Suffocate between the stars.

De avond was ingevallen en Routpaw was net teruggekeerd van een zoektocht naar kruiden. Tot haar geluk was deze nog vrij succesvol geweest, waardoor zij, Lizardpath en de andere medicine cats hopelijk snel weer een goede voorraad konden opslaan. Nu viel haar echter iets te doen, wat ze al een hele tijd wilde doen. Het was echter dat ze haar rossige leider nog altijd vrij intimiderend vond dat ze het nog niet had gedaan. Nu had ze haar echter vandaag horen kuchen, en dat was de druppel geweest. Dus zocht de jonge poes Everstar op tussen de nesten en raapte haar moed bij elkaar. Eens slikte Routpaw, waarna ze zachtjes op haar afstapte. "Ehm, Everstar?" Miauwde ze zachtjes om haar aandacht te trekken. "Is het, eh, okay als ik u gezelschap hou?" ze toverde een vage, vriendelijke glimlach op haar gelaat. So far, so good.


Everstar!

Geschrokken opende Everstar haar ogen. Een nachtmerrie, maar helaas meer dan een nachtmerrie, omdat het echt gebeurd was. Ze bleef hem maar zien, haar broer, hoe bebloed, hoe ellendig hij erbij lag tussen die vals wuivende bloemen. En de vogels. De vogels... Ze kreeg hun gekrijs niet uit haar kop. Ze hoestte zwakjes en kreunde van de pijn. Haar hoofd stond op barsten en ze voelde zich ziek. Het was maar goed dat Oceanbreeze zo goed in staat was om alle taken over te nemen. Het was bewonderenswaardig hoe ze alles wist te regelen. En toch... Een lichte twijfel bleef zich in Everstars kop vastbijten. Maar twijfelde ze tegenwoordig niet over alles? Tegenstrijdige gedachten probeerden de overhand te krijgen en ze kreeg er niet goed vat op. Ze schudde haar kop - geen goed idee, met die hoofdpijn - en knipperde met haar ogen, waarna ze zag dat Routpaw aan kwam lopen. Ze knikte afwezig op haar vraag.

De rossige poes leek afwezig en nu ze dichterbij was, kon Routpaw duidelijk zien dat ze ziek was. Ze leek zwakker, gebroken. Net zoals ze was geweest op de ceremonie. Routpaw liet haar staart wat verloren hangen. Everstar was altijd de rots in de branding geweest voor de clan, dit was niet hun altijd sterke leider meer. Ze knikte enkel wat afwezig op haar vraag, waarna Routpaw voorzichtig dichterbij kwam en zich op een gepaste afstand naast haar neer zette. "Ehm, ik, nuja..." Ze zuchtte eens en probeerde toen oogcontact te maken. "Ik wilde mijn excuses nogmaals aanbieden over het hele Prophecy gebeuren," Oké, het moeilijkste was eruit. Haar stem was klein en zacht, maar haar woorden gemeend. Wat nerveus schuifelde ze met haar poten over de grond. Ze vond de clan leader nog altijd zeer intimiderend, zelfs in deze staat. "Ik besef me hoe lastig u het wel niet heeft, met eerst Lionroar en dan Barksound die niet de waarheid vertelde en nu ook nog eens ons. Ik... Verlies alsjeblieft niet de hoop, oké? Lizardpath en ik zijn altijd trouw aan u geweest e-en, en vanaf nu zal ik, nee, zullen wij alles aan u doorspelen, dat beloof ik." Oh starclan, als ze maar de juiste woorden had gekozen, dit wilde ze niet opnieuw verpesten.

Ondanks dat de medicine cat apprentice een zachte stem was, voelde het voor Everstar alsof ieder woord in haar hoofd nog wat rondstuiterde en overal tegenaan bonkte. Ze moest moeite doen om de inhoud ervan te begrijpen. Lionroar, Barksound, ja, wat moest ze daar nu mee? Ze had geen idee meer. Geen idee. Routpaw kon niet begrijpen hoe veel verwarrender en pijnlijker die situatie was geworden sinds Barksound juist Whitelion aan had gewezen als de moordenaar en de verrader. Het was niet iets wat ze met haar kon delen. Routpaw zei dat ze de hoop niet moest verliezen, maar had ze er überhaupt nog iets van over? Was alle hoop niet al vervlogen op het moment dat ze Neverlands gebroken lichaam tussen de bloemen zag liggen? Wat was er nog om voor te vechten? Wat was er nog om voor door te gaan?

