I have no idea what I'm doing

Look! I'm a distraction!

Wat een geweldige dag was het weer. Maar hé, elke dag was gewoon geweldig omdat hij geweldig was. Er was niet één dag in zijn hele bestaan die niet geweldig was. Geweldig. Legendarisch. Yes, het was legendarisch om Drizzle falling Softly te zijn. Met een zwiepende staart liep de relatief kleine tomcat door de highlands. Zijn vacht zat vol modder, camouflage voor het jagen. Het verpeste zijn prachtige pels wel, maar alles voor de jacht. Dat was zijn motto. Zijn enige motto, natuurlijk. Nee grap, hij had er wel honderd, maar dat zei hij lekker nooit luidop.

Zijn fantastische, nee, legendarische zintuigen pikten een bekende geur op. Zijn jongste dochter, en het spoor rook redelijk vers. Als pro jager kon hij zo’n dingen nu eenmaal goed inschatten. Drizzle zette het op een drafje en haalde uiteindelijk de calico she-cat in. Hoewel hij best vaart maakte, maakte hij ook amper lawaai. Als ze een beetje afgeleid was, zou ze hem nooit horen komen, en kon hij haar een liefdevolle tackle-hug geven, ghehehe.

&River

Zoals ze wel vaker hier deed probeerde ze te jagen. Ondanks wat Skyteller haar eigenlijk had gezegd was ze gwoon verder gegaan met haar eigen plannetje en dat was jagen. Ze wist dat het kon, als ze misschien heel, heel goed was. Ze had gehoord dat die clankatten gewoon zelf konden beslissen wat ze wilden doen. Dat was... Fantastisch! Ze wilde dat ook kunnen. Als zij het konden kon zij het dus ook. De brede poes was dan ook door haar poten gezegd en was aan het sluiepn door het hoogland, waardoor ze helemaal niet doorhad dat iemand haar benaderde. Ze moest haar poten licht houden, haar hoofd koel en- Opeens verscheen een grijze kater en viel ze half uit haar balans door zijn plots verschijning waardoor ze neer viel. Even schudde River haar kopje en keek ze verward op naar haar vader. Eh? "Pap?" vroeg ze even duidelijk vragend, waar was hij vandaan gekomen?

Look! I'm a distraction!

Natuurlijk wist hij dat zijn dochter af en toe niet zo blij was met haar taak als cave guard. Hij moedigde het niet aan, maar hij hield haar ook niet tegen. Zolang ze maar gelukkig was! Dan was hij ook blij. Nu mocht ze haar persoonlijke missie echter vijf minuten on hold zetten, want hij had zin in een beetje quality time met zijn dochter. Enthousiast dook hij naast haar op, waarbij ze spontaan al omver viel. Hah, zijn tackle was niet eens meer nodig. Een verwarde blik werd hem toegeworpen. ”Pap?" Klonk het vragend. De kleine grijze kater schoot in de lach.

”De enige echte!” Greens hij opgewekt. Hij dook in een sluiphouding en sprong toen alsnog op haar, er natuurlijk voor zorgend dat ze geen pijn had. ”Verrassingsknuffel”, Maakte hij duidelijk, waarna hij haar nog een flinke lik over haar wang gaf ook. Vervolgens stapte hij weer van haar af en ging netjes zitten. ”So, hoe gaat ’t met je?” Vroeg hij, benieuwd of er nog iets spannends was gebeurd waarvan hij nog niet op de hoogte was.

”De enige echte!” Klonk er van haar vader af en even kon ze het niet laten rustig te glimlachen naar hem. Normaal klapte ze toe bij anderen, behalve bij sommige individuen. maar niet bij deze grijze kat. Deze sprong dan ook plots op haar en ze lachte even zachtjes. ”Verrassingsknuffel”, Ze kreeg een lik over haar wang en grinnikte zachtjes om op haar beurt ook even een likje over de ander zijn kop te geven en een kipje aan hem te geven. haar ogen stonden zacht en de verwarring had plaats gemaakt voor een soort van geluk die in haar blik door straalde. ”So, hoe gaat ’t met je?” eh... "Heel erg goed, ik heb laatst een kleine vos weg gejaagd," zei ze rustig. Ja, hij was klein en jong geweest, niks imposant. "Oh en ik heb die clankatten ontmoet! Heb jij ze al ontmoet pap? Ze zijn zo raar!"

