The anthem of a bird with a broken wing

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Ze werd hier gek van. Haar moeder was drukker dan ooit tevoren, een van haar papa's was weg en NIEMAND gaf haar aandacht. Grommend had ze haar lip opgekruld terwijl ze in het hoekje van de grot woest naar de drukke katten had zitten kijken. Ze had willen gillen om aandacht, schreeuwen. Maar ze wist dat dat niet het juiste soort aandacht zou geven. Ze snoof even afkeurend. Wat moest ze dan doen? Al die kittens waren stom of gewoon dood, net zoals bijna iedereen eigenlijk. Ze was gewoon numb geworden voor al die sadness die door de clans was gegaan en nu wilde ze spelen. Het carede haar niet of je ziek was, of je moe was. ZIJ was belangrijk. Ze gromde even en stond op, om haar kop even te schudden en langzaam een kalm gezicht te krijgen. Ze besloot dan maar weer alleen te gaan zitten. Veel mochten ze niet doen. Ze zaten hier maar... te rotten, te vergaan...
Toen kwam het idee haar te binnen. Daarbuiten gaan was leuk. De spanning in haar poten was terug gekeerd toen ze waren gestopt met reizen en dat zorgde ervoor dat ze weer wilde gaan verkennen. Eenmaal in je poten gewerkt was het moeilijk terug weg te werken en dat merkte het roskleurige poesje maar al te goed op. Even verduisterden haar helblauwe ogen wat bij de gedachte van haar moeder... Die misschien niet al te blij zou zijn als ze de den uit ging zonder haar toestemming. Even gromde ze zachtjes. Nou en! Ze moest aandacht hebben. Niemand carede om haar en dat haatte ze! Ze was wel belangrijk, ze kon wel dingen doen. Ze schudde haar kop, haar besluit stond vast, ze ging ervoor, ze ging ervandoor. Ze ging dit gebied verkennen en ze zou tonen dat ze verder konden. Natuurlijk, als dat kon.

Langzaam zakte de zon weg achter de horizon en stil had ze even naar haar moeder gekeken, om al snel naar haar toe te gaan en net zoals de rest van haar siblings proberen te slapen. Stil had ze haar oogjes dicht gehouden. Haar ademhaling kalm en rustig. Ze wachtte op het wegebben van de stem van haar moeder die nog wat laatste taken moest doen en besloot daarna op te staan, tijd om te gaan. Misschien vond ze wel een avontuur buiten de grot... Of misschien vond ze een andere clan! Rogues misschien... Misschien kon ze mee met hen... nja, dat was vast voor een ander verhaal als dat ooit zou gebeuren, want de kans dat ze mee zou gaan en mama achterlaten, neh... dat wilde ze niet doen. Ze hield van mama, ze wilde haar niet kwijt.
Rustig wandelde de kleine poes verder het terrein op. Ze was de grot uit geslopen en was met grote, glinsterende ogen rond aan het kijken. Het was een prachtig zicht als de nacht over de bergen was getrokken en dus had de kleine crèmekleurige poes besloten dat ze wel even naar buiten kon. De koude lucht deed haar luchtpijp goed, berglucht was anders dan de lucht die ze onderaan de berg hadden in geademd. Niet dat ze klaagde, het was goed, het was ok zo. Toen ze echter opeens een geritsel hoorde, keek ze even op. Haar roodkleurige oortjes draaiden zich meteen naar het geluid toe. haar ogen waren jammer genoeg niet aangepast om in dit soort duisternis goed te zien. Ze kon goed ruiken ja; maar als er niet op getraind was, kon ze er ook niks mee. Ze proefde dan ook rustig de lucht en merkte op dat het iets nieuws. Iets dat ze niet kende. Kalm kantelde het jonkie haar kopje, om de struik te benaderen met voorzichtige passen. Een grom, een zachte grom... Eentje die pijn deed aan haar oortjes en even zette ze een stop terug. "Meneer? Stoor ik j-"
Uit de bosjes stoof een vos die boos haar kaken rond het kopje van de jonge Burnetkit klemde. Ze voelde de tanden in haar gezicht branden, in haar kin. Ze schreeuwde het meteen uit, pijn overwon haar lichaam en wild begon ze met haar lichaam te kronkelen, maar nog steeds in de greep van de vos was ze en ze kon nergens heen, nergens. Als een wilde hond schudde het scharlakenrode beest grommend haar kop. Scheuren, haar huid scheurde open en bloed vond zich een weg uit haar mooie gezichtje naar de buitenwereld. Ze bloedde, ze bloedde rood bloed dat in de bek van de vos viel en deze misschien plezierde. In dat moment had de tijd stil gestaan, de pijn had de adrenaline in haar bloed losgelaten... Met een grom gooide het beest haar weg en wel meteen toen ze met een plof op de grond kwam schoot de verblinde kitten weg. Ze wist niet welke kant ze op kon, maar bloed had haar oogjes gevuld, bloed dat bleef stromen over haar gezicht. Wonden waren gemaakt op haar gezicht en de geur van bloed vulde de lucht. Hijgend en paniekerig voelde ze tranen prikken, om langzaam een wazig beeld te zie van haar omgeving.

