One does not fear death, only what comes after

De avond begon over de bergen te vallen terwijl ze zon langzaam wegzakte buiten hun zicht. Zo keerde Orchid blooming in the dawn terug naar haar huis. Haar veilige huis waar ze al haar leven lang woonde met ieder die ze lief had. En her en der was ze geliefden verloren maar nog altijd waren er zoveel bij haar waar ze van kon houden dat Orchid zich werkelijk nooit alleen voelde. Glimlachend plaatste ze haar prooi op de stapel voor ze voor zichzelf iets kleins uitkoos en plaatsnam dichter bij de ingang zodat ze nog zicht had op de zondsondergang. Dit waren de mooiste momenten. De momenten dat haar familie zich vaak bij haar voegde, ze de dag konden doorspreken en konden genieten van elkaars gezelschap. Een moment van rust in de drukte van het Tribe leven. Gewoon even uitademen en genieten.

-Orchids kitties en evt Skyteller

Ne change pas,

une équipe qui gagne

Le temps est un grand maître, dit-on. Le malheur est qui’il tue ses élèves

Een warme gloed trok over haar witte gestalte heen. De zon was langzaam aan het ondergaan, en binnen enkele uren zouden de sterren over het landschap heentrekken. Hound wist dat het tijd werd om terug te trekken richting de Cave. Het was gevaarlijk om al te lang buiten te blijven als het donker werd; het gebied was verraderlijk, en bovendien trokken er dan dieren groter dan zijzelf op uit, die ze liever niet onder ogen wilde komen. Haar ogen versmalden zich kort toen ze een geluid achter zich hoorde, en ze wist dat deze afkomstig moest zijn van een klein prooidier. Haar staart zwiepte geruisloos heen en weer, waarbij ze zich zo stil mogelijk omdraaide. Haar smalle pootjes verzetten zich op haar plaats in de hoop zich op tijd om te kunnen draaien om het diertje te vangen. Echter leek de muis, zag ze nu, haar al door te hebben, want het sprintte weg en dook een holletje in. Een geërgerde zucht verliet haar bek, waarna ze besloot om terug te trekken richting haar thuis. Ze collecteerde haar eerdere vangsten, die bestonden uit twee konijnen en een muis. Er was meer dan genoeg prooi en magen werden goed gevuld. Toen ze eenmaal thuis aankwam, viel haar blik meteen op haar moeder. Kort schoot haar mondhoek omhoog. Ze hield erg veel van haar familie, en vond het dan ook geen straf om bij haar moeder te gaan zitten. Ze drukte haar witte vacht tegen die van haar moeder aan ter begroeting, waarna ze doorliep richting de stapel en haar prooi neerlegde. Één konijn hield ze bij zich; ze had immers hard gejaagd en had flink wat honger gekregen in de tussentijd. Hierna voegde ze zich weer bij Orchid. "Hé," begroette ze haar, waarna ze haar tanden in het nog warme vlees van het diertje zette.

@Orchid	Moederliefde
xxx	H o u n d B u r i e d i n S o u l

❤ CREDIT TO ARIA

Talon had het einde van de avond door gebracht door even wat te trainen met één van zijn maten. Dit was goed verlopen en de zwarte kater voelde zich heerlijk leeg. Hij had het even nodig gehad, aangezien Willow weer de hele dag in zijn kop had gehangen. Het was nog maar een kleine zeven moons geleden dat de Coyote haar te pakken had gekregen. Drie moons voor die gebeurtenis was Talon ook zijn vader verloren. Toch was het zijn Willow die hem achterna zat. Zijn prachtige Willow. Een zucht rolde over zijn lippen toen hij The Cave binnen kwam. Niet nu aan denken, ging er door zijn kop heen. Hij had net heerlijk getraind, zijn spieren brandde nog, dus daar moest hij zich op focussen, niet op zijn eeuwige liefdesverdriet.
Talon trof zijn moeder en zusje. De zwarte kater glimlachte en stapte op zijn familie af. Hij gaf als eerste zijn moeder een liefdevol kopje. "Hé mam," snorde de kater. Vervolgens gaf hij zijn zusje, Hound, een zacht kopje en nam vervolgens zelf plek. Niet aan Willow denken... ging er nogmaals door zijn kop heen. Hij wilde er niet weer over praten, het liefst over de training met zijn beste maat.