Look! I'm a distraction!

Het was geen geheim dat hij een redelijk enthousiast en vooral aanhankelijk type was. Hij zou geen gelegenheid laten schieten om iemand een knuffel te geven, of een geruststellend kopje, of een plagende duw. Het was hoe hij met andere katten om ging en daar waren de meesten wel al aan gewend geraakt. Zo ook zijn dochter, die dat gedrag van hem leek te weerspiegelen als hij in de buurt was. Hoe kon het ook anders, ze was al even geweldig als hij. Het zat probably gewoon in de genen. Oprecht geïnteresseerd vroeg hij hoe het met haar ging vandaag.

"Heel erg goed, ik heb laatst een kleine vos weg gejaagd," Liet ze rustig weten, alsof het niks was. Maar Drizzle glunderde van trots. ”Echt? Geweldig! Goed gedaan”, Snorde hij zoals alleen een vader dat kon. "Oh en ik heb die clankatten ontmoet! Heb jij ze al ontmoet pap? Ze zijn zo raar!" Vervolgde ze. De grijze tom wiebelde even met zijn oren. ”Hmm, nee, ik heb er wel al een hoop zien lopen maar ik heb er nog geen een gesproken”, Bekende hij met een klein grijnsje. ”Dus vertel, waarom zijn ze zo raar dan?”

Haar vader leek te glunderen van trots en dat liet haar ook een beetje glimlachen. Het was fijn om te zien hoe iemand anders trots op haar was. Dat was een goed iets. ”Echt? Geweldig! Goed gedaan”, Ze nam het compliment met een zachte lach aan en trok even met haar oortjes. Door die mentor was ze wat behoedzamer met de complimenten. ”Hmm, nee, ik heb er wel al een hoop zien lopen maar ik heb er nog geen een gesproken”, Ze knikte even begrijpend naar de grijze kater. Ze waren niet meteen het eerste waar kje op wilde stormen. ”Dus vertel, waarom zijn ze zo raar dan?” Hm... "Ze hebben zo'n rare rang dat warrior is en die jagen en vechten," zei ze kalm. "Dat klinkt zo... geweldig, vind je niet? Vreemd maar toch geweldig... En also hun... Healer is niet de baas!" zei ze met grote ogen. ja, dat was gewoon weird.

Look! I'm a distraction!

Sinds hij kittens had, was hij zich veel bewuster van tijd en hoe snel die ging. Zijn jongste nest was nu alweer 9 moons oud. Dat wilde zeggen dat hij ook al 9 moons ouder was sinds hun geboorte. Syke. Bijna kreeg hij een identiteitscrisis. Toen bedacht hij zich dat hij daar veel te geweldig voor was. Iemand als hij kreeg geen identiteitscrisissen, punt. Maar dat nam niet weg dat River zo snel opgegroeid was. Ze zou het nog ver schoppen als cave guard, dat wist hij zeker.

Het gesprek nam uiteraard een wending naar de vreemde katten op hun territorium. Het was dan ook een populair gespreksonderwerp. De she-cat vertelde hem over een rang die warrior heette. Hij besefte maar al te goed waarom ze dat geweldig vond, maar hij knikte een beetje voorzichtig. ”Maar zo’n warrior hmm, die kan toch nooit zo goed jagen als een prey hunter of zo goed vechten als een cave guard?” Vroeg hij zich luidop af.

Hoe zat het dan met hun aangeboren talent? Dat werd toch nooit optimaal benut. Anyways, haar laatste woorden lieten hem in de lach schieten. ”Hoezo ze volgen hun healer niet?” Herhaalde hij verbaasd. ”Hoe kunnen ze achter iemand aanlopen die niet kan praten met hun voorouders”, Vervolgde hij. Nope, Drizzle begreep het niet, en zou dat waarschijnlijk ook nooit echt doen.

