What do we say to the lord of death?

Het had een hele poos geduurd eer dat iedereen goed en wel leek te begrijpen dat ze niet meer terug zouden keren naar hun Clan territories. Dat ze voor altijd weg zouden gaan. Want ze mochten zeggen wat ze wilden, maar Thornfang dacht niet dat ze nog terug zouden keren eer dat ze weg waren uit hun gebied. Met een sterk gevoel van heimwee dacht hij terug aan het territory waar hij al zo veel moons had gespendeerd. Hij kon niet geloven dat de Clan leaders door een paar woorden van StarClan direct hadden gekozen om gebied te verlaten. Hij kon niet geloven dat ze het woud achter zich zouden laten. Ze zouden misschien BloodClan achter zich laten en een paar andere vijandige katten, maar wie zei dat ze een betere thuis zouden vinden? En wie weet gingen die kleine natuurrampen wel voorbij. Hij gaf toe dat hij zich nog nooit zo bang had gevoeld als toen hij zijn dochters bijna had verloren in het gigantische moddergevecht die ShadowClan had getroffen, maar hij geloofde niet dat het een eeuwig ongeluk kon zijn dat de Clans trof. En toch gingen ze weg. Hij kon het amper bevatten. Wat hij ook amper kon bevatten was dat het zo snel bergafwaarts was gegaan tussen hem en Sinclaw. Ze hadden geen woord tegen elkaar gesproken, tijdens de hele reis niet. Ze hadden gewoon hun kittens neergezet en hadden zich over hun ontfermd. Zij zich over Wolfkit en hij zich voornamelijk over Feverkit, maar ook naar zijn andere kittens had hij omgekeken. Nu was het stil en begon het geroezemoes eindelijk een beetje tot een einde te komen. Zijn blik gleed naar Sinclaw die een eindje verderop zat. Thornfang haalde diep adem… en besloot dat een gesprek niet langer op zich kon laten wachten. En dus stond hij op, wandelde naar de kat toe waarvan hij niet eens wist of ze nog wel zijn partner was en ging naast haar zitten. Hij besloot maar direct met zijn verhaal te beginnen, want anders zou ze zich misschien wéér van hem wegkeren en dan viel er niets meer te redden. ‘Wat wil je toch van me, Sinclaw?’ Zijn stem klonk vermoeid. ‘Je negeert me al dagenlang en ik krijg een beetje het gevoel… dat je klaar met me bent.’ Hoewel hij het niet wilde toegeven en zijn gezichtsuitdrukking het deze keer ook niet liet zien, had hij het gevoel alsof zijn hart in duizenden stukjes brak met het idee dat ze écht klaar met hem was.

Zoals altijd reageerde Sinclaw weer niet direct op hem. Nee, ze keek een andere richting uit. Hij meende zich te herinneren dat ze Tallshadow wel direct aan durfde te kijken wanneer haar iets dwarszat. Soms schoten er beelden door zijn kopje die niet eens op de realiteit gebaseerd waren. Beelden waarin hij haar zag flirten met Tallshadow of hem op een heel andere manier zag bekijken dan dat ze ooit naar hem had gekeken. En soms herinnerde hij zich weer dat prachtige moment dat ze hun gevoelens aan elkaar toegaven en dat ze een koppel werden. StarClan, wat was hij sindsdien veranderd. Nog altijd trots aangelegd naar andere katten van andere Clans, maar heel erg trots op hun relatie en er alles aan doende om haar dichtbij zich te houden. En misschien was hij gewoon fout geweest. Misschien lag het allemaal aan hem en was zijn klefferige gedrag de oorzaak van het feit dat ze hem nu van zich wegduwde. Soms herkende hij zichzelf niet meer eens als hij op een erg lieve manier tegen haar sprak, want hij was juist de relaxte tom van ShadowClan. Of dat was hij toch voor hij haar leerde kennen. Toen ze haar opmerking echter maakte, schoot zijn kop omhoog en was hij diegene die haar koud aankeek. En dat moest vast als een verrassing aankomen, want normaal gezien keek hij haar nooit aan. ‘En dat was ook vooral niet gepland, hè? Dat had je toch moeten weten dat het ervan had kunnen komen?’ Hij ging echt geen tekening maken om uit te leggen wat hij bedoelde, hoor. Aan de dingen die zij hadden gedaan zaten gevolgen en dat moest zij ook weten. Hij schudde geïrriteerd zijn kop toen ze verder sprak. ‘Als jij je wat meer zou bekommeren om de andere kittens dan alleen om Wolfkit zou je niet het idee krijgen dat ik de “perfecte” vader ben, want dat ben ik niet. De kittens zoeken enkel meer toenadering naar mij omdat jij niet eens zo heel vaak bij ze in de buurt bent.’ Hij keek haar half beschuldigend aan. ‘En ga me nu niet zeggen dat je je best hebt gedaan, want dat doe je niet. Je laat duidelijk merken dat je er een hekel hebt om moeder te zijn. Het is niet hun schuld, Sinclaw, dus reageer het alsjeblieft ook niet op hun af. We doen allemaal ons best om het je naar de zin te maken, maar mijn geduld kan ook opraken.’ Dat laatste spuugde hij zowat naar haar toe.

