A token of the past (Skyteller & Brindleleaf only)

Hoewel de jonge kattin Brindleleaf had aangesproken over haar komst, had ze toch nog met haar willen spreken. De kattin had het recht om te weten over het overlijden van Mousewish. Over het feit dat Cheekykit gevolgd was, zelfmoord was iets dat natuurlijk niet het makkelijkste was om te begrijpen. Mousewish was niet in een gevecht overleden maar had er zelf voor gekozen. Had haar kittens achtergelaten omdat ze het niet had zien zitten zonder moeder. Een moeder die nu uit het niets ineens op kwam dagen. Oceanbreeze had het idee dat de Tribe haar had opgenomen in hun midden en haar waarschijnlijk als vriend waren gaan zien. Dit wou ze niet voor haar vroegere mentor verpesten, en ondanks dat het nieuws en het bericht dat ze zou gaan brengen alles behalve positief was. Was er iemand die het zou moeten doen. In dit geval was het Oceanbreeze, haar blauwe ogen hadden even naar de overige katten in de Clan Cavern gekeken voordat ze had aangekondigd even naar buiten te gaan, een frisse neus te gaan halen en ze binnen een relatief korte periode terug zou zijn. Het was een feit, ze moest ook nodig frisse lucht in ademen. Haar nieuwe zwangerschap was zwaar en ondanks het feit dat haar lichaam het waarschijnlijk moeilijk volbrengen kon, leek ze het tot nu toe nog wel wonderbaarlijk goed vol te houden. Ze voelde zich vaker wat ziekjes dan dat ze in haar eerste zwangerschap had gedaan, maar dat kon ook het geval zijn door de zware tocht vooraf en het feit dat ze al een behoorlijke groep kittens bij haar buik had liggen. Het was nog niet zo lang geleden dat de Skyteller met de Clanleaders had gesproken. Hoewel ze niet verwachtte hem snel tegen te komen, zocht ze toch nog naar sporen van hem en de andere Tribe katten. Ze had geluk, ze zag zijn vacht nadat ze een poosje in de Redwood had gelopen. Haar poten versnelden wat, waardoor ze hem sneller kon bereiken, waarna ze langzaam tot stilstand kwam. Haar kop neeg ze even vriendelijk naar hem, en ze had hem expres niet al te voorzichtig benaderd. Hij had haar al van verre aan kunnen horen komen. "Skyteller," mauwde ze op dezelfde toon als ze ook had gedaan toen hij hen op was komen zoeken. Moederlijk en warm, hoewel de kater waarschijnlijk minstens twee keer zo oud was als haar, gedroeg ze zich zoals gewoonlijk als de Queen die ze was. Het was nu eenmaal wie ze was en ze kon er weinig aan doen dat het zo sterk in haar karakter doorschemerde. "Ik hoopte je al te vinden." Mauwde ze daarna, haar blauwe ogen keken even gepijnigd naar de grond voordat ze hem met een zachte zucht aankeek. "Ik ben bang dat ik nieuws moet brengen naar Brindleleaf. Er zijn enkele dingen die ik niet geheim dien te houden voor haar. Ik hoop dat ik uw toestemming heb om met haar te spreken." Verklaarde ze waarna ze hem met een zachte blik aan keek. Haar staart zwiepte ze zachtjes heen en weer. Hij had aardig wijs en vriendelijk geleken de eerste keer dat ze hem had gezien, ze hoopte dat hij het ook was. Hij kende dit gebied vast en zeker beter dan zijzelf ooit zou doen. Brindleleaf behoorde nu tot zijn katten, haar mentor die haar tot een volwaardige kattin had opgeleid behoorde tot hen. Hij was verantwoordelijk voor haar en dus wou ze het niet achter zijn rug om doen. Daarbij had ze zichzelf nooit echt ver van de Clan Cavern verwijderd, tenzij ze echt moest omdat een van haar kittens miste of omdat de Clan haar nodig had. Hoe dan ook, ze moest met Brindleleaf in contact komen. Ze kon niet liegen, ze kon het niet achter houden. Elke moeder wou weten als een kitten overleden was.Het was haar kleintje geweest, haar lieve dochter. Ze wist precies hoe het was om een jong te verliezen, hoewel die van  haar geen kans op leven had gehad. Ze kon Brindleleaf geen verloren hoop geven, ze moest haar de kans geven om fatsoenlijk te kunnen rouwen om haar kitten. Zoals elke Queen verdiende als ze een kind verloren. Hoewel het alles behalve leuk was, moest het toch gebeuren. De pijn die ze sinds het moment dat ze wist dat ze zwanger was in haar buik voelde deed haar even fronsen, hoewel ze haar aandacht voornamelijk op de Tribe kat hield, was ze overduidelijk ook in gedachten verzonken. Haar blauwe ogen richtte ze weer op de kater waarna ze ongemakkelijk af wachtte of ze zijn toestemming zou krijgen. Daarbij wist ze zelf niet waar Brindleleaf was, hij wist het waarschijnlijk beter dan Oceanbreeze ooit zou kunnen weten. Daarbij kende hij het gebied en kon hij zich hier vast en zeker beter in voortbewegen dan zijzelf zou kunnen doen.

