'Cause you can run, but you can't hide.

De avond begon in te vallen na een lange, warme dag. Hij had braaf meegedaan aan een van de trainingen en was zelfs die middag nog op patrouille gegaan. Genoeg gedaan dus om wat tijd voor zichzelf op te eisen zonder dat iemand hem op de poten zou tikken. Bovendien was iedereen toch te druk bezig met sociaal zijn nu, dus was hij de drukte ontsnapt en de cave uit geglipt om eens een kijkje te nemen bij zijn nieuwe buren. Hij had al genoeg over hun gehoord om zijn nieuwsgierigheid op te laaien. De jonge kater bewoog zich stilletjes tussen de hoge bomen, dichter en dichter naar het kamp van de zogehete 'clan katten'. Hij had gehoopt ze van een afstandje te bekijken, zonder daadwerkelijk contact te leggen. Maar helaas, zijn plannen werden gedwarsboomd. Op zijn hoede kwam de kater tot stilstand, in het schemerlicht was zijn belager onzichtbaar. "Toon jezelf," Klonk zijn stem helder en kalm, zijn oren oplettend gespitst.

[Banepaw eerste post! c:]

Ze haatte warmte. En jammer genoeg voor de omgeving maakte warme haar enkel meer humeurig dan dat ze al was. Kon zij er nu aan doen dat het merendeel van haar vacht zwart was en haar eeuwige irritatie aan de wereld niet bepaald relaxend werkte op je lichaam. Opgefokt liep ze dus ook door de bossen heen, een van de weinige plekken die haar lekker lag van locatie. Ze hielt van bomen en erin zitten, vooral als niemand anders erin kwam om haar lastig te vallen. Over lastig gevallen gesproken. Ze hoorde op dat moment een stem. En in alle eerlijkheid maakte het haar geen foxbutt uit wie daar stond, van welke clan of zelfs welke planeet hij was. Hij ging eraan. Met een stem die droop van een irritatie en spot reageerde ze. "What the hell is er nog te tonen? Een zwart witte kat die zonder een finch te geven door het bos heen loopt. Echt wat verwacht je nog meer? Een dansje en een verentooi? Want zo ja; dan kan je die tooi maar eens steken waar de zon niet schijnt" In haar ogen was ze zo duidelijk als maar zijn kan door het bos gelopen. Natuurlijk zag ze ook in dat ze maar een klein en mager beest was, donker genoeg om eventueel met de ondergrond mee te kunnen blenden en dan had ze ook de lichte pas geërft van haar shadowclan kant. Natuurlijk dat ze die zag. Ze besloot simpelweg om maar aan te nemen dat het hoopje vlekken verderop een totale idioot was.

De stilte werd snel genoeg doorbroken en een zwart-witte poes maakte zich bekend. Ze had een mooie pels en doordringende groene ogen, het enige onaantrekkelijke aan haar was de uitdrukking op haar gelaat. Hij zwiepte eens met zijn staart en hield haar scherp in de gaten. De clankat liep rond alsof alles hier haar toe behoorde, niets was minder waar. "What the hell is er nog te tonen? Een zwart witte kat die zonder een finch te geven door het bos heen loopt. Echt wat verwacht je nog meer? Een dansje en een verentooi? Want zo ja; dan kan je die tooi maar eens steken waar de zon niet schijnt" Wat? Hoe durfde ze zo tegen hem te spreken? Hij voelde woede tintelen in zijn borstkas, maar deed uiterste moeite om dit geen meester van hem te laten worden. Coyote wist wel beter dan dan. "Let op je woorden, indringer," Grauwde hij dreigend met een zwiep van zijn staart. "Skyteller mag zich dan wel vriendelijk opstellen, jullie zijn nog altijd te gast in ons gebied," Zijn ogen ontmoette de haren en liet diens blik niet los. "Als je ook maar iets wat op een brein lijkt in dat mooie koppie van je hebt, zou ik eens wat respect tonen," Hij haalde diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren, niet al te succesvol.