Hartslag omhoog, ademhaling op topsnelheid. Pas op goede vaart. Ze zag niks. Ze zag niks. Ze hijgde luidkeels, haar voeten branden, haar kop was zwaar, haar wonden piekten, het piekte, het was... het was pijn. Ze had pijn. Mama! mama. Haar snelle pootjes kwamen echter ergens vast te zitten en met een lelijke draai schoot het kleine lichaam over een kleine richel heen waardoor de poot die vast kwam te zitten een luide kraak maakte. Meteen krijste het jong het uit, de pijn sudderde door haar lichaam heen terwijl deze over een richeltje heen ging. Bloed doorp van de puntjes van haar warmrode oren af. Haar lichaam schokte, haar enige vrije achterpootje ging er stijf bij terwijl haar ogen groot stonden van de schok. Haar voorpootjes schokten wat, kleine klauwtjes waren uit haar hulsel. Alsof ze probeerde te vechten tegen hetgeen dat haar had vastgegrepen. Een uitgestoken wortel was het, van een boom die zijn thuis had gemaakt van de rand van de richel.
Pootstappen, ze klonken weer en geschokt probeerde ze op te kijken. Duisternis, erw as alleen duisternis. Haar neus was nat, nat van het bloed dat uit de vele wonden kwamen op haar gezicht. Please, please, please. "Ma-" Dezelfde pijn als het begin, dezelfde scherpe pijn als eerst. het zakte weg in haar dij, vlak boven de plek waar haar been lelijk getwist was. Het valse beest dat haar eerder al had vastgenomen beet hard door en probeerde haar los te trekken, luid grommend. Paniekerig begon het, haar klauwen sneden door de lucht, klauwend kwamen ze neer op de neus van het dier en ze haalde ze op. haar kleine pootjes werden bevuild met het vossenbloed. Enkele druppels. Het was niet veel. Maar de pijn drong door tit het monster, want deze liet boos grommend los.

En ze viel.

Oh ze viel zo zoet. haar ogen waren groot, maar ze kon niks zien, gevuld met tranen en bloed, gepijnigd door de tanden van het beest. Waar was ze naartoe aan het gaan? Waar ging ze heen? Waar was mama... mama... MAMA!
Met een doffe klap kwam Burnetkit op de grond terecht en wel meteen voelde ze al de lucht uit haar longen komen. haar been in een lelijke twist gedraaid en bloedende van de tanden die in het vlees van haar lichaam was gezakt. Ze hijgde luid, de lucht trilde, nee, zij trilde. Haar hele lijf trilde. Waar was alles. Waar was alles, wat gebeurde er. Waar was ze. Bloed, bloed, duisternis. Er was alleen donker, er was allleen pijn. Help, help! Ze probeerde toch, met al de hoop die was weg probeerde ze toch nog verder te gaan. Met het gezicht dat bloedde en de poot die niet normaal lag... Waar was mama... Waar was mama... mama... mama... Ze was bang, ze had pijn, ze was alleen en er was niemand om haar heen. Ze wilde gewoon aandacht, maar enkel het bloed kwam. Waar was de rest als je ze nodig had?

