Reis ver, kom terug [open]

Dagelijks kwam Oceanbreeze even bij Everstar langs om haar een hart onder de riem te steken. Immers was de Leader steeds zieker geworden en had Oceanbreeze haar hart vast gehouden in de hoop dat de kattin zonder een leven te verliezen weer beter zou worden. Hoewel Everstar nog wel een aantal levens had, was het altijd beter als ze die niet verloor. Een clan diende geleid te worden en hoe langer Everstar aan de leiding was hoe beter het was. Aangezien Oceanbreeze zelf het idee had dat ze met haar geringe leeftijd nog te weinig wist om overal een goede keuze op te maken. Daarbij was Everstar een vriendin van haar en de tante van haar eerste nestje. Ze had de kattin nog niet verteld dat ze zwanger was, daar was de rosse leider nog niet helder genoeg voor. Daarbij had de gestreepte Deputy wel wat meer aan haar hoofd dan alleen haar zwangerschap. Ook had ze met Brindleleaf en Skyteller gesproken, aangezien de vroegere mentor van Oceanbreeze wel wat moest weten over haar overleden kittens. Iedere ouder wou weten als een kitten verdween, of in Starclan huisde. Hoewel het erg verdrietig nieuws was. Zodra Oceanbreeze naar Everstar was toegelopen zag ze dat de kattin er erger aan toe was. Overduidelijk was het feit dat de rosse kat koorts had en uitgeput was. Het verbaasde haar dan ook niet erg toen ze doorhad dat het lichaam even stopte met ademen. Dat Everstar een leven verloor. Een leven aan een ziekte. Ze hoopte maar dat Everstar niet nog meer levens zou verliezen op deze tocht, hoe lang die ook zou duren. Geduldig nam ze plaats naast de vertrouwde kattin en wachtte ze totdat de rosse kat werd terug gestuurd door Starclan.

Zo lang duurde het niet voordat de longen van de rosse kattin zich vulden met lucht en het duidelijk werd dat Everstar zich weer terug onder de levende katten bevond. Even schoten de groene ogen van haar Leader open voordat ze die weer sloot en even later weer opende. Voorzichtig stond Oceanbreeze op om daarna haar vriendin een zacht neusje tegen haar schouder te geven, ergens opgelucht zijnde dat de kattin zich weer onder de levende bevond. Al was het nooit goed nieuws als een kat een leven verloor. Hoewel ze nog steeds wat kortademig was, leek ze wel wat aan de betere poot te zijn. Ze leek wat helderder uit haar ogen te kijken en hoewel het duidelijk was voor de jongere kattin dat de kattin zich nog lang niet optimaal voelde was ze blij dat ze haar weer aan kon kijken. Het was best wel beangstigend om een kattin een leven te zien verliezen, zeker omdat ze het nog nooit had gezien. Het feit dat de kattin stopte met ademen en enkele ogenblikken later weer terug kwam was ongelofelijk maar waar. En gelukkig ook, want Oceanbreeze mocht dan wel een goed karakter hebben maar daarmee was ze nog niet direct een goede Leader. Ze wou nog vele dingen leren en was daarbij ook nog eens in verwachting. Een nestje, misschien dat zo iets haar Leader wat op kon vrolijken. Als Bronzemask en Tigergaze er mee eens waren zou ze wel de kittens laten zogen door de andere kattin. Dit vooral omdat haar lichaam het al zwaar genoeg had gehad en ze koste wat het kost gezond wou blijven om voor iedereen in de clan te zorgen. Haar ongeboren kittens mee rekenend. Het leek de rosse kattin moeite te kosten om haar aan te kijken en dwingen deed Oceanbreeze ook niet, de kattin voor haar zou vanzelf wel spreken. Het was Everstar, een krachtige kattin die door de Moons heen genoeg te verduren had gehad om moe te zijn. Die zelf wel wist wat nodig was en het vaak ook wel deed. "Oceanbreeze," bracht de kattin uit, nog steeds wat schor maar gelukkig helder genoeg om haar aan te spreken. Ze neeg enkel haar kop naar de oudere kattin voordat ze haar staart om haar voorpoten sloeg. "Everstar, bij Starclan. Wat ben ik blij dat je weer ademt," mauwde ze zichtbaar opgelucht. "Wordt alsjeblieft beter, want ik weet zeker dat ik nog niet voldoende heb geleerd om een goede Leader te zijn," mompelde ze met een lichte zucht en siddering in haar toon. Al wist ze zeker dat de ander haar kon verstaan. Het deed haar goed de ander in levende lijve te zien, ondanks het feit dat het duidelijk nog wel even zou kunnen duren voordat Everstar weer op en top in orde was.