Haar enthousiasme over de clankatten was iets dat zeldzaam leek te zijn binnen de tribe. Maar ze was dan ook de enige die het moeizaam had met het feit dat hun normale rangen opgesplitst waren en je zelf geen keuze had. Je mocht zelf niet beslissen wat je met je leven wilde doen. Vrijehdi was beperkt binnen de tribe. ”Maar zo’n warrior hmm, die kan toch nooit zo goed jagen als een prey hunter of zo goed vechten als een cave guard?” Klonk er en even keek de jonge poes op, verwonderd door dit... Waarna ze langzaam knikte. Ja, daar had hij een punt. "Hunters zullen beter zijn dan de warriors in jagen want daar zijn ze hun hele leven op getraind en hun lichaam is ervoor gemaakt... Guards... hetzelfde," mompelde ze even waarna ze ùet haar oren trok, het was geen fijn feitje en al zeker niet iets dat ze graag opbracht, het was voor haar iets dat haar zeer deed aan het hart, aan haar toekomst en het vooruitzicht op wat er zou komen. Ze keek niet uit naar iets, alles leek zo simpel te zijn en gewoon... Niet gemaakt voor haar. Was dit wat haar voorouders van haar wilden? Dat ze de rest van haar dagen ongelukkig zou zijn? Taken volbrengende die niet aan haar besteed waren? Of was er een kans dat ze misschien... Nee, de gedachte alleen al om bij de clans te gaan was voor haar iets teveel. Het was beangstigend... Waarom dacht ze daar zelfs aan? Het klonk fijn... maar.... Maar... haar familie... Har vrienden... Skyteller... Zouden ze teleurgesteld zijn? Sterker nog, hoe zou het daar zijn? Angst bekroop haar al snel en gaf haar een licht gespannen houding. Gedachten fladderden rond in haar kopje, ze wist niet wat te doen, wat te denken. Waarom was dit? Het was het plotse gelach van haar vader dat haar liet opkijken. Wat? Waarom lachte hij nou? Was er iets grappigs geweest? ”Hoezo ze volgen hun healer niet?” O... Oh... ja... Ze knikte even langzaam... Als bevestiging dat het echt waar was. ”Hoe kunnen ze achter iemand aanlopen die niet kan praten met hun voorouders”, Uhm... "Dat weet ik ook niet.. De kat die met hun voorouders praat en ook de katten heelt als ze ziek zijn word de medicine cat genoemd. Ik heb al een van de medicine cats ontmoet, die van Shadowclan, en zijn naam is Acefray... Maar iedereen noemt hem Ace..." zei ze even met een frons. "Dat klinkt echt te vreemd... Dat is net als Skyteller Sky noemen... Dat zou toch niet respectvoll zijn?!" Ze was er wat door van slag gebracht. Dat kon toch helemaal niet.

Look! I'm a distraction!

Blijkbaar had River al meer research gedaan dan hij. Hij behield liever een beetje afstand. Observeren, ja, tot daar. Maar een echt gesprek aanknopen? Dat dan weer niet. Hij kreeg de informatie hoe dan ook wel een keer doorgespeeld. Vandaar dat hij dan ook de ene na de andere vraag stelde aan zijn dochter. Ze leek veel te weten, dus kon ze het mooi aan hem uitleggen nu. Dat was ook weer werk gespaard voor hem. Dan kon hij zich met nuttige dingen bezighouden, zoals geweldig zijn. Een heel intense bezigheid, die tonnen aan energie kostte. Wacht, nee, eigenlijk ging dat vanzelf.

Maar focus, Drizzle, pls. Hij merkte niet eens op dat River met heel andere gedachten zat momenteel, gedachten die haar gespannen maakte. In plaats daarvan lachte hij om haar woorden. Ze vertelde dat ze al een healer van hun groep had ontmoet, een tom die een medecine cat was en luisterde naar de naam Acefray. Al noemde iedereen hem Ace? ”Aah, misschien werkt het zoals onze namen, die korten we toch ook af”, Zei hij schouderophalend. Heel scherp opgemerkt maar weer. ”Maar River, ik weet dat je heel goed op jezelf kan passen, maar mag je ouwe toch even vragen voorzichtig te zijn? Ik wil niet dat er iets met jou zou gebeuren hmm”, Zei hij, op zo’n typisch zeurderige saaie vader stem.