En toen trok een sterke wind over haar lijf heen.

Ondanks alles had ze wel opgemerkt dat het wat had gewaaid en stevig ook. Maar nu in alle pijn had het jonkie niet opgemerkt dat een hevige vlaag was komen opzetten. Eentje die de bomen lieten wiegen in de wind en haar lichaam met een smak op de grond neergooide. de geur van bloed verspreidde zich als inkt in water en wel meteen probeerde ze naar adem te snakken, maar niks kwam binnen. Niks was er, waar was alles? Waar was de grot? Een nieuwe vlaag trok over haar heen en sneed in haar wonden, het sneed haar lichaam, haar ziel. Ze wilde niet meer, laat het stoppen, stop, stop, stop, stop. "STOP!" gilde ze zacht, oorverdovend stil. Het had als een zucht geklonken in de hevige wind dat door de hightrees huilde. De ambere poes kon niks anders dan de angst in haar hart toe te laten, de angst in haar kop, de pijn in haar lichaam d-
Hevig hapte ze naar adem, haar ogen werden groot en haar spieren werden aangespannen, haar nageltjes kwamen uit hun hulsel, bedekt door vuil vossenbloed werden ze schoon gewassen door de zachte, licht natte bodem. Bloed vermengde zich met tranen en werden een rood geheel die de bodem van de bergen zochten, de bodem die de bomen zouden voeden. De bomen waarvan een dikke tak was gevallen op haar achterlijf en haar zo als gevangen had genomen.

Though I won't be missed, I would say it's time
For a different twist in the story line

Kruiden, kruiden, nog meer kruiden. Oh, en besjes. Routpaw snoof gefrustreerd. Al bijna een half jaar lang was ze in training, waarom had ze nog steeds zoveel moeite met verschillende kruiden uit elkaar houden? Normaal gezien had ze nu Lizardpath om hulp gevraagd, maar haar zwart-witte mentor was momenteel druk met andere zaken buiten het kamp. Hoe kon Lizardpath toch al die informatie in haar kop hebben gestamd, en dat ook nog eens terwijl haar mentor grotendeels afwezig was. Routpaw zuchtte somber terwijl de twijfel zwaar op haar schouders lag. Haar gedachtes werden echter afgeleid toen Oceanbreeze de den in kwam stormen. Meteen veerde ze overeind toen ze de ernst in de blauwe ogen van haar deputy en vriendin zag. Oh Starclan, niet nog een dode, toch? "Routpaw, als je weet waar Lizardpath is, haal haar dan. Zorg dat je genoeg planten en spinrag mee neemt. Er loopt een vos rond en Burnetkit is verdwenen," Ze beet hard op haar lip. Oh Starclan, nee! Niet Burnetkit. Ondanks dat de rossige kitten haar niet mocht en mémé noemde, wat dat dan ook betekende, gaf Routpaw toch zeer veel om haar. Ze schudde dan ook haar kop. "Lizardpath is momenteel niet hier, ik, eh, i-ik kom!" Miauwde ze nerveus terug, terwijl de angst haar om de keel sloeg. Even stond ze als aan de grond genageld. Dit kon ze niet alleen, ze was nog niet klaar om dergelijke verantwoordelijkheden te dragen! Routpaw wist echter dat er geen tijd was om te twijfelen, ze moest het gewoon doen. Dus wikkelde ze haastig en ruw het spinnenrag om haar poot en maakte een pakketje met kruiden die haar noodzakelijk leken, waarbij ze onbewust een bende maakte van de rest van de den. Ze snelde naar buiten en keek daar Oceanbreeze met grote ogen aan. De poes kon niet ook nog Burnetkit verliezen, niet na Rosekit. Waarom gebeurde deze overvloed aan rampen toch?

