerste adem hadden gehad om mee te beginnen. Mistgaze voelde de blik in haar rug branden, de aanwezigheid naast haar. Ze hoopte dat het de bergleeuw was die op het punt stond de poes te vermoorden, maar ze had allang geroken dat het een bekende was. ”A-alpinekit… en mou-mountainkit..” en zo hadden ze kleine hoopjes namen gekregen, namen die ze meteen konden dragen in Starclan. Met een luide snik drukte Mist haar kop tegen de kleintjes aan. Ze miste ze, ondanks dat ze niet eens van hun bestaan had geweten.

Rowanflight first!

Hoe had hij zo tegen haar kunnen doen. Hoe had hij haar weg kunnen pushen uit zijn leven terwijl zij zelf in net zoveel pijn was als hij. Zealspark was ook een vriend van haar geweest. Beste vriend van haar zus. En toch was hij inhalig en kinderachtig geweest door enkel aan zijn eigen pijn en leed te denken. Hij moest haar vinden om zijn excuses aan te bieden. Aan te geven dat zijn ziekmakende woorden niet de waarheid geweest waren en dat hij haar terug wou bij zijn zijde. Mist was zijn vriendin. Zijn Medicine Cat.. Degene wie zijn hele hart had overgenomen. En nu had hij haar weggepushed zonder redenering of hoop op iets beters. Hij was een ziekmakend monster daarvoor en het brak zijn hart.

Dus zodra hij op adem was gekomen en zijn eigen emoties opnieuw naar achteren had geduwd liep hij weer de grot uit en riep haar naam. Wat zoekend keek hij rond maar wist haarr natuurlijk zo niet te zien. Zijn hart verkrampte zich in angst. Wat als ze verdwenen was net zoals Zeal. Wat als ze hem verlaten had. Wat als hij opnieuw alleen was.. Met trillende poten begon hij te rennen. De highlands riepen naar hem zonder weet waarom en zo snel zijn poten hem konden dragen schoot hij richting het gebied.

Toen hij hier aankwam wou hij het liefste direct een rechtsomkeert maken en verdwijnen. De geur van bloed en wanhoop hingen in de lucht en voor een seconde verwachtte Rowan het dode lichaam van Mist te vinden. Inplaats daarvan hoorde hij haar zachte snikkende stem. Twee namen die gesproken werden en hem leeg vanbinnen lieten. Alpinekit.. Mountainkit.. Was dat.. Nee. Ze haden een keer een foutje gemaakt. Van geluk eindelijk even veilig te zijn. Maar..

Met trillende poten stapte hij verder. Tranen brandend in zijn gouden ogen die geen enkele emotie meer vasthielden behalve pijn zodra hij de twee levenloze lichaampjes zag. "M..mistgaze nee. Vertel me dat het niet waar is." Fluisterde hij ergens nog verbaast dat er uberhaupt een stem uit zijn keel kwam terwijl hij zichzelf liet neerstorten naast de lichaampjes en naast haar. Zijn kittens.. Hun kittens.. Dit was zijn schuld. Hij had haar niet weg mogen sturen. Starclan had hen gestraft.

Hij had zijn kittens vermoord.

Natuurlijk had ze zijn geuren al geroken. Ze wist dat hij het was, dat was de enige reden dat ze niet op haar hoede was nu. Want ze was kwetsbaar, zo kwetsbaar.. "M..mistgaze nee. Vertel me dat het niet waar is." Tranen die al in haar ogen stonden liepen nu over haar wangen en ze veegde ze weg, maar nieuwe kwamen zo weer terug. Ze kon hem niet aankijken, maar ze moest wel. Ze moest kijken of hij ook zoveel pijn had als zij, of dat het hem niks uitmaakte. Moeizaam draaide ze haar kop naar de kater. "Het is w-waar.." snikte ze zachtjes. "Starclan heeft ons gestraft. Mij gestraft. Brightspots wou het vertellen.. ik.. ik ben niet de medicine cat die Thunderclan verdiend." Zou ze haar rang op moeten geven? Wat dat waar haar moeder op doelde? "Misschien is het beter, als ik de clan verlaat." zei ze toen tegen Rowanflight. Haar blik ging eventjes over de dode lichaampjes, het was een sneu tafereel zo. Haar leven lag voor de zoveelste keer aan diggelen. Verslagen liet de poes haar kop vallen, ze was zo moe. Maar ze wist dat ze een mooie plek uit moest gaan zoeken voor haar kittens. Haar lichaam zat in 'overlevens'-modus. Ze moest door, later zou ze huilen. Nu was daar geen tijd meer voor.