-Alleen voor Skyteller en Brindleleaf

Met gehaaste pootstappen had Oceanbreeze de kater en een klein groepje Tribe katten dan eindelijk bereikt. Hoewel de andere katten op een net afstandje bleven wachtten en zich niet mengden tussen het gesprek van haar en Skyteller wist ze wel dat ze dichtbij genoeg waren om de kater te kunnen beschermen. Hoewel dat bij haar niet nodig was, waarschijnlijk had de Tribe leider haar sneller onder zijn controle dan zij hem. Immers was dit zijn gebied en was het niet meer dan logisch dat ze naar zijn regels zou luisteren, of het tenminste in acht zou nemen. Ze was hier te gast, samen met haar clan en dus diende ze zich zo ook te gedragen. Met goed geplaatste respect sprak ze de gestreepte slanke kater dan ook aan. "Ik zal het Brindleleaf vragen, op voorwaarde dat ik haar niet alleen zal laten. Begrijp me goed, ik denk niet zo snel slecht van anderen, maar vanwege de reacties die ik tot dusverre al heb waargenomen lijkt het me een juiste beslissing om haar als Tribe kat de nodige bescherming te bieden," merkte de kater op. Oceanbreeze kon niets tegen zijn woorden in brengen, behalve dan dat ze een oprechte opluchting voelde. Het was inderdaad beter als ze niet alleen met Brindleleaf gelaten werd,niet omdat ze geen controle had over haar emoties, maar meer omdat het nieuws dat ze brengen zou geen kat onaangedaan zou laten. Daarbij deed het haar goed om te zien dat ze als volwaardig lid behandeld werd en de kater het als zijn taak zag de kattin te beschermen.Haar mentor had een toekomst verdiend en dit was een betere dan Oceanbreeze haar had kunnen toewensen. Hoewel er verschillen waren tussen de Clans en deze Tribe, had ze zelf ook wel door dat het een goed geleide groep katten was en ze helemaal niet zoveel verschilden van de clans. Het was in ieder geval geen Bloodclan achtige groep, zonder een greintje respect en liefde in het hart. De kater, Skyteller was een wijze kat, dat kon ze zo zien. Hij wist waarover hij sprak en dus sprak de jongere kattin hem niet tegen. "U hoeft het niet uit te leggen, het is meer dan begrijpelijk. Het doet mij goed om te zien dat Brindleleaf door u als volwaardig lid wordt beschouwd. Ze gaat haar vrienden nodig hebben," mauwde ze zacht en respectvol.Ze had het idee dat de andere katten haar wel konden horen als ze duidelijk genoeg sprak en dus verlaagde ze haar stem zodat het niet kon worden gehoord. Het was aan Brindleleaf om haar leed te delen, niet aan haar. De kater draaide zich om waarna hij richting zijn Tribegenoten verdween. Het was een rustig en stevig drafje, die Oceanbreeze wel bij zou kunnen houden, maar toch koos de Deputy en Queen er voor om geduldig op hen te wachtten. Ze wou zich er niet in moeien, het was niet meer aan haar. Nu lag de keuze enkel in de poten van Brindleleaf. Het duurde dan ook niet verschrikkelijk lang voordat haar oud-mentor aan kwam lopen, rustig achter Skyteller aan. Oceanbreeze die rustig was blijven staan, stapte voorzichtig naar voren toe en keek haar verloren Mentor met een opgeluchte blik aan. Hoewel er ergens in haar ogen waarschijnlijk ook wel de angst te zien was, het was geen prettig nieuws dat ze zou delen. Maar ze kon de kattin niet langer kwellen, ze moest eerlijk zijn. Brindleleaf moest afscheid kunnen nemen van haar kittens, zelfs al lagen ze niet in de grond op loopafstand. Met haar wijze helderblauwe ogen keek de kattin haar mentor met een zachte blik aan, waarna ze de korte afstand tussen hen overbrugde en haar kop tegen diens schouder