Kingslayer

De kater had zijn ogen even gesloten en toen hij ze openden keek hij Sandflower weer aan. Deze kwam snel dichterbij en duwde wat aan zijn schouder, waarna ze hem vroeg te stoppen - want blijkbaar maakte hij haar verlegen. Een onschuldige glimlach verscheen op zijn gezicht. "Oh, echt waar?" Zei hij. Zijn ogen volgden de bewegingen van de zandkleurige poes, terwijl hij zelf ook langzaam richting de volgende rots liep en erop sprong. "Jij? Verlegen? De grote Sandflower? Verlegen?" Zei hij, met een brede glimlach op zijn gezicht. "Ik wist niet dat ik dat effect op jou kon hebben," pretlichtjes schemerden door in zijn ogen. Hij vond dit duidelijk geweldig, dat hij dit effect over haar had. Normaal had ze toch op alles een woord terug, niet waar?

De kater bleef daar staan met een grote grijns op zijn gezicht. Hij genoot hier wel degelijk van, zoals hij er altijd van genoot als anderen van zijn aandacht genoten en hij een reactie kreeg op zijn flirterig gedrag. Een positieve reactie, want dat zorgde ervoor dat hij zich gewild voelde. Dat had hij nodig. Hij keek even verbaasd toen ze zei dat hij er maar niet aan moest wennen. Oh ja? Hij had zijn mond al opengemaakt, om een slimme opmerking te maken, toen opeens Sandflower haar staart onder zijn kin liet doorgaan. Oh Starclan, dat zorgde ervoor dat hij zijn woorden al staakte voordat ze er überhaupt uit waren gekomen en even verstijfd stil bleef staan. Flirte ze nou terug? Echt? Hij knipperde met zijn blauwe ogen en een stotterend geluid kwam uit zijn mond, voordat hij deze sloot en even moeizaam slikte. De kater schraapte zijn keel en sprong erachteraan. "Probeer je Starclan te bereiken, Sand?" Zei hij, in een poging zijn eigen verlegen moment weg te schuiven.

De kater was even van zijn stuk gebracht door de actie van Sandflower, maar gelukkig had hij het gesprek de andere kant op kunnen brengen, en hij was ervan overtuigd dat Sand het niet meer op ging brengen. Een glimlach speelde rond zijn lippen bij haar woorden. "Beter van wel, anders kom ik je hoogst persoonlijk halen en breng ik je terug naar beneden." Zei hij, luid en duidelijk. Hij wilde nog niet van haar af, ze was een leuk gezelschap en ze was nog zo jong. Heel wat manen jonger dan hem, maar ach, who cares. Hij knipperde even met zijn blauwe ogen toen ze, helaas voor hem, toch weer begon over zijn stotteren en dat alles. Mousedung. Hij schudde zacht lachend met zijn hoofd. "Ja natuurlijk, Sand. Welke kater zou dat niet zijn." Sprak hij nu serieus, al dan wel met een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij haar recht in haar amberen ogen aankeek.

Een beschermengel. Die woorden gaven hem een warm gevoel van binnen, zag Sand hem echt zo? Hij spande zijn spieren wat aan en keek haar charmant aan. "Oh, en wat voor een, hmn?" Zei hij, alsof hij een stoere gozer was, maar eigenlijk was hij alles behalve een macho. Hij wist dat hij er goed uitzag en ja hij was gespierd - en dat wist hij - maar hij pronkte er niet snel mee. Het was zijn karakter dat de meesten aantrokken, niet waar? Zijn glimlach veranderde kort voor een frons. "Katten zoals jou?" Zei hij. "Sand, als ik jou zie dan zie ik je prachtige amberen oog, gecombineerd met een mooie zandkleurige vacht.. ik denk dat menig kattin jaloers op je mag zijn." Zei hij, grinnikend. "En die littekens, die maken je des te mooier." Sprak hij, wetende dat ze zich daar waarschijnlijk onzeker over voelde, maar dat hoefde ze niet te voelen in zijn bijzijn. Hij vond het mooi. Ze noemde hem cute. Hij keek even verbaasd op. "Cute? Awwww, you." Zei hij, terwijl hij zijn poot kort tegen haar schouder aanduwde. "Straks moet ik nog blozen!" Grapte hij.

De kater grinnikte bij haar woorden en schudde kort met zijn hoofd. "Pfft, pestkop. Je moet mijn vacht eens zien als hij nat is geweest." Dan was hij extra pluizig, zodra hij opgedroogd was natuurlijk. Hij liet zijn blik op het uitzicht vallen en glimlachte kort. Het was hier zo mooi, veel mooier dan hij had kunnen bedenken. Maar zouden ze hier wel lang mogen blijven? Dit was immers het territorium van de andere groep, de tribe. Ze konden de andere katten hier moeilijk verjagen, dat wilde Dust ook helemaal niet. "Geen probleem," fluisterde hij zachtjes, zijn ogen sluitend. Hij gaf graag complimenten aan anderen en meestal meende hij dat ook. In Sandflower's geval was het dan ook echt gemeend. Hij keek langs haar littekens en zag een mooie poes, bovendien had hij gezien hoe ze eruit zag voor de littekens en toen was ze net zo betoverend geweest. Kort rolde de kater met zijn ogen. "Wees maar gerust, die kersenwangetjes komen nooit door mijn donkere gezicht heen." Gelukkig maar. "En een macho zoals ik?" Hij keek Sandflower met een schuin kopje aan. Vond ze hem echt gespierd?~