Kingslayer

De grote kater was op ontdekkingsreis uitgegaan. Als niemand dat ging doen vandaag, dan ging hij dat maar gewoon gezellig in zijn eentje doen! Met zijn borst vooruit gestoken liep hij door het gebied. De geuren en alles om zich heen in zich opnemend. Oh, wat een prachtig gebied! Hij was blij dat Starclan hen hierheen had gestuurd, blij voor de plek waar ze waren gekomen. En stiekem hoopte hij dat hij dit ooit zijn thuis mocht noemen. In gedachten verzonken liep hij door. Opeens werd de ondergrond onder hem iets minder stabiel dan hij had gedacht, waardoor hij zonder pardon voorover viel. Zijn voorpoten waren weggerold, waardoor hij uitgestrekt met zijn kop en voorpoten op de grond lag en zijn kont nog steeds onhandig in de lucht stak. Zijn blik werd gericht op een nieuw geluid. Een van zijn mede warriors draaide zich om. Meteen krabbelde Dustrise op bij het zien van de poes en deed hij alsof er niets was gebeurd. Hij stak zijn borst weer zelfverzekerd voor zich uit en keek de knappe kattin met een grote glimlach aan. "Hallo, schoonheid!" Begroette hij haar.

Hij bleef glimlachen, ook toen ze iets zei over zijn entree. "Natuurlijk," zei hij, zachtjes met zijn hoofd schuddend. "Je moet toch wat, niet waar? Om indruk te maken?" Hij keek Sandflower even twijfelend aan, waarna hij ging zitten en zijn lange staart voor zijn poten sloeg. Hij wist dat hij knap was, dat was wellicht ook wel te zien aan zijn houding, maar de kater kreeg toch wel even enige zenuwen zo nu hij in de buurt van Sandflower was. Want ook al dachten anderen daar wellicht anders over; hij vond haar verschrikkelijk aantrekkelijk en ook nog eens knap. Die littekens maakten haar enkel en alleen nog meer interessant. Hij had haar even serieus aangekeken, maar de glimlach verscheen al snel weer op zijn gezicht. "Hoe gaat het met je, Sand?" Dust dacht snel vrienden te zijn met anderen, vandaar dat hij haar naam mooi verkortte. Dat vond hij makkelijker.

Natuurlijk had hij indruk gemaakt, dat was nou immers gewoon zijn talent. Natuurlijk wilde hij niet toegeven dat hij net was gevallen en dat dat helemaal niet opzettelijk was geweest. Sandflower wist dat zelf vast ook wel. Hij knikte zachtjes toen ze zei dat ze zou liegen als ze had gezegd dat het goed ging met haar. Nee, dat leek hem inderdaad niet vreemd. Hij richtte zijn blik kort voor zich uit, om even naar de afgrond voor hem te kijken. Gelukkig zaten ze er nog steeds een groot stuk vanaf. Hij had het niet zo op afgronden.. niet dat hij hoogtevrees had (dat zeker niet) maar ze waren zo.. eng. Gewoon het feit dat je daar naar beneden kon vallen, uit het niets, omdat de stenen onder je poten het opgaven. Hij zuchtte even en schudde met zijn hoofd. "De reis is zwaar, of was.. we hebben nu gelukkig even een langere pauze. Weg van.. de twolegs.. en de honden.." Hij liet zijn blik op Sand vallen en glimlachte naar haar. "Het spijt me van wat met je is gebeurd.. je was heel dapper om die kitten te helpen." Hij duwde zachtjes met zijn schouder tegen haar aan en glimlachte weer.

Hij keek de poes met een brede glimlach aan, zijn falende actie van voorheen allang weer vergeten - of althans, uit zijn hoofd verbannen. Hij sloeg zijn staart voor zijn poten nadat hij was gaan zitten en bleef de zandkleurige kattin aanstaren. Sandflower, ze had een mooie naam gekregen van zijn vader. Hijzelf was ook heel erg trots op zijn naam. Dustrise. Het klonk.. speciaal? "Misschien is het te mooi om waar te zijn.. maar aan de andere kant.. misschien is dit wel het beloofde land!" Hij grinnikte zachtjes. Beloofde land. Hij geloofde in Starclan, dat zeker, ieder spiertje en deel van zijn lichaam geloofde erin dat daarboven katten waren die over hen waakten. Maar konden ze hen ook echt leiden naar een nieuw territorium? Of was dat enkel en alleen hun eigen taak? De taak van de katten hier op aarde? Sandflower wist hem uit die gedachte te trekken toen ze vroeg of ze hier de hele dag bleven zitten, terwijl ze zelf overeind sprong en hem een por tegen zijn puizige vacht gaf. "Oh?" Zei hij, met een grote glimlach op zijn gezicht. "Nou ja, ik was eigenlijk van plan om te gaan kijken wat daaronder was, if you wanna join?~" Natuurlijk was het een grap, maar hij stond op en liep naar de rand van the vulture's drop en liet zijn blik naar onder glijden. Woah, het was diep.