Op een slopend tempo volgden ze de geur van Burnetkit, die tot haar afschuw al snel werd vermengd met de zure geur van een vos en, waarschijnlijk als gevolg, bloed. Routpaw kreeg een brok in haar keel terwijl ze de in stilte de zwangere poes volgde. Ze zou het haar fel afraden om zo'n tol van haar lichaam op te eisen terwijl ze jongen droeg, maar de poes was verstandig genoeg om in te zien dat niets Oceanbreeze nog zou stoppen en dat gevoel kon ze begrijpen, zelfs al was het haar kitten niet. Het was wel Burnetkit.
Na wat een eeuwigheid leek kwamen ze dan toch eindelijk in de buurt. Tot haar grootste opluchting was de geur van de vos vervaagd, wat betekende dat er één gevaar minder was voor de kitten. Toch was het alles behalve geruststellend om haar daar zo te zien liggen, haar kop bedekt met bloedende wonden, haar poot onnatuurlijk gebogen en en een grote stok die haar lichaam aan de grond ketende. Op een afstand bleef Routpaw aan de grond genageld staan, afschuw in haar ogen en haar hart in haar keel. Het werd licht in haar kop nu de dood zo dichtbij leek, en het haar verantwoordelijkheid was haar te redden. Het snikken van Oceanbreeze bracht haar terug naar de werkelijkheid. Snel legde ze de kruiden neer en stapte op de kitten af, haar ademhaling gejaagd. Ze zette haar schouders onder de tak en tilde deze zo omhoog. "Oceanbreeze, sleep haar voorzichtig weg," miauwde ze tussen haar kaken door. Ze was niet sterk, maar sterk genoeg om de kitten te kunnen bevrijden. Toen dat gebeurd was begon ze haastig op wat groene Kervel bladeren te kauwen en schoof er ook een paar naar de queen. "Kauw op deze en smeer de pulp dan op de wonden en druk er daarna de spinnenrag op," Haar stem was hees en bevelend terwijl haar poten trilden. Dit had ze nog nooit gedaan en ze bad tot Starclan dat alles goed zou komen, dat Burnetkit weer oké zou kunnen zijn. Ze zou zo naar haar poot kijken, maar voor nu moesten ze het bloeden stoppen. "Shh, het komt goed Burnet, het komt goed," probeerde ze te sussen terwijl ze het groene spul over haar wonden masseerde.

