Old memories of ages ago. (Brindleleaf)

Oceanbreeze had haar kittens nog niet verteld over het komende nestje. Ze was zwanger, hoogzwanger en hoewel ze nog niet de komende dagen zou bevallen, zou het niet al te lang meer duren voordat het nestje zou komen. Acefray had haar al op de gevaren gewezen, haar lichaam kon maar zoveel aan. Het feit dat ze aan een stuk door gezoogd had de afgelopen 5 Moons, betekende dat haar lichaam toe was aan rust. Rust die ze niet krijgen zou. Ergens had ze spijt, spijt van het feit dat ze zwanger was geworden, al zou ze altijd kittens verwelkomen. Oceanbreeze was nu eenmaal een moeder, ze had de mogelijkheid gehad om voor vele kittens te zorgen en hen een mogelijk mooie toekomst te geven. Hoewel ze zich nu wel af vroeg hoe het verder moest. Zou ze in staat zijn dit nestje ook te verzorgen of zou ze Bronzemask vragen haar bloedeigen kroost onder haar hoede te nemen, aangezien haar lichaam te zwaar belast was geweest. Ze was gehecht geraakt aan de kittens die al aan haar buik lagen, hoewel ze natuurlijk ook zeer zeker van haar ongeboren jonge hield. Echter waren de hormonen deze keer heftige, feller en ook de pijn die de kleintjes haar bezorgden samen met het zware emotionele zorgden ervoor dat ze zich niet zo fris en gelukkig voelde als het nestje dat ze hiervoor had gehad. Daarbij was het relatief kort na elkaar en had ze ook nog een andere rol te vervullen. Ze was immer de Deputy en de reis was nog niet over. Wanneer het over zou zijn, was nog maar de vraag. Hoewel ze het liefst in de buurt bleef van Brindleleaf, wist ze dat het best wel eens zo kon zijn dat ze nog veel verder zouden reizen. Gelukkig had Skyteller hen toegelaten op zijn territorium. Het was een wijze goede kater gebleken. Een onverwachte steek in haar buik deed haar zachtjes sissen. De steken kwamen ook vaker voor dan de zwangerschap ervoor, en ergens wist de jonge kattin dat het niet geheel goed kon zijn. Alles liep minder soepel, haar lichaam was verzwakt, al leek ze aan te sterken met de dag. Daarbij was ze maar al te blij om niet meer in de zware weersomstandigheden te leven, al was dit ook alles behalve praktisch. Zouden de kittens de verdere tochten wel overleven? Iedereen wist dat het geen makkelijke tocht was geweest en ergens had Oceanbreeze nog het geluk gehad dat haar kittens ook niet waren omgekomen, als ze zag hoeveel kittens hiervoor in de rampen het leven hadden gelaten. Er waren zelfs al enkele van haar pleegkittens Apprentice geworden en dat was toch wel iets moois, ook zou Silverkit haar geadopteerde dochter bijna Apprentice worden en een Moon later haar eigen kittens ook. Dan bleef enkel Burnetkit nog over, haar tweede geadopteerde dochtertje. De kitten die haar zo aan Rosekit had doen denken. Rosekit, haar kleine meisje die hopelijk nu vergezeld werd door Neverland. Neverland, wat zou hij hiervan denken, wat zou hij zien. Ze miste hem ondanks dat ze een goede vriend en mogelijk zelfs partner in Tigergaze had gevonden. Alles was verwarrend en dus was Oceanbreeze naar het enige terrein gekomen dat haar deed denken aan Windclan. Een vlakte met heuvels die iets hoger lagen dan het dal, maar nog steeds niet de bergen waren. De hooglanden, haar blauwe ogen keken naar de bloemen en het gras dat door de wind mee gezwiept werd en even haalde ze diep adem. Het was tijd om uit te blazen en hoewel ze niet echt meer rende en het rustig aan deed, kon ze het toch niet laten haar passen wat te vergroten en haar spieren wat te ontspannen. Totdat ze een andere geur waarnam, meegenomen door de wind. Het was niet van een prooidier of een andere jager. Al hoewel, Brindleleaf kon misschien nog best wel eens hier gekomen zijn om te jagen. Immers was dit gebied wel het gebied dat het meest op hun vorige territorium leek. Voorzichtig stapte Oceanbreeze in de richting van de bekende geur die ze onder de rest van de geuren van de Tribe nog steeds goed kon ruiken. Voorzichtig naderde ze de kattin die haar had getraind. Die haar had geleerd wat belangrijk was. Ondanks dat niet elke keuze zo goed had uitgepakt. De gestreepte kattin bleef op een respectvol afstandje staan terwijl ze Brindleleaf met een voorzichtig glimlachje aan keek. "Brindleleaf," Zelfs de hoge grassen konden een kat niet geheel verbergen. Op de vlakte was mijlenver te zien, al hoewel de prooidieren waren vaak klein genoeg om niet op te vallen, in het hoge gras dat ook wel eens bewoog door de wind dat hier vrij spel had. Katten daarentegen waren prima te zien. De bekende vacht van de kattin waarmee ze een best goede band had gehad stelde haar wat gerust. Als Brindleleaf in de buurt was, dan was ze tenminste niet geheel alleen met de kittens die ze droeg.

