Our hero claims a warrior's heart

De kater had doorgegeven aan een paar warriors dat ze Oceanbreeze moesten vertellen dat hij ging proberen om 's nachts wat te jagen in het territorium. Immers wilde hij nooit meer dezelfde fout begaan als hij ooit had gemaakt, om zichzelf af te zonderen van de rest terwijl hij er in zijn eentje op uit trok. Dat was ook bij Mousewish gebeurd.. en iedereen wist hoe dat verhaal was geëindigd. Er was niets officieels tussen hem en Oceanbreeze.. maar er was wel.. iets. Daarbij was het ook omdat hij de deputy niet meer zorgen wilde geven. Hij kon prima voor zichzelf zorgen. Hij was sterk, slim en wist hoe hij moest overleven. Hij wist hoe hij zijn weg terug naar de cave kon vinden, gevaar te onderscheiden van prooi en ga zo maar door. Met een konijn tussen zijn kaken keerde hij terug naar de cave, het was al na maanhoog en het enige wat zijn pad verlichtte waren de maan en sterren. Misschien zou hij straks nog teruggaan om meer te jagen, maar een kleine pauze kon geen kwaad. Wanneer de kater weer bij de cave was moest hij eventjes bijkomen van de klim, waarbij hij het wilde konijn voor zich neerlegde en kort ging zitten.

[ E v e r s t a r ]

Met moeite sleepte ze zich naar de uitgang van de grot, en daar eenmaal aangekomen kreeg ze van de inspanning en hoestbui en moest een tijdje bijkomen. Met een zucht keek ze naar buiten, waar de sterren de donkere lucht vulden met hun licht. Zoekend gleed haar blik langs de duizenden twinkelende lichtjes, alsof ze zou kunnen ontdekken welke er kortgeleden bij gekomen was. Welke ster was Neverland? Zou hij dicht bij hun zussen en hun ouders staan? Ze vroeg zich af of ze hen binnenkort weer zou zien. Zoals het er nu uitzag... Verstoord keek ze op toen ze Tigergaze het pad naar de grot zag beklimmen. Wat deed hij midden in de nacht buiten? Zo te zien had hij gejaagd. Een konijn hing slap tussen zijn kaken. Ze knikte hem even toe en legde haar kop op haar poten, hopend dat hij gewoon zijn nest op zou zoeken en haar met rust zou laten.

De kater had zijn konijn eventjes neergelegd om bij te komen van de hele klim, hij had het beest namelijk in de hooglanden gevangen, en dat was wel eventjes lopen vanaf hier. Terwijl hij rondkeek kruiste zijn blik de groene ogen van Everstar. Wat zou die nog zo laat op doen? Moest die niet veel slapen en dus haar nachtrust goed gebruiken om beter te worden? Ach, geen enkele kat kon alleen maar slapen, hijzelf was veel liever buiten dan binnen. Weg van alle drama, van de chaos die een clan met zich meebracht. Zo was hij altijd al geweest, soms rende hij weg van problemen. Net zoals met Mousewish toen. Hij had haar laten vallen omdat hij er nog niet klaar voor was geweest, en toen had ze de prijs met haar leven betaald. Het was zijn schuld, misschien deels die van Brindleleaf en Raptorecho en iedereen die haar had laten vallen. Maar grotendeels zijn schuld, dat wist hij. Tel daarbij de dood van Cheekykit op en er stonden al drie katten op zijn lijstje die door hem in StarClan waren. De leader knikte hem toe terwijl hij het konijn weer beet had genomen. Kort twijfelde hij, maar besloot op haar af te stappen. Hij legde het konijn neer en ging naast haar zitten. Een beetje gezelschap kon nooit kwaad, toch? Daarbij stelde hij het liever nog even uit voordat hij naar binnen ging. "Het spijt me van je broer," mauwde hij kalm. De kater had nog geen gelegenheid gehad om iets te zeggen tegen Everstar. Hij had Neverland nooit zo gemogen - misschien wel omdat hij de partner van Oceanbreeze was geweest - maar geen enkele kat verdiende het om zo te sterven.

Ze sloot haar ogen zodra ze zag dat hij haar kant op kwam. Waarom? Waarom kon men haar niet gewoon met rust laten? Ze moesten toch zien dat ze geen gezelschap wilden? Ze moesten het toch begrijpen? Ze wilde geen condoleances. Ze hoefde niet iedere dag weer met haar neus op de feiten gedrukt te worden. Dat ze haar clan door de ene hel naar de andere had gestuurd. Dat Neverland dood was. Dood. Eerst al verminkt, en nu helemaal weg. Door deze plek. Door haar. Hij was alleen gestorven, tussen die bloemen. Die vreselijke bloemen, die vreselijke vogels. Zou hij het haar kwalijk nemen? De sterren glommen zou koud...
"Het spijt me van je broer." Ja hoor, daar had je ze weer, die woorden die ze al te vaak had moeten aanhoren de laatste tijd. Ze gaf geen antwoord. Ze voelde zich niet in staat om hem te bedanken voor zijn waarschijnlijk goedbedoelde steunbetuiging. Even zweeg ze nog, toen zei ze toch iets. "Hij verdiende dit niet." Van alle katten verdiende hij dit het minst. Met een zucht keek ze weer omhoog. Zo stil, zo kil waren de sterren. Ze vormden een muur, ze sloten haar buiten. Zouden ze haar binnenkort binnenlaten?

Onderwerp: Re: Our hero claims a warrior's heart