Oh Starclan, wat moest ze nu toch doen? Raptorecho was de schuldige, zoveel had ze inmiddels wel door. En het was verkeerd dat Tigergaze nu hier was om haar te helpen, dat hij degene was die gestraft werd. Toch, ze kon de waarheid niet spreken. De woorden van Raptorecho schoten door haar kop. "Je weet wat ik gezegd heb, één woord hier over en ik pak de gene waar jij heel veel om geeft," Ze huiverde bij die gedachte en de ijzig kalme blik in zijn ogen. Ze had geen idee meer wat ze met zichzelf of haar goede vriend meer aan moest, dus stond ze over haar kruiden gebogen met haar tanden ijverig op elkaar geklemd, alsof hij er niet was.

[Tigergaze!]

Ze probeerde zijn aanwezigheid te negeren en zich te focussen op haar kruiden, wat niet goed lukte. Een kleine holte in de wand van de grot hadden ze tot kruiden opslag benoemd. Nu moest ze enkel de voor haar neergelegd kruiden ordenen en opbergen in de wand van de grot. Een makkelijk werkje wat ze al vaak genoeg had gedaan, maar met zijn gele ogen brandend op haar rug was ze veel te nerveus. Er was een reden voor zijn warrior naam. De jonge poes schuifelde wat heen en weer en probeerde uiteindelijk een stel muntbladeren op een hoger gelegen holte in de grotwand te leggen. Ze leunde met haar voorpoten op de wand en rekte zich zo ver mogelijk uit om de bladeren neer te leggen. De jonge poes zette echter haar achterpoot verkeerd neer op een vochtig stukje steen en gleed uit, waardoor ze haar evenwicht verloor en op de grond knalde, terwijl de munt bladeren naar beneden dwarrelen en de andere hoopjes kruiden uit elkaar stoven door de wind opgewekt van haar val. Oh geweldig dit, hoe zou ze ooit moeten kunnen werken als ze zo nerveus was in zijn aanwezigheid? "S-sorry," miauwde ze zachtjes, zonder oog contact te maken. Het kleine poesjes boog zich opnieuw over de bladeren en kruiden en probeerde haar fout weer recht te zetten.

Ze stond op het punt om in tranen uit te barsten van de frustratie en opgekropte gevoelens, ergens tegenaan schreeuwen en even alles laten gaan. Alles ging fout, zelfs de makkelijke dingen zoals kruiden opbergen lukte haar plots niet meer. Waarom moest ze nu zo'n neerval hebben om zoiets kleins? Waarom was ze toch niet zoals haar mentor, verdomme. De jonge poes klemde haar kaken op elkaar en knipperde haar tranen weg, ze zou over zo iets stoms geen tranen vergieten. De jonge poes haalde eens diep adem en wist zich zo wat te kalmeren, waarna ze toen opnieuw begon haar kruiden weer te ordenen. Ze merkte hoe Tigergaze opstond en naast haar kwam te staan. "Laat maar.." Voor het eerst keek ze naar hem op en hoopte dat hij niet de gemengde emoties in haar ogen zag. Oh, ze was ook zo zwak. Ze keek stilletjes toe hoe hij de kruiden oppakte en met gemak netjes op de stapel legde. Vervolgens ging hij met een grom weer zitten en Routpaw vroeg zich af of zijn slechte humeur door haar kwam. Was hij boos? Ze schuifelde wat ongemakkelijk met haar pootjes over de grond, even haar woorden kwijt. "Bedankt," miauwde ze enkel zachtjes. Er viel opnieuw een stilte en ondanks alle gevaren raapte de poes haar moed bij elkaar. "Eh, Tigergaze?"miauwde ze voorzichtig en besefte zich toen te laat dat ze niet meer terug kon. ".. Ik.. ik geloof dat jij het niet hebt gedaan," Ze sprak geen woord over de werkelijke dader, bang voor waar hij toe in staat was.