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Bestond er zoiets als the afterlife? Starclan, waar de ouderen het zo vaak over hadden. Was dat een afterlife? Of was het eerder een plek waar de doden over je heen keken. Het was niet dat je opnieuw kon beginnen or such, right? Dat je kon opgroeien en je emoties zou kunnen laten bloeien in een weelderige boeket van wilde rozen; elk een indicatie van je zijnde. Haar lichaam deed pijn en op dat moment wist ze niet zeker of hoop nog bestond in deze wereld. However, dat was omdat een van haar zintuigen, ogf misschien zelfs meerder, vertroebeld waren door de kleine scherpe wondjes waar bloed uit kwam gedruppeld. Kalmpjes probeerde ze zich te concentreren op het geruis van de wind, die de takken liet kraken en de bladeren liet ritselen. Ze wilde weten waar dat rotmormel van een vos was. Haar teentjes tintelde terwijl haar pootkussentje schral en kaal aanvoelden van het opgedroogde bloed. Het was niet veel, het was niet diep, maar kloven hadden zich ook een weg gevonden op de tedere plaatsen. Barsten nijgden open te komen en een nieuw onzuiver bloed te vertonen. Ze wist ergens dat dit een resultaat was van het vele wandelen. Iets dat een jonkie zoals haar nog niet had moeten doen. De koppigheid die echter in haar ziel en kop rond slopen was groot genoeg om dat een negatief woord toe te spreken.
En op dat moment voelde ze iets bekend.
Niet goed wetende of het bekend of echt nieuw was, maar een herkenning vanuit haar instinct, tilde ze haar kop op. De natuurlijke emoties die in de kop van de jonge kitten lagen explodeerden op haar verminkte gezichtje, waarbij zacht gsnik en een gejaagde adem het hele tafereel van ongeluk afmaakte. Ze was bang en ze had pijn. Nog nooit had de kleine zoveel pijn meegemaakt als nu. Voor haar was dit een gigantisch groot iets, maar als men het bloed zou afwassen, zou men zien dat de sneetjes met velen waren, maar niet bepaald diep of groot. Vooral rond haar hals en ook haar nek hadden de wondjes een weg gevonden, aangezien vlees daar in grotere mate aanwezig was. De tanden die als dolken werkten zouden gemakkelijk plaats vinden in de sappige ruimte waar spieren zich verzamelde naar de schedel toe. Haar gezicht was een meer knokigere plaats, waar huid en haar een dof en vooral schrale uitzicht gaven. Grip zou moeizaam zijn, tenzij een tand zou blijven haken in een oor, of wegzakken in een oogkas. Uiteraard was dat niet gebeurd. Dat was misschien de reden dat ze nu nog leefde en had kunnen ontsnappen.

Toen de realiteit meer op haar kwam ingeslaan, kwam haar bsef op de personen en wereld steeds ook meer tot haar. In een vlaag van woede sperde ze haar ogen open, die moeizaam een opbaring maakte door het gestolde bloed op de oogleden. Ze wreef dan ook even langzaam met haar gepijnigde poot over haar neus heen, zodat de korsten misschien van haar gezicht konden komen. Zodat haar zicht wat verbeterd zou worden. de aanspanning van de spieren gaven haar lief een steek in haar bovenrug, tussen haar schouderbladen, en ze verstijfde even. Het was alsof vuur brandde vanuit haar opperrug en zo een weg had gevonden naar de hals en zo ook naar haar nek en achterhoofd. Het was een krampachtig en vooral prikkend gevoel, trekkende en niet goed. Ze was nog jong, maar zoals elk dier wist ze dat dit niet ok was. Pijn was slecht en pijn indiceerde gewoon iets dat niet goed was. However... Deed ze wel door... Tot ze wat meer kon zien... Het eerste dat ze zag, was haar... Ze vernauwde haar oog wat, aangezien ze de ander nog niet gekuist had en deze nog goed toe zat. Sissend bracht ze een grom uit die trilde door de pijn en angst die op haar hart lag. Ze wasbang, maar nu was ze vooral boos. Misschien had zij wel dat rosachtige wezen op haar los gelaten als straf... En nu had ze haar dubbel gestraft aangezien ze nu ook vieze planten zou moeten verdragen. Ze vertikte het en grauwend duwde de kitten zich even wat op, waardoor ze wel meteen terug doorzakte en nijdig ietwat haar kop draaide en haar tanden ontblootte naar de meme. Ze was het zat, ze mocht deze poes niet en ze wilde haar een lesje leren. De gevlekte tabby was voor haar een pain in the ass en dat mocht de ander uiteraard weten. "Jo... Jouw schuld," klonk er even waarbij een zacht gesnik uit haar mond volgde. Traantjes hadden haar geopende oog nat gemaakt, waarbij het licht zoutige vocht een weg naar buiten had gevonden. Het was misschien niet eerlijk, maar de enigste gedachte die bij haar een grip kon houden was de traumatiserende, hetgeen wat nu was gebeurd en een paar moons geleden ook.