drukte. Een warme begroeting, hoewel Brindleleaf misschien werd gezien als verrader in de clan, had ze nog steeds een plek in haar hart. Het was wel haar mentor geweest, de kattin die haar zoveel had geleerd. Even onderzocht Oceanbreeze de gezichtsuitdrukking van Brindleleaf, wie een lichte glimlach op haar lippen had staan. Een glimlach die waarschijnlijk met haar woorden wel zou verdwijnen. "Vertel het me maar meteen Oceanbreeze. Maak het niet moeilijker voor jezelf, dat zal ons beiden niet helpen." Mauwde de bekende kattin. De zilver-bruine tabby knikte enkel waarna ze naast Brindleleaf plaats nam en Skyteller naar haar toe wenkte. Hij was duidelijk geen vijand van Brindleleaf en het zou goed zijn als hij af wist van wat ze zou vertellen. Immers was het al lastig genoeg om het te horen, laat staan als ze het aan iedereen moest verklaren. De emoties die Brindleleaf zou voelen waren ongetwijfeld straks behoorlijk zwaar."Ik wou dat ik je goed nieuws te brengen had, Brindleleaf." Begon ze op een zwakke bijna trillende stem. Haar ogen schoten even vliegensvlug naar de hemel, waar nog geen Silverpelt te zien was. Verhinderd door de bomen maar ook doordat het nog geen nacht was. "Ik kan het niet achterhouden, het doet me zeer je dit te moeten melden. Echter is dit iets dat niet achter gehouden dient te worden." Mauwde ze verder waarna ze zichzelf duidelijk herpakte. "Kort nadat je verdween is Mousewish in de Gorge gesprongen. Cheekykit en Mistkit hebben het gezien. Echter is Cheeky haar gevolgd, om een of andere reden. Beide zijn overleden. Starclan may light their path." Mauwde de kattin waarna ze haar blik op haar poten wierp. Hierna zuchtte ze even gepijnigd. "Ik en Bronzemask hebben de kittens zo goed en kwaad als het kon op proberen te vangen. Er waren geen andere Queens, dus ben ik bang dat we hen niet altijd bij hebben kunnen staan. Amberpaw en Quietstep kunnen niet eens meer samen in een den liggen. De familie is uit balans geraakt. Tijdens de Journey leek het eindelijk iets beter tussen die twee te gaan." Verklaarde ze waarna ze haar mentor aan keek. "Maar ik heb niet kunnen voorkomen dat Leopardpaw zijn leven verloor aan een hond op de weg hier heen. Brindeleaf, het spijt me. Ik heb niet alles kunnen geven aan je kittens dat ze verdienen." Mauwde ze waarna haar blik recht op de oranje ogen van haar vroegere mentor werd gericht. "Ik had een Warrior moeten vragen een extra oog op de Apprentices te houden. Als Deputy zijnde, ben ik mede verantwoordelijk voor de veiligheid. Het spijt me Brindleleaf, ik heb niet al je kittens hier veilig kunnen krijgen." Besloot ze waarna ze haar staart dichter om zich heen sloeg. Ze had niet alles verteld, niet verteld hoe ze zelf een kitten was verloren, hoe erg ze het vond dit aan haar vroegere mentor mede te delen.Haar wereld stond waarschijnlijk op instorten. Ze was ineens twee kittens en een kleinkind kwijt. Ze viel even stil en keek Skyteller met een verontschuldigende blik aan waarna ze haar kop boog. Hoewel ze wijs was voor haar leeftijd voelde ze zich toch een tikkeltje schuldig. Er waren zoveel doden gevallen, ook aan Windclans kant en dat had niemand verdiend. Er zaten katten bij met nog een mooie waardevolle toekomst voor zich, echter was die toekomst er niet meer geweest in hun gebied en kon ze dus niet anders dan het beeld voor zich houden op een mogelijk nieuw thuis. Een waarin haar kittens en alle andere kittens waarvoor ze had gezorgd, een kans kregen om zich te ontwikkelen tot waardevolle Warriors.

