New Moonlight (Acefray)

Maanlicht scheen door de opening van de grot naar binnen en maakte dat de relatief jonge Windclan Deputy alles goed kon zien. Met haar scherpe blauwe ogen hield ze de kittens aan haar buik in de gaten. Palekit, Spottedkit en Wishkit, kittens die haar nichtje had gebaard maar niet had gewild. Zo had het geleken, immers waren ze net zoals Burnetkit achtergelaten om gevonden te worden door de zorgzame Queen.Ze had het niet over haar hart kunnen verkrijgen de weerloze jongen achter te laten zonder liefde en moederfiguur waardoor ze hen meteen onder haar hoede had genomen. Het zou nog steeds lang duren voordat ze van de taak als Queen verlost was en zich enkel kon focussen op haar Deputy taken, maar dat nam ze dan maar voor lief. Haar hart was te warm om kittens die haar nodig hadden weg te duwen. Daarbij waren het kittens van een familielid en een goede vriend van haar, Tigergaze. Ergens verklaarde een stemmetje haar dat ze misschien wel meer van hem hield dan ze toe wou geven maar tot nu toe had ze er niet naar geluisterd. Ze was nog te veel in rouw om haar partner Neverland die kort geleden naar Starclan was verhuisd. Hij was bruut om het leven gebracht, waarschijnlijk door de roofvogels die om de bergtoppen rondzweefden. Hoewel ze veilig waren van monsters voelde Oceanbreeze zich alles behalve veilig en daarbij kwam ook nog dat ze zich moe begon te voelen. Ze maakte zich zorgen en was nerveus en moest eens goed alle zenuwen en gevoelens er uit gooien. Even alles los laten dat haar bezig hield, alle verantwoordelijkheid die op haar schouders rustte. Nu haar kittens duidelijk veilig waren stond de jonge kattin op en liep ze de grot uit, ze had dorst en er was een stroom in de buurt. Met helder en fris water, misschien zou een wandeling haar goed doen. Met een wrange glimlach bedacht ze zich hoe ze Acefray had ontmoet, toen als jonge Apprentice net nadat haar broer was overleden. Haar blauwe ogen glinsterden van de tranen die ze op voelde komen waarna ze haar kop vluchtig boog en verder stapte. Ze had niet door dat een van haar favoriete Shadowclanners in de buurt stond en merkte hem pas op toen ze bijna tegen een struik aan liep, eentje waar hij achter stond. Met een weemoedige glimlach keek ze de grijze pluizenbol aan waarna ze zuchtte en hem enkel een knikje gunde. Hierna vervolge ze haar pad, waarschijnlijk zou hij zich snel genoeg bij haar voegen.

Zelfs Acefray, zelfs de altijd vrolijke pluizenbol van een kater, was niet zo vrolijk als gewoonlijk. Waarschijnlijk had al het drama van de reis hem nu ook geraakt. Er waren veel doden en hoewel ze niet wist wie er allemaal aan Shadowclan's zijde waren overleden, wist ze voldoende om te weten dat het voor de Medicine Cats ook zwaar moest zijn om andere katten niet te kunnen redden. Zeker als het katten waren waarmee er een band was gesmeed. Dan mochten de Medicine Cats wel contact of connecties hebben met Starclan maar zelfs zij zouden de katten grotendeels moeten missen totdat het hun tijd was om zich bij de sterren te voegen. Zodra ze de grote kater met een weemoedige glimlach en knikje begroette ritselden de struiken iets en kwam Acefray tevoorschijn. Oceanbreeze was al iets verder gelopen, immers was hij vast snel genoeg om haar in te halen, ondanks al dat overtollige vacht. Hij liep eerst rustig aan haar zijde mee, waarna hij sprak. "Hey Ocean, hoe gaat het?" Mauwde de kater zorgzaam en warm waarna ze een lik over haar zilveren kop kreeg. De Deputy keek hem nadenkend met haar blauwe ogen aan. Hoe het ging, behalve dat ze al enkele dagen misselijk was opgestaan en de eerste tekenen van een zwangerschap heftig waren, heftiger dan de eerste keer, voelde ze zich goed. Het was een relatief veilige omgeving, Everstar kon gelukkig eindelijk rusten en rouwen en ook Oceanbreeze kreeg weer een beetje hoop terug. Al als ze eerlijk was, had ze niet op een nestje gehoopt. Het was zeker niet zo dat ze de kittens in de steek zou laten, eerder was het feit gewoon dat het een