Stop met vlieglesgeven please

Het leven was mooi, was goed, het leven, zo vond Tall, was hoewel een strijd, ook een egel. Het had stekels, rolde zich op en rolde dan hard achter je aan, bezorgde je nachtmerries, stak je in je neus als je een goedbedoelende kitten was, maar tegelijkertijd had het waarde. Als je door de stekels heen keek, bevriend werd met het beest, dan kon je zien hoe het leven eigenlijk je toe glimlachte, een snuitje had wat net zo zacht was als die van jou, en het eigenlijk allemaal uit zelfbescherming deed. Hoe zou het leven ooit dingen slecht kunnen bedoelen, als het tegelijkertijd zo'n mooie kant had, die je het deed willen knuffelen? Natuurlijk, wanneer je het eenmaal knuffelde stak het je weer, en duurde het even voor je het weer kon appreciëren, maar dat was het waard. Daarom liep hij regelrecht op een bepaalde poes af, ging ernaast zitten, keek abrupt opzij en sprak terwijl hij haar diep in de ogen keek en de zon onder de bergen wegzakte "Het leven is een egel," Just so you know.

+ Sinclaw 1st

Zijn gezicht vertoonde een uiterst beledigde uitdrukking toen hij de reactie van de poes hoorde, en een diepe teleurgestelde frons richtte zich op de poes. "Nee," Mauwde hij verdedigend, een beetje vergetende dat dit hem juist verdacht deed lijken. Vandaar dat hij de façade liet vallen en zich oprichtte om nog eens in haar ogen te kijken, diep. "Nee," Nog een keer, nu stellig. "Al zie jij eruit alsof je wel wat kan gebruiken," Was de domme opmerking van de dag waarna hij een poot voor zijn mond sloeg en een verontschuldigende blik wierp. Hierna bedacht hij zich echter dat Sin hem wel kende, en dus deed hij een mental shrug en legde zijn staart om haar schouders. "Spill sister," Mauwde de kater met zijn beste afro-amerikaanse accent, en keek van over zijn bril naar haar toe, als hij een bril had gehad that was.

De poes leek niet vrolijk, dus dat had hij goed, het was alleen de vraag of het door hem kwam of door iets compleet anders. Die vraag bestond, gelukkig voor hem, niet zo lang aangezien de poes de bom binnen een paar seconden liet vallen. Weer een dode, en nu haar zusje. Tall bleef stil, wist niet wat hij moest zeggen, en keek even een beetje verbouwereerd om vervolgens een lichte zucht te geven. Starclan maakte het hen niet makkelijk. Haar vervolgverhaal maakte wel weer duidelijk hoeveel zijn clangenoten te verduren hadden, en hoe zat ze het wel niet waren. Sin liet het merken door nijdig te worden, met een sneer naar zijn eerdere misschien tactloze vraag. Tall boog zijn hoofd in een vorm van schaamte. "Ik heb geen zin in je happy go lucky attitude Tallshadow. Ik ben niet happy en dat ga ik ook niet worden met je belachelijke gedrag. Groei verdomme op." Tall bleef even stil, ogen naar de grond. Hij wist niet goed wat hij moest doen nu, maar zijn staart hield hij op haar rug want ook in tijden dat ze boos op hem was zou hij er voor haar zijn. "Sin.." Mauwde hij zacht, gewoon niet wetende wat te zeggen. In zijn wereld, zijn kittenwereld waarin hij zich opsloot voor deze gebeurtenissen, er niet over nadacht, en waar de dood van zijn moeder een nachtmerrie was. Hij wilde niet uit die wereld. De echte wereld was te hard.

Ze was klaar met hem, al na zijn eerste beweging kon de kater het in de lucht voelen hangen en bereidde hij zich voor op de aankomende storm. Die ditmaal begon met een persoonlijke aanval. Die deed ergens pijn, en ergens verbaasde het hem niets. Natuurlijk was hij te soft voor Sin, die altijd al sterker en harder was geweest dan hijzelf. De kater was een ei, er was niet aan hem veranderd alleen stond hij nu op display en werd het voor iedereen duidelijk. Toch pijnlijk dat ze het er nog even in moest wrijven. Daarmee was het echter nog niet klaar, want ook zijn moeder werd erbij gehaald, wat nog meer stak, en het feit dat hij een schande voor Shadowclan was. Tot op dit punt had Tall nog niets anders gedaan dan lijdzaam luisteren, en de poes in de ogen aankijkende. Op dit punt verscheen echter ook een lichte verwarring in zijn ogen, want ja hij was een giga schande, maar hoe was het zijn schuld dat haar relatie stuk liep? Door deze verwarring zag hij de poot een seconde te laat, en werd er vol door geraakt. Omvallende en vol hernieuwde verbazing en ontzetting zijn blik naar de poes werpende. Pardon?
Hij was niet trots ingesteld, maar dit ging ook hem te ver. Haar laatste woorden hoorde hij niet eens meer. Zich weer rechtop zettende, en zijn hoofd schuddende. "De woorden verwachtte ik, maar Sin.." Hij was echt teleurgesteld in hoe ze dit gedaan had. "Family, family sticks together," Familie in de figuurlijke zin van het woord that was, meer in de zin van, hij zou voor haar door het vuur gaan. Zou zij hem dan ook steunen? Niet als eerste van allen omverwerpen, zoals net? "Opbouwende kritiek, sure,-" hij staarde haar even droogjes aan "maar slaan..?" Hij was echt ontzet. "En trouwens, alles is voor iedereen beter dan wat ik nu probeer te zijn, omdat niemand echt weet wat hij of zij van me wilt en in me zoekt, zolang het maar niet dit is," Geen zelfmedelijden, enkel waarheid. Het deed hem ook weinig, hij zat er tot Starclan hem wegstuurde, dus ze zouden het met hem moeten doen. "Dat wat wil je precies?!" Hier klonk de frustratie maar al te duidelijk door, en Tall was ook opgesprongen. Zijn ene oog dichtgeknepen door het bloed wat uit de verse wond erboven kwam. Zijn geest had weinig idee over waar in het gesprek ze waren, hij was gewoon erg in de war nu.

Ze was niet onder de indruk van zijn woorden, het frustreerde hem minder dan hij van tevoren had gedacht dat het zou doen. Dat viel de kater nog mee, al nam dat niet weg dat zij nu te huilen stond, en de kater er een beetje onhandig bij stond. Dit was niet beschreven in zijn taakomschrijving. Misschien ook wel beter, want dan had hij de baan nooit aangenomen. Als de kater van tevoren had geweten dat je vrienden zeer lastig zouden gaan doen, dat er meer vijanden dan vrienden zou opstaan en dat het onmogelijk was iedereen tevreden te stellen, had iemand dan de baan aangenomen? Nee. Tall zuchtte inwendig, en strekte zijn schouders. De poes sprak intussen uit dat hij moest oprotten. In een splitsecond overwoog Tall dit, stond toen op, sprak "Oke," en liep weg. Sin raasde en tierde nog wat door, maar de kater was al onderweg. Wie was hij om de wens van de poes niet te voldoen? Oprotten was makkelijk te doen, en al het volgende wat hij nu niet hoorde vast niet. Dan was dit de betere oplossing.