Settle down {Kittens+clangenoten}

Door het lijf van de kleine kattin vloeide een waterval van emoties. Ze wist niet wat ze moest denken. Het enige wat ze nu had was haar instinct. Die vertelde haar: Pak de kittens, ga naar de grot en voed ze. Ze had het gedaan. Dat wat ze nooit gedacht had dat ze zou doen. De clancode overtreden. Want dat was het toch? Kittens krijgen met een kater van een andere clan. Dit was hoe Brindleleaf zich ongeveer gevoeld moest hebben. Ze begreep het nu. Demonslayer was kalm gebleven. Ze hadden afgesproken wie welke kittens mocht meenemen. Zomaar, alsof het verse prooi was. Het maakte haar niks uit met welke ze zou leven. Ze waren allemaal prachtkits.

Een tijdje later lag ze daar. Tussen de andere Windclan queens. Ze zag vanuit haar ooghoeken Demonslayer naar binnen komen met drie kleintjes in zijn bek, waarop ze op haar lip beet. Daarna dwong de she-cat zich om zich te ontspannen zodat Brindlekit en Underkit bij haar tepels konden. De verklaring die ze had gegeven was geen leugen, ze hield alleen veel achterwege. Ze haatte zichzelf daardoor maar het had geen zin om nu uit de clan te worden geschopt. Ze moest er zijn voor de kittens! "Ik wist niet dat ik zwanger was." Had ze kalm tegen haar clanleden gezegd. Gelukkig had ze tijdens haar zwangerschap nooit echt een buikje gehad, door haar vele trainen waren haar buikspieren strak gebleven. "Ik was aan het jagen en een intense pijn overviel me." Dat jagen was gelogen natuurlijk, maar de pijn was er echt geweest. Mooi, dat verdiende ze. Over de vader had ze niet gesproken. Maar ze zag er zo zielig uit, vol bloed, met een warrige vacht en twee hongerige kittens dat ze zo snel mogelijk een nestje voor haar klaar hadden gemaakt zodat ze kon liggen en de kleintjes voeden. De kleintjes! Ze keek er liefkozend naar. Wat een schatten. Haar diep verborgen wens, die van kleins af aan in de kattin verscholen lag, was toch uitgekomen. Alleen niet op de manier die ze bedoelt had.

Brindlekit, Underkit. Eventuele clangenoten die de kits willen komen bekijken.

De kleine onschuldige vlamrode tom had zich warm verborgen in zijn moeder buikvacht terwijl hij genietend -heel zachtjes- snorde. De warmte was fijn en de liefkozende kusjes die zijn mama gaf vulde zijn kleine lichaampje met liefde. Underkit had zich ook beschermend tegen zijn zuster aangedrukt toen hij voorzichtig zijn kopje ophees en een zwak piepje liet horen. Het was allemaal nog zo vaag voor de kleine kitten en de wereld stond nog helemaal open om ontdekt te worden maar hij wist één ding nu al en dat was wanneer hij een piep liet horen dat zijn mama hem kusjes gaf en er was niks beters dan de aandacht van zijn moeder.

Met tegenzin kwam de lichtbruine poes toch eens kijken bij haar tante en bij haar twee neefjes of nichtjes. Ze moest toch haar nieuwe familieleden zien? Ook al had ze zo veel liever gehad dat ze geen familie waren. De blik op haar snuitje was geïrriteerd en zelfs lichtelijk jaloers als ze de twee zo knus zag liggen aan de buik van hun moeder. Zie hen daar. Zo veilig en geliefd. Ze hadden dan wel geen vaderfiguur, voor zover Amberpaw wist - maar ze hadden tenminste een moeder. En aan de blik van die moeder was te zien dat ze hield van de twee. Had ze zelf maar zo'n moeder. Wist Amberpaw veel dat het ooit zo geweest was - voor haar had het nooit mogen zijn. De slanke kattin rukte haar blik weg van het tweetal en keek naar haar tante, de blik in haar groene ogen niet vriendelijk maar wel boos. "Hoe heten ze?", vroeg ze, een poging doend om vriendelijk te klinken - maar het kwam er maar uit als een snauw.

(amber de pretbederver oeps)

Brindlekit kroop lekker dicht tegen haar broertje en haar mama aan. Het was een en al warmte. Lekker knus lagen ze daar, met zijn drietjes. Mama gaf haar likjes en de rood gevlekte kitten sabbelde behaaglijk aan haar moeders tepel. Ze piepte zachtjes van voldoening. Mama was lief. Plotseling naderde er iets, iets wat niet lief was. Een schaduw viel over hen heen en Brindlekit werd bang. De kitten begon zachtjes te piepen en verstopte zich onder mama's vacht. Daar was warmte en direct viel het kleine poesje in slaap.

De kittens kropen lekker dicht tegen haar aan. Ze voelde zich geliefd voor een klein momentje. Totdat Amberpaw de pret kwam bederven. "Hoe heten ze?" Snauwde ze met een boze blik in haar ogen. Bronzemask negeerde de blik en keek afwezig naar de kittens. "Underkit en.." Ze pauzeerde even en keek naar het wit met oranje poesje. "Brindlekit." Ze leek echt op Brindleleaf, maar had ook veel weg van Quietstep, Puddleshine en Mousewish.

Sorry voor het late reageren ^^'

If you want to see the sunshine

Haar blik verdonkerde toen ze de naam hoorde die haar mentor aan de tweede kitten had gegeven. Brindlekit. Alsof het al niet erg genoeg was dat haar moeder hier nog was en gelukkiger leek dan ooit tevoren. Alsof het niet erg genoeg was dat ze nu geconfronteerd werd met haar geur, haar stem, haar vacht, in de wetenschap dat ze niet meer naar hen omkeek. Alsof ze aan haar herinnerd moest worden. Amberpaw knarste haar tanden op elkaar en elke poging om vriendelijk te doen, wat ze daarnet nog had gewaagd, werd nu gestaakt. Bronzemask zou haar nooit begrijpen en zij zou nooit Bronzemask begrijpen. Hoe ze zo vast kon blijven hangen aan een kattin die hen verlaten had, die haar naam niet eens meer waardig was. De apprentice gaf geen reactie meer en in haar blik was duidelijk dat ze zich opnieuw afsloot, alle katten buitensloot, terwijl de boze gedachten in haar kopje maar bleven draaien en malen en met elke dag haatdragender werden.