My mind's aflame.

Lightkit keek een beetje geërgerd zijnde om zich heen. In het begin had ze het wel fascinerend gevonden, maar nu vond ze het ronduit irritant dat ze niet eens een kijkje buiten de grot mocht nemen. Ze zeiden haar dat het gevaarlijk was en dreigden ermee dat ze al haar botten kon breken als ze het zou proberen. Lightkit zuchtte. Ze zou binnenkort gelukkig apprentice worden en dan kreeg ze waarschijnlijk een mentor die haar alles aan kon leren. Ze was benieuwd wie ze als mentor zou krijgen. Ze hoopte eerlijk gezegd dat het iemand zou zijn die ze kende. Ze hoopte dat het Cloudgaze zou worden, maar de kans was klein. Als ze maar niet haar vader bij haar zouden zetten. Dan zou ze echt gek worden. Misschien zou haar moeder wel haar nieuwe mentor worden. Lightkit snorde bij het idee dat de she-cat haar zou trainen zodat hun band hopelijk weer een stuk hechter zou worden. Sinds haar moeder in de gaten had dat haar partner nauwelijks om wilde kijken naar zijn kittens leek het erop dat ze hem minder graag zag, wat Lightkit natuurlijk aanmoedigde. Lightkit had ietsje te laat in de gaten dat ze aan het staren was naar een ShadowClanner omdat ze zo in gedachten verzeild was geraakt. Ze schrok even van de bitse toon van de apprentice, maar herpakte zichzelf gauw. Ze had gehoord dat ShadowClanners niet bepaald een eerlijk beeld van hun hadden en dat wilde ze graag rechtzetten. “Niets,” mauwde ze snel. “Ik had niet door dat ik aan het staren was. Sorry.” Toen gleed haar blik naar de prooi waar de apprentice haar poot snel op had gelegd. Lightkit snoof spottend. Alsof ze de prooi dadelijk zou gaan stelen of zo! Wat een angst om niets, zeg. “Heb je die zelf gevangen?” vroeg ze belangstellend, proberend haar negatieve, denigrerende gedachten te verdrijven. “Het ziet er in elk geval uit als een geweldige prooi.”

Lightkit voelde zich lichtelijk verward over het feit dat de ShadowClanner eerst boos op haar reageerde, maar haar vervolgens wat vertwijfeld aankeek toen ze terug reageerde. Had de ShadowClanner soms verwacht dat ze boos ging terug reageren? Het was lichtelijk amuserend om te zien hoe de she-cat duidelijk een andere reactie had verwacht en nu compleet uit de lucht kwam gevallen omdat Lightkit toch wel aardig tegen haar deed. Lightkit zag er niet het nut van in om gemeen te doen tegen een ander als het niet nodig was. En bovendien was het ook gemeen om gewoon puur op vooroordelen af te gaan. Dat was niet haar stijl en dat ging deze reis ook niet veranderen. Ze had al eerder tegen zichzelf gezegd dat ze zo goed mogelijk open moest staan voor contacten met andere katten en dat ze pas boos mocht worden als de ander zijn of haar gedrag echt niet wilde aanpassen. Ze schudde haar kopje een beetje zodat ze haar aandacht weer op het gesprek voor haar kon richten. Dadelijk was ze namelijk weer aan het staren naar de ShadowClanner en dan ging hun gesprek weer bergafwaarts. Ze trok geïnteresseerd met haar oortjes toen de ShadowClanner vertelde over haar gevecht met de waterratten, hoewel ze niet zeker was of ze het wel moest geloven. Misschien was de she-cat immers net hetzelfde als een elder: dramatisch om meer ontzag op te wekken. Ze keek echter weer van de waterrat naar de kat voor haar toen deze een opmerking maakte over WindClanners. “Natuurlijk wel!” mauwde ze lichtelijk beledigd. “Er is niet veel wat wij niet kunnen.” Ze grinnikte. “Maar je hebt gelijk dat het ons misschien wat meer moeite zou kosten. Maar wij zijn dan weer heel goed in konijnen opjagen, hoor.” Ze glimlachte. “En zo heeft iedere Clan cat wel iets waar hij of zij goed in is. Maar als we allemaal voor elkaar kunnen zorgen door uit te blinken in onze eigen kwaliteiten, is dat dan juist niet iets moois?”