Zoals altijd was de dag moeizaam voor hem verlopen. Hij had moeite gehad de andere hunters bij te houden qua vangst maar met dit ene muisje was hij wel tevreden vandaag. Moon was nergens echt goed in; zijn lichaam was klein en neeg niet naar de gespierde kant toe. Ondanks dat alles hield hij wel van zijn job, die hij met veel liefde deed voor de tribe. Het was lastig ja, maar dat was het fijne eraan. Sommige hunters hadden geen enkele moeite met het jagen en dat snapte hij soms niet. Het was voor hem dan ook vreemd dat men er saaiheid in zag als het voor hem steeds een drill was als hij iets kon vangen. De simpele dingen in leven maakte hem gelukkig. Rustig wandelde hij de cave binnen met het jonge muisje in zijn bek. Zwaar uitgeput, maar niet volledig bezweken onder de druk van het jagen en de inspanning, liep hij verder. MEt zijn helderblauwe ogen merkte hij meteen zijn broer op, samen met zijn moeder en zijn jongere zus. Zijn blik stond eentonig, een beetje leeg. Het gaf een emotieloze uitdrukking. De kleine kat legde zijn prooi op de stapel neer en werd even omver gelopen door een andere hunter die zijn vangst van twee vogels neerlegde. Velen zouden boos worden, maar niet Moon. Die keek enkel even op naar de tabby en knikte... Maar de persoon in kwestie had hem niet eens opgemerkt en was nadat hij een konijn had genomen er weer vandoor gegaan. Met zijn heldere kijkers volgde de ervaren hunter de ander. Over zich heen laten lopen was niks nieuws voor Moon en niet gezien worden door anderen was voor hem de normaalste zaak van de wereld. Hij was klein, had een afwezige geest en had een uitdrukking die weinig aandacht trok. Het was dan ook natuurlijk dat als je niet oplette je hem gewoon over het hoofd zag.
De point had even zijn kop genegen over de prooistapel en zocht deze af naar de ideale maaltijd voor hem. hij had wel wat honger, maar opdat hij geen grote eter was wist hij dat de muis die hij nam voldoende was om zijn honger te stillen. Als je klein was had je ook niet veel energie nodig. Als hij zo keek naar andere hunters en guards, die gewoon een heel konijn konden verslinden, draaide zijn maag altijd. Misschien lag het aan hem, dat veel eten niks voor hem was.. Maar goed dat hij er niet teveel waarde aan hechte. De kleine hunter draaide zich weg van de prooistapel en benaderde zijn familie rustig. Kalm keek het stille type even van zijn siblings naar zijn moeder, al dan niet als ze hem aankeken of niet. Zijn blik stond nog steeds vrij eentonig, emotieloos bijna, maar een knikje ter begroeting kwam en al snel legde hij zijn prooi neer om ervan te knabbelen. Hij was niet zo van het lichamelijke contact, niet uit zichzelf. En familiepersoon was hij bijna helemaal niet. Hij hield wel van ze maar hij was te afwezig om tot de echte familiepersonen te behoren, zoals sommige van zijn siblings.

One does not fear death, only what comes after LvrekKb

De kleine roomkleurige kater trippelde zachtjes rond de waterval heen. Hij wilde zo min mogelijk nat worden. Zoals zijn taak van hem verwachtte had hij voedsel bij. Twee grote vogels en een mager konijn. Hij rekte zijn nek uit toen hij de grot binnenkwam. Op de centrale plaats zaten verscheidene katten. Badger that Steals The Small keek of hij een paar vrienden zag. Zijn witte pootjes zochten een weg door de katten. Hij liet de vogels op de prooistapel vallen en nam het konijn mee naar een zijn eigen plekje. Onderweg rook hij een bekende zoete geur. Zijn lichte ogen zochten de bron. Daar zat ze. Zijn moeder. Hij was altijd al een moederskindje geweest. Hij zag dat Hound, zijn nestgenootje, Moon en Talon er ook zaten. Zijn ogen lichtten even op. Met een zwiep van zijn staart veranderde hij zijn richting. Bij het ruiken van opengesteld vlees liep het water in zijn mond. Hij liet zijn konijn vallen. "Hi mam!", mompelde hij enthousiast. Daarna koos hij een plekje naast Hound uit. Zijn oudere broers vond hij een beetje eng, vooral Moon that Walks the Sky. "Dag," miauwde hij er stilletjes achteraan voor de anderen.