De clan was er nog. Een gebroken clan. Een clans die begon te mengen met de andere, een clan die zijn eigen identiteit verloor. Een wespennest van leugens, maar ook haar clan. Ze sloot haar ogen. Katten die ze al kende sinds ze klein was. Katten die ze had zien opgroeien van kitten tot sterke warrior. Katten die ze had zien opgroeien tot helden. Katten die ze had zien opgroeien tot leugenaars. Katten zoals Routpaw, die fouten maakten, maar de clan (waarschijnlijk) niet opzettelijk probeerden te ondermijnen. Kittens die nog te jong waren om fouten gemaakt te hebben. Warriors die hun hele leven loyaal waren geweest en dat hun hele leven zouden blijven. Ze waren er, ze moesten er haast wel zijn, maar hoe kon ze zien welke het waren? Hoe wist ze of ze vocht voor een clangenoot of een verrader? Ze had gevochten voor Barksound, en kijk hoe hij haar had terugbetaald. Misschien was er hoop, maar zij kon het niet vinden. "Bedankt", miauwde ze toch, al was het nauwelijks verstaanbaar. Ondanks alles waardeerde ze het gebaar. Het veranderde niet veel aan de situatie, en op dit moment durfde ze geen enkel woord dat ze hoorde meer volledig als waar aan te nemen, maar als dit waar was, als dit oprecht was, dan waardeerde ze het.

Ze kon onmogelijk peilen wat er door het hoofd van haar rode leider ging terwijl ze sprak. De stilte die daarna volgde leek voor haar een eeuwigheid te duren. Uiteindelijk sloot ze haar ogen en toen ze die opende verbrak ze de benauwde stilte. "Bedankt", Kwam er haast onverstaanbaar uit. Routpaw bleef zitten, ongemakkelijk en niet zeker wetend wat ze nu moest doen. Uiteindelijk stond ze woordeloos op en liep weg van haar leider, enkel om naar de kruidenstapel te lopen. Daar neusde ze wat door de bladeren en vond uiteindelijk het Hoefblad dat ze de vorige dag bij het stroompje had geplukt. Met de geurende bladeren in haar bek liep ze terug naar Everstar en legde het voor haar neer. "Hoefblad, eh, dat kan helpen tegen de hoest," het had Panthersoul, toen Patherpaw, ook geholpen. De jonge poes twijfelde even maar nestelde zich toen naast Everstar neer. Niet dat ze elkaars vachten aanraakten, maar dichtbij genoeg om haar hart twee keer zo snel te laten staan. Everstar was eng, zelfs nu ze zo fragiel was. "Ik heb Everstar altijd een heel erg mooie naam gevonden,"kwam er haast onverstaanbaar uit, voordat ze er erg in had.

Routpaw liep weg en Everstar sloot haar ogen, omdat ze dacht dat ze even alleen zou zijn. De jonge poes kwam echter terug en de leidster opende haar ogen weer bij het horen van haar pootstapjes. Traag gleden haar ogen naar de bladeren die de medicine cat apprentice voor haar neerlegde, en afwezig begon ze er op een te kauwen, zich niet drukmakend om de smaak. Routpaw was naast haar komen liggen en hoewel Everstars reukzin niet goed werkte op dit moment, kreeg ze de indruk dat ze bang was. Bang omdat ze iets te verbergen had? Of gewoon omdat ze altijd al een overdreven zenuwachtig poesje was geweest? Bij de nauwelijks verstaanbare opmerking die volgde, stopte Everstar even met kauwen. "Bedankt", zei ze na een korte stilte, zich met een lichte frons afvragend waar dit nu weer vandaan kwam. Ze kon zich niet herinneren dat iemand ooit tegen haar gezegd dat haar naam mooi was.