De kleine kattin hief haar kop met een pure en diepe vorm van trots en dominantie. Ze mocht klein zijn en zonder twijfel ieder gevecht verliezen, dit betekende niet dat ze haar toon zou veranderen. Nee, alles behalve. Je leek het ook niet te verwachten als iemand zoals zijzelf ineens hard tegen andere inging, maar uiterlijk bedroog nu eenmaal makkelijk. Bane was het toppunt van haar houding zo groot maken als ze zich wilde voelen. Haar staart even goed hoog de lucht in maakte vrij duidelijk hoe ze over de ander dacht. Iemand die zwak was. Niet dit gesprek waard was. For starfinching sake ze wilde alleen een BOOM vinden. Waarom werd niet eens een stuk natuur haar gegund. Bij de woorden van de ander grauwde ze terug. "Je zeg het net of het vrijwillig is. Ach, wat naïf van je, en ik maar denken dat die tribe katjes wat logisch konden denken. Jammer genoeg lijkt onhandig lange namen bedenken het enige waar jullie goed in zijn" Ze kantelde haar kop even, de uitdagende blik nog zichtbaar. "Laat ik het duidelijk maken. Ik wil hier niet zijn. Ik heb geen zin om ineens vriendjes te maken met random passieve boskatten. Laat staan een die even dom lijkt te zijn als de muis die ik als ontbijt had" Ze zette enkele stappen zijn richting op, ze leken even oud te zijn, al was zij een stuk kleiner. "Wil je respect? Hou dan je smoel en laat me weglopen, misschien kan je het wel van het struikgewas krijgen."
Ze was diep van binnen helemaal niet slecht... ze was gewoon bang van alles. Het onbekende. Het onvertrouwde. Bang zijn voor haar eigen zwakte en hoe deze haar weerhielt van haar eigen keuzes te maken. Altijd zo bang. Maar die angst kon je omzetten in woede. En als je maar boos genoeg deed naar de wereld... dan liet deze je met rust.

Nu was het niet al te moeilijk om bij hem op de verkeerde knopjes te drukken, de poes had er toch een talent voor. Hij trok zijn nagels weer in en wist zichzelf enigsinds te kalmeren door regelmatig en diep te ademen, zoals zijn pleegvader hem dat had geleerd. De poes leek echter niet van plan zich ook maar iets van zijn woorden aan te trekken, een onverstandige zet. "Je zeg het net of het vrijwillig is. Ach, wat naïf van je, en ik maar denken dat die tribe katjes wat logisch konden denken. Jammer genoeg lijkt onhandig lange namen bedenken het enige waar jullie goed in zijn" hij zette de haren op zijn rug overeind en ontmoette haar uitdagende blik vijandig. Oh, ze moest eens weten waar ze allemaal wel niet goed in waren, naast lange namen bedenken. Zijn nagels schoten uit hun hulzen, nog even en hij zou knappen maar de poes leek al die tekenen te negeren . "Laat ik het duidelijk maken. Ik wil hier niet zijn. Ik heb geen zin om ineens vriendjes te maken met random passieve boskatten. Laat staan een die even dom lijkt te zijn als de muis die ik als ontbijt had" Ze zette een aantal stappen zijn kant op en nu viel hem op dat ze duidelijk kleiner en zwakker was. Hij overbrugde het laatste beetje afstand met zware passen. "Ik ben hier niet om je vriendje te worden, idioot." Mocht ze willen. "Wil je respect? Hou dan je smoel en laat me weglopen, misschien kan je het wel van het struikgewas krijgen." Dat was de druppel. Coyote hief zich overeind en haalde met volle kracht uit naar haar kop. "Waaghet, waag het om mij of mijn Tribe dom te noemen, jij mager misbaksel," Hij hief zich overeind en keek haar dreigend aan, niet bang om nogmaals aan te vallen. "Als je het ook maar in je kop haalt om zo tegen mij te spreken en dan verwacht dat je er zonder problemen mee weg komt, ben jij de enige hier met de herseneninhoud van een muis," Hij vernauwde zijn ijsblauwe ogen en hield haar scherp in de gaten, ergens hopend dat ze roekeloos genoeg was om hem aan te vallen. Hij zou haar met liefde nog een aantal klappen verkopen, als dat betekende dat ze eens wat respect zou tonen tegen de ware eigenaren van dit territorium.

