Shamefull

Een beetje achteraan de stoet van de Thunderclan katten liep een helder witte, robuuste kater. Zijn tred was langzaam, maar met grote stappen wist hij de groep toch nog goed bij te houden. Zijn helder blauwe ogen leken de laatste tijd hun glans te zijn verloren. Hij begon de leeftijd in zijn botten te voelen, maar er waren andere dingen die op zijn borst drukte. Zorgen waar hij niet van af had weten te komen. Zijn leven was onrustig geweest nadat ze, manen geleden, Thunderclan terug hadden gewonnen van de overnemende Bloodclan. Nachtmerries pesten hem in zijn nachtrust, waardoor hij overdag vaak een dutje ging doen als hij klaar was met zijn taken. Maar nu, nu waren ze onderweg naar een plek waar hij niets van af wist. Of tenminste, dat was het plan. Ze stonden bij een groot aantal donderpaden, waar vele monsters tegelijk overheen rende. Hij vond het niet geslaagd, er waren te veel kittens die gewond of dood zouden kunnen gaan. Maar hij wist niet wat de andere clanleaders ervan vonden. Voor nu zou hij hier, aan de zijkant van de grote katten menigte, maar voor nu eventjes rust houden. Hij geeuwde uitgebreid en rekte zijn grote lichaam uit, voordat zijn blauwe ogen de menigte af gingen. Zoveel katten die hij kon, of die hij ooit al een keer gezien had. En nu zaten ze allemaal in hetzelfde schuitje.

[+Firedance]

Hij viel altijd al op met zijn witte vacht. Vroeger was het een heel groot punt geweest, terwijl hij opgroeide zeiden andere apprentices altijd dat hij de prooien zou wegjagen omdat ze hem van mijlen ver zouden zien aankomen. Het was vooral door die treitereitjes dat hij pushte tot het uiterste en uiteindelijk zijn licht chagrijnige zelf was geworden. En nu te bedenken dat hij veel van zijn mede apprentices had verslagen als het ging om oud worden. Misschien omdat hij te weinig deed, omdat hij niet dapper genoeg was om tegen iemand op te staan. Hij huiverde nog steeds bij het beeld dat op zijn netvlies spookte, het beeld van Claw die zijn partner voor zijn neus vermorzelde. Ook toen had hij niet de moed gehad om er iets tegen te doen. De moed die zelfs zijn dochter had gehad, die 't had opgenomen tegen de Bloodclan katten. Diezelfde dochter die hem nu aansprak en bij hem was komen zitten. Zijn blauwe ogen gleden over haar vuurrode vacht. Veel katten noemde haar het evenbeeld van Firestar, hun oude leader, maar Polarbear zag er zo veel meer in. Hij zag Brightspots, toen ze in haar prime was. Toen hij haar had leren zwemmen en lesjes had gegeven omdat Darkfire haar had achtergelaten en getraumatiseerd was. Hij was trots op Firedance en wat ze had bereikt. Hij was trots op al zijn kittens. Maar toch was hij een faal als vader. Hij zuchtte zachtjes, voordat hij een kleine glimlach op zijn gezicht wist te krijgne. "Hallo daar Fire," zei hij met zijn diepe stem, terwijl hij zijn ogen richtte op de tweekleurige ogen van zijn dochter.