Fragments of a family

Er verscheen een glimlach op Crowcalls gezicht toen ze de grot binnenliep met een klein konijn tussen haar kaken. Ze had het in de heuvels weten te vangen, haar grootste prooi in tijden. Binnen liep ze regelrecht naar het deel waar de kittens verbleven. Nog altijd maakte het haar blij dat ze zomaar wanneer ze wilde naar haar siblings toe kon gaan, ondanks haar en hun verschillende afkomst. Het deed altijd een beetje pijn om hen te zien, de achtergelaten kittens van haar vader. Het liefste had ze hem hier gehad, maar deze kleintjes waren ook haar familie, al kende ze ze nog maar kort, en ze was zich al aan hen gaan hechten.
Als eerste trof ze Snowkit aan en ze legde haar prooi op de grond. "Hey, Snowkit", miauwde ze met een glimlach. "Heb je honger? Ik heb iets gevangen." Tijd om haar halfbroertje kennis te laten maken met de heerlijke smaak van konijn. Als hij dat nog niet eerder had gegeten, tenminste, want dat wist ze eigenlijk niet. Misschien kende hij het allang. Misschien vond hij het wel vies. Maar goed.

-Eerste post voor Snowkit~

Snowkit had liggen slapen. Het laatste deel van hun reis had hem uitgeput. Ze bevonden zich nu in de bergen en de kittens sliepen in een grot. Er echt uit mocht niet, alleen onder toezicht. Dit maakte het een stuk moeilijker voor Snowkit om zich af te zonderen. Hij begon net wat wakker te worden toen er een groot konijn voor zijn neus viel. Hij schrok op en schoot wat naar achteren en keek wantrouwig naar het konijn. Vervolgens gleden zijn donkerblauwe ogen naar boven en zag hij de zwarte Crowcall. Zijn zus. Half zus. Hij trok zijn neus op. "Waarom leg je dat konijn zo voor mij neer?" Vroeg hij. Snowkit had Crowcall nog niet kunnen accepteren en mocht haar ook niet echt. Hij wilde helemaal geen half zus, hij wilde gewoon zijn vader en die was weg. Misschien was hij zelfs al dood, het maakte ook niet uit, want hier was hij niet.

Snowkit reageerde niet zo enthousiast als ze toch steeds weer tevergeefs hoopte. Ze glimlachte. Het was vooral belangrijk om zich niet meteen uit het veld te laten slaan. Gewoon volhouden. "Ik dacht dat je misschien honger zou hebben", miauwde ze, merkend dat haar stem aan het eind van haar zin toch wat zachter en onzekerder werd. Kom op, Crowcall, sprak ze zichzelf streng toe. Waarom werd ze hier zo zenuwachtig van? "Dus ik dacht, ik vang iets voor je. Heb je al eens konijn gegeten?" vroeg ze, nu iets zekerder van haar zaak.

Snowkit bleef wantrouwend naar de Windclan warrior te kijken, zijn halfzus, zijn familie en toch voelde het niet zo. "Nog nooit," mompelde Snowkit, de vorige vraag negerend. Eigenlijk had hij ook geen honger. Ergens deed het hem goed dat de andere Queens hem aan het eten probeerde te zetten, Snowkit weigerde echter keer op keer. Het was ook aan hem te zien. Hij was ooit de grootste kitten van het nest, nu niet meer. Snowkit was de reden dat zijn moeder was overleden, dat wist hij. Anderen zouden hem nu waarschijnlijk uitlachen als hij dat vertelde, omdat hij zo klein en mager was door het slechte eten sinds Dangerdance weg was. De uitstraling van Snowkit was nors en achterdochtig en hij gedroeg zich enorm koppig en opstandig.

Konijn had hij nog nooit geproefd, maar hij gaf ook niet de indruk dat hij daar nu verandering in wilde brengen. Crowcall ging zitten en keek even naar de kitten. Hij was mager. Hij leek haast een WindClanner op deze manier, maar ze wist dat hij aan het begin van de reis veel groter had geleken. "Je moet iets eten, Snowkit", miauwde ze bezorgd en ze voelde zich net een ongeruste queen, maar hij moest ook echt iets eten. Hij moest kunnen groeien. En als hij echt niets at, zou hij straks nog... Ze scheurde een stukje van het konijn af en legde dat voor hem neer, de rest van het konijn aan de kant schuivend. Het complete konijn was zo ongeveer zo groot als hij, dus een klein stuk zag er misschien wat minder intimiderend en wat behapbaarder uit. "Probeer eens een stukje."