Even voelde het alsof de wereld onder zijn poten wegzakte. De weg voor hem verbleekte en vervaagde als grote zwarte vlekken op zijn netvlies. De woorden die Mistgaze sprak lieten hem snakken naar adem terwijl zijn klauwen automatisch in de grond schoten voor hij opstaarde naar haar. Zijn vacht onder zijn ogen al aan elkaar plakkend van de tranen. "Nee, nee, je kan niet gaan Mistgaze. Je kan ons niet alleen laten. Je kan mij niet alleen laten." Zijn stem leek bijna op de piep van een muis terwijl hij zijn poot over haar schouder plaatste en haar aanstaarde met wanhoop en pijn in zijn ogen. "Ik hou van je Mistgaze, alsjeblieft verlaat me niet." Fluisterde hij door zijn tranen en pijn heen zichzelf tegen haar aanduwend voor hij zijn staart over de kittens plaatste. Zijn babies.. overleden voor ze de kans kregen..

Rowans tranen bleven stromen, net als die van haar. Ze wou dat het nooit gebeurd was. Die avond, deze bevalling.. Mist kon niet stoppen met denken aan die arme levens die geen kans hadden gekregen en waren heen gegaan voordat ze hun eerste adem hadden kunnen halen. Hun eerste keer jagen, eerste keer de wereld ontdekken, hun eerste.. Mistgaze drukte haar klauwen in de aarde. Alles was afgepakt door Starclan. "Nee, nee, je kan niet gaan Mistgaze. Je kan ons niet alleen laten. Je kan mij niet alleen laten." Ze wist zelf ook wel dat ze niet weg kon. Thunderclan had haar nodig en Rousepaw was nog lang niet klaar om alle taken op zich te dragen. "Ik hou van je Mistgaze, alsjeblieft verlaat me niet." Mistgaze haalde hakkelend adem en tilde zichzelf op haar poten. "Ik hou ook van jou, Rowanflight." haar kop drukte zich tegen die van hem. "Vertel die alsjeblieft aan niemand. Niemand mag hier van weten buiten wij twee. Ik raak alles kwijt als Thunderclan dit te weten komt, het is beter als het stil blijft." ze moest nu liegen tegen iedereen waar ze van hield, met de kater van wie ze hield. Hun liefde was bestraft met een van de ergste dingen die haar had kunnen overkomen. "Starclan had dit nooit mogen doen. Ik had alles opgegeven.. ik was een moeder voor ze geworden." tranen welde weer op in haar ogen en de drukte haar kop tegen Rowan zijn borst aan. "We moeten ze nu een mooie plek geven.. zodat ze kunnen rusten." meteen schoten haar ogen rond het gebied, waar ze verderop een mooie volle struik zag met heidebloemen. Met haar staart wees ze, Rowan zou het begrijpen.

Haar woorden zouden warmte in hem op moeten brengen.
Maar alles wat er aanwezig was was de koude pijn van schuld die op zijn schouders rustte. Hij had haar dit aangedaan. Hij had haar het aangedaan dat ze van hem was gaan houden en daarmee was deze pijn gekomen. Was ze haar kittens, haar diepste wens verloren. Zijn ogen stonden dof en gepijnigd terwijl hij zich over haar ontfermde haar dichter tegen zich aan trok hopende de kleine breekbare medicine cat te kunnen verschuilen van de hardheid van de wereld. "Niemand zal over ze horen Mist." Fluisterde hij zachtjes. "Alpinekit en Mountainkit zullen altijd bij ons zijn in ons hart. Maar niet in onze monden." Mompelde hij, ieder woord dat hij sprak kleiner en pijnlijker. Hij wou zijn kittens niet verbergen, hier achterlaten om nooit meer over ze te spreken. Maar het was het beste. Voor haar rang en hun familie en vrienden. In stilte knikte hij langzaam op haar woorden en nam de beplakte vacht van Alpinekit in zijn bek het hoopje wat een kitten had moeten zijn optillend en langzaam naar de struik verplaatsend voor hij terugliep en Mountainkit ook in stilte pakte en die naast zijn sibling plaatsend. In stilte haalde hij diep adem en begon aan de grond te klauwen en te graven. Dieper dan hij ooit had gegraven. Bijna verdrinkende in de bewegingen van zijn poten. Het gat veel dieper makende dan nodig was en daarmee zelf compleet onder de prut en modder komende maar hij merkte er niets van. De beweging leek even het enige te zijn wat hem weerhield van afbrokkelen.

