The Right Thing

Helaas had hij ook nog iets van een geweten dat hem af en toe vertelde om te kijken hoe het met zijn kleine zusje ging. Ze was een puberale tornado en het liefst ging hij conflict uit de weg, maar dat leek in dit geval niet echt een optie. Er was behoorlijk wat gebeurd de laatste tijd en hij wilde dat Amberpaw wist dat ze bij hem terecht kon. Gelukkig was dat iets dat ze eigenlijk toch niet wilde, desalniettemin had hij het gevoel dat hij het haar wel moest laten weten. Dus zocht hij naar de bruine, cyperse vacht in de zee van katten. Hoe angstaanjagend hij haar ook vond, ze was nog steeds zijn kleine zusje en hij moest op haar letten. Toen hij haar eenmaal zag, stapte de kater ietwat aarzelend op haar af. "Hé, Amber," begon hij ietwat voorzichtig. Iedere keer dat hij met haar praatte, was het alsof hij een explosief moest ontmantelen. "Hoe gaat het?" durfde hij er vervolgens aan toe te voegen. Hij was niet iemand die snel bang was voor enge dingen, maar Amberpaw boezemde hem toch wel een bepaald soort angst in.

+ Amberpaw eerst.

Ergens had hij het wel verwacht dat Amberpaw hem gewoon zou negeren. Het was vervelend dat ze niet met hem wilde praten, dat zeker, maar ergens vond hij het fijner dan dat ze compleet uitbarstte. De Apprentice keek strak voor zich uit en hij kon alleen maar gissen waar ze aan dacht. Brindleleaf misschien, hoe het zijn schuld was geweest dat ze weg was. Of het laatste gesprek dat ze hadden gehad, met Bronzemask erbij, dat totaal mis was gelopen. Hij schraapte zijn keel even en keek vervolgens met een zucht weg. In zijn hoofd maakte hij de beslissing dat hij niet weg zou gaan voordat ze iets gezegd had, dus ging hij zitten en keek wat wispelturig om zich heen. "Ga je me de rest van je leven negeren?" vroeg hij toen, terwijl hij met zijn poot een steentje heen en weer rolde. Ondertussen vroeg hij zich af wat hij zou doen als ze 'ja' zou zeggen. 

Wederom kwam er geen reactie van zijn zusje. En hij had het nog wel zo leuk geprobeerd. Op wat non-verbale reacties na was er verder geen bewijs dat ze ook maar naar hem luisterde. Maar zo makkelijk ging hij het niet opgeven, toch? Hij wachtte nog even in de hoop dat ze de stilte zou verbreken, maar natuurlijk gebeurde dat niet. In zijn kop haalde hij zich verschillende tactieken voor. Hij zou weer kunnen proberen om haar te vertellen dat hij er voor haar was, dat hij wilde luisteren naar wat ze te zeggen had en dat hij het beste met haar voor had, maar dat had de vorige keren ook nooit gewerkt. Amberpaw geloofde het simpelweg niet en ergens begreep hij wel waarom ze dat dacht. Hij kon boos op haar worden, haar bevelen om iets te zeggen, maar wanneer had woede ooit iets opgelost? Hij richtte zijn blik weer op haar en trok zijn mond open. "Ik dacht dat deze reis verschrikkelijk zou worden, maar het valt wel mee," begon hij toen. Bedenkelijk keek hij de lucht in en krulde zijn staart om zijn poten. "Er was een Riverclanner die vis met me deelde. En ik heb een Thunderclanner ontmoet waar het bijzonder goed mee klikt." Als zij niet wilde praten dan deed hij het wel. "Misschien iets te goed." Dit was het soort therapeutisch momentje dat hij wel kon gebruiken.  

Ondertussen was Amberpaw meer een praatpaal voor hem geworden. Ergens was het wel fijn om iemand te hebben die duidelijk wel naar je luisterde, want hij wist zeker dat Amber ieder woord dat hij sprak meekreeg. Maar ze zei niets. Ze veroordeelde hem misschien wel, hoogstwaarschijnlijk wel, maar ze liet het hem niet weten. Zijn eigen persoonlijke klinisch psycholoog. Hij merkte de frons op haar gezicht wel toen hij vertelde over de buitenstaanders waar hij mee omging. "Maar Bronzemask heeft al gezegd dat ik op moet passen. Daar heeft ze gelijk in," ging de kater verder, terwijl hij weer van zijn zusje af keek. "En één vis maakt nog niet goed wat Riverclan Everstar heeft aangedaan," mompelde hij met een frons op zijn gezicht. De kat die Everstar had proberen te doden was nu Deputy van Riverclan. Het was te gek voor woorden.   