Everstar slikte enkel toen Oceanbreeze haar opluchting uitte. De kattin schudde met gesloten ogen bij haar woorden het hoofd waardoor Oceanbreeze al snel weer stil viel. Was er iets in Starclan gebeurd dat Everstar had geschokt? Het was wel vaker zo dat een Leader een bericht kreeg van de Starclan als die een leven verloor. Was het zo ernstig dat Everstar bijna krampachtig over kwam? Of moest Everstar even wennen aan de omgeving waar ze naar terug gekomen was. "Oceanbreeze, ik-" De stem van haar Leader stokte waardoor de jongere kattin een vragende en afwachtende blik naar haar stuurde. Was alles in orde? De rosse kattin leek zich snel te herstellen, ze haalde diep adem voordat ze sprak. "Whitelion heeft de moord op Tawnylight bekend." Verklaarde de kattin terwijl ze haar recht aan had gekeken. Met een kleine wiebeling van haar oren knikte de kattin langzaam. Zo, haar halfbroer was dus de schuldige. Ze had het niet zozeer achter hem gezocht maar wist wel dat de kater niet de meest onschuldige kat van Windclan was. Ze kneep even haar blauwe ogen dicht voordat ze haar schouders rechtte. "Dan is in ieder geval dat raadsel op gelost." Mauwde ze op een zachte toon terwijl ze haar kop even schudde. Hoewel het haar natuurlijk wat deed om te horen dat Whitelion een Clangenoot had gedood, wist ze ook dat het beter was dat de waarheid er nu was. Immers was Lionroar nu onschuldig. Wie de schuldige ook was geweest, beide waren een Deputy geweest van Windclan en bij beide zou het zwaar zijn om te weten te komen dat ze een kat hadden gedood. "Whitelion was altijd een geharde kat. Ik kan niet zeggen dat ik dit, zijn acties in het geheel begrijp. Maar ik weet wel dat hij op zijn eigen manier van de clan gehouden heeft." Mauwde de jongere kattin met een lichte frons op haar gezicht. "Ik denk dat het enige wat we kunnen doen is ons excuses aan Lionroar aanbieden." Besloot ze uiteindelijk. Het was duidelijk dat ze hier later verder over na zou denken maar het eerst even moest laten bezinken. Het was duidelijk, er waren al Moons leugens in de Clan en daarmee moesten de twee katten leven. Windclan was misschien haar thuis maar het deed haar wel wat om te horen in wat voor een rotzooi ze waren belandt. Zonder dat ze er veel aan hadden kunnen doen. Ze sloeg haar staart om haar voorpoten waarna ze Everstar aan keek met haar vriendelijke, sprekende blauwe ogen. "Verder moet ik dit denk ik even laten bezinken. Is er voor de rest nog iets besproken waar ik weet van mag hebben?" Mauwde ze waarna ze een ongemakkelijk maar eerlijk glimlachje op haar gezicht zette. "Ik moet denk ik nog wel iets met je bespreken." Murmelde ze. Immers was het een feit dat er kittens op komst waren en wist Oceanbreeze dat ze eerlijk moest zijn over haar gezondheid en die van de toekomst.