Routpaw hield haar adem in en zag toe hoe Everstar kort stopte met kauwen. Oh nee, had ze dat niet moeten zeggen? "Bedankt"Kwam er naar een korte stilte uit en de jonge poes durfde weer stilletjes uit te ademen. Geweldig, nu had ze het nog ongemakkelijk gemaakt ook. Waar moesten ze nu nog over spreken? Ze kende de poes persoonlijk helemaal niet zo goed, enkel als strenge leidster. Toch voelde het niet goed om nu opeens op te staan en weg te gaan. Ehm? "Ik zou eigenlijk niet weten waarom mijn moeder mij zo heeft genoemd, het is nou niet bepaald positief, haha." Doordat ze nerveus was begon ze met zachtjes ratelen. "Toen ze er nog was, was ik veel te jong om me daar druk over te maken. Nu kan ik het haar niet meer vragen, tenzij ik haar ooit in Starclan zie," Haar gedachtes dwaalden af naar haar moeder, Softfur. Misschien had ze de herinneringen aan haar wel geromantiseerd, leek alles in vergelijken met de periode daarna zo rooskleurig. Toch had ze een verhemeld beeld van haar moeder, waar ze niet van af kon stappen. Waarom vertelde ze dit Everstar eigenlijk?

Everstar had geen idee waarom Routpaw nu een heel verhaal tegen haar zat te houden over haar naam. Was dat normaal? Was het vreemd dat ze dit vreemd vond? Ze kon niet eens helder denken op dit moment. De woorden gingen half langs haar heen. Routpaw vond haar naam niet mooi? Het was toch best een prima naam? En haar moeder was dus dood. Ja, dat wist ze. En anders was het ook geen verrassing geweest. Iedereen was dood. Iedereen. Iedereen die ertoe deed. "De katten die we in StarClan zullen zien..." Ze wist niet goed waar ze heen ging met haar zin. Vermoeid legde ze haar kop op haar poten. Ze wilde Neverland zien, en dan niet op de manier zoals ze hem in haar nachtmerries zag. Niet het bloed, niet de vogels, niet de bloemen. En Bearpaw... zou hij het haar kwalijk nemen dat ze niet op hem had gelet? Ze had hem niet beschermd. Ze had niemand beschermd. De katten in StarClan... Wolverinebite, Tawnylight... hoe zouden ze naar haar kijken? Neverland... hij zou niet boos op haar zijn. Hij zou nooit boos op haar zijn, ook al had zij hem meegesleept op deze reis, de reis die zijn dood was geworden. Kon ze hem maar zien, kon ze hem maar spreken. Ze moest met hem praten, ze kwam zelf niet uit haar gedachten.

Zodra ze door kreeg dat ze weer aan het ratelen was sloot ze snel haar bek en even sloot ze gepijnigd haar ogen. Oh, waarom kon ze ook niet eens de juiste woorden vinden in zo'n situatie? "De katten die we in StarClan zullen zien..." Miauwde de poes na een korte stilte, maar ze maakte haar zin niet af. Routpaw wiebelde met haar oor, ze wist dat de leader het over haar broer moest hebben. Toch wilde ze geen woorden over hem spreken, de poes had er vast genoeg over gehoord. Toch, de katten die ze in Starclan zouden zien. Haar gedachtes gingen uit naar Bearpaw en haar moeder. Oh, hoe ze verlangde ze beide te spreken, te omhelzen. Het had geen zin om daar over na te denken, maar toch deed ze het, net als Everstar. De jonge poes verzuchtte zich en legde ook haar kop op haar poten, niet wetend welke woorden ze moest spreken. "Het spijt me, voor alles dat u is overkomen,"

Ze was alweer bijna vergeten dat Routpaw er was, tot er na een tijdje een antwoord kwam. Everstar keek even naar de jonge poes. Ze was een goede kat, Routpaw. Waarschijnlijk. Ze had natuurlijk ook gelogen, net als haar mentor. Maar ze had haar excuses aangeboden. Voor zover die oprecht waren. Ze waren vast oprecht, ze was vast oprecht. Misschien. Ze zei hetzelfde als alle andere katten. Dezelfde lege, nutteloze woorden. Maar het was vast goed bedoeld. Vast. Wist ze het maar zeker. Wist ze maar iets zeker. Daarboven wisten ze het vast. Daar wisten ze alles. Neverland wist alles nu, Bearpaw wist alles nu. Wisten zij wie Tawnylight vermoord had? Waarom vertelden ze het haar niet? Waarom gunde niemand haar wat zekerheid? StarClan had haar ook opgezocht toen ze naar Fourtrees moest voor dat overleg, ze wist dat het kon, dus waarom kwamen ze nu niet, nu ze hen het meest nodig had? "Maakt het ze niets uit?" vroeg ze zacht.