De hele ontmoeting met Acefray had haar een beetje van haar stuk gebracht opdat het een gigantische dikke kat was geweest met een pels die vast een leven opzich had. Niet dat het zo erg was. River was zelf een grote poes en zou zeker uitgroeien tot een van de meest imposante katten van haar tribe, toch was haar zachte karakter zeker niet gericht op het jobje dat perfect bij haar lichaam zou passen. Maar goed, over enkele manen moest ze realiteit bij de horens vatten en haar problemen recht aankijken. et was geen drama dat ze voor de rest van gaar dagen dit zou moeten doen, dus janken erover moest ze niet doen. Ze kon enkel haar hart vasthouden dat oorlog er niet zat aan te komen. Ze wist namelijk niet zeker of ze een echt gevecht zou aankunnen met een kat. Andere dieren waren okay, dat had ze nu al gedaan, maar like, met katten? Haar ruggengraat bibberde ervan en haar poten werden onstabiel op de bodem bij de gedachte alleen al. Kattenbloed... Het zou misselijkmakend zijn als ze dat aan haar klauwen moest krijgen. ”Aah, misschien werkt het zoals onze namen, die korten we toch ook af”, Klonk er en ze knikte even langzaam naar de grijze kater. Hij had een punt, maar toch leek het voor haar onnatuurlijk een hogere rang aan te spreken met zo'n afkorting, zeker als het een bepaalde rang was waar je naam ook iets speciaals van krijgt. Nu wist ze niet of -fray voor alle... 'medicine cats' werd gebruikt, toch was het iets dat in haar hersens vastgepind bleef. ”Maar River, ik weet dat je heel goed op jezelf kan passen, maar mag je ouwe toch even vragen voorzichtig te zijn? Ik wil niet dat er iets met jou zou gebeuren hmm”, O... Oh... Ze knikte even vluchtig naar haar oude man en glimlachte even zachtjes. "Ja hoor ik ben heel voorzichtig, maak je maar geen zorgen pap," zei ze even waarna ze toch even zachtjes snorde en hem een kopje gaf. "En plus ik ben toch sterk genoeg!" h... haaha... ja dat wel maar misschien te onzeker om iets met dat pluspunt te doen.

Look! I'm a distraction!

Toegegeven was hij misschien wel een beetje geïntimideerd door de clankatten. Sommige exemplaren waren echt gigantisch groot. Niet echt moeilijk, gezien Drizzle zelf niet echt groot van postuur was. Eigenlijk was hij best klein te noemen, maar daarom was hij ook een prey hunter. Als hij nu een cave guard was geweest, had hij misschien sneller een clankat aangesproken. Nu bestond het risico namelijk dat hij werd aangevallen, en eerlijk gezegd zou hij niet eens weten wat hij dan moest doen. Een kat was namelijk geen adelaar, en hoewel hij prima reflexen had, wist hij niet hoe je een andere kat moest aanvallen.

River werd daar dan wel weer op getraind, maar hij vroeg haar toch voorzichtig te zijn. Gewoon, just in case. "Ja hoor ik ben heel voorzichtig, maak je maar geen zorgen pap," Snorde ze zachtjes, waarna ze hem een kopje gaf. Met een tevreden glimlachje keek hij haar aan. "En plus ik ben toch sterk genoeg!" Vervolgde ze. De tom lachte zachtjes. ”Dat is zeker waar. Wedden dat je zo’n clankat in no time kan vloeren?” Greens hij geamuseerd. Daarna schoot er hem iets te binnen. ”Weet je eigenlijk al wie je training gaat overnemen na.. You know?”

