Blackbird singing in the dead of night

Het was donker toen het katertje zijn oogjes opende. Stilletjes had hij daar gelegen, niet goed wetende wat hij anders moest doen. Wanneer het nacht was moest hij slapen, maar hij kon duidelijk niet in slaap komen. Zijn blauwe oogjes moesten even wennen aan het donker, maar daarna hees het jonge katertje zich op zijn wankele pootjes en klauterde zo stilletjes mogelijk over de poot van zijn slapende moeder heen. Hij was nog jong, kon niet fatsoenlijk praten en begon net het lopen een beetje onder de knie te krijgen. Het ging snel, al deze ontwikkelingen. Met een beetje moeite klauterde hij over de rand van het nest, hij was nieuwsgierig naar wat er daarbuiten was. Met een zachte plof kwam hij op de grond terecht, nieste een keer door het stof wat omhoog kwam en knipperde een keer verward met zijn blauwe oogjes. Daarna kwam hij weer in beweging, wandelde onhandig door de donkere grot heen en keek zijn oogjes uit. Hij had het nest nog niet eerder verlaten, dat mocht niet en eigenlijk had hij er niet eerder aan gedacht om dat te doen. Zijn oogjes werden iets groter toen hij de opening van de grot zag. Dat was groot! Het zilveren katertje kwam voorzichtig wat dichterbij en liet zichzelf even onhandig als het lopen ging op zijn kont neerploffen. Oef. Met grote oogjes keek hij omhoog. Het was.. het was prachtig!

[ R a p t o r e c h o ]