De kater keek uit op het gebied dat achter de klif lag en slikte zacht. Zou ergens.. daar in de verte, hun oude territorium liggen? Hij kneep zijn ogen iets dichter op elkaar in een poging verder te kunnen kijken, maar hij zag niets dat leek op hun oude territorium. Wat zou daar nu allemaal aan de hand zijn? Zou Bloodclan alles overnemen? Of had Bloodclan hen gevolgd? Sandflower kwam naast hem staan en vroeg of hij gek was geworden. De kater grinnikte en schudde met zijn hoofd. "Nee, misschien iets te hard op mijn hoofd gevallen toen ik klein was?" Hij liet zijn blauwe kijkers even op Sandflower vallen, waarna hij zich van de klif wegdraaide. "Kom, voordat er nog gewonden vallen." Sprak hij, zijn eigen leven riskeren was één ding, maar dat van Sandflower wilde hij niet riskeren. "Wat wil je gaan doen?" Een reis naar beneden vanaf hier was niet mogelijk, daar was de klif te steil voor.. dat had hij zelf ook wel gezien.

De kater moest kort lachen toen ze zei dat dat een hoop verklaarde. Ja, vast. Hij liet zijn helderblauwe ogen even over de zandkleurige poes glijden toen ze even niet zijn richting op keek en kort slikte de kater. Een glimlach kon hij vervolgens niet onderdrukken, ze was best knap. Toen ze opeens zijn kant op kwam keek hij haar verbaasd aan, wat wilde ze doen? Catch me, waren haar woorden. Even keek hij haar verbaasd na. Ze haalde hem uit zijn verbazing door de woorden die ze daarna uitsprak. Zacht grijnsde hij. "Oh, je zult verbaast zijn over de dingen die ik durf te doen." Sprak hij zacht, maar hoorbaar. Waarna hij zijn spieren aanspande en ook op de rots sprong. Als ze een spelletje wilde spelen, dan deed hij graag mee. Hij zou zijn speelse eigenschappen van zijn kittentijd nooit echt kwijtraken, immers.

Hij nam het rustig aan, net zoals zij dat deed. Een grote glimlach speelde op zijn gezicht, maar ze had niet door wat hij van plan was. Hij had namelijk een andere weg gezien, een paar stenen verderop. En hij leidde haar prachtig in zijn val, zonder dat ze het door had. Iedere keer als zij wegsprong, sprong hij weer achter haar aan. Maar hij hield genoeg afstand. Hij wilde haar niet de rotsen opjagen, natuurlijk. Na haar woorden gromde hij speels en sprong hij weer op haar af. Inzet? Hij had heel veel inzet! Toen ze even niet keek sneakte hij weg, langs een ander pad dat hem aan de andere kant van de rots waar Sandflower op was gesprongen zou leidden. Ze zou zich vast weer hebben omgedraaid, hem met een grote grijns hebben willen aankijken - maar daar had dan geen Dustrise gestaan. Nee, hij stond nu ondertussen al aan de andere kant. Speels sprong hij op de rots en hij gaf zichzelf geen seconde de tijd om stil te staan, voordat zijn spieren alweer waren aangespannen en hij opnieuw sprong. Surprise-attack van de andere kant, perfect! Hij hoopte dat hij op Sandflower landde en haar tegen de grond kon drukken.

De kater grijnsde toen hij haar wist te verassen met zijn surprise-attack. Alles was dus volgens plan gegaan, Sand had hem niet doorgehad. Hij voelde zich er trots op en met zijn helderblauwe ogen keek hij de zandkleurige kattin dan ook trots aan, wachtende op een reactie. Haar woorden brachten een zachte lach over zijn lippen heen. Waarna hij zijn hoofd lichtjes dichterbij bracht. "Oh, genade, Sandflower?" Sprak hij, serieus. "Geef me een goede reden?" Speelsheid schemerde door in zijn helderblauwe ogen. De seal point kater's aandacht ging nu echter meer naar Sandflower dan naar het feit dat ze een spelletje aan het spelen waren en hij haar op de grond drukte - waardoor hij zijn greep had verslapt en niet echt meer stevig op zijn vier poten stond.

De kater vergat even alles om zich heen en hoorde enkel zijn eigen ademhaling, zijn hartslag dat enkele malen sneller tikte en de ademhaling van Sandflower. Zijn kop was zo dichtbij de hare dat hij haar warme ademhaling op zijn gezicht voelde slaan. Ze kwam zelfs meer dichterbij en haar woorden drongen langzaam tot hem door. Hij was even overweldigd door haar schoonheid, want waar anderen zouden walgen van haar littekens, keek hij veel verder dan dat. Hij zag haar prachtige, helder ambere oog en de mooie zandkleurige vacht die je niet vaak zag tussen de Thunderclan katten. Helaas voor de kater duurde het moment zeer kort, want doordat hij even alles vergat, was hij zijn grip op haar ook vergeten, waardoor ze hem gemakkelijk van haar af wist te duwen. Hij viel op zijn zij en rolde een beetje door, waarna hij weer op vier poten terecht kwam. Even knipperde hij verbaasd met zijn ogen, waarna hij zachtjes lachtte. "Sorry, je leidde me even af." Sprak hij, zonder er erg in te hebben wat die woorden allemaal konden betekenen voor Sand.

De kater liet zijn helderblauwe ogen niet van de zandkleurige poes afglijden. Ze opende haar mond, maar sloot deze weer, wat de grijns op zijn gezicht enkel groter maakte. Bracht hij haar nou in verlegenheid? Hoe schattig. Haar woorden drongen uiteindelijk tot hem door en hij schudde zachtjes lachend met zijn hoofd. "Ik zou niet zien hoe je dat niet als compliment kan opvatten." Sprak hij zachtjes, waarna hij zijn ogen kort sloot. Sandflower, ja, ze leidde hem af. Zij was een van die katten waardoor zijn hart een vrolijk sprongetje maakte zodra hij ze zag. En dat maakte haar bijzonder in zijn ogen.