Hij moest lachen om wat ze zei. Ze was ergens blij dat Drizzle haar vader was en niet een ander type die het anders op haar had gemunt. DE tom was open, blij, en forceerde haar nergens toe. Hoe dan ook... Ze wist dat als ze echt iets zou doen het hem ergens pijn zou doen... Of niet? Ze wist het eerlijk gezegd echt niet en dat deed haar pijn, om niet te weten wat komen kwam. ”Dat is zeker waar. Wedden dat je zo’n clankat in no time kan vloeren?” Ze grinnikte even en knikte langzaam. "Dat zou voor me geen enkel probleem zijn denk ik zo..." ja, ze had ze gezien en sommige waren gewoon een slungelig en helemaal niet gebouwd voor het vechten. ”Weet je eigenlijk al wie je training gaat overnemen na.. You know?” Uh... Ze knipperde even en keek schuin weg om haar kop te schudden. "De volgende ceremonie weet ik het, maar tot doen doe ik alleen mee aan de algemene training. Soms nemen andere mentors het ook over voor even," ja en zo had ze altijd de stomme nachtshifts brrr.

Look! I'm a distraction!

Natuurlijk wist hij dat zijn kinderen allemaal slim genoeg waren om zichzelf niet in de problemen te werken. Maar hij zou geen goeie vader zijn als hij het toch niet even op hun hart drukte. Zowel bij Eyes of the Snake als bij haar, en als hij hun broertje nog ergens tegen het lijf liep, zou hij het tegen hem ook nog zeggen. Niet omdat hij hen niet vertrouwde, maar omdat hij gewoon teveel om hen gaf om het niet te zeggen. River merkte fijntjes op dat ze het wel zou kunnen afhandelen als ze in de problemen kwam met zo’n Clangevalletje. Iets wat hij bevestigde. "Dat zou voor me geen enkel probleem zijn denk ik zo..." Zei ze nog, en hij grinnikte bij het beeld dat hij voor ogen kreeg.

Want hij wist perfect tot wat de Guards in staat waren. En hoewel River zichzelf niet als een volbloed guard zag, ze trainde wel om er één te worden. Al lag haar training nu waarschijnlijk stil, gezien het ongeval van haar vorige mentor. "De volgende ceremonie weet ik het, maar tot doen doe ik alleen mee aan de algemene training. Soms nemen andere mentors het ook over voor even," Antwoordde ze toen hij zich er naar informeerde. ”Dat is aardig van ze”, Snorde hij. De volgende ceremonie was vast niet meer ver weg. ”Als je een volleerde Guard bent zorg ik er wel voor dat je mijn jachtpatrouilles mag begeleiden, wat vind je daar van?” Vroeg hij opgewekt. Zoiets fixte hij soms voor Snake, dus voor haar zou hij prima hetzelfde kunnen doen.

Normaal gezien haatte ze het om te praten over haar trainingen. Maar haar vader was ene lichte uitzondering. Ze wist dat hij niet meteen op haar zou springen omdat ze iets niet graag deed. Ze wist dat hij begrip had voor haar gevoelens, haar keuzes, haar gedachten en haar manier van denken. Het was uiteraard allemaal niet zo simpel. ”Dat is aardig van ze”, Sprak haar smoggrijze vader tegen haar en ze knikte even glimlachend naar hem. Ja, dat was het zeker. Maar ze was er niet geheel zeker van of het daar aan lag of aan Pebble... Of aan andere katten die zagen dat ze dit niet wilde, alsof ze in de richting van guard werd geduwd, geforcreerd. Nee, zo kon ze het echt wel noemen. Iedereen in de tribe deed het, maar ze kon ze niet verkeerd geven. Dit was... haar lot right? Ookal wilde ze dit niet, het voelde niet aan als hetgeen dat ze wilde doen. Ze wilde andere helpen op een andere manier, een zachte manier, niet met vechten. ”Als je een volleerde Guard bent zorg ik er wel voor dat je mijn jachtpatrouilles mag begeleiden, wat vind je daar van?” Ze glimlachte even en knikte opgewonden naar de chief. "Dat klinkt fijn, daar houd ik je aan!" ze glimlachte even wat breder. "Is er verder nog belangrijk nieuws?" vroeg ze plots even nadenkend. Ja, soms mistte ze namelijk wel eens dingen. Trainingen konden lang duren ja.

Look! I'm a distraction!