Everstar had het waarschijnlijk moeilijker met de relativering dan Oceanbreeze. Immers was de rosse kattin degene die had besloten wie er schuldig en wie er onschuldig was geweest. Zodra ze over Lionroar sprak leek Everstar weer in een wat onzekere kat te veranderen. Hoewel ze wist dat de rosse Leader sterk was, betekende het niet dat ze nooit zou breken. Zo kort nadat ze Neverland was verloren kwam dit boven water, Neverland. De liefdevolle broer van Everstar, vader van haar eerste nestje. Ondanks dat ze de laatste tijd uit elkaar waren gegroeid dacht ze met een liefdevol gevoel aan hem terug. "Ik zal met hem praten," Mauwde de kattin snel en vastberaden. Oceanbreeze knikte voorzichtig en gaf een geruststellend neusje tegen de schouder van de oudere kattin. De kattin was ondanks dat ze aan de betere poot was nog steeds verzwakt en dus was het haar taak om de ander nog in de gaten te houden. Het duurde niet lang voordat de gestreepte langharige kattin haar staart om haar voorpoten heen sloeg en Everstar met haar sprekende vriendelijke blik aan keek. Met een ongemakkelijk en eerlijk glimlachje op haar gezicht vroeg ze of ze nog andere dingen moest weten. Everstar had veel gemist en daarvoor zou Oceanbreeze haar wel op de hoogte brengen als de andere kattin niks te melden had, verder. De kattin schudde zwakjes haar kop waarna Oceanbreeze even nadenkend knikte. "Oke, nu het belangrijkste is dat we hier ontvangen zijn door Skyteller een al wat oudere kater die een Tribe leidt. Hij komt rustig en vriendelijk over. Is wijs en heeft ons toegekend het territorium voorlopig te gebruiken." Mauwde ze met een zachte stem. "Verder heeft een Windclanner een Thunderclan Apprentice aangevallen. Ze zeggen dat het Tigergaze was. Echter heb ik zo mijn twijfels. Heb hem gestraft en gesproken en aangezien hij niet de werkelijke dader aan kan wijzen, kan ik er weinig aan veranderen. Wel hoop ik dat de rest van de katten zich blijft gedragen. En we achter de schoft komen die in zijn of haar kop gehaald heeft om een onschuldige Apprentice te verwonden. Nauwelijks ouder dan een kitten." Vervolgde ze. Haar stem klonk niet al te vrolijk en het was duidelijk dat ze woest was op de kat die dit uitgevreten had. "Ik heb zelf trouwens de wonden gezien, ze zijn door een van ons gemaakt." Mauwde ze. Hierna viel ze even stil en zuchtte ze. "Het goede nieuws is dat Bronzemask is bevallen van twee gezonde kittens en dat er meer kittens op komst zijn. Al maak ik mij zorgen om de veiligheid van de jongsten." Mauwde ze zacht, bij de woorden over meer kittens keek ze lichtelijk gefrustreerd naar haar buik. Ze waren niet bepaald op het juiste moment geschonken.

Everstar leek gealarmeerd met het nieuws, wie zou dat niet zijn als ze te weten kwamen dat er andere katten waren die in het gebied leefden. Hoe vaak hadden ze wel niet bonje gehad met de Bloodclan of Rogues; te vaak als iemand het haar vroeg. Toch was Oceanbreeze er vrij zeker van dat Skyteller de Clans niet lastig zou vallen, ze eerder zou helpen. Ze had zijn warmte gezien in het gesprek dat ze met Brindleleaf had gevoerd, dat kon niet gespeeld zijn. Echter wist Everstar dat natuurlijk niet, ze wist niet eens of de rosse Leader wel mee had gekregen dat Brindleleaf hier woonde. Met hoe velen zijn ze?" Vroeg de kattin, zich duidelijk afvragende of het een bedreiging kon zijn."Voldoende om een bedreiging te zijn als ze het zouden willen." Mauwde de kattin, al had ze wel begrepen dat velen van hen enkel leerden jagen of vechten, niet beide. De rosse Leader fronste toen de jongere kattin verder sprak, echt goed nieuws was er niet en de jongsten zoals de kittens van Bronzemask waren niet op een gunstige tijd geboren. Als de droogte en het vele regen al ongunstig waren, was dit al helemaal ongunstig. Onder de vier Clans leven, de eerste Moons en hopen dat de tocht verder rustig zou verlopen, zonder dat een kitten het niet zou overleven. Er waren al een aantal kittens overleden, en elke kitten was er eentje te veel. Zodra Oceanbreeze over haar eigen kittens begon, aangezien er verder geen reactie kwam op de gewonde Thunderclanner, keek de rosse kattin haar met een frons aan. Oceanbreeze zuchtte enkel, blijkbaar was Everstar nog niet zo snel van begrip. Daarbij vond de kattin dat de ander moest weten over haar zwangerschap en haar plannen. "Ik ben inderdaad zwanger. Lang verhaal. Als je die later wil weten zal ik die nog wel vertellen. In ieder geval ben ik van plan de kittens onder Bronzemask's hoede te plaatsen. Ik heb meer dan genoeg katten gezoogd en zelfs al zou ik het willen, dan zou mijn lichaam niet nog meer aan kunnen. Daarbij wordt het tijd dat ik mij op mijn taken als Deputy ga focussen, dit betekend overigens niet dat ik niets te maken wil hebben met de kittens. Ondanks dat ze niet op dit moment gewenst zijn. Ze blijven mijn kittens, en omdat ze familie zijn zal ik altijd van ze blijven houden. Toch weet ik ook dat mijn taken als Deputy van deze clan op dit moment belangrijker zijn,als die taken niet worden uitgevoerd is er niets voor mijn kittens om naar terug te keren." Verklaarde ze kort, haar stem klonk vermoeid maar sterk. Het was duidelijk dat ze alles op een rijtje had en haar taken serieus nam. Dat ze haar verantwoordelijkheid nam. "Over de Tribe gesproken, Brindleleaf is daar ook." Mauwde ze kordaat en rustig. Haar vroegere mentor die de clan had verlaten had zich bij de Tribe aangesloten. Dat was nog een reden waarom Oceanbreeze niet al te veel problemen met de Tribe-katten verwachtte.