Bij haar woorden kwam een verbaasde uitdrukking op zijn gelaat, die haar meer pijn deed dan het zou moeten. Tigergaze had echt geloofd dat ze hem schuldig had gevonden. Oh Starclan, Raptorecho had dit hem nooit aan mogen doen. En wat moest zij, wat moest zij doen? "Echt..?" mauwde hij na een korte stilte. Routpaws mond was droog, dus knikte ze enkel met een blik vol emoties. "Je bent volgens mij zowat de enige, zelfs Ocean.." Ze klemde haar kaken op elkaar. Ocean. Oceanbreeze, hun deputy, haar vriendin, zijn partner. Of, was het wel een partnerschap te noemen? De poes wist het allemaal niet meer. "Bedankt, Rout. Dat betekend veel voor me.." Ze wilde glimlachen, maar kreeg zichzelf er niet toe. "Altijd, Tigergaze, ik ken je, jij zou nooit zoiets doen..." Ze slikte een brok in haar keel weg. "Alleen, Tigergaze..." Ze haalde diep adem en dwong zichzelf de woorden uit te spreken die op haar tong lagen. "W-waarom? Waarom Tigerspots, waarom Oceanbreeze?" Ze hield haar adem in, bang voor zijn reactie. Toch had ze geen spijt van haar woorden, zijn acties hadden hem pijn gedaan. De jonge poes wist al dat zijn eerste nest het moeilijk had met het verlies van hun moeder, en toch ging hij verder naar Tigerspots en toen ook nog Oceanbreeze, die al zoveel aan haar nek had. Routpaw maakte zichzelf wijs dat ze zich enkel zorgen maakte om haar vrienden en de kittens van hem met een moeilijke jeugd. Toch, misschien diep van binnen, kwam het ook wel ergens anders door dat ze hem deze vragen stelde.

 Ze beet op haar lip terwijl ze op zijn antwoord wachtte. "Ik ben mezelf verloren na haar dood, Routpaw."De gevlekte poes keek van hem weg. Oh, ze wist zo goed hoe het was om iemand te verliezen waar je om gaf. Toch, was dat een excuus voor zijn daden? Om al zijn grenzen te laten vervagen door verdriet? Vroeg hij zich überhaupt wel af hoe Mousewish zich wel niet moet voelen in Starclan? "Tussen Tigerspots en mij.. ik heb geen idee waarom. Ze verachtte me. We hadden een moment van zwakte." Een moment van zwakte. Een moment van hun zwakte had nu voor twee kittens gezorgd en een dode moeder. "En ik houd van Oceanbreeze.. denk ik.." De poes beet nog harder op haar lip, totdat ze de ijzeren smaak van bloed proefde. Denk ik.. Hij wist het niet eens zeker. "Hoezo..?" Ze slikte nogmaals en stond op, waarna ze hem hopeloos aan keek. Hoezo? Waarom dacht hij wel niet? "Omdat je dit niet kan doen, Tigergaze! Je bent een volwassen kater, je acties brengen serieuze gevolgen met zich mee! Het zijn kittens, jouw kittens die nu allemaal met problematische ouders zitten, door jouw toedoen! Je eerste nest heeft hun moeder en broertje moeten verliezen, net als jij. Je tweede nest heeft ook geen moeder meer en Oceanbreeze heeft al zoveel kittens waar ze voor moet zorgen, ze kan dit niet aan, ze kan jouw kittens niet ook nog aan. Allen zullen hun leven moeten leiden wetend dat ze ongelukjes zijn, dat hun vader misschien wel niet van hun moeder hield. Het zijn levens, niet een moment van zwakte, sta je daar ooit bij stil?" haar woorden waren niet bood maar wel vol emotie en ze trilde op haar poten, waarom deed haar dit zoveel? "Je kan niet uit je eigen rouw maar rond gaan en doen wat je wilt zonder na te denken, Tigergaze. Daar doe je niet alleen jezelf mee pijn, maar ook iedereen die om je geeft." Ze keek hem gepijnigd aan. "Daar doe je ook mij mee pijn,"