De trainingen waren niet altijd even leuk voor haar, dus probeerde hij haar ergens te motiveren ze toch te blijven volgen. Als ze een Guard was, kon ze gerust met hem mee op jachtpatrouilles. Dan kon ze toch ongeveer doen wat ze leuk vond, al mocht ze dan zelf geen prooi vangen. Maar ze kon wel met hen meelopen, kijken hoe ze het deden en iets van de adrenaline meepikken die hij als Hunter altijd voelde als zijn groepje een roofvogel te pakken kon krijgen. Hij wilde graag het beste voor al zijn kittens en zou altijd zijn uiterste best doen om hen alle kansen te geven die ze verdienden.

"Dat klinkt fijn, daar houd ik je aan!" Zei ze opgewonden, en hij kreeg weer een brede glimlach om zijn lippen terwijl hij opgewekt met zijn staart heen en weer sloeg. "Is er verder nog belangrijk nieuws?" Vroeg ze vervolgens, waarop hij even nadacht. ”Op het hele Clangebeuren na een beetje normaal nieuws. Nieuwe kittens, hier en daar een roofdier op het territorium, prooidieren die iets schuwer zijn dan anders”, Somde hij op. ”Oh en”, Hij keek haar even met een brede grijns aan. ”Ik vond toevallig een plekje bij de rapids waar je veilig d’r in kan springen, waarna je op een even veilige plek terug aanspoelt na een geweldige afdaling”, Grinnikte hij. Ja, soms was hij nogal speels en niet echt helemaal serieus, en dan gebeurden er nu eenmaal zo’n soort dingen.

Ondanks alles.... Ze kon de lach niet van haar krijgen bij de gedachte. Ze wist dat ze goed zat met deze gedachte; ze wist dat ze hiermee niet anders kon dan blijven gaan. Zij kon hen niet achterlaten. Wie had ooit die gedachte zelfs in haar gebracht? Want zij had nooit de ware aard ervan opgemerkt, opgenomen, niet met deze katten hier. ”Op het hele Clangebeuren na een beetje normaal nieuws. Nieuwe kittens, hier en daar een roofdier op het territorium, prooidieren die iets schuwer zijn dan anders”, Klonk er van Drizzle af en ze knikte even langzaam. Dat klonk logisch. "We hebben wel nog genoeg prooi right?" klonk er even snel bezorgd van haar. Ondanks dat ze best positief dacht over de clans mocht de tribe er niet door naar achter geschoven worden, alles behalve eigenlijk. DE tribe moest voorkomen op alles... Dat wist ze. ”Oh en”, Oh? Wat was er? Zijn gezicht leek plots veranderden, iets spannends zat er vast aan te komen dus ze mocht zich even vasthouden hoor. Here it comes. ”Ik vond toevallig een plekje bij de rapids waar je veilig d’r in kan springen, waarna je op een even veilige plek terug aanspoelt na een geweldige afdaling” Haar ogen werden groot en de jonge poes sprong even op. "Show me! Show me! Wil ik proberen!" zei de jonge calico poes opgewonden terwijl ze even met haar staart zwiepte en hem met ogen vol pretlichtjes aankeek. Dat klonk zo vet!

Look! I'm a distraction!

Het deed hem goed dat River vroeg naar het welzijn van de Tribe. Dat betekende dat ze, ondanks haar struggles met haar toebedeelde rank, toch om de Tribe en zijn leden gaf. En dat vond hij wel belangrijk, op zich. Hij was stiekem best trots op haar. "We hebben wel nog genoeg prooi right?" Vroeg ze ietwat bezorgd. ”Geen zorgen, er is zeker nog genoeg”, Knikte hij, waarna hij haar plagend een duw gaf met zijn schouder. ”Tenzij we jou op die prooistapel loslaten. Dan issie binnen het kwartier helemaal weg”, Grinnikte hij geamuseerd. Niks mis met een gezonde eetlust tho!