Waarom? Hoe? Die vragen gingen door zijn kop terwijl hij naar haar keek. En opeens leken de waarschuwingen van zijn moeder zich als een film in zijn hoofd af te spelen. Al die keren dat ze hem gewaarschuwd had voor Sinclaw. Al die keren dat hij had gedacht dat ze hun van elkaar wilde drijven. Al die keren dat hij had gedacht dat zijn moeder Sinclaw maar niet kon accepteren en hem daarom probeerde te verbieden met haar om te gaan, maar zijn moeder had hem enkel proberen te beschermen. Zij had gezien wat voor een bitch Sinclaw echt was. Zij had gezien hoe Sinclaw zijn leven op een gegeven moment kapot zou maken. Was dit de kat waar hij van hield? Waar hij van gehouden had? Want hij wilde niet meer van haar houden. Zijn ogen knepen zich samen toen ze zich leek te verspreken. Ze sprak Silverstar’s naam, maar daarvoor had ze een andere naam willen zeggen. Alleen had hij niet goed kunnen verstaan welke naam het was, maar het was niet die van Silverstar. Wat hield ze verborgen voor hem? Woedend zijnde deed hij een stap naar voren. “Van wié?” Hij keek haar uitdagend aan. “Wiens naam was het dat je wilde zeggen? Van wié, Sinclaw?” Hij schreeuwde haar naam zowat. Het kon hem niks schelen dat anderen met hun meekeken. Hij verachtte haar. Hij verachtte het feit dat hij ooit van haar gehouden had. Dat hij moest toegeven dat een deel van hem nog steeds van haar hield, ook al veranderde zijn bloed in ijs toen hij haar woorden hoorde. Toen ze zijn zus dan ook nog eens een slet noemde, had hij zichzelf niet meer in de poot. Hij verhief zich op zijn achterpoten en liet zijn klauwen naar voren gegaan met de bedoeling haar net wel of net niet te raken. Dat lag eraan hoe snel haar reacties waren. “Houd je kop over mijn zus, Sinclaw,” snauwde hij haar toe. “Je hebt het recht niet om zo over haar te spreken. Ze is familie van me en puur vanwege het feit dat jij alles en iedereen haat in je leven wil nog niet zeggen dat anderen daarom slecht zijn. Jíj bent diegene die slecht is. Mijn moeder heeft me altijd proberen te beschermen tegen je ware karakter en ik heb het nooit doorgehad omdat ik blind was van verliefdheid.” Hij keek haar woest aan. Hij had nu pas door dat hij achter haar aan rende en dat hij voor haar sprong om haar tegen te houden. “Waag het om eerst al die dingen tegen me te zeggen en vervolgens weer weg te lopen van de situatie zoals je dat altijd doet.” Hij keek haar woedend aan. “Wat voor geheimen houd je voor mij verborgen, Sinclaw? Wat voor akelige geheimen houd je allemaal voor me verborgen?”

Hij had haar geraakt. Hij had haar geraakt. StarClan, hoe kon het zo ver komen? Voor deze avond had hij niets anders dan liefde en twijfel voor haar gevoeld, maar het was net alsof er een enorme kloof tussen hun was ontstaan die hun uit elkaar had gedreven. Maar was hij niet in zijn recht dan? Ze had vreselijke woorden tegen hem gezegd en wilde zich niet eens naar hem verontschuldigen. Ze probeerde geheimen voor hem te houden waar hij weet van wilde hebben. En ja, misschien was hij soms verschrikkelijk jaloers, maar ze had hem de laatste tijd ook niet bepaald een reden gegeven om niet jaloers te zijn. Ze zocht meer toenadering naar Tallshadow dan naar hem. Ze had zelfs geen aandacht aan hem besteed de afgelopen weken, hij had altijd zelf naar haar moeten gaan. En dat was hij beu. Het moest van twee kanten komen. Het feit dat ze nu zo tegen hem uitvloog en zo over zijn zusje sprak, zorgde ervoor dat zijn bloed begon te koken. Ze had die kras in haar gezicht meer dan verdiend. En als ze niet snel haar kop hield, zou hij er nog een hoop bij geven. De manier hoe ze over hun kittens had gesproken stond hem niet aan en dat liet hij duidelijk merken. Nijdig zijnde sloeg hij met zijn staart. “Ik had er een stuk minder mee in gezeten als je gewoon normaal had gereageerd op onze eigen kittens en mij de liefde had gegeven waar ik naar verlangde. Maar nee, dat was altijd te veel voor je. Altijd moest ik maar naar jouw toekomen en het altijd maar slikken als je me van je wegduwde. Soms twijfel ik of je ooit om me gegeven hebt.” Thornfang deed zijn best om de pijn die hij in zijn hart voelde niet naar zijn ogen te laten reiken en zijn nagels sloegen zich in de grond toen hij merkte dat Sinclaw weer weg probeerde te lopen van hem. “Alsof ik je ooit nog wil aanraken,” snauwde hij naar haar. “Ik moet geen partner hebben die haar kittens als vuil behandelt en ze een slecht gevoel geeft. Ik moet geen partner hebben die het me kwalijk neemt als ik rouw om mijn moeder. Ik moet gaan partner hebben die mijn zusje uitscheldt voor dingen die ze niet eens verdiend heeft.” Hij keek haar woedend zijnde aan. “Maar ik weet het goedgemaakt, Sinclaw. Je blijft uit de buurt van onze kittens. Als je toch meer om je kittens geeft met Silverstar in plaats van met mij, ga je maar lekker naar hun toe. Mijn kittens zijn meer waard dan een moeder die niets om hun geeft.” Hij had Silverstar met een sarcastische ondertoon uitgesproken om aan te geven dat hij wist dat ze iets voor hem verborgen was benieuwd of ze dat zou oppikken.