Brindleleaf spon zacht zodra Oceanbreeze haar wat affectie toonde. Hoewel haar vroegere mentor nu bij de Tribe hoorde, was ze haar er niet negatiever door gaan bekijken. Het was simpelweg een feit maar dat betekende niet dat ze elkaar als vijandige vreemden of überhaupt als vreemden moesten gedragen. Ze kenden elkaar, Brindleleaf had de jongere kattin opgeleid als waardevolle Warrior, zo waardevol zelfs dat ze nu Deputy genoemd werd. Dan had die kattin dus wel iets goed gedaan, immers was zij degene die haar grotendeels gevormd had tot een vriendelijke, warme kattin die de Warrior Code volgde en andere katten voorop stelde wanneer dat nodig was. Niet dat ze haar gevoelens negeerde, zo verstandig was ze ook wel, echter was ze prima in staat haar gevoelens tijdelijk aan de kant te schuiven en als rustige, nette en wijze Leader te reageren, mocht dat nodig zijn. Oceanbreeze voelde de kop van haar oude vriendin op haar rustten, voordat ze zelf weer achteruit stapte en plaats nam. De kattin leek opgemerkt te hebben dat haar blik heel even naar de hemel gleed, daar waar de Silverpelt huisde en in de nacht zichtbaar was. Waarschijnlijk kon ze al wel raden waarover de grijsbruine kattin het zou hebben. Met enige moeite wist Oceanbreeze uiteindelijk alle woorden uit te spreken. In het kort te vertellen wat er gebeurd was sinds Brindleleaf haar eigen pad had gekozen. Hoeveel familieleden de kattin onbewust was kwijtgeraakt. Niet voor tijdelijk, maar voor altijd. Katten die ze met haar afscheid voor het laatst had gezien. Katten die Oceanbreeze ook gekend had, zeker omdat ze de opvoeding van Brindleleaf overgenomen had of katten waarop ze een oogje in het zeil hield. De kattin onderbrak haar niet en ergens ervoer de Deputy en Queen er een soort van opluchting door. Het was er uit, ze had het verteld. Brindleleaf wist wat ze weten moest. Ze kon nu rouwen om haar verlies, hoewel ze het liefst de andere kattin geen pijn had bezorgd op het al zware hart dat ze ongetwijfeld al met zich mee droeg, had ze geen andere keuze gehad. In ieder geval niet in haar ogen, zij zou ook willen weten dat haar kittens in Starclan joegen. Immers zou ze dan afscheid kunnen nemen en geen vragen meer hebben over hun leven. Hoe pijnlijk het ook was, het was wel het beste. De goudgele ogen van haar vroegere mentor waren vochtig geworden, echter sprak ze verder niet. Ook niet toen Oceanbreeze haar spijt betuigde dat ze een van Brindleleaf's jongste kittens niet had kunnen beschermen tegen de dood. De dood die om hen heen leek te hangen. Zou ze haar jongste kittens, haar ongeboren kittens er allemaal doorheen kunnen slepen. Ze zouden waarschijnlijk hier nog wel geboren worden, echter was de vraag of ze het goed door de rest van de reis zouden redden. De kittens die ze al verzorgde en die al wat ouder waren, waaronder ook haar eerste nestje, hadden zoveel traumatische dingen gezien dat ze bang was dat ze er ernstige gevolgen van konden ondervinden. Wat had ze dit alles graag aan hen bespaard. Net zoals ze dit aan Brindleleaf bespaard had willen houden, toch moest de waarheid boven tafel komen. Oceanbreeze was geen leugenaar en dus had ze zich met moeite staande gehouden met deze mededelingen. Zeker omdat de hormonen die ze tegenwoordig ervoer haar ook wat minder stabieler maakten emotioneel gezien. Dat alles maakte dat ze het nog moeilijker vond en onwennig op keek toen Skyteller tegen haar sprak. "Ik ken je niet lang Oceanbreeze, maar je doet me voorkomen als een kat die er alles