Home is where the heart is

Thornfang had na het gesprek met Sinclaw een poging gedaan om te gaan slapen. Er was te veel gebeurd die dag en hij had ook wel door dat zijn gedachten allesbehalve de juiste kant op aan het gaan waren. Hij was de laatste tijd ook heel erg moe omdat hij de eerste weken na de dood van zijn moeder constant aan haar had gedacht. Hij meende haar telkens weer ergens te zien verschijnen en hoopte elke nacht dat hij haar zou ontmoeten in zijn dromen, maar wist dat dit nooit mogelijk zou zijn omdat ze dood was. En hij had niet de kracht om met StarClan te communiceren. Als StarClan zelfs met hem mee wilde leven en hem een goed leven gunde, want hij vond het toch minder van hun dat ze die modderpoel hadden laten doorgaan waarin zijn dochters bijna gestorven waren. Hij kon zich nog steeds de angst herinneren die zich als een razende door zijn binnenste had verspreid toen hij het angstige gepiep van zijn dochters hoorde. Ferretkit was ernstig gewond geraakt en de andere drie hadden nachtmerries tot en met. En hij moest zich groot houden, want hij was hun vader en een senior warrior. Als ze zouden merken dat hij ook maar iets van angst toonde, zouden ze het vertrouwen in hem misschien verliezen of compleet de controle over zichzelf kwijtraken. Hij was hun rots in de branding. Hij moest sterk blijven. Voor hun allemaal. En dit was schijnbaar weer zo’n moment, want plotseling werd Thornfang uit een droom gehaald die hij zich niet eens kon herinneren. Angst schoot voor enkele seconden heel even door hem heen toen hij het snikken van Wolfkit hoorde. Ze was meestal enthousiast, maar de laatste keer dat hij haar zo had horen snikken, was toen ze zich had beseft dat ze misschien niet meer levend uit dat hol zou komen. Meteen ging de tom overeind zitten, pakte zijn dochter bij haar nekvel op en trok haar naar zich toe. Hij begon direct likjes te geven over haar oren en haar te sussen. ‘Stil maar,’ murmelde hij zachtjes. ‘Waar wij nu naartoe gaan, zal het vast beter zijn. Thuis is geen optie meer. Ik wil niet dat je nog een keer zoiets overkomt, Wolfkit. Het is beter als we een nieuw territory gaan zoeken waar het veiliger voor jou en je zusjes is.’ Hij gaf haar een kopje en wikkelde zijn lichaam beschermend om haar heen. ‘Maar dat betekent niet dat je niet met me mag komen praten als je bang bent, prinses. Er is de laatste tijd veel te veel gebeurd en je moet dat echt niet allemaal opkroppen omdat je het gevoel hebt dat je het sterkste van de kroost moet zijn, want dat hoeft echt niet. Mama en ik houden evenveel van je als je je gevoelens toont.’ Hij keek haar liefdevol aan.

Thornfang haatte het aan de ene kant dat zijn dochter zich zo voelde, maar aan de andere kant vond hij het fijn dat ze hem juist kwam opzoeken omdat ze het moeilijk had. Hij zou het vreselijk vinden om de ouder te zijn waar zijn kittens niet naartoe durfden te gaan omdat ze het gevoel hadden dat ze met hem niks konden bespreken. Maar hij was vanaf het begin al hun vaste aanspreekpunt geweest en daar was hij blij om. Hij wist dat ze snel ouder zouden worden en andere interesses zouden krijgen. Hij keek niet echt uit naar het moment dat hij enkel een bemoeial in hun leven zou zijn en dat ze zich van hem los zouden maken. Hijzelf was altijd wel een beetje een moederskindje geweest en was ook vaak naar zijn moeder gegaan om iets met haar te bespreken als hij zich niet goed voelde of hij zag dat zij zich niet goed voelde. StarClan. Had hij maar geluisterd naar haar toen ze hem had gewaarschuwd in verband met Sinclaw. Hij kon niet geloven dat hij zijn moons had gespendeerd met zo’n she-cat. Hij wilde niks meer met haar te maken hebben. Hij hoopte dat zijn kittens het ook zouden begrijpen. Voor nu zou hij nog bij haar blijven, maar zodra de rust wat weergekeerd was, zou hij van haar weggaan. En dan zou hij wel zien of hij nog eens iemand zou tegenkomen, maar voorlopig wilde hij niks meer met partnerliefde te maken hebben. Hij wilde gewoon voor zijn kittens zorgen en hun grootbrengen. Dat was alles. Hij grinnikte toen Wolfkit weer een typische opmerking maakte. “Een koningin,” verbeterde hij haar. “Tenzij ik een foutje heb gemaakt en je heel je leven al een tom blijkt te zijn.” Hij gaf haar plagerig een duwtje, maar keek haar weer bezorgd aan toen ze over Ferretkit sprak. “Ik weet het niet, prinses,” sprak hij zuchtend. “Ik wilde dat ik kon zeggen wanneer we op onze nieuwe locatie gaan aankomen, maar helaas weet ik ook niet alles. En Ferretkit kan altijd naar mij, mama of een andere warrior gaan als ze rust nodig heeft. Maar bedankt dat je het zegt, Wolfkit. Ik zal haar als we vertrekken wel dragen zodat ze wat kan slapen.” Hij snorde zachtjes. “Het is een mooie eigenschap van je dat je zo zorgzaam bent over je zusjes. Dat is een eigenschap die je zeker moet behouden.” Dat was een eigenschap die ze van hem had, want als hij het zo hoorde, gaf Sinclaw nergens om. “Denk je nog veel terug aan wat er gebeurde in het camp?” vroeg hij en gaf haar liefkozend een lik over haar oor. “Je weet dat het nooit te veel is als je er met mij over praat, hè? Al praat je er tien keer per week over. Als je daarmee je slechte gevoel wat kunt verbeteren, ben ik maar al te blij om als praatpaal te fungeren.” En weer grinnikte hij even.