Snowkit drukte zijn kaken op elkaar toen Crowcall tegen hem sprak. "Ik moet helemaal niks," antwoordde Snowkit echter enorm koppig. Ja, Crowcall mocht haar best gaan doen om hem motivatie te geven om toch te gaan eten. Want echt uit zichzelf zou hij dat niet echt gaan doen. Crowcall scheurde een stuk van het konijn af en legde het grootste deel weg. Nu drong de geur van bloed en vlees zijn neusgaten binnen en begon zijn maagje toch te knorren. Maar hij was koppig dus bleef er daarom maar naar staren. De kans was wel groot dat Crowcall zijn maag had gehoord. "Ik wil niet eten," siste Snowkit tussen zijn tanden door. Alleen Dangerdance mocht hem er toe dwingen te eten, niemand anders.

Crowcall sloot kort haar ogen. Ze zou bijna aan StarClan willen vragen om haar bij te staan, maar aangezien ze wist dat ze dat toch niet zouden doen, gaf ze dat plan maar meteen op. Ze keek weer naar Snowkit, zich afvragend hoe ze dit nu het beste op kon lossen. Ze kon wel blijven zeggen dat hij moest eten, maar dan zou het waarschijnlijk alleen maar getouwtrek worden. Ze zou iets anders moeten proberen. "Waarom niet?" vroeg ze hem, want ze begreep dat ze hem moeilijk zou kunnen overtuigen als ze in de eerste plaats niet eens wist waarom hij weigerde. Waarom wilde hij niet eten? Ze had zijn maag luid en duidelijk horen knorren, dus hij kon niet beweren dat hij geen honger had.

Snowkit kreeg nu de vraag waarom hij niet wilde eten. De kitten zweeg, wist niet goed of hij moest antwoorden of wat hij dan zou antwoorden. De waarheid? Ja dat moest dan maar, misschien moest de kitten maar gewoon toegeven en aan Crowcall vertellen waarom hij niet wilde eten. Wel op zijn manier natuurlijk. "Papa," sprak de kitten daarom kort. "Alleen papa kan me laten eten," vervolgde hij en ontweek de blik van Crowcall. De kitten miste zijn vader, hij miste Dangerdance. En daarom wilde hij niet eten, ook al had hij honger, want opnieuw weergalmde het geknor van zijn maag langs hem heen.

Crowcalls schouders zakten omlaag. Papa... Ze wilde dat hij hier was. Waarom had hij haar gevraagd om voor zijn andere kittens te zorgen? Ze hadden hém nodig, niet haar. Ze keek Snowkit aan en beet op haar lip, zich afvragend hoe ze dit op moest lossen. Ze kon haar vader onmogelijk vervangen, maar hij had haar wel deze taak gegeven en die wilde ze vervullen. Niet alleen voor hem, maar ook voor zichzelf, omdat ze een familie wilde hebben, katten bij wie ze thuishoorde. En omdat ze niet wilde dat deze kittens net zo eenzaam opgroeiden als zij, zonder ouders. "Ik mis hem ook, Snowkit", miauwde ze zacht. "Maar hij... hij komt niet terug, en je kunt jezelf niet uithongeren. Dat lost niets op." Ze wist niet of het de juiste woorden waren. Misschien zou ze alles alleen maar erger maken, maar ze wist niets anders te zeggen dan wat ze dacht, en misschien zou het wel helpen. Waarom was Dangerdance niet hier? Hij zou weten wat te doen. Sterker nog, dit probleem zou er niet zijn als hij bij hen was gebleven.

Waarom ging Crowcall niet gewoon weg? Ze zorgde er voor dat Snowkit zich alleen nog maar ellendiger ging voelen. Hij werd geconfronteerd met eten en wilde niet eten, al had hij wel honger, maar de geur maakte hem ook misselijk. Crowcall vertelde hem dat zij Dangerdance ook miste. Maar ze vertelde hem ook dat uithongeren geen oplossing was. "Ik wil niet eten! Want dan spuug ik het toch weer uit!" Siste hij boos tegen Crowcall. "Hou op," vervolgde hij vervolgens zachter en besloot zichzelf om te draaien en zijn rug naar de zwarte poes te keren. Ze moest weg, want voor haar neus ging hij écht niet eten.