Chaser kwam relatief laat het kamp weer binnen gerent. Haar naam was behoorlijk toepasselijk, niet alleen doordat haar bouw zo slank en snel was, maar vooral ook omdat ze jagen een van de leukste dingen vond die ze kon bedenken. Hoe sneller haar poten zich voortbewogen, hoe beter het was. Hoewel ze wel in de buurt van enkele Cave Guards was gebleven, aangezien niemand wist hoe veilig de omgeving was met de Clans erbij,had ze zich toch aardig van ze verwijderd om enkele prooidieren te vangen. Ze kwam dan ook vrolijk trippelend het kamp binnen. Hoewel het water van de waterval op haar spatte, omdat ze net iets te vluchtig naar binnen danste, leek het haar niet te deren. De avondzon maakte dat het vallende water prachtig schitterde en de druppels in haar vacht oplichtten. Ze leek bijzonder veel op haar moeder, tenminste met haar vachtkleur en blauwe ogen, die af en toe bijna paars leken te schitteren in de avondzon. Net zoals enkele anderen van het gezin had ze een goede band met Orchid, haar moeder. Met een vrolijke blik in haar ogen legde ze een vogel en een muis op de prooistapel. Ze had al eerder die dag een andere lading binnen gesleept en was niet ontevreden met het resultaat. Haar dikke pluizige staart zwiepte ze een keer zodra enkele bekende geuren in de buurt te ruiken waren, zodra ze terug stapte van de prooistapel. Haar blauwe ogen stonden rustig en geintereseerd voordat ze richting haar familieleden stapte. Chaser' staart zwiepte een keertje heen en weer, voordat ze haar moeder met een glimlachje aan keek. Hoewel ze geen prooi had meegenomen om te eten, want dat had ze die middag al gedaan nadat ze haar eerste vangst had opgeleverd. Met een neusje begroette ze Orchid, waarna ze Hound, Badger en Moon aankeek. De meeste kwamen niet al te dicht bij Moon, die redelijk op zichzelf was. Toch knikte ze hem met een vriendelijke en warme blik toe. Hij bleef immers familie. Haar blauwe blik viel nu op Talon,
die een Cave Guard was en een oudere broer van haar. Ze stapte op de zwarte kater af en zuchtte even. "Talon, heb je zin om mij morgen te vergezellen tijdens het jagen?" Mauwde ze zacht,
haar stem was kalm, maar ze klonk wel een tikkeltje geïrriteerd. Dit omdat de Cave Guards die haar vandaag hadden begeleid haar nogal graag in het oog hadden willen houden. Ze was dan ook niet gebouwd om te vechten maar kon er niet zo goed tegen als ze haar vrijheid totaal inperkten. Verder had Chaser nog niet gesproken, gewoon omdat ze even wou ontspannen in het avondzonnetje.

Met kalme passen liep Wolf het gebied van de tribe weer in. In haar bek droeg ze trots haar vangst; een konijn en een vogel. Deze legde ze op de prooistapel en zelf pakte ze iets van een kleiner formaat, want zoveel eten had ze niet nodig in haar eentje. Vanuit haar ooghoek had ze haar moeder en broertjes en zusjes al gespot. Toen ze naar ze toeliep waren sommige al druk in gesprek. Wolf zette zichzelf neer naast haar moeder, die ze na het neerleggen van haar prooi een kort een lik over haar oor gaf. "Hoe was jouw dag vandaag mam?" vroeg ze toen aan haar moeder voordat ze haar poot op haar prooi zette en deze openscheurde om te gaan eten. Dit vond ze altijd heerlijk. Gewoon met z'n allen bij elkaar zitten en lekker rustig eten en even de dag doornemen. Daarna misschien nog een stukje door het territorium lopen en dan gaan slapen. Wat een leven.

