Bird in a cage

Wat een ongelooflijke prestatie. Nadat één of andere Riverclanner hem vis had gevoerd, had hij nu geprobeerd om zijn eigen vis te vangen, gewoon omdat het kon. De stroom was immers niet van Riverclan hier. De zalm die hij had gevangen was klein en het had hem uren geduurd, maar het maakte hem niet uit. Daarbij, het was niet echt alsof hij iets beters te doen had. Zijn ogen vielen vervolgens op zijn broer, die ergens tussen de bomen zat verstopt. Puddleshine. Sinds het vertrek van Brindleleaf hadden ze niet bijzonder veel meer gesproken. Ergens koesterde Quietstep enige boosheid voor zijn broer, al was dat hypocriet om te doen. Het was net zo erg zijn schuld als die van Puddleshine. Dus stapte hij op zijn broer af en legde de vis bij hem neer. "Tadaa," mompelde hij droogjes. "Lunch." Ergens vroeg hij zich af hoe het met Puddle ging. De kater zag er niet bepaald geweldig uit en na wat er met Mouse was gebeurd, wilde hij geen risico's meer nemen.

Zijn broer leek te verschieten door zijn plotselinge aanwezigheid en even vroeg Quietstep zich af wat er aan de hand was. Hij had Puddleshine lang niet gesproken, te lang. Hij wist eigenlijk niet meer wat er gaande was in het leven van zijn broer en dat was niet bepaald iets goeds. Vooral na alles wat er gebeurd was, had hij uit moeten reiken naar de enige sibling die hij nog had. Nou ja, en Polarfrost. Maar hij haatte Polarfrost. Polarfrost telde niet mee. Puddleshine keek even van hem weg en Quietstep fronste. Had hij iets verkeerds gedaan? Vervolgens kwam de vraag van wie hij dit geleerd had, waarop Quietstep zijn schouders ophaalde. "Van niemand," antwoordde hij. Smokegaze mocht hem dan vis hebben laten proeven, dit kreng had hij helemaal zelf moeten vangen. En makkelijk was het niet. Schijnbaar hadden ze de Riverclanners toch enigszins onderschat. "Ik heb een paar uur in de beek staan slaan en uiteindelijk wat gevangen," gaf hij vervolgens toe. Nee, het had er niet bepaald professioneel uitgezien, maar voor een eerste keer was hij al lang blij iets gevangen te hebben. "Tast toe," zei hij vervolgens met een wenk richting de zalm. Zijn broer mocht de eerste hap wel hebben.

Quietstep keek zijn broer rustig aan. De kater leek zenuwachtiger dan normaal, maar iets weerhield Quiet ervan om te vragen waarom. Ietwat hypocriet, sinds hij zich voorgenomen had beter op zijn siblings te letten. Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht toen zijn broer opmerkte dat hij wel een Riverclanner zou kunnen worden. Hij zag het al helemaal voor zich: hij, spartelend in een beekje, half verzuipend. Nee, wat er ook gebeurde, hij zou loyaal zijn aan zijn clan. Het was de enige familie die hij nog over had. "Ik zou nog niet dood gevonden willen worden in een Riverclanterritorium," mompelde hij toen. Hij haalde de grijze kater weer voor ogen die Everstar had verdronken. Hij sloeg Puddle gade terwijl deze een hap nam van de vis. De kater leek verbaasd door de smaak, iets wat Quiet zelf ook had gehad. Voor hij zijn bek weer open kon trekken, werd hij echter onderbroken. "Wat zijn jullie, Riverclanners?" hoorde hij. Zijn kop draaide bij naar Raptorecho, die op hem af kwam met een zwaar ontevreden blik. Meneer de volbloed moest immers het ras zuiver houden. "Ik wist niet dat ik me tegenwoordig ook al aan jou moest verantwoorden," merkte hij op. Hij vond het al genoeg dat Starclan hem de regels voorschreef, nu moest Raptorecho dat blijkbaar ook.    

De glimlach die op Puddleshine's gezicht verscheen, deed hem goed voelen. Al was het maar voor even. Zijn broer leek weer bij te trekken zodra Raptorecho zijn gezicht liet zien. De zilverkleurige was ooit eens zijn vriend geweest, soort van. Al leek dat lang voorbij te zijn. Hij schaarde zich regelmatig met Mousewish toen ze nog onder hen was. Quietstep zou liegen als hij zei dat hij niet dacht dat Raptor en Tiger iets met haar dood te maken hadden. De kater grinnikte en opperde vervolgens dat clangenoten toch open tegen elkaar waren. "Blijkbaar," reageerde de rood-witte kater ietwat nonchalant. Hij was al lang blij dat die rottige reis afgelopen was. Nu hij eindelijk wat rust had, was hij nog maar moeilijk op stang te jagen. Het kon hem allemaal simpelweg niet zo veel meer schelen. Quiet grinnikte even toen de kater theatraal zijn neus ophaalde. Trots was een raar iets. Hij merkte tevens op dat Puddleshine behoorlijk stil was. De volgende vraag was wie hem dit had geleerd. Quiet haalde zijn schouders op. "Ik heb het zelf geprobeerd. Wat een Riverclanner kan, kan ik ook." Dat het hem een behoorlijke hoop tijd had gekost, liet hij voor het gemak wel even weg.