How did I miss that!?

Met soepel sprongen kwam de gespierde kater bij de ingang van de grot aan. Hij had vreemde herinneringen aan deze grot. Het was hier dat zijn vader naar beneden viel en waar zijn vriend te overlijden kwam. Misschien had hij hier niet meer moeten komen, bang dat er nog iemand dood zou gaan. Toch kwam hij hier om de zoveel tijd, puur om te kijken wat er gebeurd was tijdens de rotsen die opeens omlaag kwamen toen hij hier met Fox rond liep. Bear slaakte een diepe zucht, terwijl hij zijn massieve poten in beweging zetten. Hij wist uit zijn hoofd waar de plek was waar de rotsen omlaag waren gekomen. Nog steeds, na al die maanden had hij geen idee hoe 't kon gebeuren. Immers waren dit toch best wel stabiele grotten, maar op die dag zaten er rotsen los en verbrijzelde ze zijn beste vriend. Bear rekte zich uit, terwijl hij door de gangen liep. Alsof hij nu wel iets zou vinden ...

[+Coyote]

Zijn mentor was dus ziek geworden, wat betekende dat hij nu zichzelf het een en ander bij moest brengen, totdat Skyteller bij de volgende ceremonie hem een nieuwe aan zou wijzen. Het deerde de jonge kater niet bijster veel, immers had hij geen bijzonder goede band gehad met zijn al oudere mentor. Hij leerde echter wel graag, maar hield er niet van om mee te doen met de trainingen van de andere katten. Dat werd hem vaak te rumoerig, al helemaal wanneer jongere apprentices elkaar vol energie bestormde. Liever ging hij in zijn eentje, of met zijn mentor, op uit. Zoals ook nu. Zijn poten hadden hem gebracht naar de oude grot, waar hij nu bezig was om stenen heen en weer te bewegen. Niet een nuttig iets, maar het zou hem sterker maken. Door zijn vermoeidheid merkte hij pas vrij laat de oudere kater op, die ook de grot binnen kwam lopen. Rustig kwam hij tot stilstand en knikte beleefd naar de zwart-witte kater, nog lichtelijk buiten adem. "Goedenmiddag, Bear That Stand Tall," Miauwde hij beleefd. Ondanks dat het niet gebruikelijk was om iemands voleldige naam te zeggen, deed hij dat wel graag. Anders werd het hem veel te persoonlijk.

Moet een beetje inkomen met deze man :'D

Een geluid van achter hem deed 'm omkijken. Bear was zo in gedachten bezig geweest met z'n "onderzoek" dat hij zijn aandacht voor zijn omgeving kwijt was geweest, beginners fout, stom van 'm. Zijn snorharen trilde voorzichtig terwijl hij omkeek. Achter hem stond een van de vele To-Be's die de Tribe momenteel had. Hij werd begroet met het nodige respect, pluspunten voor de mentor van deze To-Be. "Coyote, goededag," zei Bear met een kleine glimlach op zijn gezicht. Zijn helder blauwe ogen gleden over het lichaam van de To-Be heen. "Ik hoorde dat je mentor ziek was, hoe staat het verder met je trainingen?" vroeg de Cave Guard daarna, met enige nieuwsgierigheid in zijn stem.

[Ye, hier ook xD]

De oudere kater begroette hem met een glimlach op zijn gelaat, die Coyote kort kopieerde om vervolgens de plukken vacht op zijn borst met een paar likken weer plat te leggen. Als hij zich te wild uitschudde of, zoals nu, druk bezig was had zijn pluizige vacht soms de neiging alle kanten uit te gaan. "Ik hoorde dat je mentor ziek was, hoe staat het verder met je trainingen?" Hij ontmoette de blik van Bear, die al even blauwe ogen had als hij, terwijl hij sprak. "Niet zo soepel als ze zouden moeten gaan, ben ik bang," Gaf hij eerlijk toe. "Momenteel word ik vaak meegestuurd met gezamenlijke trainingen, of ga ik er zelf op uit. Maar goed, dat is niet hetzelfde als een persoonlijke mentor." Hij gaf de kater een vluchtige glimlach. "Excuus, ik wil niet over komen alsof ik klaag. Skyteller zal snel genoeg een nieuwe ceremonie houden, tot die tijd maak ik het prima," Ergens, al zou hij dat niet aan de oudere kater vertellen, was hij blij met het feit dat hij een nieuwe mentor zou krijgen. De kater die hem eerst lessen gaf was oud en lui geworden, snel genoeg zou hij zich toch bij de Elders hebben gevoegd. Coyote wilde zich uitdagen, niet maar wat door zijn trainingen heen sloffen.

Coyote legde direct uit dat zijn trainingen niet zo soepel verliepen momenteel, omdat hij mee moest trainen met andere groepen en dus een persoonlijke aanpak mistte. Bear knikte rustig, wetend dat het lastig moest zijn om zonder vaste mentor te moeten trainen. Een kleine vriendelijke glimlach verscheen op zijn gelaat toen de jonge kater zich verontschuldigde, hij wilde niet overkomen alsof hij te veel klaagde. "Het is al goed, soms is het goed om je frustratie eruit te gooien," zei Bear op een rustige toon. "Ik hoop dat Skyteller de ceremonie niet te lang gaat uitstellen, vooral niet met de groep trekkende katten op ons territorium," vervolgde hij daarna, terwijl hij naar de uitgang van de grot keek. Hij wist niet wat hij moest denken van de trekkende katten. Hun gebruiken waren zo veel anders, van wat hij had gezien vanuit zijn guard punt.

"Het is al goed, soms is het goed om je frustratie eruit te gooien," De grote kater sprak met een rustige stem. "Ik hoop dat Skyteller de ceremonie niet te lang gaat uitstellen, vooral niet met de groep trekkende katten op ons territorium," Op zijn laatste woorden knikte de kater instemmend. "Inderdaad, ik heb zo mijn zorgen over hen. Gelukkig is Skyteller een wijze leider, hij zal weten hoe we met deze vreemdelingen om moeten gaan, niet?" Eerlijk vond hij dat ze weg moesten, de vreemde katten hadden hier niets te zoeken. Ze aten enkel hun prooi op en er was tot op heden geen enkel 'dankjewel' vanaf gekomen. Toch hield hij zijn stem maar in, het was toch niet aan hem om over dergelijke dingen te spreken. Hij was immers alleen een Cave Guard To-be, een van de velen. De kater trok even met zijn oor bij dat idee, hij was vervangbaar. "Ah wel, hoe staat het met u, Bear that stands tall?"

Bear knikte rustig toen hij de woorden van Coyote tot zich nam. Skyteller zou vast wel weten wat hij aan moest met de vreemde katten die door het territorium trokken. "Laten we er maar van uit gaan, Skyteller zal 't vast wel weten," zei hij op een rustig toon, voordat hij zijn borst een lik gaf. Zijn helder blauwe ogen werden voor een tel dof, terwijl hij in gedachten wegzakte naar de laatste keer dat hij zijn vriend gesproken had. Misschien moest hij Skyteller weer eens aan spreken, maar de Healer zou het vast druk hebben de laatste tijd.
De jonge To-Be stelde hem een vraag en Bear keek op, zijn blauwe ogen lichtte weer op. "Met mij gaat 't goed, jonge Coyote. Het is rustig in de Cave de laatste tijd en aangezien ik geen To-Be meer heb, ben ik veel buiten de grot te vinden," zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Bear was altijd al het rondtrekkende type geweest, al stond de Tribe altijd op nummer één voor hem.