Met groeiende wanhoop keek Crowcall naar de kitten, die nog altijd weigerde te eten. Snowkit werd nu zelfs boos en Crowcall schrok wat van zijn felheid. Als alles wat ze zei niet werkte, wat moest ze dan doen? Moest ze ophouden, zoals hij haar vroeg? Hem wat ruimte geven? Maar dat had ze al geprobeerd en het had niets opgelost. Ze was nu bang dat hij dan alleen maar meer in zijn schulp zou kruipen, en wie zou hem daar dan nog uit kunnen trekken? Ze wilde hem niet alleen laten, niet nu. Hij had iemand nodig en zij was de enige die overbleef. Dus zij zou iets moeten doen, zij zou dit op moeten lossen. Maar hoe? Haar ideeën waren op, haar woorden uitgeput. Ze had geen ervaring met kittens, en hij was ook nog eens niet de hare, dus waarom zou hij naar haar luisteren? "Snowkit, alsjeblieft..." miauwde ze met verstikte stem. Ze wist niets meer te zeggen. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wist niet hoe dit moest! Waarom had zij deze taak moeten krijgen?

Het was het protesterende geluid van een kitten dat zijn aandacht had getrokken. Beampaw was zonet terug van een korte wandeling en hij merkte al snel op hoe een witte kitten iets weigerde te eten. Zijn blauwe blik ving ook al snel op wie erbij was. Was dat geen WindClanner? Zo rook het wel, maar met al die geuren door elkaar heen mengend kon de rode kater er amper een poot op zetten. Zijn blik was kalm toen hij toch maar besloot om erbij te stappen. Want een kitten dat niet at... Nou, Beam zelf was geen vader, of had geen enkel verstand met kittens. Maar hij kon het al snel horen aan de she-cat hoe wanhopig ze klonk. Langzaam, nogal twijfelend, kwam hij tot stilstand bij de twee. Nu kon hij de kitten makkelijk herkennen. "Snowkit," begon hij met een vriendelijke toon. Zijn blik weer richtend op de zwarte poes. "Wat is er aan de hand?"

Snowkit had zijn rug naar Crowcall gekeerd. Hij wilde niet eten, hij wilde niet gedwongen worden om te eten, hij wilde gewoon dat Dangerdance terug kwam en hem een heerlijke bosmuis gaf. Hij hoorde nog de verstikte smeekbeet van Crowcall, maar vertikte naar haar te luisteren, tot er een andere stem bij kwam, die van een kater. Nieuwsgierig draaide Snowkit zich weer om en keek van Beampaw naar Crowcall. Hij vroeg wat er aan de hand was en omdat er nu een clangenoot was, iemand die hij al langer kende, gingen zijn ogen toch naar de grond en drupte er een traan uit zijn ooghoek. "Alleen papa kan mij laten eten, want dan word ik niet ziek," want als hij at, werd hij misselijk en als hij door at, ging hij braken. Hij had nu toch al wat meer informatie gegeven dan daarnet. Beampaw was voor hem iets veiliger dan Crowcall, hoe kwetsend dat ook moest zijn voor de zwarte kattin, die vast heel lief zal zijn.

Geen reactie. Crowcall keek naar haar poten en haar oortjes zakten omlaag. Ze kon echt niets meer verzinnen. Er kwam niets in haar op. Nerveus keek ze op toen een andere kat aan kwam lopen, een ThunderClanner. Crowcall schatte hem in als een oude apprentice, of misschien een jonge warrior. Hij praatte op vriendelijke toon tegen Snowkit en dit keer gaf deze meteen antwoord. Misschien was dit een goede bekende van hem? Een vriend? In ieder geval was ze opgelucht dat er iemand was die kwam helpen. Misschien hoefde zij dit niet op te lossen, misschien kon deze kater het. Snowkit liet in ieder geval al meer los dan eerst. "Zal ik Lizardpath halen? Of Mistgaze?" miauwde Crowcall snel, in de hoop ook nog iets bij te kunnen dragen. Zij moest toch ook iets doen.

De kater had zijn blik terug gericht op de kitten. Dat zich meer opende voor hem. "Alleen papa kan mij laten eten, want dan word ik niet ziek," zei Snowkit. Waardoor Beampaw knikte en terug naar de WindClanner keek terwijl ze terug sprak. "Zal ik Lizardpath halen? Of Mistgaze?" Vroeg ze vervolgens. Beampaw besloot voor de kitten te knielen om tot zijn level te komen. "Laten we een spel spelen," zei hij met dezelfde vriendelijke glimlach. "Het is een spel dat ik als kitten ook deed, het heet 'doen alsof'," begon hij. Het werkte altijd meestal bij hem. "Wat als we doen alsof ik jouw vader ben, oke? Je hoeft me niet eens aan te kijken." Het was een kitten, zo realistisch was het ook weer niet. "En dan eet ik deze konijn met je mee, deal?"