Een liefdevolle, warme en trotse blik lag in haar ogen terwijl ze naar haar kinderen keek die zich verzamelde bij haar zoals bijna elke avond. Ieder kind van haar was net weer wat anders, had een eigen personaliteit en was perfect op zijn of haar eigen manier. Slechts een ontbrak. En hoe zeer dat haar hart ook pijn deed wist ze het ver weg te verbergen terwijl ze liefdevol naar allemaal keek. Hound, Moon, Badger, Chaser en Wolf, haar prey hunters. Qua bouw zo veel meer op haar lijkend en Talon en Hollow, hoe ver weg ze dan ook was, waren haar sterke cave guards. Ze leken qua bouw weer meer op hun vader. Maar qua kleuren en patronen waren ze ook allemaal weer zo verschillend. Haar dochters en zoons. Haar babies. Ze begroette ze allemaal even liefdevol en warm en gaf Talon even een likje over zijn oor voor ze zich naar Wolf keerde. "Oh het gaat goed hoor lieverd." Glimlachend gaf ze zichzelf een likje over haar poot voor ze zich uitrekte. "Hoe gaat het met jullie allemaal?" Vroeg ze warm ieder van hen met zorg en liefde aankijkend.

Talon snorde zachtjes bij de lik van zijn moeder en richtte zich vervolgens tot Chaser die vroeg of hij mee wilde om te gaan jagen. Talon zette een scheef lachje op. "Maar natuurlijk, zusje," reageerde hij. Talon vroeg zich af of zijn zusje hem mee wilde puur om haar te beschermen wanneer er iets gebeurde terwijl zij aan het jagen was, of dat er een andere reden voor was. Het maakte ook niet veel uit. Talon bleef graag in de buurt van zijn familie, want hun beschermen was zijn taak. De Tribe beschermen was zijn taak en hij leefde er letterlijk voor. Want als die taak zou zeg vallen, waar leefde hij dan nog voor? Willow was dood en haar dood volgde hem nog elke dag. Hun moeder vroeg hoe het met ze ging en Talon besloot niet op die vraag te reageren. Het antwoord zou het zelfde als altijd zijn. 'Prima,' 'Weet je dat zeker?' 'Nee, natuurlijk niet, Willow's dood zit me nog altijd dwars,' om de dood van zijn vader nog maar achter wege te houden. De dood van Willow was hem gewoon teveel geweest.

Zoals gewoonlijk, zoals wel elke week gebeurde, verliep het. Hij werd niet echt snel aangesproken, zelfs niet door zijn eigen familie, maar dat leek hem niet echt te irriteren. Hij was een simpel man, hij kon tegen deze manier van doen. Het was altijd zo geweest. Hij was een zwakke hunter, een zwak persoon in algemeen. Hij had niet echt een karaktertrek die hem liet stralen zoals sommigen anderen deden als ze niet echt getalenteerd waren. Want dat zeiden ze toch? Dat je moest kijken wat aan de binnenkant zat? Bij hem was het anders. De point was al even droog besneden qua talent als persoonlijkheid. Hij nomde gewoon kalm verder op zijn muis en luisterde stil mee naar zijn siblings, zelf geen echte verhalen of needs die hij hoefde te delen met zijn familie. Zijn leven was namelijk even spannend als dat van een worm. Hij overleefde, the end. Hij knipperde even en keek op, de gedachte om iets te gaan doen met familie was iets dat niet snel in hem binnen kwam maar misschien. Ah nee, hij moest eerst beter worden niet? Zuchtend keek hij terug naar zijn prooi. Hij was al laat hunter geworden opdat hij best faalde in alles dat hij deed en zelfs nu nog had hij hulp nodig. Like really, hij was hopeless.