Bane voelde zichzelf meer opgefokt raakte door de ontmoeting met de andere kat. Het hielp ook niet bepaald dat deze ook geen social butterfly was, en dat ze elkaar alleen maar het slechtste naar boven haalde. En hoewel ze niks van deze kat kende kon ze zeggen dat ze hem helemaal zat was. Haar ogen prikte van woede en haar lip was opgetrokken een snauw. Ze probeerde zichzelf enigzinds groot op te zetten, wat natuurlijk dicht tot onmogelijk was. Maar hey. Ze krijg eindelijk een reactie. De kater liep nu haar richting op en ze stonden zo goed als tegen elkaar aan. Grommend reageerde ze op zijn woorden. “Waarom dan zo praatgraag hmm? Had niks gezegd en we hadden heel dit gesprek niet eens gehad.” Haar stem was verhoogd in haar woede terwijl ze de ander in de gaten hielt. En ja hoor, daar kwam een klap. Soepel sprong ze opzij en blies naar hem. Snelheid en behendigheid was gelukkig haar ding. “Ik heb niks over die hippy clan van je gezegd, wie weet ben jij de enige van hun met het verstand van een veldmuis” Ze liet een ongeamuseerde lach horen. “Dat zou het zeker zijn, die clan van je was je zo zat dat ze je eruit gooide~ Daarom ben jij zo close bij ons kamp nu” Hoewel het ergens duidelijk was dat ze dit niet eens meende stapte ze wel weer vooruit zijn richting op. “Schat, ik geen finch om je, je hebt niks over mij te zeggen” En na die woorden sprong ze zijn richting op, snel en klein genoeg zich tegen hem aan te drukken in de hoop hem om te gooien…. Wat natuurlijk wishful thinking was, echter hielt ze zichzelf niet stoppen en beet daarna vol in zijn strot, the deadbite……………………… Er gebeurde vrij weinig. Ze was pretty much wat op zijn nek aan het knagen en meer niet. Volle kracht probeerde ze weer door te bijten maar tja… je kon dan wel motivatie hebben. Banepaw had simpelweg de middelen niet om hier succes in te hebben.

Ze wist zijn klap soepel te ontwijken, wat hem enkel nog kwader maakte. Hij grauwde dreigend naar het zwart-witte mormel. “Ik heb niks over die hippy clan van je gezegd, wie weet ben jij de enige van hun met het verstand van een veldmuis” Miauwde ze geamuseerd. Hij gunde haar een giftige blik.“Dat zou het zeker zijn, die clan van je was je zo zat dat ze je eruit gooide~ Daarom ben jij zo close bij ons kamp nu” Hij vernauwde zijn kristal blauwe ogen. "De enige reden dat ik hier ben is omdat ik indringers van mijn territorium met mijn eigen ogen wilde zien," Waarom verantwoorde hij zich nog tegenover haar? Dat verdiende ze niet. Hij zakte door zijn voorpoten, zijn nagels uitgeklapt. Hij was al die trainingen om zijn woede onder controle te houden alweer vergeten, de kater dacht alleen nog maar aan haar. Voordat hij verder nog iets kon doen sprak ze echter verder. “Schat, ik geen finch om je, je hebt niks over mij te zeggen” Ze sprong naar hem toe en de kater spande zijn spieren aan om haar klap op te vangen. De jonge poes was zo licht dat hij enkel zijn poten moest verzetten om zijn evenwicht te houden. Hij wilde zich omdraaien om haar van zich af te meppen, toen hij haar kaken om zijn nek voelde. Normaal gezien had hij meteen terug gevochten, maar dit was zo'n anticlimax dat hij even oprecht versteld stond. Coyote voelde haar tanden wel een beetje in zijn keel prikken, maar eerlijk waar kwijlde ze enkel op hem. Even was hij te verbaasd om iets te zeggen, maar toen ze het nogmaals probeerde begon hij zachtjes te lachen, wat al snel overging in hard grinniken. "Wat, denk je dat je me dood kan kwijlen?" Dit was een of andere slechte grap, of niet soms? Met een harde, meedogenloze stoot sloeg hij haar weg, waarna hij zich meteen op haar stortte en het fragiele lichaam tegen de grond probeerde te pinnen met zijn grote poten en scherpe klauwen. Vervolgens bracht hij zijn kop naar haar oor en fluisterde dreigende woorden toe. "Durf je nu nog met zo'n grote bek te spreken, hm poesje?" Hij zette nog meer kracht. "Ik hoop voor je dat de rest van je zogehete 'clan' niet zo ongemanierd is als jij, want dan zullen we ze even goed een lesje leren als ik met jou ga doen,"