ongunstig moment was. Ongunstiger dan het was, kon het niet worden. Ze miste Neverland nog steeds, het voelde als verraad. Als emotionele kattin had ze minder nagedacht en daardoor was dit ook gekomen. Tigergaze, de vroegere pestkop zou de vader zijn. Het kon niet anders. Behalve dat ze het op een niet al te nette manier had mede gedeeld aan Tigergaze had ze er nog niet over gesproken. Het kon ook nog wel zijn, al wist ze dat het niet zo was, dat ze een verkeerde prooi had gegeten. Nee, ze kende het gevoel. Ze kreeg kittens. Was er überhaupt nog plek en had ze eigenlijk wel tijd om de kittens een goede start te geven. Onbewust was Oceanbreeze lang stil geweest voordat ze dan eindelijk sprak. "Het gaat wel, denk ik. Heb het gevoel dat mijn lichaam eindelijk het effect voelt van de zware tijden." Murmelde ze waarna ze haar kop hief en de kater onderzoekend aankeek. Echter de totale zachtheid die ze normaal uitstraalde was wat bitter. Ze was op, haar lichaam reageerde niet goed op de zwangerschap en ergens maakte ze zich er zorgen om. Maar dat zei ze nog niet. Het ging nog steeds slechter met Everstar en zolang ze goed at en dronk en niet te veel gekke toeren uit zou halen, zou het vast wel goed komen. Ook haar humeur was niet wat het geweest was, ze leek sneller om te slaan in de emoties en dat zorgde ervoor dat ze wat stiller was dan normaal. Enkel oplettende katten zouden het echter merken. En gelukkig waren de meeste daarvan te druk om er echt bij stil te staan.

Acefray hield zich nog behoorlijk goed staande, hoewel het de kattin wel opviel dat hij een wond op zijn achterkop droeg. Had een kat hem aangevallen, ze dacht dat Medicinecats normaal gesproken niet vochten, het was dan ook behoorlijk oneervol als een kat hen aanviel. Daarbij hadden die katten ook ietwat andere regels die ze volgden dan de rest van de Clan deed. Ze zaten niet vast aan de banden van enkel hun Clan. Hoewel die wel altijd eerst diende te komen kon niemand hen verbieden andere Clankatten te helpen. Daarbij hadden de katten vaak een goede relatie onderling, sinds ze allemaal hetzelfde doel hadden. Na een lange stilte beantwoorde de kattin eindelijk de vraag die Acefray aan haar gesteld had. Ze had goed moeten nadenken over hoe het met haar ging. Uiteindelijk gaf ze eerlijk antwoord, ze wist heus wel dat de kater niet blind was. Hij zou het ook wel kunnen zien, hij was niet zó gek. Hoewel ze zo rustig en vriendelijk mogelijk probeerde te blijven was ze toch wel wat humeuriger dan ze waarschijnlijk bekend stond. Was het de vermoeidheid of de zwaarte van de zwangerschap, zeker weten deed ze het niet. Blijkbaar had Acefray al door dat ze zwanger was, hoewel ze het hem niet eens verteld had. "Je kleintjes zullen daar niet mee helpen, maar gefeliciteerd... een geluk van nieuw leven kan iedere tijd draagbaar maken." Verklaarde een van haar favoriete Shadowclanners. Hij was waarschijnlijk net zo gek van kittens als zijzelf was. Zelf zorgde Oceanbreeze dan ook zo'n beetje voor de gehele jonge generatie van de afgelopen Moons. Er waren geen andere Queens geweest, al was Bronzemask er nu ook één. Samen hadden ze al die Moons voor de kittens gezorgd en hun hart er in gelegd. Maar of het voldoende was, viel altijd nog wel te bezien. "Maar aangezien ik toch een irritante medicine cat ben die zich ergens ook enorm beschermend voelt over zijn favorite Windclanner, zou ik je wat vraagjes mogen stellen?" Mauwde de kater zorgzaam waardoor een kleine glimlach op de lippen van de Queen verscheen. "Natuurlijk, Ace." Mauwde ze met een zacht gegrinnik. Dat hij het nog moest vragen! Ze kenden elkaar al Moons en waren bijna familie geworden doordat ze elkaar door zware tijden loodsten. En hoewel katten van verschillende clans vaak niet zo close waren, waren zij dat toch geworden. Toch lag bij beide de trouw bij hun eigen clan. "En bedankt. Al weet ik niet hoeveel kittens mijn lichaam nog aan kan. Ik zorg voor bijna alle kittens in Windclan." Mompelde ze zacht. Echt praktisch was dit dus niet.