Everstar was natuurlijk ook niet gek, Neverland kon nooit de vader zijn van het komende nestje. Dit wist Oceanbreeze ook, Neverland huisde daarvoor al te lang in Starclan. Daarbij was ze zelf ook niet trots op haar zwangerschap, maar ze kon er weinig aan veranderen. Ook wist ze ergens wel dat haar overleden partner zich steeds vaker van haar had gescheiden, haar weg duwende door zijn eigen leed. Hun relatie op het einde was niet perfect geweest maar dat gaf haar geen reden om zo snel al kittens te krijgen met Tigergaze. Een kater die een voormalige vijand van haar was geweest. "Wie is de vader?" Mauwde de kattin donker, Oceanbreeze zuchtte even voordat haar blik spijtig naar de hemel schoot. Ze had niet zwanger mogen worden, niet zo snel nadat haar partner was overleden. "Tigergaze, hij troostte mij. Van het een kwam het ander, blijkt." Mauwde ze zacht, haar stem klonk alles behalve vrolijk. "Als ik het terug kon draaien had ik het gedaan, het is niet goed tegenover Neverland," Fluisterde ze zacht, waarna ze zuchtte. Ze had het geaccepteerd, ze kon er niets aan veranderen en zou er wel weer door heen komen. Toch zou ze een gegeven paard niet de bek in kijken, de kittens waren onschuldig, het was zij die een verkeerde keuze had gemaakt. "Beloof mij een ding, Everstar. De kittens zijn onschuldig, het is mijn fout en daar laat ik het liever bij." Mauwde ze kalm, haar blik recht op de andere kattin gericht. In haar blik was duidelijk de spijt en ongemak te zien, maar ook een soort vastberadenheid. Ze zou zich er door heen slaan op een zo goed mogelijke manier en de kittens waren haar kittens, die van haar en Tigergaze. Ze zouden Windclanbloed dragen en dus bij de clan horen. Tigergaze stond niet bekend als de liefste, maar zoals wel vaker het geval was leek Oceanbreeze het beste uit katten naar voren te halen. "Mocht je meer vragen hebben Everstar, kunnen we het er dan later over hebben. Op het moment dat jij wat aangesterkt bent en ik mijn gedrag en emoties wat beter onder controle heb?" Vroeg ze zacht, het was duidelijk dat ze haar verantwoordelijkheid niet uit de weg zou gaan. Elke fout had consequenties, die van haar ook, dus dat accepteerde ze maar gewoon. Echter was het nu daarvoor niet het geschikte moment. Er waren zoveel dingen die de clan eerst aangingen, dingen die geregeld moesten worden en recht gezet moesten worden dat ze daar beter op konden focussen, er was altijd nog wel wat tijd tussendoor om ondervraagd te worden door Everstar.