Ze zag hoe hij boos werd, hoe hij geraakt was door haar woorden. Oh nee, stop, dit was niet wat ze wilde. Ze had... Nuja, wat had ze überhaupt willen bereiken met dit gesprek? Tigergaze wijzen op de fouten waarvan hij zich toch wel bewust was? Hem eindelijk tot zinnen brengen? Of was het misschien toch uit puur persoonlijke redenen, om haar frustraties eens op hem af te reageren? "Ik houd van Mousewish, en dat zal ik altijd blijven doen." Zijn oren lagen plat in zijn nek en Routpaw wilde verdwijnen. Ja, hij hield nog van Mousewish. Was dat dan een reden om er met Tigerpots en Oceanbreeze vandoor te gaan? Zou dat het moeten verklaren volgens hem? "En wat had ik anders moeten doen? Hun moeder heeft hen voor dood achtergelaten. IK heb dat niet gedaan!" Ook zij legde haar oren in haar nek en ze moest in haar lip bijten om niet emotioneel te worden. "Dat zeg ik ook niet!" Kaatste ze met een hoge stem terug. "Maar als je voor altijd van Mousewish houdt, hoe kun je dan nog steeds met een ander gaan? Is dat niet oneerlijk tegenover Oceanbreeze?" Ze was al haar voorzichtigheid verloren en had voor het eerst sinds eeuwen een verheven stem. Geschrokken van zichzelf stapte ze naar achteren en keek van hem weg, haar kaken op elkaar geklemd. "Ik probeer ook na te denken!" mauwde hij terwijl hij zijn kop schudde. "Ik probeer iedereen tevreden en veilig te houden. Oh Rout, je zou eens moeten weten.." Wat moest ze weten? Oh ze wist goed genoeg hoe hij om anderen kon geven. Hij was naast haar geweest toen Bearpaw was gestorven, hij had haar van domme dingen gehouden op dat moment. Ze wist het heus wel.
"Waarom geef je om me?" Zijn felle ogen leken recht door haar heen te kijken. Die precieze blik waarna hij vernoemd was. Routpaw was even van haar stuk geslagen door die vraag. "Waarom vraag je dat? Waarom zou ik dat niet doen?" miauwde ze met een klein stemmetje. Ze had enkel een antwoord gewild, niet deze emotionele break down willen veroorzaken. Waarom pakte ook nooit iets uit zoals ze wilde? Kon ze niet voor één keer de juiste woorden weten te gebruiken? "omdat je een goede kater bent, omdat je me ooit van een vos hebt gered, omdat ik altijd zo naar je op heb gekeken.  Oh verdomme, omdat ik ooit van je hebt gehouden, Tigergaze," Oh nee, nu was dat er ook nog eens uit. De poes keek weg en probeerde zichzelf tot bedaren te brengen. Ja, ooit, toen ze nog jong was. Kalveren liefde, zoals jonge apprentices dat konden voelen. Ze was er kapot van geweest toen hij met Mousewish kreeg, toen ze een nest verwachtten. Maar toen had ze toch haar rang gekregen en daardoor had ze ook hun contact laten verwateren. Daarbij was ze Jayflame tegen gekomen, het was anders nu; het was overgevlogen, zoals jonge liefdes dat wel vaker deden. Toch, het had nooit weggenomen dat ze zielsveel om hem gaf. Er viel een korte stilte die Routpaw uiteindelijk doorbrak. "Misschien nu niet meer, maar dat neemt nog niet weg dat ik zielsveel om je geef..." Ze zuchtte trillerig en was allang trots dat ze het droog hield. "Ik maak me gewoon zorgen om je, om de dingen die je doet... Er gebeurd zoveel e-e-en, ik weet het ook gewoon niet meer," Haar stem brak.