Acefray leek onder zijn dikke vacht dunner te zijn geworden en hoewel Oceanbreeze normaal gesproken haar vriend meteen een hart onder de riem gestoken zou hebben. Was ze nu simpelweg te moe en te ongerust om er echt aandacht aan te besteden. Dat kon altijd later nog, wie weet waar de Shadowclanner mee bezig was, elke kat vocht door, sommigen liepen misschien al op het tandvlees. Het was doorbijten en hopen op een betere toekomst, elke dag weer. Vele dagen ging het goed en vele dagen niet. Simpelweg omdat vele katten hun levens waren verloren door de aanloop van de rampen en de tocht. Anderen waren voor eeuwig verminkt, nu voor zolang ze natuurlijk hier op de aardbodem rond zouden lopen. Immers was er geen kat in Starclan verminkt. Elke kat daar had geen tekenen meer van de wreedheid die hier beneden nog al eens plaats vond. Tenminste zover Oceanbreeze het had begrepen uit de verhalen, leek Starclan de prachtige eeuwige plek. Een plek waar elke vermoeide ziel wel wou huizen. Het leek er op dat Acefray even kort in gedachten verzonken was geweest, echter zodra ze instemde leek hij meteen weer op te fleuren. De grote en grof gebouwde kater drukte zijn snuit even tegen haar aan op een bijna vaderlijke manier. De grijns die hij op zijn gezicht had gehad, deed haar voorbereiden op het ergste. De Medicinecat-stemming van niemand anders dan Acefray. Oceanbreeze spon zachtjes voordat ze hem een zacht duwtje terug gaf. Daarna mompelde ze wat over de situatie waarin Windclan zich de afgelopen Moons in bevond. Meteen leek de kater zich grote zorgen te maken om de jongere kattin. "Dat is inderdaad een enorme last voor je lichaam... je weet dat je een periode moet hebben tussen het zogen van kittens zodat je lichaam kan herstellen." Mauwde hij even bezorgd als hij er uit zag, enorm dus. "Dat weet ik Acefray, dat weet ik. Er was geen andere keuze behalve kittens laten verhongeren." Mauwde ze een tikkeltje gepijnigd. Wie kon er nu staan kijken naar kittens die hun levenslust langzaam maar zeker verloren doordat ze verhongerden. Doordat er geen Queen, geen moeder was om voor hen te zorgen. Dat kon ze toch niet zomaar aan zien terwijl haar lichaam nog prima werkte en haar melk productie niet eens zo slecht was. "Hoeveel zoog je er nu?" Vroeg hij terwijl hij overduidelijk in zijn rang ging zitten. Oceanbreeze wist dat de kans groot was dat ze op haar kop zou krijgen, aangezien ze nog een goed nestje zoogde. "Vier die nog niet op vast voedsel kunnen," verklaarde ze. Burnetkit was naast die vier de jongste en die was al 3 à 4 Moons oud en had de melk niet meer nodig. "Heb je de laatste tijd last van humeurswisselingen? Irritatie naar andere katten zoals je eerst nooit had?" Vervolgde de kater, hiermee waarschijnlijk tijdelijk zijn vragenrondje af rondende. "Af en toe," mompelde ze eerlijk waarna ze hem met haar wijze blauwe ogen aan keek. "Vaker dan ik toe wil geven," mauwde ze zacht waarna ze zuchtte."Ik zal me in ieder geval nooit af reageren op de kittens. Ik heb er in vijf Moons ongeveer zestien opgevoed. Zeventien als ik Rosekit mee reken die is overleden door de koude. Daarvan hadden er drie geen melk nodig. Die waren al 5 Moons oud, toen hun moeder de clan verliet. Haar dochter, Mousewish die ook kittens had pleegde zelfmoord. Die drie van Mousewish heb ik toen ook onder mijn hoede genomen. Toen mijn kittens minder dan een Moon waren. Daarvoor had ik al Silverkit geadopteerd omdat haar moeder niet voor haar kon zorgen. Kort erna overleed mijn kleine Rose dus, en vonden Cootsnarl en ik een verwaarloosde kitten. Burnetkit, die ik onder mijn hoede heb genomen als mijn eigen kitten. Tijdens de Journey zijn er vier kittens geboren die hun moeders verloren. Ook die kleintjes heb ik een kans gegeven. Ik was immers de enigste Queen, totdat Bronzemask zwanger werd." Legde ze rustig uit, haar ogen leken even afwezig. Ze had zelf nog niet eens beseft hoeveel katten ze een kans had gegeven op een leven.