De vraag die Crowcall stelde hoorde hij wel en eigenlijk wilde hij meteen roepen dat hij niet ziek was. Maar dat gebeurde dit keer niet. In plaats daarvan keek hij alleen maar met grote ogen naar zijn half zus. Toen begon Beampaw weer te spreken. Hij wilde een spel spelen, waarin hij deed alsof hij de vader was en dat ze dan samen het konijn op gingen eten. Snowpaw wist wel beter, hij ging al richting de vijf moons, hij was geen domme kitten meer. Maar misschien moest hij de oudere katten maar gewoon hun zin geven. Drie happen, dat moest genoeg zijn en dan moest het klaar zijn. Hij knikte dus maar. "Nou, goed dan," mompelde hij. Hij keek weer naar Crowcall en toen naar Beampaw.

Crowcalls vraag werd straal genegeerd en ze voelde zich een beetje een vijfde wiel aan de wagen terwijl ze stond te kijken hoe de ThunderClanner haar halfbroertje binnen no-time mee kreeg in zijn plan. Een spelletje? Doen alsof hij Dangerdance was? Hoe zou zoiets nou weer kunnen werken? Crowcall voelde zich haast plaatsvervangend beledigd. Snowkit was toch niet gek? Maar blijkbaar wilde de kitten er best in mee gaan en werkte dit dus beter dan alles wat zij had kunnen verzinnen. Misschien begreep ze kittens gewoon niet goed genoeg. Blijkbaar werkten dit soort idiote spelletjes. Maar goed, ze zou alleen maar blij moeten zijn. Als dit Snowkit echt aan het eten kreeg, zou ze zich niet druk moeten maken om wie het voor elkaar had gekregen en hoe, ze zou alleen maar opgelucht moeten zijn. Ze glimlahte dan ook even dankbaar naar de ThunderClanner en knikte bemoedigend naar Snowkit, waarna ze maar afwachtte hoe dit verder zou gaan. Het leek haar het beste als zij maar niets meer zei, ze wilde niet op het laatste moment nog per ongeluk roet in het eten gooien.

Even dacht Beam dat de kitten weer zou afwijzen. Maar gelukkig hielp hij tenminste mee en stemde er toch uiteindelijk mee in. "Nou, goed dan," zei die. Waardoor de rode kater weer wat breder moest glimlachen. Tenminste had hij een kitten helpen eten. 'Jij eerst," moedigde hij toe. Waarna hij het konijn wat dichter naar het witte katertje toeschoof met zijn voorpoot. Zijn blauwe blik gleed naar de zwarte kattin. "Je hebt een goede vangst te pakken gekregen," zei hij om de stilte wat te verbreken. Niet te vergeten dat ze een WindClanner was.

Beampaw vertelde hem dat hij als eerste een hap moest nemen. Hij aarzelde, keek met een vuile blik naar het konijn voor hem. Hij wilde het niet eten, wilde meteen weer afwijzen. Maar dat ging nu niet meer, had hij het gevoel. Ook wilde hij gewoon van iedereen af zijn. Hij wilde weer alleen zijn. Hij boog naar voren en beet een stuk vlees uit het konijn en kauwde met moeite op het stuk vlees. De smaak spreidde over zijn smaak pupillen en hij keek nog vuiler. Hij wilde het uitspugen, maar slikte door. "Denk maar niet dat ik je nu voor zie als mijn vader, ik wil gewoon alleen zijn," siste hij vervolgens met een vies gezicht. Zijn maag draaide om en de kitten sloot zijn ogen. De misselijkheid keerde terug en toen begon het braken. Het was niet veel, het was dat hapje en wat gal wat er weer uit kwam. Het lukte niet. Beschaamd keek de kitten weg. Hij haatte dit.

Crowcall keek aandachtig toe terwijl de ThunderClan apprentice het stukje vlees naar Snowkit toe schoof. Zou het echt werken? Ze sloeg haar ogen neer toen hij haar complimenteerde met haar prooi en knikte even als teken dat ze het waardeerde, maar het feit dat hij haar aansprak nam het gevoel dat ze hier niet bij hoorde niet helemaal weg. Dit was haar clan niet, dit waren haar zaken niet, dat gevoel probeerde zich aan haar op te dringen en ze moest moeite doen om ze weg te duwen. Natuurlijk waren dit haar zaken. Hij was haar broertje, hij was familie. Zij hoorde hier net zo goed te zijn als die apprentice. Dat zagen zij misschien niet, maar het was zo. Dangerdance had het haar zelf gevraagd. Zij moest hier zijn. Ze moest voor haar broertje zorgen. Automatisch stapte ze dan ook naar voren toen hij de moeizaam doorgeslikte hap meteen weer uitbraakte en daarna beschaamd wegkeek, en ze gaf hem een troostende lik over zijn oor. "Het geeft niet, Snowkit, we kunnen het nog een keer proberen", miauwde ze zacht terwijl ze naast hem ging zitten, hopend dat hij dat toe zou laten.