Aftermatch

De grijze kater hoorde nog de laatste woorden van zijn oude mentor.. Of tja… hij kon misschien nu beter zeggen dat het weer zijn volledige mentor was. Het leek er wel op, hij werd zelfs weer Acepaw genoemd. Als een apprentice. Wie had dat nog gedacht. Ben je een volwassen kat en werd je gewoon opnieuw opgeleid. Hij voelde zich nu nog erger dan hij al had gedaan. Misschien had Rowanflame wel gelijk gehad… was hij wel het verkeerde pad aan het bewandelen. De meeste medicine cats waren allemaal van die jonge kattinen.. Geen warrior katers als hij. Met een schok voelde hij nu hoe hij zijn droom en hiermee Dark Forest uitgegooid werd. Zijn poten schudde in pijn terwijl hij zichzelf omhoog duwde. De wond die hij opgelopen had tijdens de training bonkste zwaar. Tussen zijn oren bij zijn achterkop was een enorme jaap te zien. Het bloed plakte zijn dikke vacht bij elkaar en droop langs zijn nek naar beneden. Een stroom van het helder rode spul droop langs zijn snuit naar beneden en tikte tegen de grond aan. Zijn ademhaling bleef zwaar en hij voelde zich even hulpeloos… Hij moest hulp helpen, iemand moest ze wond dichthalen en tegen ontsteken kruiden erbij doen. Misschien dat hij Bitter moest zoeken. Maar helder denken kon hij niet. Hij proefde hoe het bloed zijn mond bereikte… de ijzeren smaak was onaangenaam maar veel keuze had hij hier niet in. Met trage passen liep hij naar een wat bewoonde plek in het clangebied. “… Iemand nog wakker hier…? … Ik heb hulp nodig” Opperde hij de nacht in terwijl hij merkte aan zichzelf hoe hij iets te veel bloed begon te verliezen dan gezond was. Gelukkig was hij een sterk en groot beest, dat scheelde..


[Vervolg van dit : Ace heeft een grote wond op zijn achterhoofd, het ziet er nog erger uit dan het is dankzij het bloed]
[One of Bo's dudes eerste post, maar iedereen mag binnen vallen.]

Al snel zag hij zijn tweeling opdagen, een zicht wat hem ergens gerust stelde. Ze waren altijd samen geweest.. altijd. Het zou wel goed komen nu. Met zijn zorgzame ogen keek hij haar aan en drukte zijn snuit in haar pels. Hij voelde zich lichter in zijn kop worden, al voelde hij zich nog sterk genoeg om te blijven staan. Toch werd de aanraking en hulp van zijn zus gewaardeerd.. ze was zo belangrijk voor hem. Bij de vraag slikte hij even. "Ik was in Starclan... mijn oude mentor was er ook en we gingen sparren.. mijn wonden zijn gewoon overgegaan" Hij keek haar nu aan met enige zorg in zijn ogen, al bleef zijn grappende persoonlijkheid aanwezig. "Ik vind het leuker als andere mij zoeken in plaats van ik hun.... ik zou dit ook wel zelf moeten kunnen doen" Hij keek rustig naar de kattin die precies op hem leek. "Het komt wel goed little sis, no worries. Het is maar een kras" Hierna viel zijn blik op zijn apprentice, terwijl langzaam maar zeker zijn ademhaling zwaarder werd. Toch had hij al het vertrouwen in deze katten. "Bitter, ik ben gewond geraakt in Starclan" Uitte hij rustig, zijn glimlach langzaam kleiner door de vermoeidheid. Hierna draaide hij zijn kop zodat de grote wond zichtbaar moest worden. Het was een dodelijke aanval geweest... "Zou je me even willen helpen ermee? Het bloeden moet stoppen en ik heb iets nodig tegen ontsteking" Hij bleef rustig, wetende dat dat gewoon nodig was bij zo'n wond. Rustig blijven en zijn apprentice helpen om hem te helpen. Dat was zijn plan.

De kater had een bonkend instinct om te blijven staan ondanks zijn kloppende en bijna lichtvoelende hoofd. Toch luisterde hij naar de woorden van zijn zus toen deze zei dat hij moest gaan liggen. Met een kreun kwam de enorme kat op de grond zodat ook Bitterpaw erbij zou kunnen. Zijn heldergroene blik volgde zijn apprentice toen deze verschrikt keek bij zijn melding over hoe hij de wond had gekregen. De kalmte erin hopelijk genoeg haar gerust te stellen. Het was allemaal oké. Hij vond het allemaal oké. Rustig legde hij hierna zijn kop op zijn poten en dwong zichzelf om wakker te blijven. Zelfs al was wegzakken nu heel erg aanlokkelijk. Hij voelde hoe Bitterpaw deed wat ze moest doen en trots keek hij naar haar zodra ze klaar was. "Heel erg bedankt Bitter, je hebt het geweldig gedaan. Ik heb je hulp later wel nodig met het verversen" Echter sloot hij hierna zijn ogen en haalde diep adem. Hij was gewoon zo moe nu.