Oceanbreeze had het niet verwacht dat Everstar haar zomaar zou vergeven. Waarom zou ze dat! Zelf was Oceanbreeze er ook alles behalve blij mee. Respect, ze had respect zo belangrijk gevonden dat het feit dat ze het zelf niet getoond had naar Neverland haar ogen liet prikken met de tranen die de kattin niet zou laten. "Niet bepaald, nee," mauwde de rosse kattin scherp zodra de jongere Deputy verklaarde dat haat keuze niet goed was tegenover Neverland. Oceanbreeze kneep enkel haat blauwe ogen dicht voordat ze monotoon sprak. "Dat is wel zacht uit gedrukt," Mompelde ze terwijl ze een siddering onderdrukte. "Hoe kón je? Is het voor jou soms zo makkelijk om hem te vergeten?" Vervolgde Everstar waardoor Oceanbreeze de moeite deed niet uit te schreeuwen. Natuurlijk was ze Neverland nog niet vergeten. Hij was haar partner geweest, in Starclans naam. Hij was de vader van haar kittens geweest. Ze waren samen door zoveel ervaringen heen gegaan. Ze zou hem niet vergeten. "Zover ik weet is Neverland een van de beste katten die Windclan heeft gekend. Denk je echt dat ik hém kan vergeten. Naar alles waar we samen door heen zijn gegaan?" Mauwde ze met een doffe bijna monotone stem. Toch klonk er nog wel emotie door heen, verdriet en spijt. Geen spijt voor de woorden, maar spijt voor haar daden. Echter was dit zo iets dat niet terug gedraaid kon worden. Oceanbreeze zuchtte even terwijl ze haar schouders weer probeerde te ontspannen. Everstar had alle recht om dit af te vragen. Zelf vroeg ze dat soort dingen ook af. Had ze Tigergaze ook niet verteld dat het te snel was geweest? Ze vroeg enkel aan haar Leader om de kittens niet verantwoordelijk te houden voor haar misstap. Dat terwijl ze de rosse kattin recht in haar ogen aan keek. "Ik zal de kittens niet verantwoordelijk houden voor jouw fouten," antwoorde de Leader dof. Oceanbreeze knikte en liet schuldbewust haar kop even zakken. Oceanbreeze vervolgde met een laatste verzoek, het er later over te hebben. Beide katten waren nu al op en daarbij was Everstar niet op haar sterkst. Om haar nu meer te belasten kon ze haar niet aan doen. Toch had ze het ook niet achter willen houden. "Later, ja," mauwde de kattin kortaf. Oceanbreeze knikte enkel waarna ze een brok in haar keel weg slikte. Waarschijnlijk had Everstar niet door dat de reden dat het zo ver gekomen was, haar verdriet om Neverland was geweest. Ze had niet geheel helder na kunnen denken. Toch maakte dat de actie niet goed. Wat voor een partner was zij nu weer geweest? Everstar had zich al een poosje van Oceanbreeze af gedraaid voordat de rosse kattin een paar laatste woorden sprak. "Ik moet nu even alleen zijn." Verklaarde de oudere kattin waarna ze met ferme passen weg liep. Net voordat de rosse kattin uit Oceanbreeze's gezichtsveld verdween leken de passen al weer moeilijker te worden. Everstar was natuurlijk niet op haar sterkst. Ze was net terug uit Starclan, natuurlijk was ze niet op haar sterkst. Om nog maar te zwijgen over de ziekte die ze had gehad en Neverland's dood. Waarom had ze alles erger gemaakt? Oceanbreeze kon de kattin echter niet in haar eentje laten. Niet als ze zichzelf mogelijk te ver zou pushen. Voorzichtig stond de gestreepte langharige kattin dan ook op, voordat ze richting Everstar liep. Haar passen waren ruim en kalm, lang niet zo fors als die van Everstar waren geweest. Voorzichtig nam Oceanbreeze stilzwijgend naast de rosse kattin plaats terwijl Everstar met gesloten ogen was blijven staan. "Everstar, ga alsjeblieft zitten." Mauwde ze, haar stem zo zacht dat het bijna breekbaar klonk. "Ik kan niet beloven altijd de juiste keuzes te maken, echter kan ik wel beloven eerlijk te zijn. Ik had alles achter kunnen houden. Ik had de kittens weg kunnen geven voordat iemand door had dat ze van mij waren. Echter heb ik dat niet gedaan, ik heb besloten mijn fouten onder ogen te zien. Omdat dat het minste is dat ik tegen over jou en Neverland kan doen." Verklaarde de kattin zacht. Het was een feit, ze had alles kunnen verzwijgen en in plaats daarvan had ze het meteen verteld zodra Everstar genoeg bij zinnen was om het te kunnen begrijpen.

