I can't go on

Hoewel Thornfang het nog altijd niet oké vond dat ze het territory waar zijn moeder was gestorven zomaar achter zich lieten, moest hij toch wel even grinniken toen hij de vermoeide gezichten van de anderen achter zich zagen. En dan vooral van de WindClanners. En maar opscheppen dat ze de beste waren in over lange afstanden rennen en lange afstanden afleggen. Het leek er nu toch niet bepaald op dat ze echt nog heel fit waren. Maar ja. Zijn Clan zag er niet veel beter uit. Zijn blik gleed naar de katten van zijn Clan waar hij verschillende emoties opmerkte: vermoeidheid, verdriet, boosheid, verbazing, angst,… De angst was misschien wat minder duidelijk omdat ze nu eenmaal ShadowClanners waren en een goed imago wilden houden, maar je zag toch wel duidelijk aan sommige katten dat ze het echt moeilijk hadden met de situatie. Hij vond van zichzelf dat hij zich groot moest houden. Hij had een partner die misschien niet eens meer heel graag bij hem wilde zijn en vier kittens waar hij over moest waken. Hij kon het zich niet permitteren om zich zwak naar hun op te stellen. Vooral tegenover Sinclaw niet. De kans dat ze dan toenadering zou zoeken tot Tallshadow was alleen maar groter. Hij probeerde misschien koud te zijn over hun relatie, maar hij wilde haar diep vanbinnen toch niet kwijt. Daar waren hun herinneringen te goed voor. En natuurlijk het feit dat ze hun vier kittens samen hadden waar ze samen over moesten beslissen. De tom draaide zijn kopje verbaasd zijnde toen een kitten die niet naar zijn Clan rook tegen zijn poot leunde. Hij merkte dat het een WindClanner was en dat ze veel jonger was dan zijn eigen kittens. Ze was half aan het slapen en Thornfang grinnikte. De ouders van dit kleintje zouden het vast niet erg vinden als hij dit kleintje even onder zijn hoede zou nemen, wel dan? Van een andere Clan of niet, hij hield van kittens en dit kleintje kon hij niet negeren. Hij pakte haar dan ook in haar nekvel vast, zette haar goed tussen zijn poten en legde zichzelf tegen haar aan zodat zijn dikke vacht haar verwarmde terwijl hij haar ritmische likken gaf om haar dat relaxte gevoel te geven zodat ze hopelijk haar roes kon uitslapen.

De kitten leek niet te protesteren en hoewel Thornfang wist dat ze voor warmte aan het zoeken was, vond hij het vrij apart dat ze niet gealarmeerd was door zijn aparte geur. Of misschien was ze zo moe dat het haar niet eens kon schelen. Hij liet zijn blik ronddwalen en ving een paar geagiteerde blikken van WindClanners die naar hem keken, maar ze leken zich wat te ontspannen toen hij duidelijk liet merken dat hij niks kwaads in de zin had. Ja… hallo?! Hij ging echt geen kitten aanvallen, hoor. Ze moesten toch weten dat hij zelf een kroost van vier kittens had? Het was niet dat hij, omdat hij een ShadowClanner was, niet voor de kitten wilde zorgen. In principe zou hij voor elke kitten hier op dit veld willen zorgen, maar hij wist niet hoe hij dan over zou komen naar zijn eigen Clan. Vooral omdat hij zelf juist heel erg trots ingesteld was, maar zijn zwak voor kittens bleef en als er eentje zijn hulp kwam opzoeken, ging hij dat zeker niet afslaan. Hij grinnikte toen ze haar opmerking maakte. Jeetje, ze was eigenlijk best wel schattig. “Dat is wel de bedoeling ja,” grinnikte hij. “Mijn pels is speciaal gemaakt voor dit soort dingen.” Ze moest eens weten hoe vaak zijn eigen dochters wel niet warmte op kwamen zoeken in zijn pels. Zeker toen ze nog heel klein waren kropen ze altijd snel naar hem toe als ze het koud hadden. En gelukkig deden ze dat nu nog steeds, maar er zou vast een tijd komen dat ze zich daar te oud voor voelden… of dat een andere tom hun zou verwarmen met zijn pels. Ugh. Nee, daar wilde hij niet aan denken. “Is je mama niet in de buurt?” vroeg hij aan haar. “Of je vader?”

Thornfang trok even kort met zijn oortje toen hij naar de kitten keek. Ze dacht misschien dat hij het niet in de gaten had, maar hij merkte heus wel dat ze zijn geur niet de prettigste vond om te ruiken. Hijzelf had daar niet echt last van. Misschien als hij in een andere Clan had gezeten dat hij de geur van zijn Clan ook niet had kunnen verdragen. Het was tot op de dag van vandaag nog altijd een raadsel voor hem hoe de katten uit RiverClan hun eigen stinkende visgeur konden verdragen, maar misschien roken zij, net zoals hij zijn eigen geur niet rook, dat ook niet. WindClan vond hij daarentegen nog best oké ruiken, want ze roken naar open vlaktes en daar was niet veel mis mee. In de lente en de zomer droeg het zelfs een aangename geur met zich mee, maar dat ging hij de WindClanners natuurlijk nooit vertellen. Hij keek naar de kleine die zich dichter tegen hem aan nestelde en besloot om te gaan slapen. “Mama zal er vast wel weer zijn als je wakker wordt,” zei hij tegen haar. Het zou hem niks verbazen als haar moeder woedend naar hem toe zou lopen en haar kitten van hem weg zou grissen als ze zag dat de kitten toenadering zocht tot hem. Hij nestelde zichzelf naast de kittens en zorgde ervoor dat zijn vacht haar volledig verwarmde terwijl hij om zich heen keek. Hoewel hij vooral veel Clanmates zag, waren er nu ook een paar WindClanners die hun aandacht op hem gevestigd hadden. Thornfang ontmoette de blik van één van de queens rustig terwijl hij met zijn staart ritmisch over de flank van de kitten streelde. Hij deed niets verkeerds, dus hij hoefde zich ook niets aan te trekken van hun starende blikken.