Haar ogen ontmoette die van Rowan eventjes en het enige wat ze er in kon zien was dezelfde pijn die zij nu voelde. "Alpinekit en Mountainkit zullen altijd bij ons zijn in ons hart. Maar niet in onze monden." op die woorden knikte ze. Ze moesten de kittens nooit vergeten en in hun harten sluiten. "Mijn moeder zal goed voor ze zorgen en ze verhalen vertellen over de clan.." mompelde ze nog kort voordat Rowan Alpinekit oppakte en wegbracht. Ze had graag zelf alle verhalen over Thunderclan verteld aan haar babies, maar het was haar niet gegund door Starclan. Rowanflight kwam terug en pakte ook Mountainkit op en legde hem bij zijn sibling, vlakbij de struik die ze aangewezen had. Daarna begon hij te graven. Wilder en dieper dan nodig was, het was duidelijk dat de kater zijn frustraties uitte nu. Mistgaze bleef even staan kijken voordat ze naar hem toe liep en hem aantikte met haar staart. "Het is goed.." zei ze zacht en pakte Alpinekit op en legde hem in het diepe gat dat Rowan gegraven had. Daarna volgde Mountainkit. Mistgaze bleef nog even kijken naar ze, hoe ze daar zo samen lagen. Met haar tanden beet ze een paar takjes van de paarsige heidebloemen af, die ze bij haar kinderen in legde. Het was goed zo. Mistgaze duwde rustig met haar poten de aarde over de twee kleine kittens heen, terwijl tranen weer op de grond vielen.

Ze stopte hem met een simpele tik van haar staart en al trillend kwam de kater omhoog. Zijn hele lichaam leek te branden terwijl de spieren onder zijn huid wanhopig om verder te gaan met de grond onder zijn poten te bewerken en het gat dieper te graven. Toch hielt hij zichzelf stil en sloot zijn ogen terwijl tranen in het graf vielen. "Het is goed zo." Fluisterde hij pijnlijk en haalde diep adem om haar nogmaals aan te kijken. "Het spijt me."

Mistgaze ontmoette de blik van de kater weer. "Het spijt me." klonk er toen. Mistgaze knikte en ademde trillerig. "Het spijt mij ook.." zei ze toen. Al was dit niet alleen voor Rowanflight maar ook een beetje naar haar moeder gericht. Ze had zoveel fouten gemaakt, maar ze had er niet perse meteen spijt van. Ze wou haar eigen leven. Maar ze wou ook haar clan helpen. Waarom konden beide niet? En waarom moest ze daar zo hard voor gestraft worden? "Starclan is wreed. Mijn moeder waarschuwde me nog zo." klonk haar stem toen koud. Nee, ze was niet blij met de katten in de sterren.

Een pijnlijke blik lag in zijn ogen terwijl hij haar aankeek. Hij wou haar dichter naar zich toe trekken. Haar beschermen en veilig houden. Maar hoe zonder dat Starclan hen opnieuw zou martelen met deze pijn? Of misschien moest hij gewoon Mousedung Starclan zeggen en zijn hart volgen. Want hoe vaak was dat nou niet fout gegaan? "Starclan kan ons alles maken wat ze willen. Maar ze krijgen ons niet uit elkaar." Fluisterde hij zacht maar zeker terwijl hij haar aanstaarde. "Ik zal altijd bij je blijven Mist. Maakt niet uit wat iemand ons dan ook doet. Levend of dood."