Hij was stil.
Er kwamen geen woorden en de stilte die volgde leken een eeuwigheid te duren. Routpaw zuchtte stilletjes en zwak. Waarom was ze hier toch ook over begonnen, er kwam meer kwaads dan goed van. Lizardpath was altijd zo gecontroleerd, leek altijd precies het juiste te zeggen en te doen, en zodra ze dan eens een fout maakte kon ze dit recht zetten. Routpaw zou nooit zo zijn en ze voelde zich er vreselijk over. Ze wilde gewoon ergens opkrullen en stilletjes huilen, dit hele gesprek terug draaien en hem de werkelijkheid vertellen over Raptorecho, niet dit. Ze zaten daar maar wat, Tigergaze als de grote kater die hij was tegenover haar, het kleine poes dat niets anders kon dan bedroefd naar de grond staren. Als ze op had gekeken had ze misschien nog de tranen in zijn ogen gezien. "Je verdiend beter, Routpaw.." Was het enige dat hij sprak. Routpaw legde haar oren enkel nog dieper in haar nek. Zij verdiende beter? "Ik ben geen goede kater, ik ben een moordenaar, Routpaw." ze keek hem verward en vol emoties aan. Waar had hij het nu weer over? "Wat.. Hoe bedoel je?" Miauwde ze zwakjes, waarna het tot haar doordrong. Kort en bondig schudde ze haar kop. "Je kan jezelf niet de schuld geven van Mouse, Tiger..." Het zou nooit tot haar doorgedrongen zijn wat hij werkelijk bedoelde, tenzij hij het nu zelf vertelde. Tigergaze was haar vriend, de kat naar wie ze altijd zo had opgekeken. Geen moordenaar. Niet in haar ogen.

Ze snapte zijn zorgen, maar was het niet met hem eens. Het was niet zijn schuld dat- "Nee.. niet Mouse.." zijn mompelende woorden lieten haar met een ruk opkijken. Wat..? Waar had hij het dan over? Haar groene ogen stonden vol vragen, maar nergens in haar hart had ze ooit aan voelen komen wat hij vervolgens vertelde. Al had zijn vacht onder het bloed gezeten en lag er een karkas onder zijn grote poten, dan nog had ze hem niet als schuldig verklaard. Maar nu kwamen die woorden uit zijn eigen mond, werden ze door zijn eigen stem verteld. "We hadden oorlog met ShadowClan, om territorium. En ik.. ik heb een apprentice aangevallen bij de grens. Voordat ik het wist was ze dood." Ze hield haar adem in en wilde eigenlijk haar oren niet geloven. Haar groene ogen zochten contact met de zijnen, alsof ze ieder moment verwachtte dat dit een flauwe grap was op het verkeerde moment. Zijn ambere ogen waren echter strak op de grond gelegd. "Mousewish, Mistfeather en Raptorecho hebben geholpen haar lichaam te verbergen." Ze werd licht in haar hoofd terwijl ze de situatie al voor zich zag en nu was zij het die zijn blik niet ontmoette. Haar hoofd tolde en ze moest haar vier poten stevig op de grond zetten om niet weg te tuimelen. Hij had een kat vermoord, een onschuldige apprentice
"Ik ben een moordenaar, Routpaw." Een moordenaar, een moordenaar. Haar vriend had een ander het leven ontnomen. "Je wil niet weten hoe vaak die apprentice in mijn dromen geweest is. En ze zal waarschijnlijk nooit meer uit mijn kop gaan." Ze bleef stil, simpelweg omdat haar keel als schuurpapier aanvoelde en ze toch niets weten te zeggen in een situatie als deze. Waren daar überhaupt woorden voor? Was een oorverdovende stilte niet het enige toepasselijke in zo'n situatie? "Niemand mag het weten, Rout.. alsjeblieft." Haar maag draaide zich om, ze werd niet goed. Was dit wat het betekende om een Medicine cat te zijn? Dit soort geheimen op haar schouders dragen? Onder ogen komen dat de kat naar wie ze altijd zo had opgekeken, wie ze altijd zou verdedigen, van wie ze had gehouden een moordenaar was? "Oh Starclan, een moord, een moordenaar," Haar stem stierf weg en ze keek Tigergaze recht aan met smekende, groene ogen. " Zeg dat het niet waar is, ik smeek het je Tigergaze, vertel me dat het niet hebt gedaan," Voor heel even wist ze niet meer of ze de kater voor haar nog wel herkende. Wat als ze het verkeerd had? Wat als het Tigergaze was in plaats van Raptorecho die het verkeerde pad was opgegaan.