Hoewel spijt nooit iets aan een situatie veranderde was het vaak wel goed berouw te tonen. Toe te geven aan de fouten en een poging te doen het weer op te lossen. Goed zou haar keuze nooit zijn geweest, niet zo snel naar de dood van Neverland maar er iets aan veranderen kon ze niet. Ze had nu kittens, en kittens op komst. Zij waren haar wereld geworden, ze had zich Moons ingezet voor hen en de clan en dat zou ook niet veranderen. Niet als het aan haar lag. Daarbij hadden Everstar en zij elkaar nodig, wie wist wat er nog op hun pad gegooid zou worden met deze reis. Ze vroeg zich af of Neverland hier meer over wist, of Starclan door had wat er met hen gebeurde, hoe de clan liep. Waren ze teleurgesteld in haar en de clan, of snapte ze de keuzen en hielden ze zich er buiten. Eerlijk, wat was er nog eerlijk in deze wereld. Het was niet eerlijk voor de kittens om ongewild te zijn, maar ze zouden wat haar betrof in een liefdevolle omgeving opgroeien. Was het eerlijk hen ter wereld te brengen terwijl de gevaren nog niet geweken waren, misschien niet. Maar had ze verder een keuze? De kittens kwamen, of ze er op voorbereid zou zijn of niet. Hoewel ze er vrijwel zeker van was dat Everstar teleurgesteld was in haar, zei de kattin er verder weinig over. Ze liet het wel blijken, dat wel maar leek vooral rust te willen hebben. Rust die ze waarschijnlijk niet had gehad, ondanks dat Oceanbreeze had geprobeerd haar wat rust te gunnen. Ze verknalde het weer met haar nieuws en de wetenschap dat ook Everstar nog aan het rouwen was om Neverland. De rosse kattin had haar klaarblijkelijk niet aan horen komen. Hoewel ze wel luisterde naar de zachte stem van Oceanbreeze, ging ze niet zitten. Waarschijnlijk was ze nog te onrustig om echt te ontspannen. De gestreepte jongere kattin nam het haar niet kwalijk. Geen kat zou ontspannen met dit besef. Beide hadden ze net dingen geleerd die misschien niet onder het label positief geschreven konden worden, maar ze zouden er wel wat van maken, dat deden ze immers altijd. "Ik waardeer je eerlijkheid," mompelde de oudere kattin, waardoor Oceanbreeze enkel voorzichtig knikte. De groene blik van de Leader werd op de grond gericht en voorzichtig stapte ze dichter naar haar toe. "En ik waardeer dat je mij over Whitelion hebt verteld." Verklaarde ze zacht. Verder was er weinig te zeggen tussen de twee kattinnen. Beide hadden voldoende om over na te denken, maar wat haar betreft was het duidelijk. Eerlijkheid maakte het beter, ondanks dat de waarheid niet altijd even mooi was. Nu konden ze zich er tenminste op af stemmen. "Hoe wil je het met Lionroar doen. Ik kan mij voorstellen als de sfeer tussen jullie gespannen is," mauwde ze voorzichtig. Ze had namelijk niet het plan om Everstar in een mogelijk gevaarlijke positie te laten. Lionroar mocht dan redelijk rustig lijken, tenminste richting haar. Maar het zou haar niet verbazen als de kater de Leader haatte. Immers had Everstar de verkeerde kater geloofd, heel Windclan had de verkeerde kater geloofd. Zelf was Oceanbreeze toen nog behoorlijk jong geweest, het was waarschijnlijk net voor of in het begin van haar Apprenticetijd gebeurd. Veel had ze er dan ook niet over mee gekregen.

Beide katinnen hadden zich nu zwak opgesteld naar de ander. Ze stonden open voor een oordeel naar elkaar. Oceanbreeze begreep dat het moeilijk voor Everstar was om ineens te weten te komen dat de waarheid anders was. Moons en moons lang hadden ze geloofd dat Whitelion onschuldig was geweest en hun vorige Deputy Lionroar een kattin van haar leven had beroofd. Nu bleek het allemaal anders te zijn, weer een klap die Windclan op moest vangen. Het was zwaar, Oceanbreeze wist dat er veel geheimen waren geweest onderling en uiteindelijk kwam dan nu de waarheid boven water drijven. Dat was een van de redenen waarom ze meteen er voor uit kwam wie de vader was van haar komende nestje. De kittens zouden nu opgroeien zonder vraagtekens. Dat was in ieder geval de bedoeling en de clan zou weten dat ze trouw aan de clan was gebleven en de kittens echt van Windclan waren.