aan gedaan heeft om de naasten een ander lot te bezorgen dan dat sommigen zijn ondergaan. Probeer het niet te zwaar op je schouders te laten rusten." Sprak hij haar toe, hij had Brindleleaf nog niet aan gekeken, waarschijnlijk om haar de tijd te geven zich te herpakken en haar niet zo kwetsbaar te laten voelen. Ook Oceanbreeze hield haar niet onder een strakke blik, aangezien ze zelf al wel raden kon hoe de andere kattin zich voelde en ze haar wat ruimte wou geven. Het enige wat ze deed was hopen dat Skyteller en zijn Tribe leden de pijn wat konden verzachtten, al zou die waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Uiteindelijk leek de andere kattin zich genoeg te herpakken om te spreken. "Het is niet jou schuld. Geef alsjeblieft jezelf niet de schuld." Oceanbreeze had de woorden van Skyteller eerst wat laten bezinken voordat ze een goed antwoord terug wou en kon geven. Het was misschien niet haar schuld, ze hadden geen teken van een hond gezien maar toch was het ook aan haar om zoveel mogelijk clanleden veilig naar hun mogelijke toekomstige gebied te krijgen. Met een zucht zakte Brindleleaf door haar poten heen waardoor Oceanbreeze de kater gealarmeerd aan keek. Voorzichtig kwam de jongere kattin dichterbij en gaf ze haar vroegere mentor en ex-clanlid een lik over haar oor heen. Zo geruststellend mogelijk. "Hoewel ik gehoopt had dingen te voorkomen, heb ik geen absolute macht. Dat begrijp ik ook wel," mauwde ze uiteindelijk als antwoord op beide katten terug waarna ze een bezorgde blik op Skyteller wierp waarna ze een rustige, zachte blik op Brindleleaf hield. Ze zag de kattin niet als zwakker kat,zij was degene geweest die Oceanbreeze toen ze nog Oceanpaw heette over haar angsten heen had geholpen. Zij was degene die de jongere kattin vertrouwen had gegeven en had geleerd voor zichzelf en anderen te zorgen. Zonder haar, zou Oceanbreeze er niet zijn zoals ze nu was. Samen met haar waarschijnlijk wel meer katten. Enkele fouten van Brindleleaf waren ernstig geweest, zo ernstig zelfs dat Starclan hen strafte, maar alsnog was het zo dat ze haar niet als minderwaardig was gaan zien. Hoewel het haar hart brak om de gevolgen van de keuzes in te zien en te dragen. De afwezige, lege blik liet haar nadenken over de pijn die Brindleleaf moest voelen, de wetenschap dat haar keuze dit had mee gebracht. De consequenties van elke keuze die aan haar hingen en haar naar beneden trokken, waarschijnlijk een diep dal in. Hoe erg had Oceanbreeze het wel niet gevonden toen ze Rosekit was kwijt geraakt. Vreselijk, ze had zelfs gedacht dat het haar schuld was, haar incapabiliteit. Nu wist ze dat ze er weinig aan kon veranderen en haar keuzes er waarschijnlijk geen invloed op hadden gehad. Ze had andere katten kunnen helpen, jonge kittens kunnen redden en beschermen en dat deed het vuur in haar hart harder branden. "Weet wel Brindleleaf dat ik geen betere mentor had kunnen hebben. Ondanks de fouten die je ongetwijfeld hebt gemaakt, heb je mij de beste lessen mee gegeven." Mauwde ze zacht en een tikkeltje troostend. "Ik weet dat het verlies van een kitten altijd een pijnlijke plek in het hart achter laat, maar weet ook Brindleleaf dat je nu een nieuwe plek hebt waarin je misschien nog meer jonge katten kan leren, wat je mij geleerd hebt." Mauwde ze waarna ze haar vroegere mentor een kopje gaf en naar Skyteller keek. De oudere kater, die met enige wijsheid gesproken had. Hij had waarschijnlijk ook genoeg ervaring met de dood. Om te weten wat het achterliet.