“Nou, je hebt ze gezien. Gefeliciteerd en rot nu op. Wat had je verwacht te zien? We zijn gewoon katten zoals iedere andere kat alleen met meer ochtendhumeur en drama” Besloot ze zeer subtiel te reageren. Ja ze deed niet echt aan subtiel. Ze deed aan harde waarheden en gesnauw. Daar was ze goed in. Ondertussen leek meneer de koe haar maar aan te vallen, iets waar ze geen enkel probleem mee had. Jammer genoeg woog ze vrijwel niks en was haar fysieke kracht…. Niet echt noemingswaardig. Ze liet de kater los en snauwde zijn kop, om ook die richting uit te halen. “HOU JE KOP” Ach, er waren vast gevattere antwoorden terug geweest maar tja, het was voor haar moeilijk te bedenken geweest dankzij haar overheersende woede. Ze voelde jammer genoeg de kater uithalen en haar zo een klein vlieglesje te geven. Ze voelde de klap hard aankomen en hoorde haar lichaam klagen toen het de harde ondergrond raakte. Het deed pijn, natuurlijk deed het pijn. Maar dit maakte haar alleen bozer. Hoe haalde hij het in zijn hoofd haar dit aan te doen? Waar vond hij het lef. Alles wat in haar ogen ook maar close kwam bij haar zwak noemen was voor haar het ergste wat er was. Ze had nog niet eens de kans gekregen om te schelden- en je kon haar woord erop nemen dat ze hier heel goed in was. Ze voelde het gewicht van de ander op haar kleine lichaam drukken en gromde toen het ding zijn kop bij het hare bracht. Echter was ze niet geïntimideerd. Het was immers zo dat als je maar agressief genoeg was, maar genoeg woede voelde, je vergat dat je de wereld niet aankon. “Oh schat ik ben nog maar net begonnen. Je denkt toch niet dat ik nu bang van je ben? Dat ik je kleine dreigementjes ook maar zo op kan vatten? Starclan.. je bent echt zo’n enorme loser dat ik al bijna medelijden krijg” Fluisterde ze terug, om hierna naar zijn gezicht te happen. Ze had echter wel een flinke beet, meer dan haar normale kracht die zo goed als niks waard was. Toch voelde ze meer gewicht en kreunde ze even. “Mocht je willen, maar nee, je bent vereerd met de enige kat zoals ik in heel de clan. En je wilt me een lesje leren? Schattig. We zijn even oud en laten we het erop houden dat je niet de eerste bent die dit claimt.” Hierna keek ze hem vurig aan. Yup, ze was iemand met flink wat pit. Ze mocht dan wel in een hopeloze situatie zitten, ze zou niet ophouden.

“HOU JE KOP”Schreeuwde ze naar hem, na zijn opmerking. "Maak je woorden dan eens waar,"Grauwde hij, waarna hij zijn grote klauw naar haar uitsloeg. Ditmaal was ze niet snel genoeg om hem te ontwijken. Haar lichaam woog zo weinig dat ze kort van de grond kwam door zijn klap. Snel genoeg drukte hij zijn grote poten op haar schouders en pinda haar zo op de grond, waarna hij dreigende woorden toefluisterde aan deze clankat. “Oh schat ik ben nog maar net begonnen. Je denkt toch niet dat ik nu bang van je ben? Dat ik je kleine dreigementjes ook maar zo op kan vatten? Starclan.. je bent echt zo’n enorme loser dat ik al bijna medelijden krijg” Misschien hadden ze toch wel iets gemeen; woede maakte hun beide blind. Zij zag haar zwakte niet in, hij wist niet wat stoppen was. De poes hapte naar zijn gezicht en hij trok zijn kop net op tijd weg. Woest grauwde hij. “Mocht je willen, maar nee, je bent vereerd met de enige kat zoals ik in heel de clan. En je wilt me een lesje leren? Schattig. We zijn even oud en laten we het erop houden dat je niet de eerste bent die dit claimt.” Hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes. "Wie denk je wel niet dat je bent, jij hopeloos, zwak stuk kraaienvoer," Beet hij haar toe tussen zijn op elkaar geklemde kaken. "Ik ben een kat van mijn woord, maak je daar maar geen zorgen over." Hij drukte zijn nagels verder in haar vel voordat hij haar losliet en een dreigende, uitdagende houding aan nam. "Oh je kan zo mooi boze woorden spreken, katten uitschelden en bedreigen; kom dan, poesje, bewijs dat je ook echt wat kan behalve alleen lege woorden schreeuwen!"

-laat, sorry ;w;

Onderwerp: Re: 'Cause you can run, but you can't hide.