Sparrowfeather was een kat waar hij een hekel aan had gehad sinds het schandaal bekend was geworden. Wilde hij echt een soortgelijke fout maken? Het zou slechts hypocriet zijn, vooral nadat hij zijn moeder er de ultieme straf voor had gegeven. Hij slikte even bedenkelijk, licht geschrokken door het feit dat het praten tegen Amberpaw echt leek te helpen. Hij was verkeerd bezig. Ja, Jewelgleam was een geweldige kattin, maar hij stond niet boven de Warrior Code. "Het zou ook maar hypocriet zijn," mompelde hij, ietwat afwezig. "Ik heb mama het ergste aangedaan, het minste wat ik kan doen is om van haar fouten te leren." Ergens brak het zijn hart om haar weer zijn moeder te noemen, maar daar had hij het recht niet toe. Het was immers nog steeds zijn schuld. Er vormde zich een brok in zijn keel. Hij wilde niet meer met Amberpaw praten. Hij wilde zijn moeder. Hij wilde zijn snuit in haar vacht drukken en hij wilde dat ze hem zou vertellen dat alles oké was. Zelf had ze het misschien nooit willen geloven, maar ze was oprecht de beste moeder geweest die iemand zich ooit had kunnen wensen. En hij had alles voor lief genomen. Hij staarde in de verte terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde, hopend dat ze aan de horizon zou verschijnen.  

Waarom zadelde Starclan hem hiermee op? Was het überhaupt Starclan die hem de dingen deed voelen die hij voelde? Het was haast alsof het in de familie zat om dingen te doen die de Warrior Code verboden had. Even staarde hij bedenkelijk naar de lucht, alsof hij de katten daarboven een vragende blik wilde sturen. Wat ze zijn moeder aan hadden gedaan was wreed geweest. Ja, wat ze gedaan had mocht niet, maar om één van haar kittens af te nemen? Hij had het gevoel dat ze hem testten door hem precies hetzelfde te laten meemaken, hopend dat ook hij de fout in zou gaan. Hij achtte zichzelf wel zo stom. "Ik heb het recht ook niet om haar te veroordelen voor wat ze deed. Ik zou hetzelfde gedaan hebben," mompelde hij. Als Brindleleaf voor Sparrowfeather had gevoeld wat hij nu voelde, nam hij haar niks kwalijk. Er viel haast niet tegen te vechten.    

Blijkbaar had hij toch eindelijk de gevoelige snaar geraakt, Amberpaw trok haar mond open. En zoals verwacht kwam er weinig positiefs uit. Hoe hij zoiets zou kunnen zeggen. Met gemak, hij had van zijn moeder's fouten geleerd. En nu, nu hij zo dichtbij was om dezelfde te maken, besloot hij om het niet te doen. Het was het niet waard. De Warrior Code was er om een reden en hij wilde absoluut niet degene zijn die hetzelfde gebroken gezin achter zou laten als zijn moeder had gedaan. De kater zuchtte hardop en knikte vervolgens. "Ik moet ermee stoppen. Nu," stemde hij zachtjes in. Het was nog niet te laat. Hij was nog niet op het punt gekomen waarop hij niet meer terug zou kunnen. Waarom had het niet gewoon simpel kunnen zijn? Waarom had hij geen gevoelens kunnen hebben voor een warrior uit Windclan?    

Silent treatment. Alweer. Het maakte ook niet uit, hij had gezegd wat hij had willen zeggen en nu wist hij precies wat hij moest doen. Hij werkte zichzelf weer om hoog en zwaaide even met zijn staart om het zand er vanaf te halen. Hij wierp een blik op zijn kleinere zusje. Ze was koppig, boos, een rasechte puber. Ze maakte zijn leven en dat van Bronzemask een stuk lastiger, maar vreemd genoeg had hij het niet anders gewild. Wat haar was overkomen was nooit haar schuld geweest, maar de zijne. En dit was niet meer of minder dan wat hij verdiende. Hij schraapte zijn keel en knikte standvastig. Hij moest ermee stoppen voordat het te laat was. Hij moest leren van de fouten van zijn moeder, want waar Amber nu doorheen moest, kon hij niet nog iemand anders aandoen. "Bedankt, Amber," mompelde hij, waarop hij zich omdraaide en de menigte weer in verdween. Op zoek naar haar.