Zijn volgende woorden zouden sowieso reactie uitlokken. Zette hij haar aan tot roekeloos gedrag? Misschien. Maar hé, hij had de rivier al getest, het was veilig. "Show me! Show me! Wil ik proberen!" Zei ze enthousiast. Hij greens haar toe. ”Ik wist het”, Lachte hij. Hij stond op en begon richting de rapids te lopen. ”Dit ga je echt geweldig vinden”, Zei hij om haar nog wat meer op te hypen.

Het was niet vreemd voor haar om een bezorgd gedrag te vertonen. Ze mocht dan nog wel jong zijn, ze had soms de uitstraling van een moeder, een oudere zus... Voor anderen, soms voor haarzelf. Als ze zich down voelde kon ze zichzelf aan haar eigen down gevoelens helpen. Het was goed voor zichzelf, het was goed voor anderen om zich... Om positief te blijven, ondanks alles dat haat met de dag meer raakte. ”Geen zorgen, er is zeker nog genoeg”, Zei haar vader met een plagende toon terwijl hij haar even een duwtje gaf. Glimlachend keek ze met opgeluchte ogen naar de kater. Dat was tenminste goed nieuws. Ze wist niet goed wat ze zou doen als het niet het geval was? Ingrijpen? Prooi gaan afschermen van de clans? Het lag niet in haar om katten te ontnemen van de basis dingen in leven; zelfs als ze niet van de tribe waren. Niemand moest sterven aan verhongering, dat was gewoon verkeerd. ”Tenzij we jou op die prooistapel loslaten. Dan issie binnen het kwartier helemaal weg”, Als ze had kunnen blozen had ze dat kunnen doen en snel keek ze met een onzekere glimlach weg. "Niiiieeeet waaar!" zei ze met een zacht gilletje tegen Drizzle. Ah pap verdorie!Z
Het verhaal over de rivier, oh boy. Het maakte het gedeelte die van hem kwam gewoon helemaal los in haar. Speels was ze wel ergens, net zoals haar vader. Serieus zijn was great, maar het was nog beter als je die af en toe weg kon duwen om van je leven te genieten, dat leerde Drizzle maar al te goed aan haar. ”Ik wist het”, Wel meteen sprong de grote poes recht om naast haar vader te gaan lopen yaaa!!! ”Dit ga je echt geweldig vinden”, Meet glimlach die van oor tot oor reikte liep ze snel verder, haar lach kon gewoon niet groter. "Ah zo spannend!" zei ze met een opgetogen piepje in haar stem. Geweldig gewoon!

Look! I'm a distraction!

Een gezonde eetlust zat zeker wel in de familie. Niemand zou het echt zeggen als ze hem zagen lopen, maar hij kon zeker wel een eetwedstrijdje winnen. Eten was dan ook gewoon één van zijn hobbies. Naast jagen dan. En hoe handig was dat ook? Hij kon gewoon zijn hobbies combineren! Het ene paste eigenlijk echt wel perfect bij het andere. En River, die moest nog veel groeien. Dus zij mocht ook lekker smullen van de dingen die hij of een andere patrouille binnen brachten. Daar dienden zij namelijk voor. De Guards lekker vetmesten, eh, sterk maken, zodat ze hun konden beschermen als het nodig was. Eigenlijk was dit het meest logische systeem ooit, hij snapte niet waarom die Clans dat anders deden. Zagen ze dan niet hoe efficiënt de Tribe was?

Maar goed, focus. Hij wilde nog wat meer tijd doorbrengen met zijn dochter, en hij had de perfecte activiteit bedacht. Geen enkele vader met een beetje gezond verstand zou zijn dochter in de rapids laten springen, maar hé, hij wist echt wel wat hij deed. Hij had het namelijk zelf al getest. River haalde hem al snel in, ze was nu al bijna groter dan hem, al maakte ze wel meer lawaai. Net als haar broer Eyes had ze niet zijn sluipskills geërfd. Wel zijn humor en enthousiasme, en daar draaide het wel om in het leven. "Ah zo spannend!" Piepte ze, en hij grinnikte om haar reactie. ”Wedden dat ik je beat in een race?” Greens hij nog, waarna hij zonder op een antwoord te wachten al vooruit schoot op zijn snelste sprintje.

Onderwerp: Re: I have no idea what I'm doing