Hoewel Oceanbreeze wist dat het gesprek tussen haar en Brindleleaf waarschijnlijk wat wonden had opgeleverd voor de oudere kattin, wist ze ook dat ze het niet had kunnen achterhouden. Daarbij was Oceanbreeze vastbesloten de kattin niet als minder waardig te zien, als zijzelf waardig genoeg was om Deputy te worden dan was Brindleleaf waardig genoeg om als een gewone oudere Warrior aangesproken te worden. Ondanks het feit dat de gestreepte kattin nu bij een andere groep katten hoorde. Het waren tenminste geen Rogues, of erger nog Bloodclan. Ze hadden zelf hun gewoontes en manieren en leken daarin behoorlijk op de Clans. Ergens was Oceanbreeze gelukkig voor haar, om te weten dat Brindleleaf haar leven weer op orde kon krijgen. Ondanks dat ze er zeker van was dat haar vroegere mentor waarschijnlijk moeite had met het feit dat ze haar kittens en familie had achtergelaten. Het enige dat de bijna zilverkleurige kattin hoopte was dat Brindleleaf een nieuwe familie zou vinden en daarmee gelukkig zou kunnen worden. Hoewel zijzelf ook voldoende wist om te weten dat de kattin niet met open poten werd ontvangen door alle Windclanners was zijzelf niet degene om haar geheel te negeren en uit te schelden. Het was aan haar mentor om het respect terug te verdienen, en haar respect had ze al. De kattin leek geschrokken te zijn door haar plotselinge groet, waarschijnlijk had ze haar niet verwacht en ergens wist Oceanbreeze zelf ook nog wel dat Brindleleaf altijd ging jagen of rennen om haar gedachten op een rijtje te zetten. De kattin was van houding veranderd waarna Oceanbreeze haar een stap achteruit zag zetten. De pijn in de goudgele ogen van haar mentor deed haar even slikken. Ze hoopte maar dat zijzelf dat niet veroorzaakt had door met haar te spreken."Oceanbreeze," Mauwde Brindleleaf, met een redelijk trillende stem, voordat ze nogmaals een stap achteruit zette. Oceanbreeze bleef staan waarna ze haar mentor bijna smekend aan keek. Er was geen andere kat waarmee ze wou spreken, zelfs haar moeder niet. Ze had iemand nodig om haar zorgen over haar komende nestje mee te bespreken. Haar blauwe ogen stonden zacht en warm, terwijl ze de ander aankeek. "Brindle, heb je even? Ik heb je advies nodig," mauwde ze voorzichtig waarna ze haar kop respectvol neeg.

Brindleleaf's keuzes mochten misschien niet goed hebben uit gevallen; toch wist Oceanbreeze dat ze alles met haar hart beslist had. Hoewel de beslissing veel terweeg gebracht had, was zijzelf geen kattin om daar lang op te zitten foeteren. Wat er gebeurd was, was er gebeurd en daar was weinig aan te veranderen. Enkel kon ze wel de toekomst vormen en dat was dan ook wat ze deed. "Ik weet niet of ik de geschikte kattin ben om advies aan te vragen, maar wat zit je dwars Oceanbreeze?" De gestreepte kattin liep niet meer verder achteruit en kwam in plaats daarvan weer naar de jongere langharige kattin toe. Nadat Brindleleaf plaats had genomen en ze beide goed en relatief rustig zaten slikte ze voorzichtig. "Ik ben in verwachting van Tigergaze. Echter ben ik bang dat dit nestje minder goed terecht zal komen dan mijn vorige. Mijn lichaam is zwakker, en volgens Acefray is er een pauze nodig in het zogen, één die ik niet heb gehad." Sprak ze zacht haar stem trilde. Ze was bang dat de kittens zwakker geboren zouden worden. Wat als ze geen kans hadden een verdere tocht te overleven? "Wat als ze te zwak zijn om te reizen," Fluisterde ze een tikkeltje bezorgd en angstig.