Everstar sloot haar ogen en ook Oceanbreeze dacht na. Er waren vele dingen besproken en hoewel het zwaar was om van bepaalde dingen kennis te hebben, was ze blij dat ze van elkaars problemen af wisten, nu in Oceanbreeze's geval was het meer een keuze en geen groot probleem. Al was het de vraag of haar lichaam dit goed aan kon. "Geef me een dag," verklaarde de leider. Een dag kon ze haar geven maar niet veel meer. Hoe sneller de waarheid alom bekend was hoe beter. Natuurlijk wist ze dat katten anders naar Whitelion zouden gaan kijken, maar iedereen wist dat zij Whitelion niet was en dus zou ze zich er gewoon bij neer leggen en zo goed en kwaad als het ging haar taken uitvoeren. "Morgen vertel ik het de clan, en meteen daarna zal ik met Lionroar praten," verklaarde de kattin. Oceanbreeze knikte langzaam voordat ze haar vriendin een goedkeurend neusje gaf. "Ik geef je een dag, zelfs twee als je je nog te zwak voelt. Maar niet langer dan dat. Hoe sneller dit recht gezet is, hoe beter." Mauwde de jongere kattin waarna ze zuchtte. Ze hadden voldoende om over na te denken. Meer dan genoeg zorgen, maar uiteindelijk was het het waard. Als ze zag hoe de jonge katten ouder werden en er nieuwe Warriors benoemd werden die zich vol vertrouwen op het werk stortte was het, het werk zeker waard. Ze kon Lionroar vragen de mededeling bij te wonen hem met haar mee lokken zodat hij er bewust van was dat Everstar haar fouten recht wou zetten. Misschien zou dat een gesprek beter maken. "Ik zal hem misschien morgen naar de clanmededeling mee kunnen lokken. Zodat hij weet dat je oprecht ke fouten recht wil zetten. Wellicht dat het zijn pijn wat verlicht." Mauwde de jongere kattin zacht.

Natuurlijk snapte Oceanbreeze dat de rosse kattin tijd nodig had om dit alles te verwerken. Ze kon moeilijk eisen dat ze er meteen wat aan zou doen. Zeker zo kort nadat de ander een leven was verloren. Meer dan twee dagen om de clan op de hoogte te stellen en Lionroar te spreken zou de ander niet krijgen, maar twee dagen waren vast genoeg. Zeker als de rosse kattin maar om een dag had gevraagd. Oceanbreeze stelde voor hem bij de clanmeeting te halen, zodat hij de waarheid zag. Dat hij de spijt zag, dit alles ondanks het feit dat Whitelion; haar broer dus degene was die een clankat had vermoord. De Leader schudde resoluut haar hoofd waarna ze sprak. "Nee, ik kan het hem beter onder vier ogen vertellen," mauwde de kattin zacht. Oceanbreeze knikte enkel, ze kende Lionroar bij lange na niet zo goed als Everstar had gedaan en dus vertrouwde ze haar oordeel. Als dit het beste was, dan zouden ze het ook zo doen. "Ik zal hem zeggen dat ik het ool aan de clan heb verteld. Hij zal weten dat ik hierin oprecht ben." Verklaarde de ander. Oceanbreeze wist hoe woede iemand kon verblinden net zoals liefde dat kon. Maar ze wist ook dat ze Lionroar niet kende, niet zoals Everstar in ieder geval en het dus aan haar was de juiste keuzes te maken. "Als dat het beste is," murmelde ze nadenkend en goedkeurend. Hierna was hun gesprek afgelopen. Beide katinnen hadden nog voldoende te doen en beide katinnen hadden stof te horen gekregen die hen wellicht nog tijden bezig zou houden. "Kun je mij nu even alleen laten?" Vroeg de ander zacht waarop de zwangere bruingrijze kattin op stond en de rosse kattin voorzichtig aantikte met haar staart en knikte. "Rust uit, morgen heb je al je energie nodig. Mocht je mij nodig hebben, je weet me te vinden," Mauwde de Deputy, warm als altijd. Hierna draaide de jongere kattin zich om en stapte ze rustig weg.